ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 600

บทที่ 600 กระตุ้นโทสะแม่ทัพอัน

ไม่รู้ว่าเด็ก ๆ ถูกพาไปวางไว้ในรถม้าได้อย่างไรเหมือนกัน อันหลิงหยุนรีบตามเข้าไปในรถม้า นางยังคงอุ้มเจ้าเสือน้อยเอาไว้อีกด้วย

ทั้งครอบครัวไม่ว่าเด็กหรือผู้ใหญ่ ราวกับหลบหนีภัยพิบัติก็ไม่ปาน ขึ้นรถม้าได้ก็เดินทางกลับไปยังจวนอ๋องเสียนทันที

ในรถม้า อันหลิงหยุนอยากให้กงชิงวี่ดื่มเลือดสักหน่อย เพื่อที่เขาจะได้หายเร็วๆ แต่กงชิงวี่ไม่ยอม เขาไม่อยากให้อันหลิงหยุนอยู่ดี ๆไม่มีเรื่องอะไร ก็ต้องมากรีดเฉือนข้อมือตัวเองอย่างนั้น

ถึงแม้ว่านางจะสามารถรักษาตัวเองได้ แต่ขณะที่มีดนั้นถูกกรีดเฉือนลงไป มันก็ยังเจ็บปวดมากอยู่ดี

คนนอกอาจจะไม่คิดเล็กคิดน้อยได้ แต่เขาไม่อาจไม่รู้สึกเจ็บปวดได้ ใครใช้ให้ผู้หญิงคนนี้เป็นคนของเขาแล้วล่ะ

เขาไม่เจ็บให้แล้วใครจะเจ็บแทน?

อันหลิงหยุนหัวรั้นไม่เท่ากงชิงวี่ จึงทำได้เพียงต้องฟังเขา

จึงทำการรักษาง่ายๆให้เขา ด้วยการพันปิดแผลที่หัวไว้ก่อน

“ เจ็บหรือไม่?” อันหลิงหยุนมองดูรอยเลือดบนใบหน้าของกงชิงวี่ รู้สึกเจ็บปวดใจอย่างอธิบายไม่ถูก

กงชิงวี่กุมมืออันหลิงหยุน ดึงเข้ามากอดไว้ในอ้อมแขน เอนตัวพิงแนบชิดกับรถม้า เดิมทีเด็ก ๆ ทุกคนต่างก็ร้องไห้ แต่มาตอนนี้กลับไม่ร้องแล้ว

กงชิงวี่โอบอันหลิงหยุนไว้ในอ้อมกอด ให้เล่นแหวนหยกที่สวมไว้บนนิ้วหัวแม่มือของเขา อันหลิงหยุนหันกลับไปมอง ก็เห็นว่าเขาหลับไปแล้ว

"ท่านอ๋อง ท่านต้องผลักคนไปจนถึงที่ตายให้ได้หรือ ? ที่ฝ่าบาทมีต่อฮองเฮา คือความรัก ที่ท่านมีต่อไทเฮา คือความกตัญญู แท้ที่จริงแล้วก็ไม่ได้มีความแตกต่างอะไรเลย ฝ่าบาทถูกหนีบไว้ตรงกลางก็ทรงลำบากพระทัย ความสัมพันธ์ระหว่างแม่สามีลูกสะใภ้ ก็เป็นเรื่องยากเรื่องหนึ่งมาตั้งแต่สมัยโบราณแล้ว เพียงแค่มาเกิดขึ้นในวัง จึงกลายเป็นเหตุนองเลือดไปแทน

ท่านไม่สนใจ แต่ฝ่าบาทไม่อาจทรงทำเป็นไม่เห็นได้

ยิ่งไปกว่านั้น คนร้ายเมื่อคืนไม่ใช่ว่าตายไปแล้วหรอกหรือ ? ท่านเอาแต่บอกว่าเป็นฮองเฮา นี่เป็นการบังคับใจคนอื่น ให้ทำในสิ่งที่ทำไม่ได้นะเพคะ "

แขนของกงชิงวี่กระชับแน่น: "นางมีลูกอยู่ ตายไม่ได้อยู่แล้ว แต่ข้าไม่ใช่คนใจดี ต่อให้ข้าจะเมตตากรุณาไม่ไปสนใจเอาความ แล้วเจ้าจะรู้ได้อย่างไรว่า คนอื่นก็จะคิดเหมือนกัน?”

อันหลิงหยุนไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก เรื่องนี้คิดอย่างไรก็คิดไม่ตก จึงไม่คิดแล้วดีกว่า

หยุนจิ่นได้รับข่าวแล้ว จึงมารออยู่ที่หน้าประตูจวนตั้งแต่เช้า แม่ทัพอันรู้สึกกังวลจนเดินวนเวียนไปมาไม่หยุด เดินไปพลางถามไปพลางว่า: "นี่ยามอะไรแล้ว?ทำไมถึงยังไม่กลับมา?"

