ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 631

บทที่ 631 ศัตรูคู่แข่งของอ๋องเสียน

ฮั๋วฉิงมีอาการไข้ อันหลิงหยุนจึงคอยดูแลอยู่ข้างกายอยู่ทั้งคืน พอถึงเวลารุ่งเช้า อันหลิงหยุนเองก็ขึ้นมาอยู่บนเตียงด้วยแล้ว

กงชิงวี่กลับมาจากด้านนอก เมื่อมาถึงกระโจมไม่เห็นอันหลิงหยุน เขาก็หันหลังออกมาทันที

จนมาถึงกระโจมของฮั๋วฉิงจึงกล่าวถาม：“คนเล่า？”

“อยู่ด้ายใน”

กงชิงวี่กล่าวถาม：“เสี่ยวฮวน”

อันหลิงหยุนเหนื่อยจนไม่รู้ตัว กลับเป็นฮั๋วฉิงที่ตื่นขึ้นมาแทน พอลืมตาขึ้นมาก็เห็นอันหลิงหยุนนอนอยู่ข้างกายนาง นางห่มผ้า ก็เห็นว่าทั้งสองนั้นตัวติดกันอยู่

ฮั๋วฉิงมองไปยังใบหน้าของอันหลิงหยุนอย่างละเอียด ในหัวก็ปรากฏภาพของเมื่อคืนที่ทั้งสองอยู่ด้วยกันขึ้นมา จนใบหน้าของฮั๋วฉิงแดงก่ำ พร้อมกับพบว่าใบหน้าของอันหลิงหยุนนั้นงดงามยิ่งนัก โดยเฉพาะขนตาที่ยาวหนา ริมฝีปากบางชุ่มชื้น

ตุ๊บๆๆ หัวใจของฮั๋วฉิงเต้นอย่างแรง นางไม่รู้ว่าเป็นเพราะเหตุอันใด นางถึงได้อยากสัมผัสริมฝีปากของอันเสี่ยวฮวนนัก ในขณะที่นางกำลังเอื้อมมือออกไปหวังจะสัมผัสริมฝีปากของอันเสี่ยวฮวน ซึ่งยังไม่ทันได้แตะ ด้านหน้าประตูกระโจมก็มีเสียงที่โกรธเคืองดังขึ้นมา：“ฮั๋วฉิง！”

ทันใดนั้นอันหลิงหยุนถึงกับสะดุ้งตื่น พอหันหลังกลับไปก็ตกลงกระแทกกับพื้น จาต้องรีบลุกขึ้นมา

อันหลิงหยุนรีบลุกขึ้นยืน ฮั๋วฉิงเองก็ลุกขึ้นมาตาม พลันก้มหน้าลงก็เห็นอันหลิงหยุนก็ถูกคอเสื้อที่ยุ่งเหยิงหยุดสายตาเอาไว้พอดี ภายในคอเสื้อเผยให้เห็นผิวที่ละเอียดอ่อน ฮั๋วฉิงมองไปเห็นโดยตรง ก็หน้าแดงและหายใจติดขาด

อันหลิงหยุนยังไม่ทันได้ตั้งตัว ก็ถูกกงชิงวี่ดึงขึ้นมาก่อนเสียแล้ว กงชิงวี่มองไปยังใบหน้าของฮั๋วฉิง

อย่างละเอียดด้วยสายตาราวกับมีด

ฮั๋วฉิงจึงรีบก้มหน้าลงไป ด้วยความรู้สึกราวกับว่าขณะนี้กำลังเผชิญหน้ากับศัตรู

แต่ด้วยความที่เติบโตมาในค่ายทหารตั้งแต่ยังเล็ก ฮั๋วฉิงจึงเป็นพวกที่ยิ่งนานวันก็ยิ่งกล้าหาญมากขึ้นในเวลานี้นางไม่ได้เกรงกลัวกงชิงวี่ เพียงแต่มีความรู้สึกไม่พอใจเท่านั้น

“อ๋องเสียนท่านเข้ามากระโจมของข้าโดยพลการ ยังไม่แม้แต่จะกล่าวทักทายกัน คงไม่ใช่เรื่องดีมั้ง？”

อันหลิงหยุนก้มหน้าลงจัดเสื้อผ้า ：“อ๋องเย่มาหาข้าแล้ว แม่ทัพน้อย พวกเราต้องขอตัวก่อน”

