ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 653

บทที่ 653 ลองใจหยุนจิ่น

เฟิงอู๋ฉิงมองไปที่อู๋ซาน “อย่างนั้นรอให้กงชิงวี่กลับมา แล้วบอกเรื่องอื้อฉาวของอู๋ฮัวกับกงชิงวี่ รอกงชิงวี่หย่ากับนาง แล้วค่อยฆ่า!”

“อืม”

อู๋ซานพยักหน้า แบบนี้ก็จะสามารถหลีกเลี่ยงการฆ่าฟันในสำนักเดียวกันได้ อย่างน้อยหมอกุ่ยก็ฆ่าเขาไม่ได้แล้ว

ขณะที่อาหยู่กำลังรีบรอใครบางคนอยู่ ได้เห็นอันหลิงหยุนขึ้นรถแล้ว

ภายในรถมีกองยาอยู่หนึ่งกอง อาหยู่เห็นอันหลิงหยุนนอนอยู่ในกองยา ภายในนั้นดูอ่อนแอมาก

“พระชายา”

“กลับไปที่จวนอ๋องเสียนก่อน” อาหยู่ส่งอันหลิงหยุนกลับไปที่จวนอ๋องเสียนทันที เว่ยหลิงชวนและเวยฉือก็ตามไปเช่นกัน

อู๋ซานถามเฟิงอู๋ฉิง “ท่าน แล้วพวกข้าล่ะ”

“ลองไปดู”

เมื่ออันหลิงหยุนกลับถึงจวนอ๋องเสียน จากนั้นอาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน นางได้รับบาดเจ็บ ต้องรักษาบาดแผล

หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าออกมา ก็ได้เชิญราชครูจุนเข้ามา

อันหลิงหยุนลุกขึ้น “ข้าประมาทเอง ทุกสิ่งทุกอย่างราชครูก็ได้ช่วยอธิบายให้ฮ่องเต้ฟังแล้ว”

ราชครูจุนกอดอก มองอยู่นาน เมื่อจากออกไปก็ไม่ได้พูดอะไร ออกไปเข้าวังเพื่อเข้าเฝ้า

หลังจากราชครูจุนจากออกไป อันหลิงหยุนก็ไปเยี่ยมฮูหยินน้อยรอง

ทั้งสองพูดคุยกันอย่างออกรส แม้ว่าฮูหยินน้อยรองจะยังไม่เห็นเด็กๆ แต่ตั้งแต่มาถึงจวนอ๋องเสียนก็รู้สึกสดชื่น ดังนั้นนางจึงฟื้นตัวได้ดีขึ้น

ขณะที่อันหลิงหยุนอยู่เป็นเพื่อนกับฮูหยินน้อยรองมานานกว่าสองชั่วโมงแล้ว ราชครูจุนก็กลับมา

อันหลิงหยุนลุกขึ้น ราชครูจุนก็พูดว่า “ฮ่องเต้รู้เรื่องการหลบหนีของจุนโม่ซ่างแล้ว และได้ส่งคนไปตามไปแล้ว พระชายาเสียนรักษาอาการป่วยได้อย่างสบายใจ

เรื่องที่จุนโม่ซ่างหลบหนีออกมาจากคุกหลวง และบุกเข้าไปในจวนอ๋องเสียน ข้าและฮูหยินน้อยรองเป็นพยาน คงจะไม่มีใครพูดส่งเดช”

เพื่อปกป้องชื่อเสียงของอันหลิงหยุน และปกป้องหน้าตาของอ๋องเสียน ราชครูจุนกราบทูลได้เพียงแค่นี้

ฮ่องเต้ชิงหยู่ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นทันที

คนที่ไม่ได้หลบหนีมาสองเดือน วันนี้กลับได้หนีออกไป และแน่นอนว่าเรื่องนี้ยังไม่มีใครรู้

อันหลิงหยุนกล่าวขอบคุณ และจากออกไปก่อน

ราชครูจุนเหลือบมองไปหน้าประตู เดินไปหาฮูหยินน้อยรอง นั่งลงพร้อมกับจับมือของฮูหยินน้อยรอง “นางพูดคุยกับเจ้า มีความสุขมากไหม”

“มีความสุขสิ นางไม่มีเจตนาร้าย คำพูดก็ไม่ได้มีความคิดอะไรแอบแฝง ก็แค่พูดคุยกันธรรมดา ชีวิตของข้าอกสั่นขวัญแขวนมาตั้งแต่เด็ก แต่ละวันผ่านไปอย่างยากลำบาก แม้แต่พ่อแม่ ใบหน้าก็จะอมทุกข์ทุกครั้ง ข้าใช้ชีวิตมาตลอดชีวิต ในที่สุดก็มีคนพูดคุยกับเขา ยังไม่ดีอีกหรือ” ฮูหยินน้อยรองดึงมือกลับ นางไม่เข้าใจ อายุปูนนี้แล้ว ทำอะไรก็เชื่องช้าไปหมด”

ราชครูจุนเอ่ยเสียงโอ้ “หากเจ้าชอบ อย่างนั้นอยู่ที่นี่ดีแล้ว จวนอ๋องเสียนสงบกว่าจวนราชครูแน่นอน”

“……” ฮูหยินน้อยรองไม่อยากจะพูดอะไรมาก นางเป็นคนรักษากฎเกณฑ์มาตลอดชีวิต แต่เมื่อชราลงก็ไม่รักษาแล้ว

ไม่มีอะไรจะพูด

ควบคุมตนเองไม่ได้แล้ว

ราชครูจุมองใบหน้าของฮูหยินน้อยรองอย่างละเอียด “วันนี้สีหน้าเจ้าดูดีขึ้นมากแล้ว”

“อืม”

ฮูหยินน้อยรองเงยหน้าขึ้นมองไปที่ราชครูจุน และก้มหน้าลงอีกครั้ง

ราชครูจุนถอนหายใจ “ข้าจำได้ว่าตอนเด็กเจ้ามีใบหน้ากลม ดวงตากลม โตขึ้นก็ยังกลม”

ปกติแล้วเจ้ามักจะคอยตามหลังข้า ถ้าข้าทำอะไรผิด ก็จะถูกเจ้าตี”

เมื่อนึกถึงเรื่องในตอนเด็ก เหตุการณ์ในอดีตยังคงเด่นชัดในความทรงจำของราชครูจุน

เขาจึงพบว่า เรื่องที่นึกว่าจะลืมไปแล้วก่อนหน้านี้ อันที่จริงยังคงจำได้ทั้งหมด

ฮูหยินน้อยรองพยักหน้า “อืม”