ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 604

บทที่ 604 ตายหลอก

เสินเฉิงเสี้ยงจัดเตรียมสถานที่ให้อันหลิงหยุนเรียบร้อย เสินหยุนเจ๋มีภาวะอารมณ์ที่ถูกเร้าจนตึงเครียดมากเกินไปจึงถูกพาตัวไปแล้ว โดยมีแม่นมในจวนคอยรับผิดชอบดูแล

เพียงไม่นาน อาหยู่ก็กลับมาพร้อมอุ้มจิ้งจอกหางสั้น และหิ้วกล่องยามาด้วย

อาการของเสินหยุนเจ๋ไม่สู้ดีนัก อันหลิงหยุนฉีดยากล่อมประสาทให้เขาไปเข็มหนึ่ง

หลังจากฉีดยาไป เสินหยุนเจ๋มีอาการง่วงซึมเล็กน้อย อันหลิงหยุนสั่งให้อาหยู่พยุงเสินหยุนเจ๋เอนตัวลงนอน ส่วนตัวเองก็ตั้งใจว่าจะอยู่ดูอาการเสินหยุนเจ๋ต่อ

ไม่รู้ว่าเสินหยุนเอ๋อหลุดออกมาจากห้องเก็บฟืนได้อย่างไร เมื่อนางได้เจออันหลิงหยุน ก็คิดแต่จะพุ่งเข้ามาฆ่าอันหลิงหยุนให้ตายให้จงได้ อาหยู่ทะยานตัวไปด้านหน้า ยกเท้าขึ้นเตะทีเดียว เสินหยุนเอ๋อก็ปลิวกระเด็นออกจากห้อง ลอยละลิ่วออกไปด้านนอกทันที นางล้มกระแทกลงกับพื้น พยายามตะเกียกตะกายลุกขึ้นมาได้ ก็กระอักเลือดกบปาก ตื่นตระหนกตกใจหน้าซีดเผือด ถึงกับแผดเสียงเรียกหมอจวนเองเลยทีเดียว

เสินเฉิงเสี้ยงโกรธจัด เรียกให้คนมาลากตัวนางออกไป จากนั้นจึงเข้ามาขอโทษขอโพยอันหลิงหยุนเป็นการใหญ่

"ใต้เท้าเฉิงเสี้ยงอย่าโทษตัวเองแบบนี้เลยเจ้าค่ะ" อันหลิงหยุนเหลือบมองไปที่เสิ่นหยุนเจ๋ จากนั้นจึงนั่งลงแล้วเอ่ยขึ้นว่า "ข้าอยากรอให้แม่ทัพน้อยเสินตื่นเสียก่อนถึงจะกลับไป หวังว่าจะไม่เป็นการรบกวนใต้เท้าเฉิงเสี้ยง"

"ไม่รบกวนเลย ข้าจะสั่งให้คนคอยจับตาดูลูกสาวคนเล็กอย่างเคร่งครัดเอง ขอพระชายาเสียนโปรดวางใจ นางจะออกมาสร้างปัญหาอีกไม่ได้อย่างแน่นอน"

"ขอบคุณเจ้าค่ะ"

อันหลิงหยุนเอ่ยปากรับเสียงหนึ่ง เสินเฉิงเสี้ยงจึงถอยออกไป ทั้งยังปิดประตูตามหลังให้ เรียกคนมาสองสามคนคอยดูแลอยู่ด้านนอก

อาหยู่รู้สึกว่าไม่ถูกต้อง หันกลับไปสบตาอันหลิงหยุน: "พระชายา นี่พวกเขา ... "

"ทั้งหมดนี้ก็เพื่อพวกเรา เจ้าไม่ต้องกังวลหรอก" อันหลิงหยุนหันไปมองจิ้งจอกหางสั้น ลูบขนของจิ้งจอกหางสั้นเบาๆ จิ้งจอกหางสั้นจึงเดินออกจากทางหน้าต่างหายลับไป

รอจนถึงตอนค่ำ เสินหยุนเจ๋ก็ตื่นขึ้นมา ในเวลานั้นจิ้งจอกหางสั้น ก็ได้กลับไปอยู่ในอ้อมแขนของอันหลิงหยุนเรียบร้อยแล้ว

อันหลิงหยุนลุกขึ้นยืน: "แม่ทัพน้อยเสิน ขอแสดงความเสียใจด้วย"

เสินหยุนเจ๋ไม่ได้เอ่ยตอบอะไรทั้งสิ้น เพียงนั่งอยู่บนเตียงด้วยอาการเหม่อลอย

อันหลิงหยุนหันมองอาหยู่ : "อาหยู่ เจ้าออกไปเตรียมตัวก่อน พวกเราจะกลับเดี๋ยวนี้แล้ว"

