ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 578

บทที่ 578 หญิงขี้เหร่วาสนาดี

อันหลิงหยุนถาม “เงินเป็นสิบล้านตำลึงก็ไม่พอสู้รบหรือ”

“เพียงไม่กี่สิบล้านตำลึงดีดนิ้วก็หายไปหมดแล้ว เสบียง ยา เสื้อกันหนาว ต้องใช้เงินทั้งนั้น เสบียงที่ส่งไปทุกวันก็มีเพียงแต่แป้งหมั่นโถว แล้วกับข้าวล่ะ

เหล่าทหารสู้รบอยู่ข้างนอก ต้องได้กินเนื้อทุกวัน ไม่มีเนื้อให้กิน พวกเขาก็ไม่มีแรงสู้ ไม่มีแรงขับเคลื่อน

ช่วงเวลาที่เหล่าทหารสู้รบนั้น ทุกคนได้รับเงินห้าตำลึงทุกเดือน ทหารสองแสนนายต้องจ่ายเป็นเงินหนึ่งล้านตำลึง

ไม่นับเสบียง เสื้อกันหนาวของพวกเขา ต้องได้สองชุดต่อเดือน หรือมากกว่านั้น ยามไม่ได้สู้รบก็ไม่ต้องสิ้นเปลืองเรื่องกินอยู่ของพวกเขา แต่เมื่อสู้รบข้าวของเครื่องใช้และเรื่องกินอยู่ต้องส่งไปให้ พวกเขากินเนื้อทุกวัน ใช้จ่ายต่อคนต้องห้าตำลึง คำนวณทั้งหมดแล้วต้องใช้เป็นเงินเท่าไหร่

สงครามเดิมทีก็เป็นเรื่องเสียกำลังเสียทรัพย์อยู่แล้ว หากได้รับการสนับสนุนจากประชาชน ก็ยังดี แม้จะเป็นการบริจาคก็ยังพอทำสงครามได้

แต่ตอนนี้ประชาชนไม่อยากให้เกิดสงคราม ท่านไปสู้ ประชาชนจะเป็นอย่างไร

ไม่ได้รับการสนับสนุน อาศัยแต่พวกขุนนางโลภมากไม่กี่คน เช่นนั้นไม่เป็นที่หัวเราะเยาะหรอกหรือ”

อันหลิงหยุนนิ่งเงียบไม่พูด พ่อนางช่างร้ายกาจจริงๆ

กงชิงวี่พูดว่า “ข้ามีวิธี และจะรีบทำสงครามให้จบโดยเร็ว”

แม่ทัพอันนิ่งคิดอยู่ชั่วครู่ “ท่านต้องรบชนะ ต้องคิดหาวิธีจับตัวแม่ทัพซ่านเต๋อให้ได้”

“……”

อันหลิงหยุนประสานสายตากับกงชิงวี่ แม่ทัพอันพูดว่า “จับตัวได้แล้วอย่าให้ตาย”

“ท่านพ่อตามีอะไรชี้แนะ”

“ซ่านเต๋อเป็นแม่ทัพใหญ่ของหวูโยกั๋ว พ่อ และปู่ของเขาต่างก็เป็นแม่ทัพใหญ่ ตระกูลของเขาล้วนเป็นแม่ทัพทั้งสิ้น ย่าของเขาเคยเป็นองค์หญิงของหวูโยกั๋ว แต่พอมาถึงรุ่นเขา เขากลับไม่ได้รับความชื่นชอบสักเท่าไหร่ ราชาของหวูโยกั๋วรู้สึกว่าการอบรมสั่งสอนของตระกูลแม่ทัพซ่านเต๋อไม่ดี หยาบคายเกินไป มีหลายครั้งที่เขาคิดจะเปลี่ยนตัวแม่ทัพใหญ่คนนี้ เขาไม่ยินดีเป็นอย่างมาก เขามีน้องชายคนหนึ่ง และยังมีน้องเขย ทั้งสองคนนี้มีอิทธิพลในราชสำนักของหวูโยกั๋ว จึงปกป้องตำแหน่งแม่ทัพใหญ่ของเขาไว้ได้

เขาย่อมชื่นชอบการสู้รบ แม่ทัพไม่สู้รบก็เป็นแค่เครื่องประดับที่ไร้ประโยชน์ หวูโยกั๋วกับประเทศต้าเหลียงของเราพักรบกันมานานหลายปี เขาเป็นถึงแม่ทัพ รสชาติที่ถูกคนดูถูกนั้นไม่ดีเลยสักนิด

สู้กันขึ้นมา เขาก็จะน่าเกรงขาม อำนาจสูงกดนายแล้ว”

“ท่านพ่อ เช่นนั้นพวกเราจับตัวเขามา ข่มขู่ตระกูลเขาหรือ”อันหลิงหยุนแปลกใจ น่าจะไม่เหมาะสม

ที่สุดแม่ทัพซ่านเต๋อก็เป็นแม่ทัพ มีหรือจะยอมประนีประนอมเพื่อคนในตระกูล

“หลิงหยุนเอ๋ย ข้าเคยเป็นแม่ทัพมาก่อนแม่ทัพย่อมไม่กลัวตาย ข่มขู่เขาก็ไร้ประโยชน์ หากมีคนเอาเจ้ามาขู่ข้าต่อหน้าทหารทั้งสามกองทัพ ข้าจะไม่เป็นแม่ทัพให้คนอื่นไปสู้รบแทน ข้ายอมไปตายพร้อมกับเจ้า ไม่ยอมให้ประเทศต้าเหลียงทั้งประเทศต้องมีส่วนร่วมไปด้วย”

“เช่นนั้นความหมายของท่านพ่อคือ”อันหลิงหยุนไม่เข้าใจ

กงชิงวี่ฟังเข้าใจแล้ว“ความหมายของท่านพ่อตาคือ จับตัวแม่ทัพซ่านเต๋อ ใช้เขาข่มขู่น้องชายและน้องเขยของเขา”

อันหลิงหยุนเข้าใจทันที “ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้”

ใช้นางข่มขู่สามทัพไม่ได้ แต่ใช้ซ่านเต๋อข่มขู่สามกองทัพกับคนของตระกูลแม่ทัพซ่านเต๋อได้

อันหลิงหยุนเอ่ยขึ้นยิ้มๆ “ท่านพ่อ ท่านช่างร้ายกาจ”

“ร้ายกาจอะไรกัน ข้าได้ยินคนพูดมา นี่ก็สายแล้ว เจ้าสองคนกลับไปพักเถอะ ข้าก็เหนื่อยแล้ว ”แม่ทัพอันไล่ทั้งสองคน อันหลิงหยุนอุ้มลูกคนเล็กขึ้นหอมแก้ม คิดจะพาไปด้วย แม่ทัพอันรีบขวางไว้ทันที

“วางลงเถอะ อีกไม่กี่วันก็จะไปชายแดนแล้ว พวกเจ้าสามีภรรยาก็พูดคุยกันดีๆ พาลูกไปด้วยจะพูดอย่างไร”