ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 623

บทที่ 623 อ๋องเสียนชอบผู้ชาย

ดูเหมือนว่าอันหลิงหยุนจะถูกใครบางคนเขย่าจนตื่นขึ้น จึงลืมตาขึ้นดู และปิดตาลงเพื่อนอนต่อ

นางตื่นขึ้นมาแล้ว แต่นางคิดว่ายังจะสามารถกลับไปยังหน้าสถาบันแพทยศาสตร์ได้อีก

แต่ผลสุดท้ายนางก็กลับมายังยุคปัจจุบันที่นางข้ามเวลา

นางยังคงอยู่ที่หน้าสถาบันแพทยศาสตร์ แต่ในศตวรรษที่ยี่สิบเอ็ด สถาบันแพทยศาสตร์นั้นไม่รู้ว่าเปลี่ยนแปลงไปมากน้อยแค่ไหนแล้ว ถ้าหากไม่ใช่ว่ายังมีแผ่นป้ายเดิมของสถาบันแล้วล่ะก็ เธอเองก็เกรงว่าคงจะจำไม่ได้

ด้านหลังเป็นมหาวิทยาลัยการแพทย์

ขณะที่อันหลิงหยุนกำลังรู้สึกแปลกใจอยู่นั้น ก็มีชายชราผมขายคนหนึ่งถูกคนหามออกมา รถฉุกเฉินขับมาถึงที่นี่อย่างรวดเร็ว

อันหลิงหยุนรู้สึกใจคอไม่ดี จึงรีบวิ่งเข้าไป

เมื่อเฮขึ้นไปบนรถก็เห็นผู้ชายคนหนึ่งนอนอยู่ในรถ อันหลิงหยุนเห็นใบหน้าที่ซีดเผือด ดวงตาปิดสนิท เป็นอาจารย์ที่สวมใส่เครื่องช่วยหายใจเอาไว้เรียบร้อยแล้ว อันหลิงหยุนรีบเดินเข้าไป แล้วจับมือของอาจารย์ไว้

“อาจารย์”

อันหลิงหยุนไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ตอนนี้รู้แล้ว

หมอไม่ทราบ: “เธอคือใคร นักปราชญ์เมิ่งไม่มีญาติพี่น้องที่ไหน เธอรู้จักเขาหรือ?”

อันหลิงหยุนน้ำตาไหลรินออกมา: “ฉันเป็นลูกสาวของเขา”

หมอรู้สึกตกใจ: “พวกเราไม่เคยได้ยินมาก่อนว่านักปราชญ์เมิ่งมีลูกสาว”

“ฉันเป็นลูกสาวบุญธรรมของเขา เมื่อก่อนเป็นลูกศิษย์ของเขา ฉันชื่อว่าอันหลิงหยุน” อันหลิงหยุนคิดถึงว่าอยากจะมาเจออาจารย์ที่สถาบันสักครั้ง จึงได้มาที่นี่

ทันได้นั้นจึงได้เข้าใจในทันทีว่า อาจารย์กำลังจะจากโลกนี้ไปแล้ว

หมอเข้ามาในรถฉุกเฉิน เดิมทีอันหลิงหยุนนั้นอยากจะช่วยอย่างมาก แต่เธอก็ไม่ได้ทำเช่นนั้น

เธอกำลังรอ

หลังจากผ่านการกู้ชีพ อาจารย์ก็ฟื้นขึ้นมา

ตอนที่เปิดตาขึ้นมาเห็นอันหลิงหยุน แววตาก็อาจารย์ก็หยุดนิ่งไป: “เป็นเธอ?”

อันหลิงหยุนเช็ดน้ำตา: “อาจารย์ คุณจำฉันไม่ได้แล้ว ฉันคืออันหลิงหยุน”

ในที่สุดเมิ่งชิ่งจื๋อก็นึกออก เขายิ้ม แล้วจับมือของอันหลิงหยุนเอาไว้อย่างอ่อนแรง: “รู้สึกมาโดยตลอดว่ามีวาสนากับเธอ ยังจำได้ตอนที่ฉันไปพบเธอจากด้านนอก ตัวของเธอเต็มไปด้วยโคลน เนื้อตัวเปียกชื้น ฉันยังคิดเลยว่า พ่อแม่ของเด็กคนนนี้หายไปไหน จนภายหลังถึงได้รู้ว่าเธอออกมาจากสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้า ไม่มีพ่อไม่มีแม่ ฉันจึงรู้สึกสนใจเธออย่างมาก......

