ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 645

บทที่ 645 เกิดใหม่เป็นดั่งเทพเซียน

ได้เวลาพบกับปาฏิหาริย์แล้ว อันหลิงหยุนมองไปทางเฟิงอู๋ฉิงที่ผุดลุกพุ่งมาจากที่พื้น ผมยาวของเขาโบกพลิ้ว ร่ายรำอย่างดุเดือดด้วยชุดแดงทั้งตัว มือหนึ่งคว้าคออันหลิงหยุนเอาไว้ ต้องการฆ่าอันหลิงหยุน

อันหลิงหยุนไม่ได้เคลื่อนไหว จ้องมองเฟิงอู๋ฉิงที่บ้าคลั่ง ร่างกายที่เดิมทีเต็มไปด้วยน้ำเย็นของเขา ต้องปรากฏขึ้นเหมือนดั่งเช่นลูกหมาตกน้ำถึงจะถูก แต่ในเวลาที่เขาเข้ามานี้ ใช้กำลังภายในทั้งหมดในตัว ราวกับว่าเป็นแสงสีแดงที่มาอยู่ด้านหน้าของอันหลิงหยุน อันหลิงหยุนหลบเลี่ยงไม่ทันจึงได้ถูกคว้าไว้

แต่นางก็ไม่ได้เป็นกังวล เพียงแต่เฝ้ามองดูเฟิงอู๋ฉิง

เฟิงอู๋ฉิงรู้สึกว่าไม่ถูก มือของเขาขาวสะอาด จนกระทั่งละเอียดกว่าเมื่อก่อนนี้อีก

อันหลิงหยุนยกมือขึ้นผลักเฟิงอู๋ฉิงออก เฟิงอู๋ฉิงก้มหน้ามองมือของเขาทันที มือของเขาดียิ่งกว่าเมื่อเทียบกับเมื่อก่อน ไม่ได้บวมแล้ว

เฟิงอู๋ฉิงหันกลับไปหน้ากระจกทองแดง มองในกระจกอย่างละเอียด ใบหน้าของเขา ร่างกายของเขาหายอย่างสิ้นเชิงแล้ว

อู๋ซานและ อู๋หมิงก็ตกตะลึงมาก โดยเฉพาะหมอกุ่ยอู๋หมิง รีบตามอันหลิงหยุนไป

อันหลิงหยุนในชุดขาวทั้งตัว ที่ไหล่พาดด้วยขนสัตว์หนาๆ เดินไปมองแล้วมองดูข้างในลานจุนจื่อที่กว้างให้ไปพลาง อดถอนหายใจออกมาไม่ได้ : “ไม่มีท่านอ๋องอยู่ ข้าก็ถูกรังแก เฟิงอู๋ฉิงก็จะฆ่าข้า หากว่าท่านอ๋องอยู่ เขาจะเข้าใกล้กายก็ยังไม่ได้”

หยุนจิ่นยิ้มครู่หนึ่ง : “เจ้านายเพิ่งจะกลับมา ก็คิดถึงท่านอ๋องแล้วหรือเจ้าคะ?”

อันหลิงหยุนมองดูหยุนจิ่น : “หยุนจิ่นเจ้าก็มีคนที่ชอบ เจ้าไม่คิดถึงเขาหรือ?”

หยุนจิ่นหน้าแดงเล็กน้อย ก้มหน้าลง : “คิดถึงก็ย่อมคิดถึงเป็นแน่เจ้าค่ะ แต่คิดถึงก็สามารถทำได้เพียงเก็บไว้ในใจ”

“อ๋อ?” อันหลิงหยุนหมุนตัว อายุของนางมองไปก็น้อยกว่าหยุนจิ่นเพียงเล็กน้อย แต่แววตาของนางกลับดูเป็นผู้ใหญ่สุขุมกว่า

บางคราวหยุนจิ่นก็รู้สึกว่า อันหลิงหยุนเหมือนกับผู้หญิงที่ได้ผ่านประสบการณ์มามากมายผู้หนึ่ง

หยุนจิ่นก้มหน้าเล็กน้อย : “ชอบคนผู้หนึ่ง ก็คิดต้องการที่จะอยู่ใกล้ชิดสนิทกันกับเขาตลอดเวลา สามารถเห็นหน้าเขาได้ทุกวัน แต่ถ้าหากว่าไม่สามารถเห็นหน้าเขาได้ทุกวัน ความคิดถึงก็จะกลายเป็นความทุกข์ทรมาน”

“ดูแล้วเจ้ามีคนที่คิดถึง” อันหลิงหยุนขบขัน

หยุนจิ่นไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่นิ่งเงียบ

อันหลิงหยุนรู้ว่านางไม่ชอบพูด ก็ไม่ได้ไปถาม

หยุนจิ่นกลับเอ่ย : “ข้าเพียงแต่คิดถึงเขาเหมือนกับเจ้านายเจ้าค่ะ”

“ชั่งน่าแปลกใจนัก ผู้ที่เจ้าชอบเป็นคนยังไงกัน” อันหลิงหยุนหันหลังจากไป หมอกุ่ยไล่ตามมาทางด้านหลัง

หมอกุ่ยไล่ไปพลางร้องเรียกไปพลาง : “อาจารย์”

อันหลิงหยุนหันหลังไปมองหมอกุ่ย นางเป็นเพียงเด็กผู้หญิงโตแล้วผู้หนึ่ง รับผู้ชายวัยสามสิบกว่ามาเป็นลูกศิษย์ รู้สึกอึดอัดเล็กน้อย

แต่ถึงอายุจะแพ้ รัศมีไม่อาจแพ้ได้

อันหลิงหยุนหันกลับมาแล้วหยุดด้วยสภาพที่สงบแน่วแน่สุขุมดูสบาย หมอกุ่ยมาถึงด้านหน้าของอันหลิงหยุนแล้ว : “อาจารย์”

มองที่หมอกุ่ย ทันใดนั้นอันหลิงหยุนก็นึกถึงซุนหงอคงขึ้นมา เสียงที่ร้องเรียกนั้นเหมือนดั่งฉากที่ผุดขึ้นมาใหม่ อาจารย์......

อันหลิงหยุนหัวเราะนิดหนึ่ง : “มีปัญหา?”

“อาจารย์ เมื่อวานข้าได้ศึกษาการถอนพิษมาตลอด แต่ข้าพบว่าสารพิษยิ่งถอนพิษก็ยิ่งรุนแรง อีกทั้งไฟพิษยังจะโจมตีเข้าที่หัวใจอีก

หลังจากนั้นทำหญ้าอ้ายเฉ่า แช่น้ำก็ยิ่งรุนแรงขึ้นอีก ที่เนื้อหนังของเจ้าสำนักราวกับว่ามีเห็ดผุดขึ้นมาพื้นดิน ออกดอกทำให้คนตกใจกลัว

ทั้งร่างกายก็เป็นสีดำ เส้นโลหิตก็ปูดบวมขึ้นมาหมด