ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 647

บทที่ 647 มู่มิงยังไม่ตั้งครรภ์

คนเข้ามาในบ้านไม่น้อย ล้วนเพราะมาดูเด็กๆ เด็กน้อยหกเจ็ดคนทุกคนนั่งอยู่บนเตียงอุ่น ตาโตราวกับอัญมณีสีดำ จ้องมองคนที่เข้ามาที่ประตู ไม่รู้ว่าเป็นเพราะแม่แท้ๆมักจะยิ้มให้ทุกคนหรือไม่ พวกเขาก็ล้วนให้เกียรติมาก ปกติอยู่ที่จวนอ๋องเสียนไม่ค่อยจะยิ้ม กลับมาจวนแม่ทัพเอาใจคนเป็นอย่างมาก ใครยิ้มกับพวกเขา พวกเขาก็ยิ้มกับผู้นั้น

“ดีจริงๆ! ล้วนสง่างามทั้งหมด ไม่รู้ก็ยังคิดว่าเป็นเด็กผู้หญิงนะ นั่งได้หมดแล้ว เวลาชั่งผ่านไปไวจริงๆ คราวก่อนที่กลับมา ยังไม่ครบเดือน ยังลุกกันไม่ได้เลย”

“ก็ใช่ละซิ ดีจริงๆนะ ชอบยิ้มแย้มขนาดนั้น”

“ใช่เลย คุณหนูชั่งดีจริงๆเจ้าค่ะ กลับมาแล้วยังให้พวกเราเขามาดูด้วย”

“ใช่เลย”

ทุกคนพูดจาเจื้อยแจ้วไม่หยุด อันหลิงหยุนยุ่งเรื่องของนาง ไม่ได้กลับมาบ่อยๆ ต้องทำธุระสำคัญ อุ้มเจ้าห้าขึ้นมาตบๆ : “ท่านพ่อ พ่อบ้านล่ะคะ?”

“อยู่ลานด้านหลัง เฮ้อ......ท่านแม่เฒ่าของเขาใกล้จะไม่ไหวแล้ว สองสามวันนี้เริ่มจะไม่กินข้าวน้ำแล้ว เป็นเช่นนี้ต่อไป ก็สองสามวันนี้แล้ว ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร

เขาเป็นคนกตัญญู ตอนนี้ทุกวันตอนกลางคืนก็นั่งร้องไห้อยู่ด้านนอก ร้องไห้จนข้าไม่รู้จะทำเช่นไรแล้ว” แม่ทัพอันก็เป็นทุกข์ใจ

อันหลิงหยุนถาม : “ท่านพ่อกลับมาบ่อยหรือคะ?”

“ข้ายังต้องกลับมาบ่อยๆอีกหรือ? เมื่อวานข้ากลับไป เขาร้องไห้ครึ่งคืน พูดแล้วว่าไม่ร้อง ยังจะแอบไปร้องไห้อีก”

แม่ทัพอันพูดถึงเรื่องนี้ สภาพจิตใจก็หดหู่มาก

เกิดแก้เจ็บตายแม้ว่าเป็นสิ่งที่ทุกคนล้วนต้องเผชิญ แต่เมื่อเวลาที่ท่านแม่เฒ่าจะไม่ไหว คนเป็นลูกก็ยังต้องเจ็บปวดใจเป็นทุกข์

ใครไม่อยากให้ทั้งครอบครัวมีความสุขกลมเกลียว

อันหลิงหยุนอุ้มเจ้าห้าถาม : “เช่นนั้นหมอจวนกล่าวว่าอย่างไร?”

“หมอจวนกล่าวว่าคนแก่แล้ว ก็คือชีวิตดับสูญไปตามกาลเวลาน่ะ พูดมาก็แปดสิบกว่าแล้ว อยู่เท่านี้อยู่ที่พวกเราก็เป็นงานศพของผู้ที่มีอายุยืน นางก็ไม่ได้ป่วย ก็คือถึงอายุขัยแล้ว” เอ่ยถึงการตายโดยธรรมชาติ แม่ทัพอันก็ไม่ได้เป็นทุกข์มากขนาดนั้นแล้ว

อันหลิงหยุนถาม : “ในเมื่อเป็นไปตามธรรมชาติ ทำไมถึงไม่กินไม่ดื่ม?”

“อันนี้หมอจวนตรวจแล้ว บอกว่าเป็นอายุมากแล้วไม่อยากกินของ ไม่มีเหตุผลอะไรอื่น”

“เช่นนั้นข้าจะไปดู” อันหลิงหยุนอุ้มเจ้าห้าออกประตูไป ทุกคนหลบไปข้างๆ อันหลิงหยุนไม่ต้องมอบหมายอะไร หยุนจิ่นจะดูแลพวกเด็กๆ

“เสี่ยวเฉียว อะมู่ พวกเจ้ามา” อันหลิงหยุนเรียกพวกเขา จากนั้นก็ไปลานข้างหลัง

แม่ทัพอันเดินไปพลางพูดเรื่องพ่อบ้านไปพลาง

พ่อบ้านไม่ได้เป็นลูกแท้ๆของท่านแม่เฒ่า เป็นผู้ที่เก็บมา ทั้งชีวิตแม่เฒ่าไม่ได้แต่งงาน เลี้ยงดูพ่อบ้าน เวลายากจนไม่มีข้าวกิน ก็ต้องเลี้ยงพ่อบ้านให้รอดชีวิต

ในสายตาของพ่อบ้าน คนไหนก็ไม่สำคัญเท่ากับท่านแม่เฒ่าผู้นี้

อันหลิงหยุนมาถึงลานด้านหลังก็เข้าบ้านไปทันที ในบ้านมีพ่อบ้านและคนในครอบครัวของพ่อบ้านไม่กี่คน เมื่อเห็นอันหลิงหยุนทั้งเด็กผู้ใหญ่ในบ้านก็ประหลาดใจ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่ายังอุ้มเด็กผู้หนึ่ง

“คุณหนู ไม่ได้ขอรับ ท่านรีบออกไป” เมื่อพ่อบ้านเห็นอันหลิงหยุนก็รีบให้อันหลิงหยุนออกไป แม่เฒ่าจะไม่ไหวแล้ว ไม่สามารถที่จะอุ้มเด็กเข้ามาได้ เกรงว่าจะส่งผลกระทบต่อเด็ก

อันหลิงหยุนเดินอ้อมไปดูแม่เฒ่า เอาเจ้าห้าที่อยู่ในอ้อมอกให้แม่ทัพอัน : “ท่านพ่อ ท่านอุ้มก่อน”

อันหลิงหยุนมอบเจ้าห้าให้แม่ทัพอัน หันหลังไปดูแม่เฒ่า

แม่เฒ่านอนอยู่บนเตียงเฉกเช่นไม้ที่แห้งเหี่ยว ผมขาวโพลนทั้งศีรษะ ใบหน้าแห้งเหลือง

อันหลิงหยุนนั่งลงจับมือแม่เฒ่า เริ่มตรวจสอบ ตรวจสอบไปพลางถามไปพลาง : “ท่านอายุเท่าไหร่แล้ว?”

แม่เฒ่ามองดูอันหลิงหยุนแล้วโบกมือ กลับทำท่าทางเป็นตัวเลข แปดสิบห้าแล้ว

อันหลิงหยุนถาม : “วันนี้ตอนเช้ากินข้าวแล้ว?”

แม่เฒ่าส่ายหน้า

“คุณหนู......กลับมาแล้ว?” แม่เฒ่าอ่อนโรยมาก อันหลิงหยุนพยักหน้า