ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 652

บทที่ 652 อันหลิงหยุนนอกใจ

จุนโม่ซ่างก้มหน้าลง “ทำไมเจ้าถึงทำแบบนี้”

“ข้าไม่ได้อยากทำแบบนี้ เป็นความตั้งใจของท่านอ๋อง ท่านอ๋องไม่ต้องการเปิดฉากสงคราม หากไม่ใช่เป็นเพราะพวกเจ้ารักแกคนอื่นเกินไป ท่านอ๋องก็จะไม่โกรธจนยกพลหุ้มเกราะมาเหยียบดินแดนหวูโยกั๋วของเจ้า

หวูโยกั๋วของเจ้ามีกองกำลังทหารห้าแสนนายที่บุกประชิดพรมแดน ส่วนประเทศต้าเหลียงของข้าก็มีกองกำลังทหารห้าแสนนายเช่นกัน แต่เจ้ารู้หรือไม่ว่า หากตีเมืองสองสามเมืองของเจ้าไปแล้ว กองกำลังทหารหวูโยกั๋วของเจ้าก็จะเหลือน้อยลงไปด้วย ตายเป็นตาย หนีเป็นหนีอย่างนั้นหรือ”

จุนโม่ซ่างลังเลเล็กน้อย “แม้ว่าข้าจะจัดเตรียมคนทยอยนำเสบียงมาให้พวกเจ้า แต่ข้าก็ไม่สามารถติดต่อกับพวกเจ้าได้เลยตั้งแต่ต้น เพราะสองเดือนมานี้ถูกตัดขาดจากโลกภายนอก

เจ้าบอกมาเถอะ ว่าพวกที่ไร้ประโยชน์เหล่านั้น หนีไปได้อย่างไร”

“ทั้งสองเมือง ได้จับแม่ทัพซ่านเต๋อของเจ้าไปแล้ว กองกำลังทหารของเจ้าก็เริ่มหนีไป จึงสามารถเดินหน้าต่อไปได้อย่างราบรื่น โดยไม่ได้ใช้กำลังทหารเลยแม้แต่คนเดียว จึงทำลายรังของฆ่าศึก มุ่งไปโจมตีเมืองหลวงหวูโยกั๋วของเจ้า

กษัตริย์หวูโยกั๋วไร้ซึ่งความสามารถ จึงเป็นเช่นนี้”

จุนโม่ซ่างกำหมัด “บัดซบ!”

อันหลิงหยุนยื่นมีดให้จุนโม่ซ่าง “ถือไว้”

จุนโม่ซ่างรับมีดเอาไว้ ดึงมือของอันหลิงหยุน อันหลิงหยุนหันตัวไปชิดกับตัวของจุนโม่ซ่าง มีดที่จุนโม่ซ่างถือเอาไว้ถูกบังคับให้เข้าไปที่คอของอันหลิงหยุน อันหลิงหยุนเงยหน้าขึ้น “ช่วยด้วย!”

เว่ยหลิงชวนพุ่งเข้ามาจากด้านนอกประตู จุนโม่ซางไม่รีรอ “ถอยไป”

เว่ยหลิงชวนเหลือบมองอันหลิงหยุน แล้วถอยออกไปข้างหลัง ถอยหลังไปพลางพูดว่า “เจ้าอย่าทำอะไรสุ่มสี่สุ่มห้า!”

“เอาม้ามาให้ข้าหนึ่งตัว!” จุนโม่ซ่างกระชับแขนแน่นขึ้นนำอันหลิงหยุนเข้ามาในอ้อมแขน อันหลิงหยุนขมวดคิ้ว ดิ้นรนเล็กน้อย เลือดไหลก็ไหลออกมาจากคอ

เว่ยหลิงชวนตกใจจนหัวใจหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม “เตรียมม้า!”

เวยฉือรีบเรียกให้คนไปเตรียมม้าทันที

เว่ยหลิงชวนพูดว่า “จุนโม่ซ่าง พระชายาเสียนไม่มีพิษภัย เจ้าทำร้ายนางได้อย่างไร”

“ไสหัวไปจากข้า!”

