ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 646

บทที่ 646 กลับสำนัก

อันหลิงหยุนมองดูลูกสุดที่รักหกเจ็ดคน เรียกให้คนเตรียมอาหาร นางต้องการกินข้าวแล้ว

หยุนจิ่นจัดอาหาร ลงนั่งกินข้าวเป็นเพื่อนอันหลิงหยุน ถามอันหลิงหยุนขึ้นว่าทำไมไม่รักษาอาการป่วยของเฟิงอู๋ฉิงไปตรงๆ แต่กลับใช้วิธีเช่นนี้

อันหลิงหยุนกินข้าวไปพูดไปว่า : “เขาไม่ใช่คนดี หากว่าข้ารักษา เขาก็อาจจะไม่ให้ข้าช่วย ได้ใช้ประโยชน์จากโอกาสนี้พอดี ลองดูเท่านั้น หากว่าเขาตาย ข้าก็ไม่ต้องรับผิดชอบ ในใจข้ายิ่งไม่ต้องแบบรับภาระ ข้าจะปลอบแล้วบอกตัวเอง เป็นเพราะข้าเพื่อจะช่วยเขา”

หยุนจิ่นขัน : “เจ้านายอารมณ์ขันมากเจ้าค่ะ!”

“เจ้าก็กินมากๆหน่อย” อันหลิงหยุนกินของ ประตูถูกเปิดออกด้วยลมอันแข็งแกร่ง หยุนจิ่นลุกขึ้นไปปกป้องเด็กน้อยหกเจ็ดคนอย่างรีบร้อน ผมที่อันหลิงหยุนม้วนไว้ถูกพัดออกแล้ว บนศีรษะมีปิ่นปักผมอยู่หนึ่งอัน ก็กลิ้งตกอยู่ที่พื้น

รอให้ลมหยุดลง เฟิงอู๋ฉิงก็ยืนสงบอยู่ที่ประตู

หยุนจิ่นแววตาเย็นชา จ้องเขม็งที่เฟิงอู๋ฉิงที่ยืนอยู่ที่ประตู

เฟิงอู๋ฉิงเพ่งมองอันหลิงหยุนด้วยความตะลึงงันครู่หนึ่ง จากนั้นก็ยกมือขึ้น ดูดปิ่นปักผมที่อยู่ที่พื้นของอันหลิงหยุนเข้ามา แล้วจับไว้

อันหลิงหยุนลุกขึ้นทันที เฟิงอู๋ฉิงกล่าวว่า : “อย่าเข้ามา ไม่เช่นนั้นข้าจะหักปิ่น”

อันหลิงหยุนไม่ฟัง สาวเท้าเดินเข้าไป

เฟิงอู๋ฉิงตะลึงงันไร้ปฏิกิริยา มองดูอันหลิงหยุนมุ่งเข้าไปทางเขา

เขารู้ตัวอีกทีก็ยกมือขึ้นคิดอยากจะรับอันหลิงหยุนไว้ คิดไม่ถึงว่าร่างกายอยู่เอนไปทิศทางที่อันหลิงหยุนล้มไป อันหลิงหยุนกอดเฟิงอู๋ฉิงไว้

แต่เขากลับเสียการทรงตัวไปอยู่ในอ้อมกอด

อันหลิงหยุนนั่งลงช้าๆ เฟิงอู๋ฉิงล้มไปในอ้อมกอดของนาง

อันหลิงหยุนก้มลงขมวดคิ้วอย่างหนัก โกรธอยู่ไม่น้อย : “เจ้ายังจะมือไม่อยู่สุข เจ้าคิดจะทำอะไร?”

