ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 621

บทที่ 621 เพิ่มขวัญกำลังใจ

อันหลิงหยุนเล่าแผนการของนางให้กงชิงวี่ฟัง นางวางแผนที่จะให้อะมู่ไปอยู่ที่อื่น โดยมอบหมายให้คนที่คอยแอบติดตามนางอย่างลับๆเหล่านั้นเป็นผู้ดูแล พาไปแอบซ่อนตัวปะปนอยู่กับประชาชนทั่วไป

เวลาปกติก็แต่งกายแบบสามัญชน เมื่อตีเมืองแตก อันหลิงหยุนก็จะนัดพบกับพวกเขา แล้วเข้าไปในเมืองเพื่อหาครอบครัวใหญ่เหล่านั้นที่อะมู่พูดถึง

อะมู่พักอาศัยอยู่ในหวูโยกั๋วมาสี่ปีแล้ว สี่ปีมานี้เขาเดินทางขอทานมาทั่วทุกสารทิศ เป็นเพราะการขอทานที่เป็นเอกลักษณ์ อะมู่สามารถเดินไปเดินมาที่ด้านนอกของครอบครัวใหญ่ได้ จุดเริ่มต้นเป็นเช่นนี้เอง

เป็นเพราะด้านนอกลานของบ้านใหญ่ๆ มักจะมีการโยนอาหารออกมาด้านนอก ไม่ว่าจะเป็นอาหารบูด ผลไม้ที่เน่าเสียแล้ว หรือเสื้อผ้าที่ขาดแล้วก็มีทั้งนั้น

อะมู่ซึ่งเป็นเด็กอายุเพียงแต่หกเจ็ดขวบ เขาไม่มีความสามารถอย่างอื่น เขาติดตามขอทานที่อายุมากกว่าเพื่อขอทาน ไม่มีอะไรได้มาง่ายๆ ปกติก็มักจะกินไม่อิ่มและมีเสื้อผ้าไม่พอใส่อยู่บ่อยๆ บางครั้งเป็นเพราะหมั่นโถวเพียงลูกเดียวก็ทำให้ถูกตี

คนเหล่านั้นไม่มีใครสงสารอะมู่ อะมู่ต้องคิดหาวิธีที่จะใช้ชีวิตอยู่ต่อไปให้ได้

เขาเด็กเกินไป ทำอะไรก็ไม่เป็น แต่เขารู้จักที่จะกิน มีอยู่ครั้งหนึ่งเขาอยู่ด้านนอกของครอบครัวใหญ่แล้วเก็บหมั่นโถวได้ลูกหนึ่ง เขากินจนอิ่มแล้ว ภายหลังยังเก็บเสื้อมาได้อีกหนึ่งตัว

จึงรออยู่ตลอด เมื่อมีคนเห็นว่าเขาเป็นเด็ก ก็นำอาหารมาให้

ด้วยเหตุนี้ อะมู่จึงกลายเป็นขอทานที่จะไปป้วนเปี้ยนวนเวียนขอทานอยู่แถวๆครอบครัวใหญ่จนติดเป็นนิสัย

บางครั้งฝนตกหนัก เขาไม่มีที่ที่จะหลบฝน ก็จะมุดเข้าทางช่องของสุนัขที่อยู่ทางด้านหลังครอบครัวใหญ่ แล้วหาชายคาเพื่อหลบฝน

ดังนั้นครอบครัวของใครมีเงิน ครอบครัวของใครไม่มีเงิน อะมู่จึงรู้หมด

แต่เรื่องที่แอบซ่อนอาหารเอาไว้ใต้ดิน อะมู่เองก็ไม่ค่อยรู้มากนัก

การค้นพบในครั้งนี้ อันหลิงหยุนถือว่าโชคดีมาก

อะมู่บอกว่าใต้ดินมีอาหาร กงชิงวี่ก็หาเจอแล้ว จากนั้นเขาก็ค้นเมืองถ่าถ่างทั้งเมือง แล้วจึงขุดเอาอาหารและของมีค่าขึ้นมาได้นับไม่ถ้วน

ดังนั้นหวูโยกั๋วนี้จะไม่ตีก็คงไม่ได้ จะต้องตีจนกระทั่งให้ถึงเมืองหลวงของหวูโยกั๋วให้ได้

อันหลิงหยุนเล่าแผนการของตนเองให้ฟังแล้ว แล้วยังพูดอีกว่า: “ท่านอ๋อง กำลังคนมีไม่พอเพคะ อีกทั้งเรื่องนี้จะต้องเก็บเป็นความลับ ดังนั้นหม่มอฉันกำลังคิดหาวิธีที่จะหาตัวราชาอีกามา เพื่อให้เขาช่วยเฝ้ายามให้พวกเรา แล้วตั้งโมจินเสี้ยวเว่ยขึ้นมากลุ่มหนึ่ง เพื่อรับผิดชอบเรื่องนี้โดยเฉพาะเพคะ”

