ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 584

บทที่ 584 ตำหนักกั๋วกงนัดดูตัว

“เขาเองก็ไม่ชอบผู้หญิงที่มีความสามารถด้านวรรณกรรมสักเท่าไหร่ ได้ยินมาว่าเขาผู้นี้อีกหน่อยจะได้ขึ้นเป็นอ๋องจุ้น เขาเป็นบุตรชายของอ๋องจุ้นหย่ง อ๋องจุ้นหย่งเป็นแม่ทัพใหญ่อยู่ที่ชายแดน แม่นางอู๋โก๋ เจ้าจะไปก็ดีไม่ไปก็ดี ข้ามีเรื่องอยากจะพูดให้เข้าใจก่อน ถ้าหากเจ้าไปจริงๆ เจ้าจะต้องบอกความจริงกับพวกเขาว่าเจ้าเป็นใคร พวกเขาไม่ชอบคนโกหก อีกทั้งถ้าหากไปแล้ว ต่อไปภายหน้าเจ้าอาจจะต้องช่วยประเทศต้าเหลียงออกรบ เขาเป็นถึงเสนาธิการ ถ้าหากเจ้าไปออกรบด้วยก็คงยากที่จะช่วยปกป้องเขาได้”

กงชิงวี่รู้สึกว่า ช่างเจ้าเล่ห์เกินไปแล้ว!

อู๋โก๋นิ่งเงียบไป แล้วจู่ๆก็พูดขึ้นมาว่า: “หม่อมฉันรับปาก ไปกันวันพรุ่งนี้เถอะ”

อันหลิงหยุนพยักหน้า: “เจ้าห้ามแต่งหน้า ได้ยินมาว่าไม่ชอบคนที่แต่งหน้าจัด”

“ทราบแล้วเพคะ ถ้าเช่นนั้นพรุ่งนี้หม่อมฉันจะแต่งตัวให้เรียบง่ายสักหน่อย” พูดจบอู๋โก๋ก็เดินจากไปด้วยความดีใจ เพื่อที่จะให้ตนเองได้แต่งงาน อู๋โก๋แทบจะรอให้ถึงวันพรุ่งนี้ไม่ไหวแล้ว

ตอนที่ออกมา อาหยู่ยังไม่ได้ไปไหน อู๋โก๋หันมองอาหยู่ด้วยสายตาดูถูก เป็นแค่เพียงทหารยาม มีอะไรดีนักหนากันเชียว

อาหยู่มีสีหน้าอับอาย ยังจะกล้าดูถูกเขาอีก

อันหลิงหยุนหันดูประตูที่ถูกทำลาย จึงลุกขึ้นแล้วเดินไปพักผ่อนที่ลานจุนจื่อ ไม่ใช่ว่านางไม่อยากอยู่เป็นเพื่อนกงชิงวี่ที่ห้อง แต่เป็นเพราะวันนี้ประตูคงไม่อาจซ่อมแซมได้ทัน

อันหลิงหยุนสั่งให้คนไปซ่อมแซมประตู แล้วจึงไปยังลานจุนจื่อก่อน

อันหลิงหยุนเพิ่งจะเข้าไป กงชิงวี่ก็มาถึงเรียบร้อยแล้ว ทั้งสองแทบจะเข้าประตูมาพร้อมกัน

อันหลิงหยุนเดินเข้าไปด้านใน หยุนจิ่นรีบลุกขึ้นมาต้อนรับ อันหลิงหยุนโบกมือ: “พวกเรามาพักแค่คืนเดียว ไม่ต้องสนใจพวกเราหรอก เจ้าไปพักผ่อนเถอะ”

หยุนจิ่นจึงถอยออกไป อันหลิงหยุนหันมองกงชิงวี่ ทั้งสองนอนลงพักผ่อน

ตื่นขึ้นมาในเช้าวันรุ่งขึ้น เมื่ออันหลิงหยุนลืมตาก็ไม่เห็นกงชิงวี่แล้ว คงจะมีธุระจึงได้ออกไปก่อน

วันนี้แม่ทัพอันเองก็ไม่อยู่ เมื่อถามจึงได้รู้ว่า ออกไปตั้งแต่เช้าตรู่

หยุนจิ่นออกไปเป็นเพื่อนอันหลิงหยุน อันหลิงหยุนสั่งหยุนจิ่นสองสามคำ หยุนจิ่นก็ไปจัดกำลังคนมา สวีกงกงเองก็มาที่หยุนจิ่นตั้งแต่เช้าตรู่ อันหลิงหยุนไปกินข้าวเช้า ก็เห็นอู๋โก๋กำลังรออยู่ที่ประตู สวมใส่ชุดสีขาว ดูเผินๆแต่งกายเหมือนกับสาวใช้ในจวนก็ไม่ปาน อันหลิงหยุนลองถามอย่างละเอียดจึงรู้ว่า อู๋โก๋ไม่ค่อยมีเสื้อผ้าแบบที่หญิงสาวมักจะสวมใส่กัน นางชอบแต่งกายแบบทหารองครักษ์ เหมือนกับพวกตำรวจสายลับก็ไม่ปาน

