ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 642

บทที่ 642 ฮูหยินน้อยรองที่ไม่กลับบ้าน

อันหลิงหยุนไปดูอาการป่วยของเจ้าตู้ไปดูสวีกงกง สวีกงกงเห็นอันหลิงหยุนก็เหมือนได้เห็นญาติสนิทเช่นนั้น ไม่ได้ขยับตัวก็น้ำตาไหลแล้ว ลูบๆสวีกงกงที่นั่งถอนหายใจอยู่ตรงนั้น

อันหลิงหยุนกล่าว : “ข้าก็กลับมาแล้ว ท่านผู้เฒ่าจะถอนหายใจอะไร ท่านพ่อข้ายังไม่เป็นแบบนี้เลย”

“เกรงว่าพระชายาเสียนจะกลับมาไม่ได้ ในใจข้าน้อยกลัว เวลาที่พระชายาเสียนไปข้าน้อยก็กลัวมาก มีสองสามครั้งที่ฝันจนตกใจตื่น ชีวิตนี้ข้าน้อยยังไม่เคยกลัวเช่นนี้มาก่อนพ่ะย่ะค่ะ”

เมื่อตอนอาซีนั้นข้าน้อยก็ไม่ได้กลัวขนาดนี้

ตอนแรกคิดว่า ในใจข้าน้องมีเพียงอาซีและฮ่องเต้

จากที่เคยตายไปแล้วครั้งหนึ่ง ตั้งแต่ที่อาซีตายไปแล้ว ข้าน้อยก็คิดถึงคนที่อยู้ข้างๆอีกไม่ออกแล้ว มาถึงที่จวนอ๋องเสียนข้าน้อยได้ตกมาอยู่ในที่ๆเป็นสิรมงคล

ในใจของข้าน้อยรู้ดี ไม่มีจวนอ๋องเสียนแล้ว ข้าน้อยก็ได้ถึงการสิ้นสุดแล้ว

แต่ข้าน้อยยังรู้สึกว่า ข้าน้อยตายไปก็ไม่มีอะไร หากว่าอ๋องเสียนและพระชายาเสียนสามารถกลับมาได้อย่างปลอดภัย นั่นถึงจะเป็นความโชคดี”

“กงกงเกินไปแล้ว ไม่ขนาดนั้น เป็นเพราะกงกงรู้สึกเศร้าสลดเกินไป ความจริงคนมีชีวิตอยู่ในที่สุดก็จะต้องตาย ตายยังไงก็ไม่สำคัญ ที่สำคัญก็คือ ขณะที่มีชีวิตอย่าใช้เวลาในชีวิตนี้ไปอย่างเปล่าประโยชน์ ก็เพียงพอแล้ว”

สวีกงกงพยักหน้า : “ใช่แล้วพ่ะย่ะค่ะ!”

อันหลิงหยุนลุกขึ้นแล้วจากไปก่อน สวีกงกงมองดูอันหลิงหยุนแล้วพยักหน้า กลับไปคัดพุทธคัมภีร์ต่อแล้ว

อันหลิงหยุนก็ไปเยี่ยมฮูหยินน้อยรองอีก อันหลิงหยุนกลับมาแล้วถึงได้รู้ว่า ฮูหยินน้อยรองยังไม่ได้จากไป

ไปเยี่ยมฮูหยินน้อยรองไปพลาง ก็คิดว่าราชครูจุนคิดอย่างไรด้วยไปพลาง

นี่ก็กี่เดือนแล้ว ผ่านไปเป็นปีแล้ว ทำไมฮูหยินน้อยรองถึงยังอยู่ที่จวนอ๋องเสียน หรือว่าแม้แต่ปีใหม่ก็ไม่ได้กลับไป?

