ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 608

บทที่ 608 บุกจวนอ๋องเสียนยามวิกาล

"เจ้านาย" ชายในชุดดำได้พบกงชิงเซวียนเหอที่สวมหน้ากาก ก็รีบคุกเข่าข้างหนึ่งลง แสดงความเคารพทันที กงชิงเซวียนเหอยืนหันหลังอยู่บนที่สูงแห่งหนึ่ง ไขว้มือเอาไว้ข้างหลัง

กงชิงเซวียนเอ่ยถามทั้งที่ไม่ได้หันมา "เป็นอย่างไรบ้าง?"

ไม่พบกงชิงวี่ในเมืองหลวง รถม้าที่มุ่งหน้าไปทางชายแดน ยืนยันแล้วว่าเป็นกงชิงวี่อย่างแน่นอนขอรับ "

"ออกคำสั่งไป ให้สกัดกั้นและสังหารคู่สามีภรรยากงชิงวี่ให้ได้ ไม่ต้องสนใจอะไร ไม่ต้องเลือกวิธีการ ใครตัดหัวพวกนั้นได้ ข้าให้เงินรางวัลหัวละห้าแสนตำลึง"

"ขอรับ"

"ส่งกำลังคนเข้าเมืองหลวง ส่วนหนึ่งให้ไปที่จวนอ๋องเสียน คิดหาทางฆ่าลูกชายทั้งห้าคนของกงชิงวี่ให้หมด อีกส่วนหนึ่งให้แทรกซึมเข้าไปในวัง แล้วรอฟังคำสั่งจากข้า!"

"ขอรับ!"

คืนนี้ท้องฟ้าอึมครึมไปด้วยสายลมเหน็บหนาว และหิมะโปรยปรายไม่หยุด หยุนโล่ชวนนอนอย่างไรก็นอนไม่หลับ

“ ทำไมถึงลุกขึ้นมาอีกแล้วล่ะ?”

อ๋องตวนสังเกตเห็นว่าคนข้างกายลุกขึ้น แล้วลงจากเตียง จึงเอาเสื้อคลุมมาห่มคลุมให้หยุนโล่ชวน

หยุนโล่ชวนหันกลับมา มองอ๋องตวนด้วยสีหน้าหม่นหมอง: "ไม่รู้ว่าวันนี้ข้าเป็นอะไรไป เอาแต่รู้สึกกระสับกระส่ายอยู่ตลอดเวลา!"

"หมอจวนให้เจ้าพักผ่อนมากๆเจ้าก็ไม่ฟัง หรือเพราะช่วงหลายวันนี้ข้าออกไปแต่เช้า กลับมาก็ดึก เลยส่งผลกระทบต่อการพักผ่อนของเจ้า ถ้าเป็นเช่นนั้น ข้าไปนอนที่ห้องหนังสือน่าจะดีกว่า”

อ๋องตวนพูดจบพลันรู้สึกเสียใจภายหลังเสียแล้ว ถ้าเขาไปนอนในห้องหนังสือจริงๆ น่ากลัวว่าตอนเช้าจะตื่นไม่ไหว ตอนกลางวันจะงานอะไรก็คงทำได้ไม่ดีแน่ๆ

หยุนโล่ชวนส่ายหน้า: "ไม่ใช่เพราะเรื่องของท่านอ๋อง ข้าเพิ่งเริ่มเป็นเอาคืนนี้ มันรู้สึกกระสับกระส่าย เอาแต่รู้สึกเหมือนว่า จะมีเรื่องไม่ดีบางอย่างเกิดขึ้น"

"คงไม่หรอกน่า พักผ่อนเถอะ" อ๋องตวนดึงหยุนโล่ชวนกลับไปพักผ่อน แต่เขากลับเป็นฝ่ายที่ไม่สามารถข่มตาหลับได้แทน

หยุนโล่ชวนนอนอยู่มีอ๋องตวนนั่งอยู่ด้านนอก เมื่อหยุนโล่ชวนนอนไม่หลับ จึงเผลอไปคิดถึงสิ่งที่ไม่ควรคิดเข้า

"ทำไมท่านถึงทำลายหลุมฝังศพของเขา?" เรื่องของกงชิงเซวียนเหอ ติดค้างอยู่ในใจของหยุนโล่ชวนมานานมากแล้ว นางอยากถาม แต่ก็ไม่กล้าถามมาโดยตลอด

คืนนี้นอนไม่หลับ ไหนๆก็ดันคิดถึงเรื่องนี้ขึ้นมาซะแล้ว นางจึงอดทนต่อไปไม่ไหวจริงๆ

อ๋องตวนกำมือตัวเองแน่น ในใจพลันปรากฏความร้อนรนขึ้นมา: "เรื่องอะไรที่ผ่านไปแล้ว ข้าไม่อยากพูดถึงมันอีก"

