บทที่ 603 เยี่ยมเยือนจวนเฉิงเสี้ยง
"นายท่าน นี่ราชครูจุนคือ ... " ราชครูจุนออกไปแล้ว เฉิงเสี้ยงฮูหยินจึงเดินเข้าประตูไป เมื่อไปถึงที่ด้านใน นางมองไปที่ใต้เท้าเฉิงเสี้ยงพลางเดินเข้าไปหา: "นายท่าน นี่ท่านเป็นอะไรไปเจ้าคะ?"
แต่ไหนแต่ไรมา ใต้เท้าเฉิงเสี้ยงรักใคร่กลมเกลียวกับภรรยามาโดยตลอด เอื้อมมือขึ้นกุมจับมือภรรยา แล้วค่อยๆลุกขึ้น“ ฮุหยิน ข้าผิดต่อเจ้าแล้ว! ผิดต่อเจ้าแล้ว!”
เฉิงเสี้ยงฮูหยินเริ่มรับรู้ได้แล้วว่า มีบางอย่างผิดปกติ แต่นางกลับไม่ได้พูดอะไรออกมา เพียงแค่จ้องมองเสินเฉิงเสี้ยงอย่างนิ่งงัน
"...... "
ทั้งคู่ยืนอยู่อีกครู่ใหญ่ จับมือกันแน่น ความที่คุ้นเคยกันมาหลายปี ย่อมไม่จำเป็นต้องเอ่ยเป็นคำพูดอะไรออกมาก็รู้ใจกัน
เฉิงเสี้ยงฮูหยินเอ่ยถามว่า: หรือจะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นกับชูเอ๋อ?
เสินเฉิงเสี้ยงปรายตามองแม่นมชุยแวบหนึ่ง: "พวกเจ้าทั้งหมดลงไปเถอะ"
แม่นมชุยและคนอื่นๆล้วนออกไปจนหมด ฮูหยินเดินไปอีกด้านแล้วนั่งลงอย่างช้าๆ เสินเฉิงเสี้ยงเล่าเรื่องของลูกสาวให้นางฟัง ทั้งยังยกคำพูดที่ราชครูจุนพูดทิ้งไว้ก่อนจากไป เล่าออกมาอีกครั้งหนึ่งด้วย
เฉิงเสี้ยงฮูหยินนัยน์ตาทึ่มทื่อเคว้งคว้าง ผ่านไปนานสองนานก็ยังไม่คืนสติ
ใต้เท้าเฉิงเสี้ยงร้องไห้ฟูมฟายจนใจแทบขาด ฮูหยินจึงกล่าวขึ้นว่า: "ไทเฮาไม่เป็นไรก็ดีแล้ว นี่คือตระกูลเสินต้องหาใครสักคน มารับผิดชอบเรื่องที่เกิดขึ้นนี้ ใช้ชีวิตชดใช้ด้วยชีวิต อย่างนั้นใช่หรือไม่เจ้าคะ?"
ใต้เท้าเฉิงเสี้ยงร้องไห้โฮดังสนั่นราวกับลั่นกลองรบ เขาอายุก็จนปูนนี้แล้ว เดิมทีเขาแค่อยากใช้ชีวิตบั้นปลายอย่างสงบสุข เพียงเท่านี้ทำไมถึงไม่ได้ดั่งที่ใจหวัง
เฉิงเสี้ยงฮูหยินเช็ดน้ำตาพลางยิ้มออกมา: "นายท่าน เราสองคนสามีภรรยา รักใคร่กลมเกลียวกันมาก็นานหลายปีแล้ว ใจข้ารู้สึกเต็มตื้นเพียงพอมากแล้ว มายามนี้ทั้งเพื่อชูเอ๋อก็ดี เพื่อหยุนเจ๋ก็ดี ข้าไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากยอมตายอย่างยินยอมพร้อมใจแล้ว
ท่านวางใจเถอะ จวนเฉิงเสี้ยงจะต้องไม่เป็นไรแน่นอน "
ในคืนนั้นเอง ใต้เท้าเฉิงเสี้ยงก็รีบเข้าวังไปกราบทูลฮ่องเต้ เรื่องที่ภรรยาของเขาป่วยเป็นโรคหลอดเลือดสมอง แล้วเสียชีวิตอย่างกะทันหัน
ฮ่องเต้ชิงหยู่ทรงประทับอยู่ในวังเฉาเฟิ่ง หวางฮองไทเฮาถึงกับผงะเมื่อได้ยินเช่นนั้น จากนั้นจึงปรายพระเนตรมองฮ่องเต้ชิงหยู่: "เจ้าไปเถอะ”
ฮ่องเต้ชิงหยู่คล้ายมึนงงสับสนอยู่ครู่หนึ่ง หยัดวรกายลุกขึ้นค้อมคำนับเพื่อทูลลาไทเฮา จากนั้นจึงหันหลังเสด็จจากไป
เสี่ยวสวีจื่อรีบไปยังเบื้องพระพักตร์ถวายบังคม แล้วมองฮ่องเต้ชิงหยู่ : "ฝ่าบาท ฮองเฮา....... "
