ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 654

บทที่ 654 จุนเซียวเซียวคลอด

อันหลิงหยุนรีบตามพ่อบ้านออกไป ส่วนอาหยู่เดิมทีวางแผนจะตามไปด้วย อันหลิงหยุนมองไปที่หยุนจิ่นอย่างขวัญหนีดีฝ่อเล็กน้อย กังวลที่จะต้องให้อาหยู่อยู่ต่อ

ทั้งหมดนี้ที่เกิดขึ้นทุกอย่างล้วนเป็นเพราะไม่มีใครสังเกตเห็น ลานจุนจื่อในคืนนี้คนส่วนใหญ่ต่างกำลังพักผ่อนกัน อันหลิงหยุนใช้ยานอนหลับจำนวนเล็กน้อยใส่ลงไปในน้ำที่พวกเขาดื่ม

จึงมีเพียงหยุนจิ่นและอาหยู่อยู่เท่านั้น

หลังจากขึ้นรถม้าแล้วอันหลิงหยุนก็ไล่พ่อบ้านไป โดยที่พ่อบ้านยังไม่ทราบสาเหตุ ก็เพราะเรื่องนี้จึงได้ออกมากลางดึกดื่น พ่อบ้านจึงไม่เข้าใจว่าคุณหนูทำไปเพื่ออะไร

อันหลิงหยุนหาข้ออ้างที่จะไล่พ่อบ้านออกไป กระทั่งพ่อบ้านออกไป อันหลิงหยุนจึงรออยู่ที่หน้าประตูจวนอ๋องเสียน

แน่นอนว่าไม่นานหยุนจิ่นก็จะเดินออกมาจากจวนอ๋องเสียน

จวนอ๋องเสียนและจวนแม่ทัพอยู่ห่างกันไม่ไกล หยุนจิ่นจึงรีบออกไปในทันที

เมื่อมาถึงจวนแม่ทัพหยุนจิ่นเห็นประตูปิดสนิท จึงอยากจะเคาะประตู

หยุนจิ่นออกมาด้วยความรีบร้อนและไม่ทันสังเกตคนที่ตามมาด้านหลัง ขณะที่นางเคาะประตูจึงถูกเรียก

“หยุนจิ่น !”

หยุนจิ่นสะดุ้ง และหันกลับก็เห็นว่าอันหลิงหยุนยืนอยู่ด้านหลัง

ในยามค่ำคืน ยังคงมีแสงจันทร์อยู่เล็กน้อย จึงไม่ยากที่จะเห็นผู้คนที่มา

สีหน้าของหยุนจิ่นซีดเซียว รีบทำความเคารพไปยังอันหลิงหยุนทันที “คารวะเจ้านาย”

“หยุนจิ่น เจ้ามาที่นี่เพื่อดูพ่อข้างั้นหรือ” อันหลิงหยุนเดินเข้ามาใกล้ หยุนจิ่นไม่อาจปกปิดได้ จึงพยักหน้า

“ใช่ ได้ยินมาว่าแม่ทัพอันได้รับบาดเจ็บ หยุนจิ่นจึงมาดู”

“อย่างนั้นเจ้าไม่ต้องเข้าไปแล้ว พ่อข้าไม่เป็นอะไร”

“ไม่เป็นอะไรหรือ” หน้าของหยุนจิ่นยากที่จะเชื่อ ขณะที่อันหลิงหยุนหันหลังเดินจากไป หยุนจิ่นสังเกตว่ามีบางอย่างผิดปกติจึงเดินตามไป

แม้ว่าในตอนกลางคืนจะมีหยุนจิ่นและอันหลิงหยุนเพียงสองคน แต่ทั้งสองก็ไม่มีใครหวาดกลัว ต่อให้อยู่ท่ามกลางความมืด ก็ยังคงเดินอย่างสงบและสบายใจ

“เจ้านาย!”

“เจ้าชอบพ่อข้าตรงไหน” อันหลิงหยุนไม่อยากพูดอะไรมาก

หยุนจิ่นนึกไม่ถึงว่าจะถูกจับได้ แต่นางก็นิ่งสงบมากเช่นกัน “ข้ากับแม่ทัพถูกลิขิตไว้แล้ว แม่ทัพช่วยข้าไว้ ข้าจึงต้องตอบแทนบุญคุณ”

อันหลิงหยุนหยุดลง มีเรื่องนี้อีกหรือ

ขณะที่หยุนจิ่นต้องการจะคุกเข่า อันหลิงหยุนได้พยุงหยุนจิ่นขึ้นมา

“จะรักใครสักคนมันไม่ได้ผิดหรอก ข้าแค่อยากรู้ว่าทำไมเจ้าถึงชอบพ่อของข้า แม้จะบอกว่าพ่อข้าดีมาก แต่อายุของพวกเจ้ากลับต่างกันเกินไป

ด้วยหน้าตาและความสามารถของเจ้าแล้ว อยากจะหาคนที่ดีสักคนสำหรับเจ้านั้นไม่ใช่เรื่องยากเลย”

“แม้จะเป็นเช่นนั้น แต่ไม่ว่าอย่างไร นี่มันคือหัวใจของข้า” หยุนจิ่นไม่ต้องการอธิบาย และอันหลิงหยุนก็รู้สึกว่ามีเหตุผลเช่นกัน

“หยุนจิ่น เรื่องของวันนี้ ข้าจะช่วยเจ้าเก็บเป็นความลับอย่างไร”

หยุนจิ่นไม่ได้พูดอะไร อันหลิงหยุนหยิบเหรียญทองแดงที่มีเชือกสีแดงออกมา หยุนจิ่นจึงประหลาดใจ “นี่คืออะไร”

“เจ้าดู หากเชื่อฟังข้า ข้าพูดอะไร เจ้าต้องทำสิ่งนั้น”

หยุนจิ่นไม่รู้สาเหตุ พยักหน้ารับคำ

อันหลิงหยุนลำบากใจเกินไป จึงใช้เหรียญทองแดงสะกดจิตหยุนจิ่น

“หยุนจิ่น ตอนนี้เจ้าง่วงแล้ว หลับตาสิ”

หยุนจิ่นมองไปที่เหรียญทองแดง

“วันนี้เจ้ามาพูดคุยเรื่องต่างๆ กับข้า เกี่ยวกับเรื่องพวกซื่อจื่อกลายมาเป็นศิษย์ของเฟิงอู๋ฉิงได้อย่างไร ไม่ได้ไปที่จวนแม่ทัพ และยังไม่ได้พบกับพ่อบ้านของจวนแม่ทัพ ยิ่งกว่านั้นยังไม่เคยได้ยินเรื่องของแม่ทัพอัน”

“……” หยุนจิ่นทำตามซ้ำๆ อันหลิงหยุนเก็บเหรียญทองแดง ปล่อยให้หยุนจิ่นลืมตาขึ้น

หยุนจิ่นค่อยๆ ลืมตาขึ้น มองไปยังอันหลิงหยุน “เจ้านาย”

“หยุนจิ่น ทำไมเจ้าถึงหลับไป”

หยุนจิ่นงุนงง “เพิ่งจะคุยกับเจ้านายเรื่องที่พวกซื่อจื่อได้มอบตัวเป็นศิษย์ ทำไมถึงลืมไปได้”

“ระหว่างที่เดินอยู่ เจ้าก็งีบหลับไป” อันหลิงหยุนหันหลังกลับไป หยุนจิ่นก็ตามไป แม้ว่าจะรู้สึกแปลก แต่ในไม่ช้าก็ลืมไปแล้วว่าทำไมถึงรู้สึกแปลก”