จนเมื่อเธอเปลี่ยนเสื้อผ้า อาบน้ำอาบท่าจนสะอาด เธอก็เหมือนกับเพื่อนเก่าของฉันคนหนึ่ง ที่กลับมาดูฉัน

เป็นไปตามที่คิดไว้ ฉันไม่ได้จำผิด เพียงแค่ลืมไปเท่านั้น

เธอน่ะ!

คือผู้หญิงคนหนึ่งที่ฉันเคยเจอเมื่อสมัยยังเป็นวัยรุ่น การปรากฏตัวของเธอราวกับความฝัน แค่แวบเดียวก็หายตัวไปแล้ว

จนกระทั่งถึงตอนนี้ ฉันถึงได้นึกออกว่า จริงๆแล้วก็คือเธอ!”

อันหลิงหยุนอดไม่ได้ที่จะร้องไห้ออกมา ร้องพลางเช็ดน้ำตาไปพลาง

อาจารย์ไม่แต่งงานตลอดชีวิต อยู่ลำพังตัวคนเดียว เขาเคยพูดว่าเขารอผู้หญิงคนหนึ่ง เป็นผู้หญิงที่เปรียบเหมือนดั่งดอกไม้ที่เขาเคยเห็นเพียงแค่แวบเดียว อันหลิงหยุนไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่านั่นคือความจริง เป็นเพราะเธอไม่เคยเชื่อเรื่องรักแรกพบ

แต่ตอนนี้เธอรู้แล้ว

อันหลิงหยุนพยักหน้า: “อาจารย์ คุณเชื่อว่าคนสามารถเดินทางผ่านอุโมงค์แห่งกาลเวลาไหม?”

เมิ่งชิ่งจื๋อยิ้ม ใบหน้าที่ดูแก่ชราเมื่อยิ้มกลับดูไร้เดียงสาราวกับเด็ก

อันหลิงหยุนยิ่งร้องไห้ด้วยความเจ็บปวดใจ บรรดาหมอที่ให้การรักษาแก่เมิ่งชิ่งจื๋อไม่มีกะจิตกะใจไปคิดถึงเรื่องของพวกอันหลิงหยุน ตอนนี้พวกเขากำลังเป็นห่วงเรื่องอาการทางร่างกายของเมิ่งชิ่งจื๋อ

รถฉุกเฉินมาถึงโรงพยาบาล อันหลิงหยุนก็ตามลงไปด้วย

เมิ่งชิ่งจื๋อถูกส่งตัวเข้าไปรักษาในห้องฉุกเฉิน อันหลิงหยุนยืนรอยู่ด้านนอกหลายชั่วโมง อาจารย์ถึงถูกเข็นออกมา

เมื่อเห็นเขา อันหลิงหยุนก็รีบเดินเข้าไป แล้วตามไปยังห้องผู้ป่วย

แล้วก็รออีกสองชั่วโมง อาจารย์ถึงฟื้นขึ้นมา

อันหลิงหยุนรีบกุมมืออาจารย์เอาไว้ แล้วเรียกเขา

อันหลิงหยุนรู้สึกปวดใจมาก เพราะเป็นหมอ แต่เธอกลับไม่สามารถช่วยอะไรร่างกายของอาจารย์ได้เลย เดิมทีตั้งแต่เมื่อสิบปีที่แล้ว ร่างกายของอาจารย์ก็มีปัญหาเกิดขึ้น

เขาเป็นผู้ป่วยโรคปอดบวม โรคประเภทนี้เมื่อกำเริบขึ้น ก็จะต้องเปลี่ยนปอด

แต่เป็นถึงนักวิชาการของคณะแพทยาศาสตร์ รอที่จะปลูกถ่ายภายในหนึ่งปีไม่ได้ก็อาจจะเป็นไปได้ แต่รอมาสิบปีเป็นไปไม่ได้ที่จะไม่มี