“ ไปแจ้งแก่ฮองเฮาเถอะ”
ฮ่องเต้ชิงหยู่ไม่ได้ไปพบฮองเฮา แต่กลับเสด็จไปที่วังซ่งเต๋อของมู่มิงแทน
เสินหยุนชูได้ยินว่าท่านแม่สิ้นลมจากไปแล้ว ก็ถึงกับเป็นลมหมดสติไป ผลสุดท้ายจึงกระทบกระเทือนเด็กในครรภ์
อันหลิงหยุนรีบออกจากจวนอ๋องเสียน เร่งเดินทางเข้าวังทันที ระหว่างทางได้พบกับเสินหยุนเจ๋ที่ก็จะเข้าวังพอดี ทั้งสองคนจึงไปที่วังพร้อมกัน
เสินหยุนชูเหงื่อท่วมกายด้วยความเจ็บปวด นอนทรมานอยู่บนเตียง ในเวลานี้ฮ่องเต้ชิงหยู่ก็เสด็จมาที่วังเฟิ่งอี๋แล้วเช่นกัน
"ฝ่าบาท" อันหลิงหยุนได้พบฮ่องเต้ จึงคุกเข่าลงถวายบังคม ฮ่องเต้ชิงหยู่ทรงเรียกให้นางรีบลุกขึ้นโดยเร็ว นางจึงรีบไปดูอาการ และเริ่มการสแกนตรวจสอบ พบว่าเด็กชีพจรไม่เต้นเสียแล้ว
เมื่อเงยหน้าขึ้น อันหลิงหยุนก็รีบคุกเข่าลง: "ฝ่าบาท เด็กไม่อาจรักษาชีวิตเอาไว้ได้แล้วเพคะ"
"ปกป้องฮองเฮาให้ดี" ชิงเต้ชิงหยู่กุมจับมือของเสินหยุนชูจนแน่น นางน้ำตาไหลพราก จ้องมองไปที่อันหลิงหยุนด้วยความเกลียดชัง เกลียดชังจนเข้ากระดูกดำ!
อันหลิงหยุนรีบจัดการตามขั้นตอนกับเสินหยุนชูอย่างรวดเร็ว จากนั้นจึงให้นางกินยา หลังจากวุ่นวายพลิกซ้ายพลิกขวาพักใหญ่ๆ เสินหยุนชูก็หลับไปในที่สุด
อันหลิงหยุนเหนื่อยล้าหมดแรง จนแทบเข่าทรุดเลยทีเดียว
เสินหยุนชูไม่เป็นไรแล้ว อันหลิงหยุนจึงส่งมอบงานต่อไปให้กับหมอหลวง คิดจะขอทูลลากลับแล้ว
มู่มิงก็มาด้วยเช่นกัน ทั้งสองคนได้พบหน้ากันนอกวังเฟิ่งอี๋
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ยอดหมอยาของอ๋องเสียน
เรื่องนี้สนุกมาก ดีมากจริงๆ ขอบคุณผู้แต่ง ขอบคุณผู้แปล ขอบคุณสปอนเซอร์ ขอบคุณ Admin ที่ลงให้อ่านจนจบ ถ้าเป็นไปได้อยากอ่านเรื่องเจ้าห้าต่อ...
หยุนหยุนคือแบบ เห้อออออ...
เต้คือหงเมียหนักมาก ผิดขนาดไหนก็เข้าข้าง...
ฮองเฮาก็ไม่ได้ท้องจริงๆซะหน่อย คนที่ท้องจริงๆก็มีแค่เซียวผินผู้น่างสารเท่านั้น...
ฮองเฮาเลวทรามเพียงใดทุกคนรู้หมด เต้ก็รู้ดีในใจ แต่ก็บังคับให้ทุกคนต้องตายเพื่อเมียรักตัวเอง ช่างเป็นผัวเมียที่เลวทรามสมกันจริงๆ สงสารหยุนหยุน ทำไมต้องชีวิตมาพัวพันกับคนชั่วพวกนี้ด้วยนะ...
ทุกคนรู้มดว่าฮองเฮาพยายามฆ่าหลิงหยุนาตลอด แต่ทุกคนก็ต้องการให้หลิงหยุนช่วยฮองเฮาและบ้านฮองเฮา ฮ่องเต้ก็นิสัยแย่นะ รักเมียหลงเมียจนปิดหูปิดตาทุกทาง ใจขณะดียวกันก็บังคับห้หิงหยุนสละชีวิตเพื่อตัวเองกับเมียัตวเอง บ้าบอ...
อักลิงหยุนคือใช้เงินมือเติบมากอยู่นะ ขึ้นเงินเดือนให้คนั้งจนตั้งเยอะในคราวเดียว อีกทั้งสร้างหนี้สินพันรอบตัวอีก อย่างไรก็ตามรักษาใครก็ไม่เคยได้เงิน คนในราชวงศ์ขี้เหนียวมาก...
กระยาหารังคืออะไรคะ...