ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 624

บทที่ 624 นางเป็นพี่น้อง

เมื่อรู้ว่าไม่ถูกต้อง อันหลิงหยุนก็รีบปล่อยกงชิงวี่ แล้วพูดว่า: “ท่านอ๋อง หม่อมฉันเสียมารยาทแล้ว เมื่อครู่หม่อมฉันฝันถึงอาจารย์ที่เคยสั่งสอนหม่อมฉันได้ตายไปแล้ว จึงรู้สึกเสียใจมาก จึงไม่ได้ดูตาม้าตาเรือ และเข้าไปกอดท่านอ๋องร้องไห้เสียยกใหญ่พ่ะย่ะค่ะ

ขอท่านอ๋องอย่าได้ทรงตรัสกับพระชายานะพ่ะย่ะค่ะ เพื่อไม่ให้พระชายาทรงตำหนิหม่อมฉัน”

ทุกคนต่างรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง เมียน้อยนี่ช่างน่าทึ่งจริงๆ ถึงได้กล้าหลอกลวงเมียหลวงลับหลังอย่างเปิดเผยเช่นนี้

อ๋องเสียนเป็นพวกรักร่วมเพศก็ถือเป็นเรื่องที่ไม่ถูกต้องอยู่แล้ว ตอนนี้ยังจะเห็นเมียน้อยสำคัญกว่าเมียหลวงอีก?

ขณะที่ทุกคนกำลังมองดูอยู่ กงชิงวี่ก็เดินเข้าไปใกล้อีกก้าวหนึ่ง: “ขอแสดงความเสียใจด้วย!”

เป็นเพราะอันหลิงหยุนกำลังเสียใจ จึงพยักหน้า และไม่ได้หันไปมองคนอื่นๆ นางกำลังพยายามที่จะจัดการกับอารมณ์ของตนเองอยู่ แต่ไม่ว่าจะพยายามจัดการเช่นไร ก็ไม่สามารถขจัดอารมณ์นั้นออกไปได้จากเรื่องการตายของอาจารย์

กงชิงวี่จะต้องรีบเดินทางต่อ พวกเขาเข้าเมืองเรียบร้อยแล้ว

ครั้งนี้อันหลิงหยุนหลับไปไม่นานนัก เพียงแค่หนึ่งวันเท่านั้น แต่หนึ่งวันสำหรับกงชิงวี่แล้วก็ถือว่าทรมาน

กองทัพของเขารบชนะข้าศึก สามารถจับแม่ทัพซ่านเต๋อได้ถือว่าเป็นข่าวดี

แต่กงชิงวี่รออันหลิงหยุนอยู่หนึ่งวันอันหลิงหยุนก็ยังไม่มา จนกระทั่งได้รับข่าวจึงรู้ว่าอันหลิงหยุนยุ่งตลอดทั้งวัน นอนหลับไปแล้ว

เดิมทีไม่ได้เป็นห่วงมาก แต่กงชิงวี่รู้สึกไม่สงบเล็กน้อย จึงอาศัยโอกาสที่ทุกคนกลับไปยังค่ายทหารตามกลับไปด้วย

เมื่อหาอันหลิงหยุนเจอ กงชิงวี่ก็รู้สึกว่านี่มันไม่ถูกต้อง กองทัพต้องเข้าเมือง จะทิ้งอันหลิงหยุนเอาไว้ไม่ได้ จึงจำเป็นต้องพาไปด้วย

ท่าทางของอันหลิงหยุนในครั้งนี้ ทำให้กงชิงวี่ร้สึกร้อนใจเป็นอย่างมาก

ไม่รู้ว่าจะพูดอะไร จึงได้พูดออกไปเรื่อยเปื่อยประโยคหนึ่ง

อันหลิงหยุนสูดน้ำมูก เช็ดน้ำตา ไม่อยากจะร้องแต่ก็ทนไม่ไหว

อู๋โก๋ไม่อาจทนดูต่อไปได้ จึงลงจากม้าแล้วเดินไปดูอันหลิงหยุน: “ข้างหน้ามีม้า พวกเราไปขึ้นม้ากันเถอะ เจ้าอย่าร้องไห้อีกเลย”

อันหลิงหยุนดึงแขนเสื้อขึ้นมาเช็ดน้ำตา แล้วหันกลับไปมอง: “กระเป๋ายาของข้าล่ะ?”

กงชิงวี่หยิบกล่องยามา อันหลิงหยุนรีบกอดด้วยท่าทีไร้เดียงสา จากนั้นจึงสะพายแล้วพูดว่า: “หม่อมฉันไม่เป็นไร ท่านอ๋องไม่จำเป็นจะต้องหัวเราะเยาะ”

“ข้าไม่ได้หัวเราะเยาะ อาจารย์ของเจ้าตายแล้ว ข้าดูไร้มนุษยธรรมเช่นนั้นเชียวหรือ ถึงจะได้มีเวลาหัวเราะเยาะ?” เมื่อครู่กงชิงวี่ยังรู้สึกดีใจ แต่มาตอนนี้อารมณ์กลับหดหู่เป็นอย่างมาก

ถ้าหากเขาตามไปด้วยได้ก็คงจะดี จะได้ไปส่งอาจารย์ผู้นั้นเป็นเพื่อนนาง นางจะได้ไม่ต้องเศร้าเสียใจขนาดนี้

อันหลิงหยุนพยักหน้า เช็ดน้ำตา แล้วหันไปหาอู๋โก๋: “เช่นนั้นพวกเราไปกันเถอะ”

อู๋โก๋พยักหน้า แล้วตามอันหลิงหยุนไปด้านหน้า

กงชิงวี่เดินตามไปด้านหลังด้วย ทั้งขบวนเดินมุ่งหน้าเข้าไปยังเมืองที่พวกตนตีจนแตกเมื่อครู่

หยุนซวนอี้รู้สึกไม่ค่อยพอใจ นั้นมันภรรยาของเขา

เจ้าหมอทหารคนนี้ชักจะมากเกินไปแล้ว

หยุนซวนอี้เดินเข้าไปหาอู๋โก๋ แล้วยื่นมือออกไปจับมือของอู๋โก๋: “เดินช้าลงหน่อย ไม่ต้องรีบ น้องชายผู้นี้รับผิดชอบดูแลอ๋องเสียนโดยเฉพาะ เจ้าไม่ต้องคอยตามน้องชายผู้นี้ตลอดก็ได้”

อู๋โก๋ไม่เข้าใจ จึงโต้กลับไปทันทีว่า: “เป็นเพราะอาจารย์ตาย น้องชายถึงได้เสียใจ ข้าจะปลอบใจเขา ท่านไม่ต้องตามข้ามานะ”

อู๋โก๋ปลีกตัวออกจากหยุนซวนอี้แล้วเดินเข้าไปหาอันหลิงหยุนที่หยุดร้องได้แล้ว เดินก็รวดเร็ว นางกำลังพยายามที่จะทำจิตใจให้สงบ

อย่าให้อารมณ์มามีผลต่อตัวนางได้ เพื่อที่จะไม่ให้เรื่องอื่นล่าช้า