"ยามอู่แล้วเจ้าค่ะ ใกล้จะมาถึงแล้ว!" หยุนจิ่นเองก็กังวลเช่นกัน ได้ยินว่ามีคนลอบสังหารซื่อจื่อ นางไม่รู้ว่าซื่อจื่อเป็นอย่างไรบ้างแล้ว

แม่ทัพอันโกรธเป็นฟืนเป็นไฟไม่หาย: "ข้าว่าจากนี้ไม่ต้องเข้าวังอีกต่อไปแล้ว สถานที่พรรค์นั้นไม่เหมาะให้พวกเขาเข้าไปแต่แรกแล้ว"

หยุนจิ่นไม่ตอบ แต่ความคิดของหยุนจิ่น ก็เหมือนกับของแม่ทัพอันนั่นล่ะ หลังจากวันนี้นางจะบอกเจ้านายว่าอย่าไปที่นั่นอีกเลย

เมื่อรถม้ามาถึงประตูหน้าจวน แม่ทัพอันก็เร่งฝีเท้าเดินเข้าไปหา อาหยู่ออกจากรถม้าและยกม่านขึ้นทันที

อันหลิงหยุนอุ้มเด็กขึ้นมาคนหนึ่ง แล้วส่งให้แม่ทัพอัน หยุนจิ่นรีบเดินเข้าไป วันนี้มีคนมาที่นี่แน่นขนัดทีเดียว

หวางหวยอันก็อยู่ สวีกงกงก็อยู่ ทุกคนมาอุ้มเด็กไปคนละคน เดินกลับไปที่ลานจุนจื่อ

ทั้งหน้ากงชิงวี่ล้วนอาบย้อมไปด้วยเลือด ทั้งบนหัวเองก็ใช่ ทุกคนเอาแต่ใส่ใจห่วงใยเด็ก ๆ

ดูเหมือนว่า ไม่มีใครสนใจความเป็นความตายของกงชิงวี่เลย อันหลิงหยุนช่วยพยุงกงชิงวี่เข้าไปอย่างรู้สึกจนใจทำอะไรไม่ได้

ขบวนแถวของแม่ทัพอันอุ้มเด็ก ๆ เข้าไปในเรือนพักของลานจุนจื่อ หยุนจิ่นสั่งให้คนเตรียมน้ำร้อนและอ่างอาบน้ำ เพื่ออาบน้ำล้างเนื้อล้างตัวให้เด็กๆทั้งห้าคน และแช่ด้วยใบอ้ายเย่ เพื่อป้องกันไม่ให้บรรดาสิ่งสกปรก สิ่งไม่สะอาด ไม่เป็นมงคลบางอย่างติดตัวกลับมาด้วย

เด็กน้อยทุกคนล้วนสะอาดสะอ้าน สวมเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่ นอนบนเตียงอิฐที่อบอุ่นสบาย แม้แต่เจ้าเสือน้อยก็ต้องถูกจับอาบน้ำ รวมถึงอีกาน้อยที่ออกไปพร้อมกัน ก็ต้องถูกจับล้างเนื้อตัวเช่นกัน

เจ้าเสือน้อยค่อนข้างเชื่อฟังคำสั่ง จึงโดดลงไปแช่น้ำเอง แม่ทัพอันจึงฝืนใจทำในสิ่งที่ตนไม่ถนัด ช่วยอาบน้ำให้เจ้าเสือน้อย คนอื่นไม่กล้าลงมืออาบให้ มีเพียงแม่ทัพอันเท่านั้นที่ไม่ถือสา เจ้าเสือน้อยเองเมื่ออยู่ต่อหน้าแม่ทัพอัน ก็เชื่อฟังรู้ความมากจริงๆ

ในมุมมองของแม่ทัพอัน ไม่ต้องพูดถึงแค่เสือตัวเล็กๆตัวหนึ่ง ต่อให้เป็นเสือตัวใหญ่เต็มวัย แม่ทัพอันก็ไม่เคยเห็นอันอยู่ในสายตา แค่หมัดเดียวก็ต่อยเสือตายได้สบายๆ

เจ้าเสือน้อยอาบน้ำเสร็จก็เข้ามาในผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่ ลงไปกลิ้งตัวเช็ดขนให้แห้งด้วยตัวเอง

แม่ทัพอันช่วยเช็ดตัวให้เจ้าเสือน้อยเสร็จ จึงเหลือบมองไปที่หยุนจิ่น หมุนกายเดินออกไป