ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 585

บทที่ 585 เรื่องในอดีตของอู๋โก๋

อันหลิงหยุนเห็นอู๋โก๋ถูกหยุนซวนอี้กอดอยู่ ก็หันไปมองฮูหยินใหญ่ตำหนักกั๋วกง: “ยินดีด้วยฮูหยินใหญ่ โชคชะตาพาทั้งสองมาพบกันแล้ว!”

“มองไม่ออกเลยว่าแม่นางผู้นี้ใช้อุบายอะไร ส่วนเรื่องความเก่งนั้นก็เก่งจริงๆ ถ้าหากหยุนซวนอี้ยอมรับก็คงจะดี”

“แม่นางผู้นี้เป็นผู้หญิงที่ดีคนหนึ่ง เพียงแต่ว่าฐานะคลุมเครือสักหน่อย”อันหลิงหยุนกระซิบที่หูของฮูหยินใหญ่ตำหนักกั๋วกง

ฮูหยินใหญ่ตำหนักกั๋วกงกล่าวว่า: “ถึงจะเป็นเช่นนั้น แต่มันเป็นพรไม่ใช่ความโชคร้าย แต่หากเป็นความโชคร้ายก็ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ เกรงว่าจะเป็นการกล่าวโทษเสียเปล่าๆ

ซวนอี้ น้อยนักที่จะเห็นเขามีความสุขเช่นนี้

ทั้งสองกลับไป เสินหยุนเอ๋อแม่ลูกลุกขึ้น

เสินหยุนเอ๋อรู้สึกโกรธมาก อันหลิงหยุนควรจะถูกฆ่าให้ตายๆไปเสีย!

เฉิงเสี้ยงฮูหยินดูจะอดทนกว่าสักหน่อย: “ไม่รบกวนแล้ว พวกเราขอตัวก่อน”

คำพูดที่ดูดีเฉิงเสี้ยงฮูหยินพูดไม่ออก

“เฉิงเสี้ยงฮูหยินค่อยๆไป”

ฮูหยินใหญ่ตำหนักกั๋วกงกล่าวลา เสินหยุนเอ๋อแม่ลูกจึงลุกขึ้น ส่วนคนอื่นๆเองกค่อยๆทยอยกลับ เดิมทีก็ไม่ได้มีความหวังอยู่แล้ว ใครจะไปกล้าแก่งแย่งกับจวนเฉิงเสี้ยง แต่ท้ายที่สุดกลับเป็นเช่นนี้ จึงพูดได้ว่าทุกคนล้วนเท่าเทียมกัน

แต่กลับกลายเป็นเสินหยุนเอ๋อที่ไม่เสมอภาคกับคนอื่น เมื่อขึ้นรถม้า เสินหยุนเอ๋อก็รู้สึกโกรธเป็นอย่างมาก: “ท่านแม่ ท่านไม่รู้สึกโกรธสักนิดเลยหรือ?”

ตอนนี้เฉินเสี้ยงฮูหยินรู้สึกหงุดหงิด: “เจ้าพูดให้มันน้อยๆหน่อยเถอะ”

“......”

เสินหยุนเอ๋อเบือนหน้าหนี โกรธจนไม่พูดไม่จา

“ไม่อย่างนั้นเจ้าก็เข้าวังเถอะ” เฉินเสี้ยงฮูหยินรู้สึกว่านี่คงจะเป็นวิธีสุดท้ายแล้ว ขอเพียงแค่ลูกสาวคนโตสามารถทูลอะไรสักเล็กหน่อยต่อหน้าพระพักตร์ของฝ่าบาทได้

เดิมทีเสินหยุนเอ๋อไม่ได้คิดอะไร แต่เมื่อได้ยินสิ่งที่เฉินเสี้ยงฮูหยินพูด ก็เกิดความคิดขึ้นมา

เข้าวังไปก็ได้เป็นพระนาง อูฐที่ต้องตายด้วยความอดอยาก อย่างไรเสียก็ยังใหญ่กว่าม้า ยังไงเสียนางก็ต้องยิ่งใหญ่กว่าอันหลิงหยุนแน่นอน

เสินหยุนเอ๋อรีบดึงมือของแม่ไว้: “ท่านแม่ ท่านพูดจริงหรือ?”

เฉินเสี้ยงฮูหยินจู่ๆก็นึกเสียใจทีหลังขึ้นมา: “ไม่ได้ เจ้าเคยเสนอตัวเป็นพระชายารองของอ๋องเสียนแล้ว แล้วจะเข้าวังได้อย่างไร วันนี้ยังมาที่นี่อีก คิดไปคิดมามันคงจะดูไม่มี พอเถอะ”

เสินหยุนเอ๋อดึงมือกลับมา นางมองไปอีกด้านหนึ่ง แล้วก็เริ่มรู้สึกโกรธแค้นอันหลิงหยุน

ทั้งหมดนี่เป็นเพราะอันหลิงหยุน

ตำหนักกั๋วกง

อันหลิงหยุนดื่มชาไปแล้ว ก็ยังไม่เห็นอู๋โก๋กลับมา ก็รู้สึกเป็นห่วงเล็กน้อย จึงลุกขึ้นไปดูที่ประตู

เห็นอู๋โก๋และหยุนซวนอี้เดินกลับมาพอดี เห็นทั้งสองพูดคุยหัวเราะกัน อันหลิงหยุนก็รู้แล้วว่า หยุนซวนอี้ผู้นี้ ไม่ใช่คนที่จะสามารถจัดการได้ง่ายๆ จึงสามารถหลอกอู๋โก๋ให้เดินเป็นรอบๆได้

“พระชายาเสียน” หยุนซวนอี้ดูมีมารยาท

อันหลิงหยุนพูดอย่างไม่แยแสว่า: “จริงๆแล้วเรื่องงานแต่งงานของอู๋โก๋ยังต้องถามเจ้าสำนักทิงเฟิงอีก อู๋โก๋เป็นผู้พิทักษ์ของสำนักทิงเฟิง”

“นางบอกแล้ว ข้าเองก็เตรียมที่จะไปสู่ขอกับเจ้าสำนักเฟิง หาฤกษ์งามยามดี เพื่อไม่ให้เป็นการล่าช้า อีกสักประเดี๋ยวข้าจะไป ชฺญพระชายาเสียนกลับจวนไปก่อน เพื่อช่วยแจ้งให้ทราบ”

อันหลิงหยุนไม่คิดเลยว่าหยุนซวนอี้จะรวดเร็วเช่นนี้ จึงไม่มีอะไรต้องพูดอีก จึงพาอู๋โก๋กลับจวนอ๋องเสียนไปก่อน

ตอนนี้เฟิงอู๋ฉิงเองยังไม่รู้เรื่อง ว่าผู้พิทักษ์ที่เขาภูมิใจกำลังจะจากไป

อีกทั้งเขายังขาดแคลนเงินทองจนหน้ามืดตามัว ยังต้องเตรียมสินสอดของอู๋โก๋อีก