เมื่อจุนโม่ซ่างเตะเท้าออกไป เว่ยหลิงชวนที่เต็มไปด้วยความรู้ทางการเมือง แต่กลับไม่เป็นวรยุทธสักนิดเดียว เตะไปครั้งเดียวก็ลงไปนั่งกับพื้นและไม่ลุกขึ้นมา

จุนโม่ซ่างอุ้มอันหลิงหยุนขึ้น และรีบออกไปทันที

เมื่อมาถึงด้านนอกก็มองเห็นรถม้าของอันหลิงหยุน จากนั้นจึงมุ่งตรงไป

อาหยู่ที่อยู่นอกรถม้าหันกลับมาเปิดม่าน ขณะกำลังมุ่งเข้าไป ได้เห็นอันหลิงหยุนถูกบังคับ อาหยู่จึงชี้กระบี่ไปทางจุนโม่ซ่าง “ปล่อย!”

“ลงจากรถ”

จุนโม่ซ่างพูดด้วยความโกรธ มือของเขาเปียกโชก เลือดได้ไหลไปบนมือของเขาแล้ว

อาหยู่ไม่ยินยอม เมื่ออันหลิงหยุนสลบลงไปบนร่างของจุนโม่ซ่าง อาหยู่เห็นเข้าและตะคอกด้วยความโกรธ “ปล่อยคนของข้าเดี๋ยวนี้”

จุนโม่ซ่างขว้างมีดออกไป อาหยู่หลบไปด้านข้าง จุนโม่ซ่างมุ่งออกไป คว้าจับบังเหียนม้าไว้ และส่งเสียงตะโกนออกไป รถม้าก็ควบออกไปปอย่างรวดเร็ว

อาหยู่โผลตามไป คนของจุนโม่ซ่างได้รออยู่ด้านนอกหลายวันแล้ว เมื่อเห็นจุนโม่ซ่างจึงได้โผลเข้าไปหาอาหยู่ทันที

อาหยู่ถูกล้อมไว้ เวยฉือที่พาคนมาจากด้านหลังก็ถูกสกัดกั้นไว้เช่นกัน

รถม้ามุ่งไปยังประตูเมือง ในตอนนี้เฟิงอู๋ฉิงที่กำลังเอกกายอยู่บนหลังคา

อู๋ซานกำลังกระสับกระส่าย เขาต้องการจะฆ่าอันหลิงหยุน แต่หมอกุ่ยก็สามารถฆ่าเขาได้เช่นกัน

เมื่อเห็นด้านหน้ารถม้าของอันหลิงหยุนเป็นผู้ชายใส่ชุดขาวคนหนึ่ง กำลังบังคับรถม้าออกไปอย่างรวดเร็ว อู๋ซานจึงลุกขึ้นยืน มือคว้ากระบี่และพูดว่า “ท่าน!”

เฟิงอู๋ฉิงไม่สนใจใยดี “ไปเถอะ”

“เกิดเรื่องแล้ว!” อู๋ซานมองดูรถม้าที่ไกลออกไปด้วยความแปลกใจ นั่นคือใครกัน”

อู๋ซานยังไม่เคยพบกับจุนโม่ซ่าง และไม่รู้จัก

เฟิงอู๋ฉิงลุกขึ้น มองไปยังรถม้าที่ไกลออกไป จากนั้นมองไปยังอาหยู่ที่ถูกสกัดกั้นไว้และต่อสู้อยู่ด้วยกัน มองแล้วคิดอยู่ครู่หนึ่ง และตามออกไป

ต่อมาอู๋ซานก็ได้ไล่ตามไป

ในไม่ช้ารถม้าของจุนโม่ซ่างก็มาถึงประตูเมือง จากนั้นเขาก็รีบมุ่งออกไป

เมื่อมาถึงนอกเมือง คนที่จุนโม่ซ่างพามาก็มากันครบแล้ว

จุนโม่ซ่างหยุดรถม้าและหันไปมองด้านในรถม้า อันหลิงหยุนยังไม่ออกมา “เจ้ารีบออกมาเร็วเข้า”

จุนโม่ซ่างเปิดม่านของรถม้า และมองเข้าไป

อันหลิงหยุนลุกขึ้นนั่ง มีเลือดอยู่ทั่วคอ

“เดี๋ยวข้าจะพาเจ้าไป” จุนโม่ซ่างต้องการจะเข้าไป แต่อันหลิงหยุนส่ายหน้า

“ไม่ได้ ท่านอ๋องจะฆ่าเจ้า หวูโยกั๋วสำคัญหรือข้าสำคัญ”