ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 599

บทที่ 599 หัวแตกเลือดไหล

มู่มิงรีบมาทันทีที่ได้ยินว่ามีคนแอบเข้ามาลอบสังหารซื่อจื่อ พูดให้ชัดเลยคือหลังจากที่มู่มิงเข้าวังมา จะได้พบหน้าจุนเซียวเซียวน้อยมาก แต่ทุกครั้งที่ได้พบกัน มู่มิงก็งดงามน่าตื่นตาตื่นใจมากจริงๆ

อีกทั้งในเวลาปกติ ทั้งสองคนต่างไม่เคยพบกันข้างนอกมาก่อนเลย

มู่มิงเข้ามาแล้ว ก็รีบไปน้อมทักทายหวางฮองไทเฮาก่อน กำลังเตรียมจะไปดูลูกๆของอันหลิงหยุน ก็ได้ยินเสียงของจุนเซียวเซียวดังแว่วมา

"เซียวเซียวคารวะหวงกุ้ยเฟย" แม้ว่าจุนเซียวเซียวจะกำลังตั้งครรภ์ แต่ก็ยึดตามกฎธรรมเนียม โดยการค้อมกายคำนับมู่มิง ตำแหน่งมู่มิงเป็นถึงหวงกุ้ยเฟย ลำดับชั้นของจุนเซียวเซียวไม่สูงเท่ามู่มิง เมื่อพบหน้ากัน จุนเซียวเซียวยังนับว่าต่ำกว่าหนึ่งขั้น

มู่มิงหันกายกลับมา เมื่อได้เห็นจุนเซียวเซียวก็ตะลึงไปครู่หนึ่ง คนงามนั้นนางเคยได้เห็นมามากมาย แต่ที่จะงดงามเทียบเท่าจุนเซียวเซียวคนนี้ ก็ยังนับว่าหาได้ยาก

ในขณะนั้น มู่มิงก็ลองเอาความงามของจุนเซียวเซียว กับอันหลิงหยุนมาเปรียบเทียบกันไปยกหนึ่ง มองอันหลิงหยุนหนึ่งแวบ มองจุนเซียวเซียวอีกหนึ่งแวบ จนสุดท้ายก็ได้ข้อสรุปออกมาข้อหนึ่งว่า ทั้งสองสูสีเท่ากัน ไม่มีใครด้อยไปกว่าใครนั่นเอง

ในสายตาของมู่มิง รูปโฉมของนางยังสู้อันหลิงหยุนไม่ได้ แต่เป็นเพราะอันหลิงหยุนสติสัมปชัญญะไม่ค่อยสู้ดี นางกับอันหลิงหยุนจึงสามารถคบหาสมาคมกันมาได้

อันหลิงหยุนสุดจะทนกับมู่มิงจริงๆ ทำไมถึงไม่พูดอะไรเลย เอาแต่จ้องเอาๆอยู่ได้?

มู่มิงเอง ก็เริ่มตระหนักถึงความเสียมารยาทของตัวเองขึ้นมาได้ จึงหันไปพูดกับจุนเซียวเซียวว่า: "เซียวกุ้ยเฟยไม่ต้องมากพิธีเช่นนี้ เจ้ากำลังตั้งครรภ์"

จุนเซียวเซียวคิดไม่ถึงว่ามู่มิงจะเป็นคนที่ใจคอกว้างขวางมากขนาดนี้

"กฎยังคงจำเป็นอยู่เพคะ" จุนเซียวเซียวพยักหน้า แล้วเดินกลับไปยืนรอให้มู่มิงนั่งลงก่อน นางถึงจะนั่งลงได้

มู่มิงไม่ชอบสู้รบปรบมืออะไรให้มากความกับผู้หญิง จึงหันไปดูบรรดาเด็กๆ หลังจากที่พบว่าไม่มีใครเป็นอะไร นางก็โล่งใจ จุนเซียวเซียวจึงไปนั่งลงโดยไม่ถามอะไรให้มาก

เมื่อถึงตอนเที่ยง ด้านนอกก็มีข่าวมาว่า เรื่องมือลอบสังหารเริ่มมีเค้าที่ชัดเจนแล้ว

หวางฮองไทเฮาปรายพระเนตรมองไป : “มีเค้าแล้วอย่างนั้นหรือ?”

ไห่กงกงเรียกขันทีน้อยที่มารายงานให้เข้าเฝ้ากราบทูล ขันทีน้อยรีบคุกเข่าลง กล่าวทูลรายงานทันที: "ทูลไทเฮา ท่านอ๋องเสียนพบชุดใส่พรางกายตอนกลางคืนในวังเฉาเฟิ่ง ฮองเฮาถูกสั่งขังแล้วพ่ะย่ะค่ะ แม้แต่หอสวดมนต์ของฮองเฮา ก็ถูกทุบทำลายไปแล้วเช่นกันพ่ะย่ะค่ะ!”

