ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 577

บทที่ 577 สู้รบไม่มีเงิน

ถ้าเป็นอย่างที่อันหลิงหยุนพูด อู๋โก๋จะพลาดโอกาสไม่ได้ พิจารณาอาหยู่อย่างดีอยู่ครู่หนึ่ง ดูแล้วก็ไม่เลวเท่าไหร่

หน้าแดงแล้วแดงอีกพูดขึ้นว่า “หลังจากนี้ข้าจะเรียกนางว่าพระชายา เจ้าจะรีบร้อนทำไม”

อาหยู่เหมือนถูกสกัดลมไว้พูดไม่ออก ไม่ใช่เรื่องที่เขารีบร้อน

อันหลิงหยุนขำ ดูท่าแล้วบ้านแม่สามีของหญิงสาวในสำนักทิงเฟิงคงจะหาไม่ได้ง่ายๆ แต่สามารถส่งออกข้างนอกได้ ลองมาอยู่ที่จวนอ๋องเสียนดู จวนอ๋องเสียนขาดแคลนสะใภ้ ดูแล้วอู๋โก๋ก็ไม่ได้มีข้อเรียกร้องอะไรมาก

“อาหยู่เป็นองครักษ์ของจวนอ๋องเสียน ฐานะของเขาในจวนอ๋องเสียนก็สูงกว่าองครักษ์คนอื่นๆอยู่บ้าง ปกติจะปกป้องข้ากับท่านอ๋องเป็นหลัก เพราะฉะนั้นเวลาพูดเขาอาจจะเสียงดังไปบ้าง หวังว่าแม่นางอู๋โก๋จะไม่ถือโทษ”

อันหลิงหยุนยังคงทดสอบต่อไป อู๋โก๋สีหน้ายิ่งแดงขึ้น แต่ก็เงยหน้าขึ้นมองอาหยู่

อาหยู่เป็นคนมีความสามารถ ดวงตาดุจดาว ท่าทางไม่ธรรมดา……

อู๋โก๋นับว่ารู้สึกพอใจ คิดว่ากลางคืนจะลองดู ถามอาหยู่คนนี้ว่ามีใจคิดจะแต่งงานมีลูกกับนางหรือไม่

หญิงสาวในยุทธภพ นางผ่านประสบการณ์มากมากมายไม่เหมือนกับหญิงสาวในตระกูลขุนนาง ที่มีความใสซื่อบริสุทธิ์อยู่เป็นนิจ ในเมื่อใจนางก็รู้สึกยินดีแล้ว ก็เอาอาหยู่มาเป็นคนของนาง

อาหยู่สีหน้าแดงเถือก ดูแล้วเหมือนมีอะไรไม่ชอบมาพากล

“พระชายา……”

อันหลิงหยุนกล่าวขึ้น “เจ้ากลับไปก่อนเถอะ ที่นี่ไม่มีเรื่องอะไรของเจ้าแล้ว“

อาหยู่เองก็ไม่อยากอยู่ หมุนตัวจากไปก่อนแล้ว

อาหยู่จากไปแล้วอันหลิงหยุนก็หันไปยิ้มกับอู๋โก๋ เอ่ยแนะนำ “นี่เป็นท่านอ๋องของบ้านข้า”

อู๋โก๋ประเมินกงชิงวี่สักครู่ จึงคารวะ “คารวะท่านอ๋อง ”

“……”

กงชิงวี่อืมหนึ่งเสียง “ไม่ต้องพิธีรีตอง”

อันหลิงหยุนจึงพูดขึ้นว่า “พวกข้าไม่รบกวนแล้ว หากต้องการอะไร บอกมาอย่าได้เกรงใจ ลานจุนจื่อเป็นที่อยู่ของซื่อจื่อทั้งห้าของบ้านข้า ข้างหน้าเป็นเรือนของพ่อข้า และเรือนของกั๋วจิ้วน้อย ตรงนั้นเป็นที่อยู่ของคนป่วย เรือนด้านในเป็นที่อยู่ของราชครูจุน นอกจากเรือนที่ข้าบอกไปไม่กี่หลังที่ไม่สามารถเข้าไปแล้ว ที่อื่นๆ ก็แล้วแต่ท่านเจ้าสำนักจะใช้งาน ”

