ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 644

บทที่ 644 สั่งสอนเฟิงอู๋ฉิง

อันหลิงหยุนยอมแล้ว ไม่เคยเห็นอ๋องตวนปกป้องภรรยามาก่อน และไม่เข้าใจอ๋องตวนจริงๆ

อันหลิงหยุนคิดเตรียมจะไปเปิดประตู ประตูก็โดนถีบออกแล้ว

อันหลิงหยุนเกือบจะถูกถีบ นางยืนไม่มั่นคงก็ถอยหลังสองสามก้าว หยุนจิ่นหมุนตัว ปกป้องอันหลิงหยุนจากทางด้านหลัง เช่นนี้จึงทำให้อันหลิงหยุนไม่ล้มไปอยู่ที่พื้น

หยุนจิ่นยืนขึ้น ไฟโทสะของหยุนโล๋ชวนพุ่งขึ้น ลุกขึ้นก็จะตีคน : “เจ้าทำอะไร?”

อันหลิงหยุนกล่าว : “ไม่ใช่เรื่องของพวกเจ้า”

หยุนโล๋ชวนสะบัดมืออย่างแรง : “หึ แม้ว่าเจ้าจะเป็นเจ้าสำนักสำนักทิงเฟิง ก็ไม่สามารถที่ทำตัวอันธพานในที่ประเทศต้าเหลียงของเราได้ ยิ่งไม่สามารถที่จะทำตัวอันธพานในจวนอ๋องเสียนได้”

เฟิงอู๋ฉิงไม่ได้ยินที่หยุนโล๋ชวนพูดแม้แต่น้อย แต่กลับมองไปทางอันหลิงหยุนที่ยืนอย่างมั่นคงแล้วจึงได้เริ่มพูด : “นกอู๋ฮัว พวกนั่นเจ้าเป็นผู้เลี้ยงหรือ?”

อันหลิงหยุนผละจากหยุนจิ่น สีหน้าไม่พอใจ : “เป็นถึงเจ้าสำนักสำนักทิงเฟิง คิดไม่ถึงว่าจะไม่รู้จักนึกถึงสถานการณ์ส่วนรวม มาก่อเรื่องวุ่นวายถึงบ้านของพวกลูกๆของข้า ลมแรง ก็ไม่เกรงกลัวว่าพวกเขาจะเย็นจนไม่สบาย เย็นจนไม่สบายเมื่อท่านอ๋องบ้านข้ากลับมาจะต้องคิดบัญชีกับเจ้าแน่นอน

สู้ไม่ชนะท่านอ๋องบ้านข้า ก็รังแกพวกเราแม่ลูก”

“หยุดพูดไร้สาระ ข้า......”

หมอกุ่ยวิ่งเข้ามาอย่างรีบร้อน ลากเฟิงอู๋ฉิงออกไป อันหลิงหยุนมองดูหยุนจิ่น : “รีบซ่อมประตูให้ดีทันที แล้วพาพวกเด็กๆไปลานโอวหลานก่อน”

“เพคะ”

หยุนจิ่นรีบจัดการ ตอนนี้อันหลิงหยุนถึงได้ไปคิดบัญชีกับเฟิงอู๋ฉิง

เดินมาถึงประตูของเฟิงอู๋ฉิง อันหลิงหยุนเอ่ยขึ้น : “ออกมา”

เฟิงอู๋ฉิงกำลังโกรธ ยังไม่ได้สั่งสอนหมอกุ่ย อันหลิงหยุนก็มาหาถึงบ้านแล้ว

ผลักหมอกุ่ยออก เฟิงอู๋ฉิงไปหาอันหลิงหยุนที่ประตู ไม่รอให้เขาออกจากประตู อันหลิงหยุนยกเท้าขึ้นถีบประตูบ้านไปทีหนึ่ง เฟิงอู๋ฉิงเดินไปถึงประตูก็ได้ถอยกลับไปอีก เกือบจะหกล้ม ดีที่มีหมอกุ่ยอยู่ด้านหลังของเขา พยุงเขาไว้

เฟิงอู๋ฉิงที่ยืนมั่งคงแล้วกำลังคิดอยากจะพูด อันหลิงหยุนก้าวเข้ามา ยกมือขึ้นทุบตีของอย่างหนึ่ง เฟิงอู๋ฉิงอ้าปาก สิ่งของก็เข้าไปในท้องเขาแล้ว

เฟิงอู๋ฉิงอยากล้วงออกมา แต่ก็ไม่ทันแล้ว

เฟิงอู๋ฉิงยืดตัวกล่าวด้วยความโกรธ : “เจ้าให้ข้ากินอะไร?”