"ท่านเป็นผู้ชายแท้ๆ ทำไมถึงได้ใจแคบเสียจริง ข้ากับเขาไม่ได้มีอะไรกันสักหน่อย ท่านก็ยังไปทำร้ายเขา ตอนนี้เขาก็ตายแล้วไปแล้วด้วย" เมื่อนึกถึงกงชิงเซวียนก่อนตายครั้งนั้น หยุนโล่ชวนยังคงรู้สึกไม่สบายใจ ถึงแม้ว่าจะผ่านไปนานมากแล้วก็ตาม

“ ข้าไม่อยากอธิบายอะไรทั้งนั้น” อ๋องตวนยังคงเฉยเมยเช่นเดิม

หยุนโล่ชวนยิ่งรู้สึกงุนงงมากขึ้นเรื่อยๆแล้ว: "ท่านอ๋องผู้สง่างามคนหนึ่ง ทำไมต้องคิดเล็กคิดน้อยกับคนตายคนหนึ่งขนาดนั้นด้วย ไม่ต้องพูดถึงว่าข้ากับเขาไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกัน เรื่องนี้ท่านเองก็รู้อยู่"

"....." อ๋องตวนไม่ได้พูดอะไรออกมา เขาไม่อยากพูดอะไรทั้งสิ้น

"ทีท่านกับจุนฉูฉู ข้ายังไม่ไปขุดหลุมฝังศพนางเลย ท่านไม่กลัวกรรมตามสนองหรือ?"

หยุนโล่ชวนอดกลั้นไม่ไหว จึงลุกขึ้นถามอ๋องตวน

สีหน้าอ๋องตวนน่าเกลียดจนดูไม่ได้: "หยุดพูดได้แล้ว"

หยุนโล่ชวนรู้สึกน้อยใจ เห็นอยู่ชัดๆว่าเป็นความผิดของเขา เขายังมีหน้าไม่ยอมรับผิด คนก็ตายไปแล้วแท้ๆ!

เพราะความน้อยใจ น้ำตาของหยุนโล่ชวนจึงหยาดไหลออกมาเป็นสาย

จู่ๆนางก็ค้นพบว่า ถ้ามีก็คือมี ถ้าไม่มีก็คือไม่มี พวกเขาต่างก็แค่หลบเลี่ยงปัญหา เก็บงำบางสิ่งในอดีตไว้ทำเป็นไม่สนใจ แต่ที่จริงแล้วไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปเลย ความเหินห่างของพวกเขาไม่ได้ลดลง มีแต่จะยิ่งแย่ลงไปทุกทีๆ เพราะเดิมทีการหลบเลี่ยง มันไม่อาจใช้แก้ปัญหาใดๆได้ตั้งแต่แรกแล้ว

อ๋องตวนลุกขึ้นยืน ขณะที่หันไปมองหยุนโล่ชวน สายตาของเขาก็ดูเย็นชา: "คนก็ตายไปแล้ว เจ้ายังจะยกเรื่องนี้มาพูดทำไมอีก?"

“ทำไมท่านถึงต้องขุดหลุมฝังศพ?” หยุนโล่ชวนยังคงดื้อดึงไม่เลิก

อ๋องตวนหันหน้าเตรียมจะเดินจากไป หยุนโล่ชวนถามว่า "ในใจท่านยังมีจุนฉูฉูอยู่ใช่หรือไม่? "

อ๋องตวนหยุดชะงัก ประสานมือไว้ข้างหน้าจนแน่น

"สำหรับข้าแล้ว เคยมีอยู่ ข้านั้นจริงใจต่อนาง จะไม่มีเลยได้อย่างไรกัน?" อ๋องตวนหันกลับมา น้ำตาของหยุนโล่ชวน ก็ไหลหลั่งพรั่งพรูออกมาจากสองตา ร้องจนอ๋องตวนเห็นแล้วแทบใจสลาย

เมื่อเห็นหยุนโล่ชวนในสภาพนี้ อ๋องตวนรู้สึกเสียใจภายหลังอีกแล้ว เขาไม่ควรพูดอะไรที่ตรงเป๊ะกระจ่างชัดขนาดนั้นก็ได้แท้ๆ

หยุนโล่ชวนถามต่อ: "แล้วท่านอาศัยอะไร ถึงต้องไปเกลียดชังกงชิงเซวียนเหอ เขากับท่านเกี่ยวอะไรกันด้วยล่ะ?"

"เจ้าเป็นผู้หญิงของข้า เขาไม่ควรมาสอดส่องแทรกแซง " แววตายามที่อ๋องตวนกล่าวถึง กงชิงเซวียนเหอนั้นดูโหดเหี้ยมดุร้าย

หยุนโล่ชวนจับจ้องไปอ๋องตวนอย่างโกรธเคือง