ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 593

บทที่ 593 เขามาแล้ว

อันหลิงหยุนเข้าไปในเขตล่าสัตว์ พบว่าในเขตพื้นที่นี้ใหญ่โตกว้างขวางเหลือเกิน แต่ทางเดินนั้นกลับสัญจรไปมาได้ไม่ยากนัก ก่อนนี้ตัวนางก็เคยได้รับภารกิจ และการฝึกในภาคสนามมาก่อน พื้นที่แบบนี้เป็นที่พื้นที่ปิดที่ล้อมไว้ เพื่อให้ราชวงศ์ล่าสัตว์ได้ง่าย และเพื่อไม่ให้คนที่นี่เดินทางลำบาก แม้แต่คนธรรมดาหากว่าเข้ามาในนี้ ก็ย่อมจะไม่เกิดปัญหา

แต่ปัญหาที่ใหญ่ที่สุดคือ ช่วงนี้เป็นฤดูหนาว พื้นที่แห่งนี้ล้วนเต็มไปด้วยหิมะ ดังนั้นการตามหาคนจึงเป็นเรื่องยากมากขึ้น

หลังจากอันหลิงหยุนเข้าไปตามหากว่าหนึ่งชั่วยาม คนที่อยู่ข้างหลังก็หยุดลงทีละคน:

"น่าจะอยู่รอบๆนี้ล่ะ"

อันหลิงหยุนสังเกตรอบหนึ่ง มีรอยเท้าเกือกม้าอยู่รอบๆ ผู้ที่สามารถขี่ม้าที่นี่ได้ ก็คงมีเพียงฮ่องเต้ชิงหยู่เท่านั้นเป็นแน่ ในประเทศต้าเหลียงมีข้อบัญญัติไว้ ในเขตพื้นที่ล่าสัตว์ จะมีเพียงอ๋องชิน และผู้มีอำนาจอภิสิทธิ์เท่านั้น ที่สามารถขี่ม้าในการล่าสัตว์ได้

อันหลิงหยุนเหลียวมองไปรอบ ๆ : "ม้าหายไปแล้ว ทั้งไม่มีรอยเกือกม้าด้วย ต้องเกิดเรื่องอะไรบางอย่างขึ้นแล้วเป็นแน่ พวกเจ้าแยกกันออกตามหา หากพบแล้วส่งสัญญาณมาด้วย หนึ่งในพวกเจ้าตามข้าไปค้นหารอบๆ"

อันหลิงหยุนสั่งการ ให้ออกค้นหาไปในทิศทางที่นางคิดเอาไว้ก่อน

ในเวลานั้นเอง ฮ่องเต้ชิงหยู่ก็ถูกศัตรูโจมตีจนได้รับบาดเจ็บ พระองค์ต้องการจะปกป้องมู่มิง ทั้งสองคนติดอยู่ท่ามกลางวงล้อมของคนกลุ่มหนึ่ง มู่มิงได้รับบาดเจ็บแล้ว เพราะนางช่วยบังฮ่องเต้ชิงหยู่ไว้ ทำให้ร่างกายได้รับบาดเจ็บสาหัส กระอักเลือดสดๆจากปากไม่หยุด ไม่อาจเดินได้ไหวอีกต่อไปแล้ว

ฮ่องเต้ชิงหยู่ประคองมู่มิงไว้ ทั้งสองมาหยุดอยู่ปากช่องลมบนขอบหน้าผา ด้านหลังพวกเขาเป็นเหวลึก

"ฝ่าบาท ข้าแทบไม่ไหวแล้ว ท่านอย่าได้สนใจข้าอีกเลย รีบไปจากที่นี่เสีย พวกนั้นคงไม่มายุ่มย่ามอะไรกับข้าหรอก"

มู่มิงรู้สึกว่าตัวเองไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว นางจึงอยากให้ฮ่องเต้ชิงหยู่รีบไปก่อน

ฮ่องเต้ชิงหยู่ส่ายพระพักตร์: "ข้าพาเจ้าออกมา แล้วจะทิ้งเจ้าไว้คนเดียวได้อย่างไร ข้าจะต้องพาเจ้ากลับไปด้วยถึงจะถูก อย่าได้พูดจาเหลวไหล"