อันหลิงหยุนรู้สึกประหม่าอย่างหนัก ด้วยความรู้สึกว่าสถานการณ์ไม่สู้ดีนัก จึงหวังจะดึงตัวกงชิงวี่เพื่อออกไป กงชิงวี่ส่งสายตาเย็นชา：“คราวหน้าข้าจะระวัง”

กงชิงวี่หลังกลับราวกับตนเป็นเจ้าของที่ แล้วลากเอาตัวอันหลิงหยุนเดินจากไป

เมื่ออันหลิงหยุนถูกนำตัวไป ฮั๋วฉิงจึงหยิบเสื้อคลุมมาสวมไว้แล้วตามออกมา จนเดินมาถึงด้านนอกกระโจมของกงชิงวี่ ก็ได้ยินเสียงกงชิงวี่ต่อว่าอันหลิงหยุนมาจากด้านใน โดยที่อันหลิงหยุนไม่ได้ตอบโต้ใดๆ

กงชิงวี่ถามอีกครั้งว่าเกิดเรื่องอันใดขึ้น อันหลิงหยุนกล่าว ：“ข้าเพียงมาดูแลนางเท่านั้น นางมีอาการไข้ ข้าเลยต้องช่วยเช็ดตัวให้นาง ไม่ได้มีอะไรอื่นใด”

ฮั๋วฉิงจิตใจเริ่งฟุ้งซ่าน หน้าแดงหายใจติดขาด

กงชิงวี่กล่าวอย่างโมโห：“เหตุใดเจ้าถึงไม่รักษาเนื้อรักษาตัวเลยสักนิด พอข้าไม่สังเกต เจ้าก็ทำให้ข้าต้องอารมณ์เสียเสียแล้ว”

“ข้าเปล่า”อันหลิงหยุนสุดจะเอือมระอา นางเพียงแค่ดูแลผู้ป่วยเท่านั้น

“เจ้าหุบปากเสีย！”

กงชิงวี่โกรธเคือง

อันหลิงหยุนนับว่ายังพอมีเหตุผลอยู่ นางถึงได้ปิดปากลง

กงชิงวี่เดินไปนั่งลง เขาอยู่ด้านนอกมาก็เหนื่อยมาแล้วทั้งคืน แววตาแลดูอ่อนแรง เรื่องนี้ยังไม่เทียบเท่ากับที่ฮั๋วฉิงชื่นชอบเขา

อันหลิงหยุนเดินไปยังข้างกายกงชิงวี่：“ข้าไม่ได้ทำสิ่งใดจริงๆ”

“ข้าไม่อยากฟัง”

แม้ปากจะกล่าวว่าไม่ต้องการฟัง แต่มือกลับจับอันหลิงหยุนเอาไว้ แล้วดึงจนอันหลิงหยุนเข้าไปในอ้อมแขน ก่อนจะหันตัวขึ้นไปนอนบนเตียง

อันหลิงหยุนจึงทำได้เพียงนอนอย่างว่าง่าย

ฮั๋วฉิงที่อยู่ด้านนอกกระโจมมีสีหน้าที่ยากจะอธิบาย หันหลังแล้วจึงเดินจากไป

อู๋โก๋ที่มองเห็นฮั๋วฉิงเดินจากไปก็ร็สึกประหลาดใจ

ดูจากท่าแล้วฮั๋วฉิงคงจะอิจฉาอันเสี่ยวฮวนเป็นอย่างมากแน่ๆ！

อันหลิงหยุนที่ได้พักผ่อนแล้ว กงชิงวี่นั้นมีธุระต้องไปตระเวนตรวจตรารอบเมือง ครั้งนี้ผู้ที่ติดตามไปด้วยค่อนข้างเยอะ ทั้งเขายังพาตัวอันหลิงหยุนไปด้วย

อันหลิงหยุนไม่ว่าจะไปที่ไหนก็มักจะสะพายกล่องยาไปด้วยเสมอ เผื่อจะมีสถานที่ที่นางจะได้ใช้พวกมัน

ส่วนรอบกำแพงเมืองนั้นมีความสงบลงแล้ว แต่ประชาชนที่อยู่ในรอบกำแพงเมืองยังคงมีอาการหวาดกลัวอยู่ ทันทีที่เห็นพวกของกงชิงวี่ ต่างก็พากันหาที่หลบซ่อน