ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 65

บทที่ 65 เข้ากันได้ดี

“ข้าน้อยถวายบังคมท่านอ๋องเสียน และพระชายาเสียน”

เมื่อไห่กงกงเห็นกงชิงวี่และอันหลิงหยุน เขาก็เดินมาข้างหน้าเพื่อทำความเคารพ หลังจากอยู่ในวังมาเป็นเวลานาน เขาสามารถเห็นได้ว่าใครจะก้าวไปข้างหน้า และใครจะสูญเสียอำนาจ ผู้น้อยอย่างเขาล้วนมองออกได้อย่างชัดเจนและแม่นยำกว่าใครๆ

ไม่ว่าไห่กงกงจะมองอย่างไร ก็ล้วนรู้สึกว่าภายหลังอันหลิงหยุนจะต้องเชิดหน้าชูตาแน่

“กงกงมาที่นี่ มีเรื่องอะไร?” กงชิงวี่ทำตัวสบายๆ ยิ่งกว่าเมื่อก่อน

ไห่กงกงรีบกล่าวอย่างรวดเร็ว “ข้าน้อยรับคำสั่งขององค์ไทเฮา ให้มาเชิญพระชายาเสียนไปยังพระตำหนักเฉาเฟิ่ง ไม่กี่วันมานี้ไทเฮาล้วนเอ่ยถึงพระชายาเสียนโดยตลอด เมื่อได้ยินมาว่าวันนี้ฮ่องเต้รับสั่งเรียกตัวอ่านอ๋องเสียนและพระชายา จึงได้ให้ข้าน้อยมารอเชิญเป็นพิเศษ”

กงชิงวี่มองไปที่อันหลิงหยุน “ในเมื่อเสด็จแม่คิดถึงเจ้า ก็ไปเถอะ”

“เพคะ”

อันหลิงหยุนย่อตัวเคารพ ก่อนจะเตรียมพร้อมไปเจอหวางฮองไทเฮา ในเวลานั้นเอง สวีกงกงก็รุดหน้าเข้ามาใกล้

“ข้าน้อยถวายบังคมท่านอ๋องเสียนและพระชายาเสียน”

“กงกงมีเรื่องอะไร” กงชิงวี่มองเขา ดวงตาเต็มไปด้วยความเฉยชา

สวีกงกงน้อมตัวลง “ฝ่าบาทมีรับสั่งให้ข้าน้อยมาเชิญท่านอ๋องเสียนและพระชายาเสียนไปยังพระตำหนักจรุงจิต”

ใบหน้าของไห่กงกงเคร่งขรึม เขาหรี่ตามองและเอ่ย “คำนับสวีกงกง”

สวีกงกงอายุน้อยกว่าไห่กงกง อีกทั้งไห่กงกงเป็นของของหวางฮองไทเฮา ต่อให้ทั้งสองไม่ได้แบ่งสูงต่ำ แต่ก็ยังคงต่างกันอยู่ดี

ไห่กงกงเคารพก่อน สวีกงกงจึงรีบเคารพกลับ “คำนับไห่กงกง ถวายพระพรองค์ไทเฮา”

“สวีกงกง ข้าน้อยได้รับคำสั่งมาแล้ว มิทราบว่าสามารถให้พระชายาเสียนไปกับข้าน้อยก่อนได้หรือไม่ จากนั้นจึงค่อยไปยังพระตำหนักจรุงจิต?” ไห่กงกงไม่เกรงใจแต่อย่างใด ต่อให้เรื่องนี้เขาจะชิงตัดหน้าก่อน แต่สวีกงกงกลับไปก็ไม่กล้าพูดจาไร้สาระอะไรออกมา

“เชิญไห่กงกง”

สวีกงกงไม่มีทางเลือกอื่นเช่นกัน เขามาช้าไป

กงชิงวี่มองไปอันหลิงหยุน นัยน์ตาล้ำลึกขึ้นมากี่ส่วน “ข้าไปที่พระตำหนักจรุงจิตก่อน เจ้าตามไห่กงกงไปยังพระตำหนักเฉาเฟิ่ง เมื่อเจอเสด็จแม่แล้วจงรับใช้ให้ดี”

พูดจบกงชิงวี่ก็เดินไปยังทิศทางของพระตำหนักจรุงจิต ด้านหลังตามด้วยสวีกงกง

อันหลิงหยุนค่อยหันไปมองไห่กงกง “กงกง”

“พระชายาเสียน ไม่กี่วันมานี้สบายดี?” ไห่กงกงยิ้มแย้ม มองดูก็รู้ว่าอารมณ์ดี

อันหลิงหยุนกล่าว “ล้วนดี ไทเฮานอนหลับดีหรือไม่”

“ดี ไม่กี่วันนี้ ไม่เพียงแต่นอนหลับสบาย แต่สีหน้ายังดูดีขึ้นกว่าเดิมมาก ทุกวันล้วนรับสั่งถึงพระชายาเสียน”

ไห่กงกงเดินไปด้านหน้า ทั้งสองมุ่งหน้าไปยังพระตำหนักเฉาเฟิ่ง

“เช่นนั้น ไม่กี่วันนี้สุขภาพของกงกงดีขึ้นแล้วหรือไม่?” อันหลิงหยุนถาม

ไห่กงกงพยักหน้า “ดีขึ้นแล้ว ดีขึ้นกว่าเดิมอย่างยิ่ง กลางคืนนอนหลับ กลางวันมีเรี่ยวแรง ข้าน้อยคิดมาตลอดว่าที่สุขภาพไม่ดี นั้นเป็นเพราะเนื่องจากเข้าวังมา ใครจะไปคิดว่าเกิดจากสวรรค์ไม่เติมเต็ม บิดามารดามิได้ให้กำเนิดร่างกายที่ดี ต้องขอบคุณพระชายาเสียน”

“กงกง แม้ว่าไก่ตุ๋นโสมจะเป็นยาชูกำลัง แต่ก็ไม่สามารถกินได้ตลอด ข้อแรกภายในวังนั้นไม่ค่อยสะดวกนัก ข้อสองโสมสามารถใช้เป็นยาแต่สามส่วนของมันเป็นพิษ ไม่เหมาะที่จะกินมากเกินไป

วันนี้ที่ข้ามาที่นี่ได้นำยาบำรุงร่างกายมาด้วยขวดหนึ่ง”

“หา?”