“ได้”อู๋โก๋หวังว่าจะสามารถหาข้อสรุปกับอาหยู่ได้ สามารถพูดได้ว่าทำด้วยใจล้วนๆเลย

ตอบรับแล้วอู๋โก๋พูดว่า “ที่จริงอาการป่วยของท่านเจ้าสำนักก็ถือว่าดีขึ้นแล้ว ได้ยินหมอกุ่ยบอกว่าเพราะกินยาของพระชายาจึงดีขึ้น เขากำลังทำการรักษาท่านเจ้าสำนักอยู่ รอให้ท่านเจ้าสำนักดีขึ้นบ้างแล้ว ก็สามารถพบพระชายากับท่านอ๋อง”

“ดี พวกเรารู้แล้ว”

อันหลิงหยุนหมุนตัวเดินตามกงชิงวี่จากไป ทั้งสองเดินไปไม่ไกล แต่ไปที่เรือนของฮูหยินรอง เข้าไปกลับเห็นเป็นแม่ทัพอัน กั๋วจิ้วน้อย ราชครูจุนต่างก็อยู่ในนั้น

บนพื้นมีโต๊ะสี่เหลี่ยมวางอยู่ ทั้งหมดนั่งล้อมวงดื่มชากันอยู่

อันหลิงหยุนเข้าไปทักทายทุกคน ช่วยกงชิงวี่ปลดเสื้อคลุมขนจิ้งจอกบนไหล่ออกเอาไว้อีกที่หนึ่ง หงเถากับลุ่ยหลิวก็คอยรับใช้อยู่

เข้าไปแล้วกงชิงวี่ก็นั่งลง ราชครูจุนพูดว่า “เจ้าสำนักทิงเฟิงคนนี้ไม่ใช่คนธรรมดา ได้ยินว่าเขาฆ่าคนชิงทรัพย์ไม่มีเรื่องอะไรที่ไม่ทำ ท่านเอาเขามาคิดจะทำอะไรกันแน่”

กงชิงวี่ไม่คิดว่าราชครูจุนจะรู้จักคนอย่างอู๋เฟิงฉิงด้วย

“อู๋เฟิงฉิงได้รับการว่าจ้างให้มาฆ่าหลิงหยุน ตอนนี้เขาป่วยหนัก มีเพียงหลิงหยุนเท่านั้นที่สามารถรักษาได้ ไม่ต้องกังวลมากมาย ตอนนี้ข้าอยากจะปรึกษาเรื่องกองทัพหวูโยกั๋วที่ประชิดชายแดน”

ทุกคนต่างมองหน้ากัน ราชครูจุนเอ่ยขึ้นว่า “เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว คงต้องเปิดศึกในไม่ช้า ชนะได้แต่ห้ามแพ้ แต่หากต้องการเอาชนะ เกรงว่าก็คงไม่ง่าย

นี่ไม่ใช่ครั้งที่แล้ว ที่หวูโยกั๋วยังไม่ได้เตรียมการไว้ ตอนนี้เพิ่งจะรีบเร่งไปยังชายแดน หากช้าไปเพียงนิดเดียว ก็จะล้มเหลวไม่เป็นท่า”

“ฉะนั้นข้าเลยได้ส่งกำลังพลออกไปก่อนแล้ว ที่อ๋องจู้นหย่งกับแม่ทัพฮั๋วกลับมา เพราะว่ากองทัพของเขาทั้งสองคนใกล้จะถึงแล้ว ”

“……”ราชครูจุนเลิกคิ้วขึ้น “ท่านกล้าปลอมแปลงราชโองการ หากข้านำเรื่องนี้ไปทูลฮ่องเต้ เกรงว่าอ๋องเสียนก็คงจะหนีความผิดฐานหมิ่นเบื้องสูงไม่พ้น”