ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 643

บทที่ 643 ปกป้องภรรยา

ฮูหยินน้อยรองก็ไม่แสดงให้เห็นว่าด้อยกว่า เงยหน้ามองราชครูจุน : “อ๋องเสียนและพระชายาเสียนล้วนไม่ได้รู้สึกว่าข้าวุ่นวาย ข้าอยู่ที่นี่ดีดี ท่านต้องการจะให้ข้ากลับไปให้ได้ ข้าก็จะไม่กลับ”

ราชครูจุนโมโหจนไม่รู้ว่าจะเอ่ยอะไร อันหลิงหยุนก็ขบขันแล้ว

“ราชครู ข้าว่าไม่อย่างงั้นก็เช่นนี้ ท่านอาจจะซื้อบ้านสักหลังใกล้จวนอ๋องของพวกเรา จวนราชครูข้าก็เคยไป มีผู้คนมากมายจริงๆ ผู้คนมากมายขนาดนั้น เสียงดังเจี๊ยวจ๊าวจริงอยู่

หากว่าซื้อบ้าน ไม่ต้องใหญ่มาก จัดเตรียมคนนิดหน่อย ฮูหยินน้อยรองไปอยู่ จะมาจวนอ๋องเสียนก็สะดวก เด็กๆไม่กี่คนนี้ก็สามารถไปเล่นได้ ข้ารู้สึกว่าเหมาะสม

แน่นอน ต้องการซื้อหรือไม่ซื้อบ้าน ก็ดูที่ตัวท่านราชครูเองแล้ว

แต่จากที่ข้าทราบ การซื้อบ้านข้างนอก จัดตั้งอีกลานหนึ่งขึ้น ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มี”

ฮูหยินน้อยรองมีการหวั่นไหวเล็กน้อย ราชครูจุนเอามือไขว้หลัง สักครู่ใหญ่ๆกว่าจะกล่าว : “เงินล้วนไม่เป็นปัญหา ข้าก็มีเงินนิดหน่อย แต่หากว่าทำบ้านอยู่ข้างนอก คนพวกนั้นจะสามารถทำให้เจ้าจิตใจสงบได้หรอ พวกเขาเฝ้าอยากจะพบเจ้าแทบตาย ถามเจ้าอันนี้อันนั้นทุกวัน ถึงเวลานั้นก็ยิ่งจะลำบากขึ้น”

เมื่อราชครูจุนกล่าว ฮูหยินน้อยรองก็นึกขึ้นได้แล้ว เป็นเช่นนี้จริงๆ

หากว่านางไปอยู่ คนของตระกูลจุนนั้นจะต้องขอพบนางเป็นแน่

ฮูหยินน้อยรองก็ไม่อยากยุ่ง ใครก็ไม่อยากยุ่งด้วยทั้งนั้น

จุนซือซือก็คือตัวอย่าง นางไม่ได้อยากยุ่ง แต่ก็ยังไปยุ่งเกี่ยว

ไม่ใช่ว่าสงสารหรือไม่สงสาร แต่มีบางครั้งก็บังคับจนถึงขั้นนั้น

อันหลิงหยุนกลับคิดไม่ถึง

นี่ชั่งยุ่งยากนัก

ฮูหยินน้อยรองไม่กลับไป ราชครูจุนก็จะมารับไปให้ได้

อันหลิงหยุนครุ่นคิด : “หรือว่าเอาเช่นนี้ หากว่าฮูหยินน้อยรองไม่รังเกียจ ก็รับข้าไว้เป็นลูกสาวผู้หนึ่งก็ได้แล้ว ไม่ทราบว่าฮูหยินน้อยรองมีลูกสาวหรือไม่? รังเกียจข้าหรือไม่?”

ราชครูจุนสีหน้าเคร่งเครียด : “ไม่เหมาะสม ฮ่องเต้ไม่ชอบการรวมพรรคเผื่อประโยชน์ส่วนตัวเป็นที่สุด นี่......”

“ข้าไม่มีลูกสาว” ฮูหยินน้อยรองไม่รอให้ราชครูจุนพูดจบ นางก็บอกอันหลิงหยุน อันหลิงหยุนจึงได้เดินเข้าไป

“เช่นนั้นข้าจะคุกเข่าทำความเคารพแก่ท่าน!” อันหลิงหยุนกำลังจะคุกเข่า ฮูหยินน้อยรองก็เตรียมพร้อมที่ยอมรับแล้ว เมื่อคนๆหนึ่งคิดที่จะอยากได้อะไรโดยที่ไม่สนใจทุกอย่าง นางก็ไม่คิดอะไรแล้ว

ราชครูจุนฉุดอันหลิงหยุนไว้ : “พระชายาเสียนช้าก่อน”

อันหลิงหยุนมองไป ยืนอยู่ที่นั่น : “ราชครู ข้ายินยอม ฮูหยินน้อยรองก็ยินยอม ราชครูคิดว่าตรงไหนที่ไม่เหมาะสม?”

“ข้าเกลียดความสัมพันธ์ของผู้หญิงที่สมรู้ร่วมคิดกันมากที่สุด ฮ่องเต้ก็ไม่ชอบ เรื่องเช่นนี้.......”

“เช่นนั้นหากว่าเป็นอาจารย์แม่ล่ะ?” อันหลิงหยุนถาม ราชครูจุนกลับเงียบแล้ว

“ช่างเถอะ ข้าว่าข้ากลับไปเถอะ” ฮูหยินน้อยรองค่อนข้างจนปัญญา มีชีวิตทั้งชีวิต สุดท้ายก็ยังมีชีวิตเพื่อคนข้างๆ

ปากพร่ำบอกว่าจะมีชีวิตเพื่อนาง แต่ไหนแต่ไรก็ไม่เคยมี

สำหรับคนคนนี้ ฮูหยินน้อยรองมีเพียงคำว่าผิดหวังแค่สองคำเท่านั้น

ราชครูจุนกล่าว : “หากว่าถือตามด้านของอ๋องเสียนทางนั้น เจ้าต้องเรียกข้าว่านายท่านคำหนึ่งจริงๆ อ๋องเสียนก็เป็นนักเรียนของข้า เพียงแต่เขาเป็นนักเรียนที่ดื้อรั้นหัวแข็งผู้หนึ่ง ตั้งแต่ไหนแต่ไรไม่เคยเห็นข้าอยู่ในสายตาเท่านั้น”

อันหลิงหยุนมองฮูหยินน้อยรอง ฮูหยินน้อยรองกล่าว : “แล้วแต่เถอะ”

ฮูหยินน้อยรองลุกขึ้นแล้วเตรียมเดิน ราชครูจุนก็เหมือนกับว่าได้ที ลุกขึ้นแล้วก็เดินตามฮูหยินน้อยรอง

เขาด้านนอกมีคน เดินตามไปแล้ว