ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 582

บทที่ 582 รอดูเรื่องสนุก

เพื่อที่จะสามารถอยู่กับกงชิงวี่อันหลิงหยุนหาเหตุผลมากมาย สุดท้ายก็ถูกแม่ทัพอันรั้งเอาไว้

พูดไปก็คือไม่วางใจอันหลิงหยุน

“ในเมื่อท่านพ่อไม่เห็นด้วยถ้าอย่างนั้นก็ไม่ต้องไปแล้ว”อันหลิงหยุนพูดจนคอแหบปากแห้งยังคงพูดกล่อมไม่ได้อันหลิงหยุนถึงลุกขึ้นออกไปจากห้องของลูกๆ

ออกจากประตูอันหลิงหยุนลูบจับเสื้อผ้าบนตัวคิดไปว่าช่างเถอะ

ในเมื่อต่างไม่อยากให้นางไปถ้าอย่างนั้นก็อยู่บ้านดูแลคนแก่และเด็กก็แล้วกัน

เมื่อครั้งในอดีตผู้หญิงแต่งงานไปก็เป็นเช่นนี้จะออกจากบ้านสามีตามพลการไม่ได้ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเดินทางไกล

“เหนื่อยจัง？”กงชิงวี่ยื่นมือมาจับมืออันหลิงหยุนไว้วางมือนางไว้ในอกสองมือกุมไว้กลัวนางหนาวพานางกลับไปทางด้านลานโอวหลาน

อันหลิงหยุนมองไปยังบนใบหน้ากงชิงวี่ความกังวลในใจค่อยๆแสดงออกมา

“ข้าก็รู้ว่าพวกเขาต่างหวังดีต่อข้าแต่ข้ายังคงทนไม่ไหวอยากตามท่านอ๋องไป”อันหลิงหยุนชินกับวันเวลาที่ได้อยู่ด้วยกันกับกงชิงวี่ถ้าหากแยกกันนางกลัวว่าจะไม่กล้าแม้แต่จะนอนคนเดียวตอนกลางคืน

คิดถึงจุดนี้อันหลิหยุนพูด：“ท่านอ๋องท่านอยู่คนเดียวนอนหลับหรือ？”

เป็นแค่คำที่ไม่ได้ตั้งใจแต่ฟังเข้าไปในหูของกงชิงวี่กลับไม่ใช่แค่ซาบซึ้งง่ายๆเท่านั้น

มือของกงชิงวี่กุมแน่นขึ้น：“หืมข้าก็รู้อยู่แล้วภรรยาสวยเกินไปก็วางใจไม่ได้ สองสามวันนี้ข้าจะเตรียมตัวไว้ถ้าไม่ได้ก็ตามข้าไปเถอะ”

“……”อันหลิงหยุนอึ้งไปพูดจนปากจะถลอกแล้วพวกเขาต่างก็ไม่เห็นด้วยทำไมตอนนี้แค่ครู่เดียวก็เห็นด้วยแล้ว？

กงชิงวี่ก็ไม่สนใจมากขนานนั้นแล้วจูงอันหลิงหยุนเดินไปกลับไปก่อนเถอะวันนี้เสบียงส่งไปแล้ว

หลังสัมพันธิ์ลึกซึ้งกันอันหลิงหยุนโดนใช้งานจนเหนื่อยมากนางดึงตัวออกมาจากอ้อมกอดกงชิงวี่ มองเขา：“จะพาข้าไปจริง？”

“อืมเกรงว่าหยุนหยุนไม่กล้านอนคนเดียวพาไปเถอะ”ราวกับว่าไม่มีทางเลือกมาก

อันหลิงหยุนหัวเราะ：“ข้าไม่ได้แอบกินใครสักหน่อย ท่านอ๋องเป็นห่วงขนาดนั้นทำไม？”

“ เจ้าไม่ได้แอบกินใครก็ใช่ ข้าห่วงว่ามีคนมาแอบกินเจ้าต่างหาก”

กงชิงวี่เอื้อมไปกอดเอวอันหลิงหยุนไว้หันมากอดนางเอาไว้ข้างล่าง：“ข้าเหนื่อยมากแล้ว ทำไมเจ้ายังมีพลังมากขนาดนั้น？”

อันหลิงหยุนยิ้มอย่างซุกซน：“นั้นมันปกติมากไม่ใช่หรือ？ผู้ชายมีพละกำลังเยอะกว่า แต่ว่าก็ยิ่งใช้พลังงานมากกว่าไม่ใช่รึ？”

“พูดไปเรื่อยท่านอ๋องจะให้หยุนหยุนนอนก่อน”

อันหลิงหยุนกรอกตาขาวใส่ทั้งถีบทั้งเตะแต่ก็ต้านแรงของกงชิงวี่ไม่ไหว

ครั้งนี้อันหลิงหยุนเหนื่อยจริงแล้ว

อาหยู่ออกไปตอนกลางคืนอีกแล้วอู๋โก๋ไม่ได้เปลี่ยนชื่อและไม่ยอมปล่อยอาหยู่ นางไปหาที่ลานโอวหลานก่อน ไม่เห็นอาหยู่สอบถามลุ่ยหลิ่วถึงเรื่องราวของอาหยู่

“ ออกไปแล้ว ได้ยินว่าไปลานฟังงิ้วแล้ว” ที่ลุ่ยหลิ่วรู้ก็มีแค่นี้

อู๋โก๋ออกไปสอบถามลานฟังงิ้ว ซื้อบัตรก็คิดจะเข้าไป คนในลานฟังงิ้วบอกแล้วว่าซื้อบัตรตอนนี้ข้างในก็ไม่ที่นั่งแล้วให้นางกลับไปก่อน

อู๋โก๋ก็รออยู่ตรงข้างนอกเกิงที่สามแล้วอาหยู่ถึงออกมากับตงเอ๋อ

ทั้งสองพูดคุยยิ้มแย้มเรื่องงิ้วที่ดูวันนี้ อู๋โก๋ยิ่งดูยิ่งผิดปกติดูยังไงตงเอ๋อก็เหมือนผู้หญิง？

อู๋โก๋มองครู่หนึ่งตงเอ๋อก็เดินเข้ามาเดินเข้ามาใกล้เห็นอู๋โก๋ตงเอ๋อตะลึงไปครู่หนึ่ง：“เจ้าเอง？”

อู๋โก้ไม่สนใจตงเอ๋อมองอาหยู่ก่อน：“ข้าถามเจ้า เจ้าแต่งงานหรือยัง？”

“ข้าแต่งงานหรือไม่แต่งเจ้าเกี่ยวอะไรด้วย？”อาหยู่โมโหขึ้นมาลูกผู้ชายอย่างเขาทำไมต้องให้นางถามว่าแต่งหรือไม่แต่งงานน่าขายหน้าไหมละ？