“โมจินเสี้ยวเว่ย?” กงชิงวี่แปลกใจ คำนี้ฟังดูแปลกใหม่ ไม่เคยได้ยินมาก่อน

อันหลิงหยุนอธิบาย: “โมจินเสี้ยวเว่ยมีมานานแล้ว มีที่มาจากท่านโจโฉในสมัยสามก๊ก โจโฉจัดตั้งทหารขึ้นมาหนึ่งกอง เพื่อรับผิดชอบขุดหลุมฝังศพโดยเฉพาะ เพื่อที่จะขุกเอาของมีค่าออกมาจากหลุมฝังศพของคนใหญ่คนโตจำนวนหนึ่ง

คนเหล่านี้ก็คือโมจินเสี้ยวเว่ย

เสี้ยวเว้ยเป็นตำแหน่งตำแหน่งหนึ่ง ซึ่งเป็นตำแหน่งทางทหารเพคะ”

อันหลิงหยุนรู้ดีว่ากงชิงวี่สนใจเรื่องที่นางรู้เป็นอย่างมาก จึงอธิบายให้กงชิงวี่ฟังอย่างละเอียด

กงชิงวี่พูดว่า: “หากพูดเช่นนี้ หมายความว่าหยุนหยุนตั้งใจที่จะจัดตั้งคนกลุ่มหนึ่งซึ่งมีลักษณะคล้ายๆกับโมจินเสี้ยวเว่ยขึ้นมา เพื่อที่จะค้นหาอาหารและของมีค่าที่ครอบครัวใหญ่เหล่านั้นได้ซ่อนเอาไว้โดยเฉพาะใช่หรือไม่?”

“ใช้แล้วเพคะ พวกเขามีความสามารถมากกว่าพวกข้าราชการทุจริต ถ้าหากสามารถนำของที่อยู่ในบ้านของพวกเขากลับไปได้ พวกเราก็จะมีเงินและยังมีอาหารอีกด้วยเพคะ”

“พวกเขาไม่ต้องการมันแล้ว หยุนหยุนก็เอาไปตามสบายเถอะ แต่ว่าความปลอดภัยต้องมาเป็นอันดับหนึ่ง อีกทั้งห้ามรบกวนราษฎรที่อยู่ที่นั่น”

“อืม ท่านอ๋องเพคะ คนของจุนโม่ซ่างมาหรือยังเพคะ?”

“มาแล้ว นำของจำนวนหนึ่งมาส่งให้”

“รับไว้หรือยังเพคะ?”

“เดิมทีข้าเองก็ไม่อยากรับ แต่เขานำมาวางทิ้งไว้แล้วก็จากไป ไม่รับก็ไม่ได้”

“ดีใจที่ได้ของแต่ก็ยังจะทำปากแข็งอีก”

อันหลิงหยุนรู้สึกขำ

กงชิงวี่พูดว่า: “ คิดไม่ถึงเลยว่าพวกพ่อค้าของหวูโยกั๋วจะเก่งกาจเช่นนี้ ที่นำของไปแอบซ่อนไว้ใต้ดิน ประการแรกเพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้คนภายนอกรู้ ถึงแม้โจรมา ก็ไม่มีใครรู้ว่าพวกเขาแอบของเอาไว้ด้านล่าง อีกประการหนึ่งคือหากไม่สามารถหลบนี้ได้ทัน ก็สามารถมุดเข้าไปด้านล่างได้ ด้านล่างอากาศไหลเวียน ซ้ำยังมีการป้องกันน้ำเอาไว้อีก ไม่ต้องพุดถึงว่าฝนตกหนัก แม้แต่น้ำท่วมก็ไม่มีทางจม

คนของหวูโยกั๋วเหล่านี้ คิดว่าจากไปตอนนี้ก่อน แล้วรอกระทั่งถึงเวลาที่ได้กลับมา ก็จะสามารถครอบครองทรัพย์สมบัติที่เคยมีอยู่ได้อีกครั้ง”

กงชิงวี่จูบอันหลิงหยุน อันหลิงหยุนถอนหายใจ: “เสียดายที่ชะตาฟ้าไม่อาจเปลี่ยนแปลงได้ เข้าทางท่านอ๋องแล้ว”

“ทำไมจึงเข้าทางข้า?”

“จะไม่ใช่ได้อย่างไรเพคะ? ของเหล่านี้ท่านอ๋องสามารถนำออกมาได้ไหมล่ะเพคะ?” อันหลิงหยุนเลิกคิ้ว