ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 662

ตอนที่ 662 ตามหาอันเสี่ยวฮวน

"ฝ่าบาท อ๋องเสียนเป็นวีรบุรุษผู้ออกรบจนชนะศึกผู้หนึ่ง มีเหตุผลอะไรที่วีรบุรุษซึ่งมีความดีความชอบต้องถูกจับเข้าคุกเช่นนั้น นอกจากนี้ เรื่องนี้ก็ยังไม่ชัดเจน อันเสี่ยวฮวนบอกว่าเขาเป็นศิษย์พี่ของพระชายาเสียน พอจะมีหลักฐานอะไรใช้เป็นข้อพิสูจน์ได้บ้าง หากว่าเขาโกหกล่ะ?" แม่ทัพอันก็ไม่ยอมเหมือนกัน

ขุนนางทั้งฝ่ายพลเรือนและการทหารในท้องพระโรง เมื่อได้ยินการโต้แย้งตรงหน้า ต่างก็หันไปมองฮ่องเต้ชิงหยู่กันเป็นตาเดียว

ฮ่องเต้ชิงหยู่ทรงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง: "ตอนนี้ประเทศต้าเหลียงทำศึกได้รับชัยชนะครั้งยิ่งใหญ่ ข้าจะจัดงานเลี้ยงสำหรับขุนนางทั้งหลายที่มีความชอบ ทั้งเพื่อต้อนรับอ๋องเสียนและเหล่าทหารที่เดินทางกลับมาจากแดนไกล เพื่อเพิ่มขวัญกำลังใจให้แก่ทุกคน

ส่วนเรื่องของอันเสี่ยวฮวน ราชครูจุน หยุนกั๋วกง ให้เจ้าทั้งสองไปสอบถามจากพระชายาเสียน แล้วจึงค่อยมารายงานข้า

การค้นหาให้ระงับไว้ก่อนชั่วคราว หลังจากที่สอบถามพระชายาเสียนจนได้ความแล้ว เป็นธรรมดาที่เรื่องนี้จะต้องได้รับการตรวจสอบ

หากมีคนผู้นี้อยู่จริง ก็ต้องสอบถามให้กระจ่างแน่ชัดเสียก่อน จึงจะมีโองการเรื่องพิธีสมรสออกไปได้ ข้าไม่อาจวางใจให้แม่ทัพน้อยแห่งประเทศต้าหลียง แต่งงานออกไปง่ายๆโดยไม่ตรวจสอบอะไรให้ดีเสียก่อน

หากมีคนผู้นี้อยู่จริง ตัวตนฐานะก็ควรถูกทำนองคลองธรรม หากว่าไม่วางใจพระชายาเสียน จนถึงกับ ต้องมาเยี่ยมเยียนให้เห็นด้วยตา อย่างนั้นก็ถือว่าแล้วไปเถอะ

คนเราไม่ใช่ต้นไม้ใบหญ้าที่ไร้ความรู้สึก ทุกสิ่งทุกอย่างมีเหตุผลในตัวเอง และไม่จำเป็นต้องยึดมั่นถือมั่น จดจำเอาไว้ไม่ยอมปล่อยวางขนาดนั้น

ถึงอย่างไร อันเสี่ยวฮวนก็ถึงกับสามารถบัญชาการรบอยู่เบื้องหลัง ช่วยให้ประเทศของเรารบชนะกองทัพของประเทศหวูโยมาได้ ย่อมไม่ใช่คนธรรมดาสามัญเป็นแน่

ข้ายินดีเปิดรับผู้มีความสามารถ อีกทั้งอยากจะเชิญเขาเข้ามาเป็นขุนนาง ช่วยเหลือราชสำนัก

หากเขาสามารถแต่งงานกับแม่ทัพน้อยฮั่วได้ ก็นับว่าเป็นเรื่องดีเรื่องหนึ่งเลยทีเดียว "

"ขอบพระทัยฝ่าบาทเป็นอย่างยิ่งเพคะ" เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้เกิดเหตุการณ์ประเภท ความวัวไม่ทันหาย ความควายเข้ามาแทรกอีก ฮั่วฉิงจึงรีบกล่าวขอบพระทัยอย่างรวดเร็ว

กงชิงวี่ยังพูดต่อไปว่า: "ฝ่าบาท อันเสี่ยวฮวนผู้นี้ หม่อมฉันดูไปแล้ว เหมือนว่าจะประพฤติตัวไม่เหมาะสม หากเขามาด้วยความซื่อสัตย์ตรงไปตรงมา หม่อมฉันจะถูกหลอกได้อย่างไรกัน?"

“ อ๋องเสียน แล้วทำไมก่อนหน้าที่เจ้าจะรบชนะศึก ถึงไม่พูดเรื่องนี้ออกมาล่ะ?” ฮั่วฉิงก็ไม่ยอมอ่อนข้อให้ ดวงตาของนางเบิกกว้างอย่างไม่ยอมแพ้

กงชิงวี่ยังมีท่าทีว่าอยากจะพูดอะไรอีก ฮ่องเต้ชิงหยู่ทรงไม่พอพระทัย: "อ๋องเสียน เจ้าอย่าพูดอะไรอีกเลย เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับเจ้าอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ข้าไม่ติดตามสืบสาวแล้ว เจ้ายังจะต้องการอะไรอีก?