อาหยู่ออกไปเตรียมรถม้า และพบว่ามีคนแอบสะกดรอยตามเขาอยู่ อันหลิงหยุนส่งจิ้งจอกหางสั้นในอ้อมแขนให้เสินหยุนเจ๋: "เผื่อไว้ว่าหากเจ้าเกิดเรื่องอะไรแล้วไม่อาจมาหาข้าได้ ให้จิ้งจอกน้อยอยู่กับเจ้าไปก่อนชั่วคราวนะ รอให้เจ้าไม่เป็นอะไรแล้วค่อยส่งคืนให้ข้า "

อันหลิงหยุนพูดจบก็ออกไป เสินหยุนเจ๋จ้องมองจิ้งจอกหางสั้นในอ้อมแขนตัวเองอย่างโง่งม ไม่พูดอะไรออกมาสักคำ เหมือนว่าเขากลายเป็นคนโง่ เสียสติไปแล้วอย่างไรอย่างนั้น

กลับไปถึงรถม้า อันหลิงหยุนก็รีบตรงดิ่งกลับจวนอ๋องเสียนทันที ลงจากรถม้าได้ก็ตรงไปยังลานโอวหลาน

เมื่อเข้าประตู ก็เห็นกงชิงวี่เอนหลังนอนพักผ่อนอยู่อย่างที่คิดไว้

อันหลิงหยุนเดินเข้าไปนั่งลง ยามนั้นเป็นเวลาดึกมากแล้ว

“ท่านอ๋อง หลับแล้วหรือเพคะ?”

มือของกงชิงวี่คว้าหมับเข้าที่มือของอันหลิงหยุนแน่น โกรธจนแทบเดือดไปทั้งตัว: "ที่ข้าบอกว่าอยากจะพักผ่อนสักสองสามวัน ไม่ใช่ว่าตัวข้าคนเดียวที่ได้พักผ่อนสองสามวันหรอกนะ หยุนหยุนเองก็ควรต้องพักผ่อนด้วยไม่ใช่หรือ?"

อันหลิงหยุนรู้สึกขบขันขึ้นมาแล้ว : "ไม่ใช่ว่าเกิดเรื่องขึ้นหรอกหรือเพคะ? จะนิ่งดูดายปล่อยเสินหยุนเจ๋ไว้คนเดียวได้อย่างไรกัน?"

“แปลว่าเจ้าปล่อยข้าไว้คนเดียว แล้วไม่ต้องสนใจก็ได้อย่างนั้นหรือ? ความเป็นความตายของข้าสำคัญ? หรือความเป็นความตายของเสิ่นหยุนเจ๋กันแน่ที่สำคัญ?”

อันหลิงหยุนยิ่งรู้สึกขบขันขึ้นเรื่อยๆ: "นั่นมันไม่เหมือนกันนี่เพคะ เสินหยุนเจ๋ต้องสูญเสียแม่ของตัวเองไป ท่านอ๋องไม่ใช่ว่ายังอยู่ดีไม่มีปัญหาหรอกหรือเพคะ?"

"เฮอะ! เจ้ารังเกียจที่เสด็จแม่ของข้าอยู่รอดปลอดภัยดีอย่างนั้นหรือ?"

"นั่นข้ามิบังอาจ ท่านอ๋องพูดเหลวไหลอะไรกัน ถ้าคำพูดพวกนี้ไปถึงพระกรรณของไทเฮา ข้าคงแบกรับผลที่จะตามมาไม่ไหวหรอกนะเพคะ!"

อันหลิงหยุนพูดหยอกเอิน ก้มหน้าลงจุมพิตบนริมฝีปากของกงชิงวี่ไปทีหนึ่ง จากนั้นค่อยถามว่า "แบบนี้ได้หรือยังเพคะ?"

กงชิงวี่ลืมตาขึ้น: "หยุนหยุนรู้ได้อย่างไรว่า เสินหยุนเจ๋สูญเสียแม่ไปแล้ว?"

“ ….. นี่ท่านอ๋องรู้ได้อย่างไรกันเพคะ?” อันหลิงหยุนตกใจจนผงะ แต่ไม่นานนางก็คืนสติกลับมาจนเหมือนยามปกติได้

นางรู้ดีว่า ถึงแม้ว่ากงชิงวี่จะนอนเอกเขนกอยู่ที่นี่ ไม่ได้ทำอะไรเลย แต่ไม่ใช่ว่าเขาจะไม่รู้ข่าวคราวความเป็นไปทั่วหล้า เขาสามารถติดต่อสื่อสารได้ทั่วทุกสารทิศ ตัวเขาอยู่ในเมืองหลวง แต่กลับควบคุมเรื่องราวน้อยใหญ่ทางชายแดนได้ทั้งหมด เห็นได้ชัดว่า เขามีเครือข่ายสายข่าวที่คล้ายใยแมงมุม ใช้ติดต่อเชื่อมโยงหากันได้อย่างรวดเร็วฉับไว ในทุกวันตลอดสิบสองชั่วยาม จะมีคนคอยรายงานความเคลื่อนไหวให้เขาฟังอย่างไม่หยุดนิ่ง