ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 627

บทที่ 627 หลงเข้าไปในป่า

ตอนที่อันหลิงหยุนเดินไปถึง กงชิงวี่ได้ฆ่าคนไปสิบกว่าคนแล้ว แต่เมื่อเขาหันหลังก็เดินจากทันที อันหลิงหยุนหยุดอยู่สักพักแล้วเดินตามออกไป ตอนนี้อีกาดำกำลังจัดการกับศพที่อยู่บนพื้น กินจนกระทั่งไม่เหลือซาก

อันหลิงหยุนไม่กล้าดู นางรู้สึกว่าช่างโหดร้ายเกินไป

อันหลิงหยุนเดินเลี่ยงกองเลือดที่นองอยู่บนพื้นเพื่อไปหากงชิงวี่ ที่ที่มีอีกาดำวนเวียนอยู่ คือที่ที่กงชิงวี่อยู่

อันหลิงหยุนเดินไปถึงที่ที่กงชิงวี่ต้อสู่กับคนอื่นแล้วจึงหยุดเดิน นางมองกงชิงวี่ที่อยู่ในความมืดเพียงครู่เดียว จากนั้นจึงมองตามขึ้นไปที่อีกาดำเหล่านั้นที่บินวนอยู่

คนอื่นๆพาคนมาเป็นกลุ่ม ส่วนเขาพาอีกามาหนึ่งฝูง

มองอยู่สักพัก อันหลิงหยุนก็มองไปฝั่งตรงข้าม ก็รู้สึกว่าจู่ๆกงชิงวี่ก็หยุดเดินไม่กระดุกกระดิก

อันหลิงหยุนผงะไปชั่วครู่ สายลมพัดมา มีกลิ่นคาวเลือดลอยคลุ้งมา อันหลิงหยุนยื่นมือออกไป: “ไฟ!”

คนที่อยู่ข้างๆจุดโคมไฟในมือขึ้นทันที อันหลิงหยุนรับโคมไฟมาแล้วเดินมุ่งหน้าเข้าไปหากงชิงวี่ ในสายลมมีชายคนหนึ่งที่เนื้อตัวเต็มไปด้วยเลือดยืนอยู่ กระบี่ของผู้ชายคนนั้นชี้ลงไปที่พื้น มือของเขากำลังมีเลือดไหลออกมา เขายืนอยู่ที่นั่นคนเดียว คอของเขาถูกตัดออกไปเรียบร้อยแล้ว

ลมกำลังพัดแรง คนที่ถูกตัดคอล้มลงไปที่พื้น เสียงดังตุ๊บ!

อันหลิงหยุนถือโคมไฟเดินเข้าไปหากงชิงวี่ ดาบของกงชิงวี่พาดเข้าที่คอของอันหลิงหยุน

อันหลิงหยุนหยุดเดิน ไม่ขยับเขยื้อนแม้เพียงนิดเดียว

กลิ่นคาวเลือดลอยเข้าไปในจมูกของอันหลิงหยุน คนที่คอยคุ้มกันอันหลิงหยุนอยู่ทางด้านหลังเหล่านั้นคุกเข่าลงในทันที: “ท่านอ๋อง!”

กงชิงวี่หันกลับมามองมองอันหลิงหยุน อันหลิงหยุนค่อยๆยกโคมไฟที่อยู่ในมือขึ้น ให้โคมไฟส่องสว่างใบหน้าของกงชิงวี่ หน้าของเขาสวมหน้ากากหนังมนุษย์เอาไว้ หน้าของเขาไม่ใช่หน้าของเขา แต่ดวงตาของเขาคู่นั้นคือตาของเขา

นี่เป็นครั้งแรกที่อันหลิงหยุนได้เห็นแววตาที่ไร้ซึ่งความรู้สึกและความปราณีราวกับสัตว์

แต่ดูเหมือนว่าครั้งนี้เขาจะชนะแบบฉิวเฉียด มิเช่นนั้นก็คงไม่ถึงขนาดไม่รู้ว่าคนที่เข้าใกล้ตนเองเป็นใคร

“ท่านอ่อง หม่อมฉันเองเพคะ!”

อันหลิงหยุนรู้สึกเป็นห่วง

โคมไฟที่อยู่ในมือหล่นลง กระบี่ที่อยู่ในมือของกงชิงวี่ผละออกในทันที เขากระพริบตาอยู่สักครู่ แล้วรีบถามว่า: “ได้รับบาดเจ็บไหม?”

กงชิงวี่อารมณ์เสียอย่างมาก อันหลิงหยุนโอบเอวที่กำยำแต่ก็ผอมบางของกงชิงวี่เอาไว้ แล้วแนบอิงอยู่ที่ตัวของเขา

ผู้ชายคนนี้น่าสงสารจริงๆ เพื่อประเทศต้าเหลียงแล้ว เขาถึงขนาดกลายเป็นบ้าไปแล้ว

แต่เบื้องหลังเช่นนี้ใครจะไปรู้

ทั่วทั้งประเทศต้าเหลียง ใครไม่รู้บ้าง่ว่าอ๋องเสียนกงชิงวี่ฆ่าคนอย่างไร้ความปราณี เป็นยมทูตที่มีชีวิต

แต่เขากำลังเผาไหม้ตัวเอง เพื่อให้ความอบอุ่นแก่ประเทศต้าเหลียง

เขาอยากที่จะกวาดล้างทั้งหกประเทศ เขาก็ทำเพื่อประชาชน เพื่อไม่ให้ต้องเจอความทุกข์ยากจากศึกสงคราม

แต่เรื่องเหล่านี้มีใครรู้บ้าง

“ให้ข้าดูหน่อย” กงชิงวี่รีบผลักอันหลิงหยุนออก

“ไฟ” กงชิงวี่พูด คนที่อยู่ข้างๆหยิบโคมไฟขึ้นมา กงชิงวี่มองหน้าอันหลิงหยุนได้อย่างชัดเจน เมื่อเห็นที่คอของนางมีรอยเลือดจำนวนมาก เขาก็ยกมือขึ้นเช็ด เช็ดไม่สะอาดเพราะความรีบร้อน จึงใช้แขนเสื้อเช็ด

อันหลิงหยุนรู้ว่าถ้าหากเขายังไม่แน่ใจ เขาไม่มีทางสบายใจ ดังนั้นอันหลิงหยุนจึงไม่ได้ห้าม แต่หันมองไปมองๆแล้วจึงพบว่า ตรงหน้ามีคนนอนอยู่ยี่สิบกว่าคน อีกทั้งดูๆไปแล้วพวกเขาล้วนแล้วแต่เป็นยอดฝีมือ

กงชิงวี่ฆ่าคนมากมายขนาดนี้ในความมืด เหมือนเป็นปีศาจแล้วจริงๆ