อันหลิงหยุนหยิบยาแก้พิษออกมาจากตัว บีบคางของเฟิงอู๋ฉิง ยัดเข้าไปโดยตรง จากนั้นก็ลุกขึ้น ผลักเฟิงอู๋ฉิงออกทันที

เฟิงอู๋ฉิงก็ถูกผลักทิ้งไปเช่นนี้ แต่เขาฟื้นสภาพเร็วมาก กลืนยาลงไปคนก็ไม่เป็นไรแล้ว

อันหลิงหยุนเดินกลับไป เก็บปิ่นปักผมที่พื้นขึ้นมา เก็บไว้

เฟิงอู๋ฉิงนอนหงายอ้าซ่าอยู่ที่พื้นโดยไม่ลุกขึ้น ความจริงเขารู้สึกได้แล้ว ร่างกายไม่เป็นไรแล้ว

แต่เขาไม่ลุกขึ้น อู๋ซานกับหมอกุ่ยวิ่งมา เห็นเฟิงอู๋ฉิงเช่นนี้ ยังคิดว่าจะไม่ไหวแล้ว ไปดูเฟิงอู๋ฉิงด้วยความร้อนใจ

เฟิงอู๋ฉิงกล่าวว่า : “ไสหัวไป ที่นี่อบอุ่น ข้าจะนอนอยู่ที่นี่”

อู๋ซานสีหน้าจนปัญญา ท่านต้องการห้องของผู้หญิงคนอื่น?

จวนอ๋องเสียนจะปล่อยให้ท่านทำตามใจขนาดนี้?

หมอกุ่ยไม่วางใจ รีบร้อนเข้าไปตรวจให้เฟิงอู๋ฉิง เฟิงอู๋ฉิงที่ไม่ได้เป็นไรแล้วจริงๆเพิ่งจะลุกขึ้นมา

อันหลิงหยุนรู้ว่าเฟิงอู๋ฉิงเคอะเขินจนไม่อยากลุกขึ้นมา

“พวกเจ้าถอยไปเถอะ เจ้าสำนักเฟิงเพิ่งจะฟื้นจากอาการป่วยหนัก ที่นี่เหมาะกับการรักษาอาการบาดเจ็บของเขาจริงๆ”

หมอกุ่ยยังค่อนข้างไม่เข้าใจ ป่วยยังไม่หาย?

อู๋ซานรีบร้อนลากหมอกุ่ยออกไป เป็นเช่นนี้ต่อไปไม่จบแล้ว ให้เจ้าสำนักเล่นไปเองเถอะ

อู๋ซานปิดประตูลง หยุนจิ่นปล่อยเด็กๆหกเจ็ดคน ถึงได้ลุกไปกินข้าวเป็นเพื่อนอันหลิงหยุน

เฟิงอู๋ฉิงนอนอยู่ที่พื้น อันหลิงหยุนไม่ได้สนใจเฟิงอู๋ฉิงจนกระทั่งหลังกินข้าวแล้ว

หยุนจิ่นเก็บทำความสะอาด อันหลิงหยุนพูด : “ท่านพ่อข้ากลับไปที่จวนแม่ทัพก็ไม่รู้ว่าเป็นอย่างไรบ้าง คืนนี้ข้าอยากพาเด็กๆหกเจ็ดกลับไปที่จวนแม่ทัพ เจ้าจัดเตรียมให้หน่อย ข้าต้องการเข้าวัง”

อันหลิงหยุนทำเป็นว่าเฟิงอู๋ฉิงไม่อยู่แล้ว ไปที่สระกำมะถันในบ้านเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วเข้าวัง

หยุนจิ่นดูแลเด็กๆหกเจ็ดคน ไม่ได้สนใจเฟิงอู๋ฉิงเท่าไหร่ สรุปเวลาเพียงพริบตา เฟิงอู๋ฉิงก็หายไปไม่เห็นแล้ว

หยุนจิ่นรู้ว่าเฟิงอู๋ฉิงจากไปแล้ว กำลังคิดว่าทำให้เขาจากไปพอดี เขาก็ไปแล้ว กลับหมดไปความวุ่นวายไปแล้ว

อันหลิงหยุนเข้าไปพบฮ่องเต้ชิงหยู่ เอาคำพูดของกงชิงวี่รายงานต่อฮ่องเต้ชิงหยู่