ฮ่องเต้ชิงหยู่โอบประคองมู่มิง เช็ดเลือดที่มุมปากของนาง กอดมู่มิงไว้ในพระกรข้างหนึ่ง อีกข้างหนึ่งกุมกระบี่ยาวที่อาบย้อมไปด้วยเลือดจนแน่น

ทุกครั้งที่เสด็จออกไปนอกวังฮ่องเต้ก็ไม่ทรงพกกระบี่ กระบี่เล่มนี้เป็นของมู่มิง นับว่าโชคดีแล้วที่มู่มิงพกกระบี่ออกมาด้วยเล่มหนึ่ง หากไม่อย่างนั้น วันนี้ฮ่องเต้ชิงหยู่ต้องมาสิ้นพระชนม์อยู่ที่นี่เป็นแน่แล้ว

รอบด้านมีคนชุดดำมากกว่ายี่สิบคนล้อมอยู่ ไม่มีใครคาดคิดมาก่อนว่า วรยุทธของฮ่องเต้ชิงหยู่นั้นจะสูงส่งทรงพลังมากถึงขนาดนี้ เขาต้องพาคนบาดเจ็บคนหนึ่งไปด้วย ในสถานการณ์ที่ตนเองยังถูกวางยาพิษ ถึงกระนั้นกลับยังสามารถฆ่าคนได้นับสิบๆคน สุดท้ายยังยืดลมหายใจ เอาชีวิตรอดมาได้จนถึงตอนนี้ ยังไม่ยอมล้มลงไปง่ายๆ

ทั้งหมดไม่กล้าผ่อนคลายวางใจเด็ดขาด มีคนพูดว่า: "พวกเรารีบรบ รีบแยกย้าย ทุกคนเข้ารุมพร้อมกัน สังหารกงชิงหยู่เสีย!"

ทันทีที่มู่มิงได้ยินว่าให้ฆ่ากงชิงหยู่ ก็รีบเอาตัวเข้าขวางกั้นกงซิงหยู่ไว้ทันที: "ฝ่าบาท รีบหนีไป!"

"ข้าไปไม่ได้" กงชิงหยู่ปรายตามองยังจุดหนึ่ง ที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกล: "หากว่าต้องตายจริงๆ ข้าจะขอตายไปพร้อมกับเจ้า!

กงชิงหยู่กอดมู่มิงแล้วหันกาย กระโดดลงไปในเหวนั้นทันที คนอื่น ๆ รีบวิ่งไล่ตามไปติดๆ เบื้องบนมีคำสั่งมาว่า หากอยู่ต้องเห็นคน หากตายต้องเห็นศพ

คนกว่ายี่สิบคนเหินทะยานขึ้นไปในอากาศ ไล่ตามพวกเขาลงเหวไป

กงชิงหยู่ตกลงไปจากขอบหน้าผา คนหายลับไปไม่เห็นตัวแล้ว อันหลิงหยุนวิ่งเข้ามาจากระยะไกล ๆ ปากก็ร้องตะโกนว่า "มู่มิง!"

ในเวลานั้นเอง ในกลุ่มยี่สิบกว่าคนนั้น มีราวสิบคนที่ย้อนกลับมา เข้าโอบล้อมรอบอันหลิงหยุนไว้ อันหลิงหยุนหยิบเข็มเงินออกมา ใช้จัดการรับมือกับศัตรูนับสิบคน

ตอนที่เห็นว่าเริ่มจะสู้ไม่ไหวแล้ว บนท้องฟ้าไม่ไกลนัก เหล่าอีกาดำจำนวนหนึ่งก็บินเข้ามา จู่โจมกวาดล้างศัตรูนับสิบในทันทีไม่มีหลงเหลือ ฉากนั้นทำให้ผู้คนที่มากับอันหลิงหยุน ต่างหวาดหวั่นตื่นตระหนก ตกใจกลัวกันโดยถ้วนหน้า

ราชาอีการ่อนตัวลงบนไหล่ของอันหลิงหยุน หันมองไปที่นาง หนึ่งคนหนึ่งอีกาจ้องมองประสานสายตากันไปมาครู่หนึ่ง อันหลิงหยุนก็เลิกคิ้วขมวดมุ่นขึ้นทันที: "ฮ่องเต้อยู่ด้านล่าง ต้องรีบไปช่วย!"

ราชาอีกาส่งเสียง ก๊า ก๊า ออกมา อันหลิงหยุนก็ฟังเข้าใจ: "ท่านอ๋องมาแล้ว?"