ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 583

บทที่ 583 จับคู่ให้อู๋โก๋

อาหยู่เพิ่งจะเดินเข้ามาก็ถูกปู้เหวินเห็นเข้า ขณะที่กำลังมองก็เห็นคนอีกคนหนึ่งเดินออกจากประตูไป

ปู้เหวินเรียกคนให้ไปตามมา และพาอาหยู่ไปที่ลานโอวหลาน

ระหว่างทางอาหยู่เอาแต่ถามไม่หยุดว่าปู้เหวินมีเรื่องอะไรหรือไม่ ดึกๆดื่นๆขนาดนี้ถึงได้มายืนรออยู่ที่หน้าประตู ปู้เหวินได้รับบาดเจ็บเล็กน้อย เจ็บจนกระทั่งหน้าบิดเบี้ยว อาหยู่กลับดูไม่ออก ปู้เหวินมองดูอาหยู่เหมือนกำลังดูคนโง่คนหนึ่งก็ไม่ปาน

“ไปแล้วก็จะรู้เอง” ปู้เหวินเดินนำไปด้สนหน้า อาหยู่เดินตามอยู่ทางด้านหลัง ไม่ช้าก็ถึงยังลานโอวหลาน

เมื่อปู้เหวินเดินมาถึง อันหลิงหยุนที่ยืนอยู่ด้านนอกก็แจ้งว่า: “อาหยู่กลับมาแล้ว!”

อันหลิงหยุนสั่งให้เข้าไปด้านใน อาหยู่ลังเล: “ดึกขนาดนี้เนี่ยนะพ่ะย่ะค่ะ!”

“ให้เจ้าเข้ามาก็เข้ามาเถอะ” กงชิงวี่เอ่ยปากพูด อาหยู่จึงไม่กล้าที่จะไม่เข้าไป

เมื่อเข้าไปแล้วอาหยู่ก็ก็มหน้าลง ประตูทางด้านหลังปิดลง อาหยู่ผงะไปชั่วครู่ แล้วหันหลังกลับไปมองประตู ประตูปิดลงทำให้อาหยู่รู้สึกแปลกใจ แล้วจึงหันกลับมา

อันหลิงหยุนสวมใส่เสื้อผ้าสีฟ้าอ่อน นั่งอยู่ที่ข้างเตียงกำลังมองดูอาหยู่ กงชิงวี่นอนอยู่ด้านใน ดูเหมือนว่าจะนอนหลับแล้ว

“ท่านอ๋องนอนหลับแล้วหรือพ่ะย่ะค่ะ?” อาหยู่ยิ่งรู้สึกแปลกใจ หรือว่าท่านอ๋องจะป่วยแล้ว

อันหลิงหยุนขี้เกียจพูดให้มากความ จึงเอ่ยปากถามอาหยู่ว่า: “เจ้าคิดจะแต่งงานเมื่อไหร่กัน เมื่อไหร่จะไปสู่ขอภรรยาเสียที?”

อาหยู่ผงะไปชั่วครู่ ตอนนี้เพิ่งจะสังเกตเห็นว่า ภายในห้องยังมีคนอื่นยืนอยู่ด้วยอีกคนหนึ่ง

อู๋โก๋เองก็อยู่ อาหยู่เข้าใจในทันที เรื่องที่บ่นถึงมาแล้ว

อาหยู่พูดว่า: “หม่อมฉันเพียงแค่พูดไปอย่างนั้น”

อันหลิงหยุนหน้าถอดสี: “เรื่องแบบนี้เจ้าเอามาพูดพล่อยๆได้หรือ? ทำให้คนเข้าใจผิดไปกันหมด!”

อาหยู่หันไม่มองอู๋โก๋ที่ยืนหน้าแดงอยู่ เขาเองก็รู้สึกว่าช่วยอะไรไม่ได้

“แม่นางอู๋โก๋ ดึกขนาดนี้แล้ว หรือว่าเจ้ามาเพื่อที่จะร้องเรียนอะไรหรือ?” อาหยู่ถามแบบไม่เกรงใจ

อันหลิงหยุนกล่าวด้วยความโกรธว่า: “เจ้ายังจะกล้าถามนางอีก?”

อาหยู่รีบพูดทันทีว่า: “หม่อมฉันมิกล้า”

“ยังจะบอกว่าไม่กล้าอีก แม่นางอู๋โก๋ ยกให้เป็นหน้าที่ของเจ้าก็แล้วกัน อยากจะจัดการอย่างไรกับอาหยู่ จะควักเอาสมองเขาออกมา หรือว่าจะตีขาของเขาทั้งสองข้างให้หักดี”

“ไม่ต้อง ไม่ต้องเพคะ” อู๋โก๋รับโบกมือ แล้วหันไปมองอาหยู่ด้วยความอาย จะทำให้อาหยู่เสียหายไม่ได้

อาหยู่หน้าเปลี่ยนสี รู้สึกว่าไม่ถูกต้อง: “เจ้ามองข้าทำไม?”

อู๋โก๋เองก็เป็นผู้หญิงที่ปากไว: “อาหยู่ เจ้ายังไม่ได้แต่งงาน อีกทั้งยังไม่มีคนรักอีกด้วย ถ้าเช่นนั้นเจ้ายินดีที่จะแต่งงานกับข้าหรือไม่?”อู๋โก๋รีบร้อนเรื่องแต่งงานจึงโพล่งออกไป

อันหลิงหยุนเองก็ไม่อยากจะเชื่อสายตา ช่างกล้าจริงๆ!

อาหยู่ถูกถามจนโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ: “เจ้าเป็นผู้หญิง ทำไมถึงได้พูดจาไร้ยางอายเช่นนี้?”

อันหลิงหยุนเม้มปาก ทันใดนั้น ในสมองก็ปรากฏภาพของตัวอันหลิงหยุนเองขึ้นมาทันที เห็นภาพตอนที่ร่างเดิมของอันหลิงหยุนสารภาพความในใจกับกงชิงวี่ ตอนนั้นก็เป็นเช่นนี้เหมือนกัน อาหยู่ก็เทียบได้กับกงชิงวี่ ส่วนอู๋โก๋ก็เทียบได้กับร่างเดิม คนหนึ่งเพิ่งเริ่มเข้าใจความรัก เห็นความรักสำคัญเหนือสิ่งใด ส่วนอีกคนไม่ต้องการสิ่งใด และรู้สึกเบื่อหน่าย

แล้วจะมีความสุขได้อย่างไร?

มองดูอู๋โก๋ อันหลิงหยุนรู้สึกว่าร่างเดิมช่างไร้ค่า

สาเหตุส่วนมากที่ผู้หญิงไม่มีความสุขนั้นเป็นเพราะผู้ชาย!

ร่างเดิมมองสิ่งต่างๆไม่ชัดเจน จึงต้องอยู่ในกำมือของผู้ชาย ถ้าหากเข้าใจข้อเท็จจริงที่ชัดเจน ตั้งแต่เล็กๆมีคนคอยสั่งสอน เมื่อโตขึ้นจะได้ไม่หลงทาง

อันหลิงหยุนนั่งนิ่งไปสักครู่ กงชิงวี่รอจนร้อนใจ ขณะที่เขาเปิดตาก็เห็นสายตาที่แสดงถึงความรังเกียจของแนหลิงหยุนเข้าพอดี