หวางฮองไทเฮายังทรงสงบนิ่งเช่นเดิม แต่จุนเซียวเซียวกอดท้องตัวเองด้วยความตกใจ

มู่มิงหันไปสบตาอันหลิงหยุน แม้ว่าทั้งสองจะไม่ได้พูดอะไร แต่ในใจทั้งสองก็รู้สึกแปลกประหลาดอย่างยิ่ง เป็นฮองเฮาไปได้อย่างไรกันนะ?

อันหลิงหยุนค่อนข้างหดหู่จิตตก นี่ช่างเป็นคนที่ตัดสินใจแน่วแน่แล้ว จะกัดไม่ปล่อยอย่างแท้จริง รู้ทั้งรู้ว่าอย่างไรก็แตะต้องฮองเฮาไม่ได้ แต่ก็ยังไม่ยอม เป็นต้องหาทางทำให้ฮองเฮาอยู่อย่างไม่เป็นสุขให้ได้

แต่ในครรภ์ฮองเฮานั้นมีเชื้อไขของฝ่าบาทอยู่ หากยังอาละวาดสร้างเรื่องใหญ่โตจนเกินไป เกรงว่าจากนี้ไม่ว่าใคร ก็จะต้องเจอปัญหาที่ยากจะรับมือกันหมดเป็นแน่

จุนเซียวเซียวหลุบสายตาลงต่ำ ใบหน้าซีดเผือด

หวางฮองไทเฮาตรัสถามว่า "ฝ่าบาททรงทราบแล้วหรือไม่"

"ทรงทราบแล้วพ่ะย่ะค่ะ"

"อืม"

หวางฮองไทเฮาก็ทรงรู้สึกอารมณ์เสียอยู่ไม่น้อยเช่นกัน นี่หมายความว่า ฮองเฮาอยากให้นางตายอย่างนั้นหรือ?

พระตำหนักจรุงจิต

อ๋องตวนได้ยินว่าซื่อจื่อถูกลอบสังหาร ก็รีบร้อนเข้าวังมาขอเข้าเฝ้าทันที แต่จากการฟังรายงานจากสายข่าวแล้ว จึงชัดเจนว่าเป็นการลอบปลงพระชนม์หวางฮองไทเฮา จึงเป็นห่วงเรื่องความปลอดภัยของฮั่วไท่เฟย รีบไปน้อมทักทายฮั่วไท่เฟยก่อน และถือโอกาสพาหยุนโล่ชวนไปส่งด้วยเลย

สามคนพี่น้องอยู่ในพระตำหนักจรุงจิต ทะเลาะทุ่มเถียงกันจนหน้าดำหน้าแดง

ฮ่องเต้ชิงหยู่ต้องการปล่อยคนไป แต่กงชิงวี่คัดค้านหัวชนฝาว่าไม่ให้ปล่อย

"นางเป็นฮองเฮา เป็นฮองเฮาของข้า หากแม้จะต้องจัดการสำเร็จโทษฮองเฮา ก็ต้องเป็นข้าที่จัดการเอง ไยต้องให้ถึงตาของเจ้าเป็นคนลงมือ?"

ฮ่องเต้ชิงหยู่แผดสุรเสียงคำรามก้อง ทำให้เสี่ยวสวีจื่อตัวสั่นเทิ้มด้วยความตกใจ อ๋องตวนแอบรู้สึกเสียใจภายหลังที่เข้าวังมา หากเขารู้มาก่อนหน้าว่า เรื่องนี้เป็นฝีมือของฮองเฮา เขาคงไม่เข้าวังมาผสมโรงด้วยหรอก

กงชิงวี่เอ่ยอย่างเฉยชา: "ขอบังอาจทูลถามฝ่าบาทว่า ท่านกล้าจัดการกับฮองเฮาด้วยหรือ ? ฮองเฮากระทำความผิดครั้งแล้วครั้งเล่า ท่านก็ยังเอาแต่ปล่อยนางไป มาจนวันนี้ถึงกับขวัญกล้าบังอาจลอบปลงพระชนม์เสด็จแม่แล้ว หรือต้องรอให้เสด็จแม่สิ้นพระชนม์เสียก่อน ถึงค่อยไปจัดการ?”

"เจ้าพูดจาเหลวไหล แค่ชุดใส่ตอนกลางคืนชุดเดียว เจ้าก็คิดจะเอามาใส่ร้ายป้ายสี โยนความผิดให้กับฮองเฮาแล้ว?"

"ฝ่าบาท ใส่ร้ายหรือไม่แค่ลองไปถามฮองเฮาดูก็รู้แล้วไม่ใช่หรือ?"

"กงชิงวี่ เจ้าจะต้องหาเรื่องข้าให้ได้ใช่หรือไม่?"