“แน่นอนว่าเป็นยาพิษ” อันหลิงหยุนพูดจบ เดินไปข้างหน้าเฟิงอู๋ฉิง : “เจ้าถีบประตูของข้า ชดใช้เงินให้ข้าสองล้านตำลึงไม่เช่นนั้น ไม่ชดใช้ก็รอไปเถอะ”

พูดจบอันหลิงหยุนหันกลับแล้วจากไป หมอกุ่ยคว้าที่ข้อมือของเฟิงอู๋ฉิงทันที ร่างกายไม่มีอะไร เมื่อดึงแขนเสื้อออกดู เส้นโลหิตดำได้เปลี่ยนเป็นสีดำแล้ว เงยหน้ามองริมฝีปากของเฟิงอู๋ฉิงก็เป็นสีดำ

สีหน้าของหมอกุ่ยไม่ดี เฟิงอู๋ฉิงเดินไปดูตัวเขาเองที่กระจกทองแดง กลับมองเห็นทั้งหน้าเต็มไปด้วยจุดด่างดำ

“ใบหน้าของข้า!”

เฟิงอู๋ฉิงร้องตะโกนด้วยความโกรธดังสนั่น หยุนโล๋ชวนยังคิดอยากจะไปดูว่าท่าทางของเฟิงอู๋ฉิงจะน่าเวทนายังไง

ถูกอ๋องตวนดึงไว้ อ๋องตวนพูดว่าอะไรต้องการกลับไป

“ข้าไปดู” หยุนโล๋ชวนดื้อรั้นไม่ไป

อ๋องตวนกล่าวว่า : “หากว่าเจ้าไปกับข้า ข้าจะบอกความลับของสำนักทิงเฟิงอย่างหนึ่งให้เจ้าฟัง!”

ได้ยินอ๋องตวนกล่าวเช่นนี้ หยุนโล๋ชวนถึงได้ตามจากไป

อ๋องตวนเป็นคนที่ประสบกับอุปสรรคมาก่อนจึงทำให้เกิดความขลาด เพียงเป็นที่ที่ไม่ปลอดภัย ก็จะต้องหลีกเลี่ยง

ขึ้นรถม้าแล้วหยุนโล๋ชวนเอ่ยถามอ๋องตวน : “ความลับอะไรเพคะ”

คนขับรถม้าขับรถม้าออกไป อ๋องตวนกล่าว : “ชื่อของสำนักทิงเฟิง!”

หยุนโล๋ชวนแปลกใจ : “ชื่อทำไมหรือเพคะ?”

อ๋องตวนนั่งอยู่ข้างๆ : “เช่นนี้ยังไม่ชัดอีกหรือ ความไร้ความปรานีของเฟิงอู๋ฉิงเป็นประเพณีปฏิบัติดั้งเดิมของในสำนักของเขา อู๋ฉิง อู๋โก๋ อู๋ซาน อู๋หมิงที่รู้ทั้งหมดก็คือเหล่านี้

แต่คนอื่นก็ไม่มีนามสกุลข้างหน้า เฟิงอู๋ฉิงก็ไม่ใช่นามสกุลเฟิงแน่นอน แต่เขาชื่อเฟิงอู๋ฉิง เห็นได้ว่าเขาตั้งชื่อให้ตัวเองอย่างง่ายๆ ยิ่งกล่าวถึงสำนักทิงเฟิงของเขา สำนักเป็นคำที่คนในยุทธภพกันอย่างเคยชิน พวกเขาเรียกอันนี้ว่าในสำนัก