เมื่อเห็นตัวฮูหยินน้อยรองอันหลิงหยุนก็เข้าไป ราชครูจุนก็อยู่ด้วย

อันหลิงหยุนไม่ได้ยินว่ามาเมื่อไหร่ สามีภรรยาผู้เฒ่านี้ก็ชั่งน่าแปลก

“ราชครู” อันหลิงหยุนหันไปพยักหน้าต่อราชครูจุน ราชครูจุนก็ตอบกลับหนึ่งประโยค : “พระชายาเสียนเกรงใจพ่ะย่ะค่ะ”

อันหลิงหยุนเข้าไปดูฮูหยินน้อยรอง สีหน้าฮูหยินน้อยรองไม่เลว

“ฮูหยินน้อยรอง”

อันหลิงหยุนนั่งลงเริ่มการตรวจสอบ ดูอาการป่วยให้ฮูหยินน้อยรองก่อน ร่างกายของฮูหยินน้อยรองฟื้นคืนมาพอใช้ได้แล้ว บวกกับเหตุผลด้านสภาพอากาศ ร่างกายจึงไม่มีปัญหาแล้ว

อันหลิงหยุนก็ไม่ได้พูดอะไรมาก เพียงแค่สอบถามสถานการณ์สุขภาพช่วงนี้ของฮูหยินน้อยรอง

“ไม่รบกวนราชครูจุนแล้ว” อันหลิงหยุนเตรียมจากไป ราชครูจุนจึงได้ถามเกี่ยวกับเรื่องสงครามด่านชายแดนสองสามประโยค

“ขณะที่กลับมาเมืองหลวงท่านอ๋องก็กำลังกังวลอยู่กับเรื่องเมืองหลวงของหวูโยกั๋ว ก่อนหน้านี้ไม่นานได้รับข่าว หวูโยกั๋วได้ตอบตกลงเงื่อนไขทั้งหมดแล้ว เชื่อว่าท่านอ๋องจะกลับมาในไม่ช้าแล้ว”

“อืม ในฤดูใบไม้ผลินี้เป็นการเริ่มต้นที่ไม่เลวสำหรับประเทศต้าเหลียงของพวกเรา” ราชครูจุนพูดจบก็ลุกขึ้น เอ่ยว่า :

“ไปเถอะ ในเมื่อคนมาแล้ว เจ้าก็ไม่มีอะไรจะต้องเป็นห่วงแล้ว สามารถกลับไปกับข้าได้แล้วสินะ?”

สีหน้าราชครูไม่มีความสุข มองดูฮูหยินน้อยรองอย่างภาคภูมิใจ

ฮูหยินน้อยรองสวมใส่เสื้อผ้าสีแดงน้ำจิ้ม นั่งอยู่ตรงนั้นด้วยความลังเลนิดหน่อย ยังไม่อยากไป

ราชครูจุนก็รู้สึกไม่มั่นใจเป็นธรรมดา เอ่ยขึ้น : “เจ้ายังมีอะไรไม่พอใจ นี่ไม่ใช่ว่ากลับมาอย่างดีแล้วหรือไง?”

“กลับมาก็กลับมาแล้ว แต่ข้าไม่อยากกลับไปกับท่าน” หากว่าฮูหยินน้อยรองดื้อรั้นขึ้นมา ราชครูจุนก็ยังไม่สามารถทำอะไรนางได้

อันหลิงหยุนค่อนข้างเก้ๆกังๆ ยืนอยู่ข้างๆจะไปก็ไม่ได้จะอยู่ก็ไม่ถูก

ราชครูจุนกล่าวด้วยแววตาที่เด็ดเดี่ยว : “ทำไมถึงไม่อยากกลับ ไม่ใช่ว่าข้าตามใจเจ้าแล้วหรือ?”

“นั่นไม่ใช่เรื่องตามใจ”

“เช่นนั้นคืออะไร”

สามีภรรยาผู้เฒ่านี้ทะเลาะกันน่าสนุกจริงๆ แต่อันหลิงหยุนกลับไม่ได้ดูพวกเขาทะเลาะกันด้วยความสนุก แต่อันหลิงหยุนก็จากไปแบบไม่บอกไม่กล่าวไม่ได้

ก็ทำได้เพียงรออยู่ข้างๆต่อไป

ฮูหยินน้อยรองเริ่มไม่ยอมพูดจา ราชครูจุนก็พูดเสียงดังใส่นางด้วยความร้อนใจ : “เจ้าก็พูดมาสิ?”