ไห่กงกงตะลึง อันหลิงหยุนมองดูรอบๆ ตัว ยามกลางวันในวังล้วนเต็มไปด้วยผู้คนและสายตามากมาย

ไห่กงกงเข้าใจในทันที เขายิ้ม “พระชายาเสียวางใจ ทั้งหมดนี้ล้วนเป็นคนของข้าน้อย ปากสะอาดปิดสนิท”

“เช่นนั้นก็ดี” อันหลิงหยุนแบมือออก ไห่กงกงรีบเข้าไปประคองนางและหยิบสิ่งของในมือออกไปพร้อมๆ ก่อนที่ไห่กงกงจะเก็บมันไปในแขนเสื้อ

แม้ว่าเงินจะสำคัญ แต่สำหรับคนเช่นไห่กงกงแล้ว ชีวิตสำคัญกว่า

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่ออายุมาก ย่อมต้องการที่จะแข็งแรง

อันหลิงหยุนให้ขวดยาแก่เขา ย่อมสำคัญยิ่งกว่าให้ทรัพย์สินเงินทอง เขาก็ซาบซึ้งเช่นกัน

ยิ่งกว่านั้นนางยังนำยาเข้าวังมาด้วยตนเอง หากถูกใครรู้เข้า ย่อมต้องถูกลงโทษ อันหลิงหยุนแบกรับความเสี่ยงเช่นนี้ ย่อมแสดงให้เห็นว่านางนับเป็นคนที่มีความกล้าหาญเปิดเผยไม่น้อย

ใครกันที่จะไม่ต้องการอยู่ภายใต้ผู้ที่เชื่อถือและสนับสนุนได้

“พระชายา ข้าน้อยเป็นเพียงชายชราไร้ประโยชน์ หากพระชายาไม่รังเกียจ ข้าน้อยยิน...”

“กงกง ข้าไม่ต้องการอะไร กงกงปลอดภัยดี ข้าก็พอใจแล้ว” อันหลิงหยุนมองไปรอบๆ “กงกง ในโลกอันแสนกว้างใหญ่นี้ ในวังแห่งนี้ หากมีใครสักคนที่หวังดีกับข้า ข้าก็พึงพอใจแล้ว”

ข้าก็เป็นแค่หมอ มิอาจละเลยผู้ป่วย ส่วนเรื่องอื่นๆ ช่างมีน้อยนิด”

จิตใจของผู้คนไม่สามารถคาดเดาได้ และอันหลิงหยุนก็ไม่คาดหวังให้พวกเขาติดตามนาง แม้กระทั่งปกป้องตัวเองนางยังทำไม่ได้ นับประสาอะไรกับคนอื่น

แต่นางเป็นหมอ นางทนเห็นคนป่วนทนทุกข์ทรมานไม่ได้ บางครั้งจึงอดไม่ได้ที่จะเป็นคนดี

นางก็จนใจเช่นกัน

สำหรับไห่กงกง เขาติดตามหวางฮองไทเฮามาตลอดทั้งชีวิต แม้ว่านางจะมีความตั้งใจดึงเขาเข้ามา แต่ก็ไม่ใช่เพื่อผลประโยชน์ส่วนตัวแต่อย่างใด อย่างมากที่สุดก็แค่มีใครสักคนคอยดูแลในวังแค่นี้ก็พอแล้ว

ไห่กงกงพยักหน้าเป็นเวลานาน "“ พระชายาเป็นผู้ฉลาดเฉลียว ข้าน้อยไม่มีทางลืมพระองค์”

“กงกงเกรงใจแล้ว” อันหลิงหยุนพยักหน้าและเดินไปข้างหน้า ไห่กงกงเดินตามไปอย่างใกล้ชิด

อันหลิงหยุนเดินมาถึงด้านนอกของพระตำหนักเฉาเฟิ่ง ไห่กงกงเข้าไปกราบทูล หลังจากออกมาจึงพาอันหลิงหยุนเข้าไป

“พอแล้ว ไม่ต้องคุกเข่า ขึ้นมาเถอะ ข้ามีเรื่องอยากสอบถามเจ้า” หวางฮองไทเฮามองดูไปยังคนติดตามทั้งสอง นางกำนัลทั้งสองถอยฉากออกไป อันหลิงหยุนถือชายกระโปรงของนางและเดินขึ้นบันได เมื่อมาถึงหน้าพระที่นั่งเฉาเฟิ่ง ก็มีคนเลื่อนเก้าอี้มาให้ อันหลิงหยุนเอ่ยขอบคุณก่อนจะนั่งลงตรงหน้าหวางฮองไทเฮา

“เสด็จแม่” อันหลิงหยุนนั่งอยู่ไม่ไกลจากหวางฮองไทเฮา นางก้มหน้าลงตามกฎระเบียบ

หวางฮองไทเฮาประเมินอันหลิงหยุนอยู่ครู่หนึ่ง “ร่างกายดีขึ้นแล้วหรือ?”