ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 628

บทที่ 628 กลับไม่ได้ก็จะต้องโหดร้ายสักหน่อย

อันหลิงหยุนคิดไม่ถึงเลยว่า ในป่าจะมีคนแก่คู่หนึ่งปฏิบัติต่อพวกเขาเช่นนี้

เมื่ออาบน้ำออกมา ตรงหน้าก็มีเสื้อผ้าสะอาดวางเอาไว้ ถึงแม้จะดูธรรมดา แต่ขนาดนั้นพอดีสำหรับทั้งสองคนสวมใส่ อันหลิงหยุนจึงรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย

กลางป่ากลางเขาเช่นนี้ จะหาเสื้อผ้าที่พอดีตัวมาได้จากที่ไหนกัน ทำให้ตอนนี้ก็คงเป็นไปไม่ได้

ไม่ว่าจะอย่างไร อันหลิงหยุนก็ใส่เสื้อผ้าก่อน

กงชิงวี่ออกมาจากด้านในเห็นอันหลิงหยุนแต่งกายแล้วก็ผงะไปชั่วครู่ เสื้อผ้าสำหรับสตรีของหวูโยกั๋วค่อนข้างหนัก เสื้อผ้าห่อร่างกายเอาไว้อย่างแน่นหนา โดยเฉพาะกระโปรงที่อยู่ด้านล่าง ก็มีมากมายหลายชั้น

แต่ถึงแม้การสวมใส่เครื่องแต่งกายเช่นนี้จะธรรมดา แต่ก็ให้ความรู้สึกที่ดูเคร่งขรึม

คนอื่นสวมใส่ก็ไม่รู้ว่าให้ความรู้สึกเช่นไร แต่เมื่ออันหลิงหยุนสวมใส่ก็ดูมีเสน่ห์อย่างมาก

เมื่อเห็นกงชิงวี่ยังไม่ใส่เสื้อผ้า อันหลิงหยุนก็รีบนำผ้าเช็ดเหงื่อไปเช็ดตัวให้เขา แล้วก็ถือโอกาสสำรวจว่าบนร่างกายของเขามีตรงไหนบาดเจ็บหรือบ้าง

กงชิงวี่มองอันหลิงหยุนที่ดูตั้งอกตั้งใจที่ยืนอยู่ข้างๆ เขายิ้มมุมปากด้วยความอ่อนโยน

กงชิงวี่จับมือของอันหลิงหยุนเอาไว้ แล้วดึงขึ้นไปจูบ

อันหลิงหยุนดึงมือออก แล้วรีบเช็ดน้ำบนตัวของกงชิงวี่ให้สะอาด

แล้วนำเสื้อผ้ามาสวมให้กงชิงวี่ ที่เอวของกงชิงวี่ ผูกที่คาดเอวไว้หนึ่งเส้น ด้านล่างเป็นเข็มขัด เป็นเวลานานกว่าที่อันหลิงหยุนจะทำให้กงชิงวี่ได้สำเร็จ ด้านล่างเป็นกระแรงของชุดที่กว้าง ดูหลวมสามารถทำให้เดินเหินได้สะดวก

เสื้อผ้าเป็นชั้นๆที่อันหลิงหยุนสวมใส่อยู่ราวกับกลีบดอกไม้ ดังนั้นตั้งแต่ต้นขาลงไปจึงถูกห่อเอาไว้ เวลาเดินก็จะต้องก้าวเล็กๆ

ใส่เสื้อผ้าเสร็จแล้ว

อันหลิงหยุนรู้สึกขำ: “รูปร่างของท่านอ๋อง ใส่อะไรก็ดูดีเพคะ”

กงชิงวี่เองก็ไม่เกรงใจ: “เทียบไม่ได้กับหยุนหยุน จะสวมใส่อะไรก็ดูมีเอกลักษณ์”

“......”

อันหลิงหยุนรู้สึกเขินเล็กน้อย ของยุคปัจจุบัน กงชิงวี่สามารถยอมรับได้อย่างรวดเร็วและจดจำทุกอย่างเอาไว้หมดแล้ว

“พวกเราออกไปกันเถอะเพคะ” อันหลิงหยุนมองดูถังน้ำ เต็มไปด้วยเลือด เดิมทีตั้งใจที่จะเก็บเสื้อผ้าเปื้อนเลือดที่อยู่ที่พื้น แต่กงชิงวี่ดึงอันหลิงหยุนเอาไว้ แล้วเขาเป็นคนเก็บเองจนหมด แล้วเทน้ำทิ้งจนหมดเช่นกัน

อันหลิงหยุนอยากจะช่วย แต่กงชิงวี่ไม่ยอมให้นางทำ

ทั้งสองคนเดินออกมา อันหลิงหยุนรีบเข้าไปขอบคุณชายชรา

หลังจากกงชิงวี่กลับมาก็อธิบายว่า: “ภรรยาของข้าตั้งท้อง ไม่อาจทำงานได้”

“เช่นนั้นจะทำงานไม่ได้ พวกเจ้าคงจะหิวกันแล้วใช่ไหม ที่นี่ข้าพอมีอาหารเล็กน้อย พวกเจ้ารีบไปเถอะ ไม่เช่นนั้นหากถูกพบเข้าจะเดือดร้อน”

หญิงชรายื่นห่อมาให้อันหลิงหยุน อันหลิงหยุนผงะไปชั่วครู่ แล้วจึงนำมาดู แล้วโน้มตัวลงกล่าวขอบคุณ: “ขอบคุณท่านยาย”

“ไปเถอะ”

ชายชราส่งทั้งสองคนไป กงชิงวี่จูงอันหลิงหยุนเดินมุ่งหน้าไปทางค่ายฝั่งใต้ ไม่นานนั่งสองก็ไปถึงด้านนอกของกระโจมทหาร

คนที่ปลอมตัวเป็นพวกเขา เมื่อเห็นพวกเขาทั้งสองคนก็รีบพาเข้าไปข้างใน ทั้งสี่คนเปลี่ยนเสื้อผ้าของตนเอง อันหลิงหยุนวางอาหารลง แล้วลองชิมดู เมื่อแน่ใจว่าไม่มีพิษจึงหันมองกงชิงวี่: “ดูไปแล้วเหมือนพวกเขาจะไม่ใช้คนธรรมดา ฤดูหนามขนาดนี้ จะไปเอาไม้ฟืนแห้งมาจากไหน แล้วยังมีเสื้อผ้าดีๆเช่นนี้ให้พวกเราอีก?”

“ไม่ผิด ไม่ใช่คนธรรมดาแน่นอน ในป่าเช่นนี้ ไม่ขาดแคลนคนที่อยู่อย่างสันโดษ สามารถอยู่ในที่ที่ยากลำบากเช่นนี้ได้ ต้องไม่ใช่คนธรรมดาอย่างแน่นอน

กงชิงวี่เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ ก็อุ้มอันหลิงหยุนไป แล้วเปิดผ้าห่มออกและขึ้นไปบนเตียง

อันหลิงหยุนหันมองที่ทางเข้ากระโจม เมื่อแน่ใจแล้วว่าไม่มีใครเดินเข้ามา จึงได้ตามขึ้นไปพักผ่อนกับกงชิงวี่

ทั้งคืนไม่ได้พักผ่อน ไม่นานทั้งสองก็นอนหลับไปอย่างรวดเร็ว

อันหลิงหยุนตื่นขึ้นมาตอนเที่ยง ส่วนกงชิงวี่นั้นยังนอนหลับอยู่