อันหลิงหยุนรู้สึกว่าเช่นนี้ก็ไม่เป็นไร เพราะคุณค่าอยู่ที่ความซื่อสัตย์ ยังดีกว่าพวกที่แต่งตัวสวยเพริศพริ้งเป็นไหนๆ

เมื่อออกไป ก็เดินจากไปจนถึงตำหนักกั๋วกง เมื่อลงจากรถม้าแล้ว อันหลิงหยุนก็พาอู๋โก๋เข้าไปด้านใน คนของอันหลิงหยุนยังคิดไปว่าอาหยู่ถูกให้คนมาสับเปลี่ยนแล้ว เปลี่ยนเป็นแม่นางคนหนึ่งมาแทน

เมื่อไปถึงด้านใน ภายในลานยังมีคนอยู่จำนวนหนึ่ง ล้วนแล้วแต่เป็นคนที่พาบุตรสาวมีดูตัว บ้างก็แต่งกายด้วยเสื้อผ้าที่สวยสดงดงาม แต่งหน้าแต่งตาดูงามสะพรั่ง บางคนก็ดูร่าเริงและน่ารัก สวยงามและดูสง่า บางคนก็ดูอ่อนโยนและมีคุณธรรม ดูหรูหราและประณีต

อันหลิงหยุนเดินเข้าไปท่ามกลางฝูงชน แล้วพูดกับอู๋โก๋ว่า: “คนพวกนี้ล้วนแล้วแต่ใช่ทั้งหมด ช้าเพียงแค่พาเจ้ามาเดินดู หากเจ้าเต็มใจก็อย่าแสดงออกมา เผื่อว่าเขาไม่ถูกใจ จะได้ดูไม่น่าเกลียด”

“วางใจเถอะเพคะ” อู๋โก๋ตั้งใจแน่วแน่ว่าจะต้องแต่งงานกับคนที่จะขึ้นเป็นอ๋องจุ้นผู้นี้ให้ได้ ถ้าหากเขาไม่ยินดี คืนนี้ก็เชือดคอเขาซะ

อันหลิงหยุนใช้ตำแหน่งตนเองเป็นประกัน มาถึงก็ได้เวลาพอดี พอดีกับที่ภายในห้องมีฮูหยินเสินเฉิงเสี้ยงสองแม่ลูกอยู่ด้วย

วันนี้เสินหยุนเอ๋อเองก็มา ทำให้อันหลิงหยุนรู้สึกแปลกใจ

ดูเหมือนว่าจวนเฉินเสี้ยงเองก็ตั้งใจที่จะหาคนดีๆให้แต่งงานกับเสินหยุนเอ๋อแล้ว

เมื่ออันหลิงหยุนเห็นฮูหยินเฉิงเสี้ยงก็พยักหน้า: “ฮูหยินเฉิงเสี้ยง”

“พระชายาเสียน” ฮูหยินเฉิงเสี้ยงเองก็คิดไม่ถึงว่าอันหลิงหยุนจะมาด้วย

ฮูหยินเฉิงเสี้ยงลุกขึ้นยืน ตอนนี้เองเสินหยุนเอ๋อที่แต่งตัวดูสง่างามราวกับดอกบัวแรกแย้มก็กำลังยืนอยู่ข้างๆ

ด้านข้างของฮูหยินใหญ่ตำหนักกั๋วกงมีคุณชายวัยหนุ่มนั่งอยู่คนหนึ่ง แต่งกายแบบบัณฑิต สวมใส่เสื้อคลุมสีฟ้าน้ำทะเล ในมือถือพัดอยู่ กำลังนั่งใจลอยอยู่ตรงนั้น

เขาเองรู้จักเสินหยุนเอ๋อ แต่หยุนซวนอี้ไม่ชอบ

แต่ได้ยินมาว่าการแต่งงานครั้งนี้ ฮองเฮาเคยกล่าวถึง ฮ่องเต้เองก็เคยให้การดูแล

หยุนซวนอี้จึงจำต้องกัดฟันนั่งอยู่ที่นั่น บรรดาหญิงสาวที่อยู่ด้านนอกก็เห็นมาหมดแล้ว ไม่รู้สึกถูกใจใครเลยสักคน