คนของพระชายาเสียน หากนางไม่พูดเรื่องราวทั้งหมดออกมา ข้าเองก็สมควรต้องถามให้รู้ชัด "

"ฝ่าบาท หยุนหยุนไม่เคยบอกว่ามีคนเช่นนี้อยู่!"

“ เฮอะ มีหรือไม่มี แค่กลับไปถามดูเจ้าก็รู้แล้ว ราชครูจุน หยุนกั๋วกง ต้องลำบากพวกเจ้าทั้งสองเป็นธุระเรื่องนี้แล้ว เพื่อป้องกันไม่ให้อ๋องเสียนกลับไปแล้ว เกิดไปสมรู้ร่วมคิดกับพระชายาเสียน ขอเชิญทั้งสองคนล่วงหน้าไปก่อน แม่ทัพอัน อ๋องเสียน แม่ทัพฮั่ว แม่ทัพน้อยฮั่ว อ๋องจุ้นหย่ง และแม่ทัพน้อยหยุนสามีภรรยา พวกเจ้าทั้งหลาย ไปรอที่ด้านนอกพระตำหนักจรุงจิต เลิกประชุมได้”

ฮ่องเต้ชิงหยู่หยัดวรกายลุกขึ้น เสด็จจากไปอย่างโกรธกริ้ว บรรดาขุนนางต่างรีบน้อมส่งเสด็จกันจ้าละหวั่น เมื่อพวกเขาลุกขึ้นมาได้ต่างก็มองหน้ากันเลิกลั่ก ราชครูจุนกับหยุนกั๋วกงพากัน ไปยังจวนอ๋องเสียน อย่างไรเสียก็ไม่ใช่ลูกบุญธรรมของแม่ทัพอัน ไม่จำเป็นต้องใส่ใจอะไรให้มากก็ได้

แม่ทัพฮั่วเหลือบมองแม่ทัพอันอย่างโกรธเคือง จากนั้นจึงหันหลัง เดินไปยังพระตำหนักจรุงจิต คนอื่น ๆ ที่เหลือก็เดินตามไปติดๆ

เดิมทีอู๋โก๋อยากจะรีบกลับไปเยี่ยมเฟิงอู๋ฉิง ไม่คิดว่าจะได้เข้าวังเสียก่อน ยืนอยู่ข้างหยุนซวนอี้ อย่างหดหู่ซึมเศร้า รู้สึกจนใจทำอะไรไม่ถูก

หยุนซวนอี้จับมือนางไว้ กลับบังเกิดความรู้สึกภูมิใจจนเกินจะบรรยาย

มาตอนนี้เขาอยากให้คนในวังทั้งหลายได้เห็น ว่าภรรยาของเขาหยุนซวนอี้ผู้นี้ หน้าตาเป็นอย่างไร?

ในเวลานี้ แม่ทัพอันกับกงชิงวี่กำลังยืนอยู่ด้วยกัน แม่ทัพอันก็ค่อนข้างไม่พอใจ: "เจ้ารู้อยู่ว่าอันเสี่ยวฮวนคนนี้เป็นตัวก่อหายนะชัดๆ ก็ยิ่งไม่ควรปล่อยเสือเข้าป่า เก็บเอาไว้ก็มีแต่จะเดือดร้อนยุ่งยาก จะทำอะไรก็ควรทำให้ถึงที่สุดถึงจะถูกต้อง"

ท่านพ่อตาจงใจทำเป็นโกรธเคืองแล้ว เป็นธรรมดาที่กงชิงวี่ก็ควรให้ความร่วมมือเสียหน่อย

“ ข้าเองก็อยากจัดการเรื่องนี้ให้ถึงที่สุดเช่นกัน แต่จนใจที่เขาหนีเร็วเสียยิ่งกว่ากระต่าย ข้าต้องไปทำศึกออกรบ หันกลับมาอีกทีเขาก็เผ่นหนีไป ไม่เห็นแม้แต่เงาแล้ว ระหว่างทางข้ายังใช้ทั้ง กองทัพแต่ฉี กองทัพปีกเหล็ก และกองทัพเกราะเหล็กออกตามล่าหาตัวตลอดทั้งวันทั้งคืน ถึงกับออกคำสั่งให้สังหารได้ แต่ก็ยังหาตัวไม่พบ ช่างทำให้ข้าลำบากใจเหลือเกินแล้วจริงๆ! "

"เจ้าว่าอะไรนะ?" ฮั่วฉิงตกใจจนผงะ เดิมทีนางไม่อาจสงบใจรออยู่นอกตำหนักจรุงจิตได้ตั้งนานแล้ว จึงสาวเท้ามาตามหาตัวกงชิงวี่เพื่อสะสางบัญชี : "เจ้าส่งคนไปตามฆ่าเขา ทั้งยังส่งคนจำนวนมากขนาดนั้นไปตามฆ่าเขาอีก?"

“ นั่นเป็นเรื่องของข้า ไม่เกี่ยวอะไรกับแม่ทัพน้อยฮั่ว”

“ กงชิงวี่ ... ”

ฮั่วฉิงบันดาลโทสะขึ้นมาแล้ว

แม่ทัพฮั่วก็ไม่สนใจเช่นกัน เขาไม่คิดว่าแม่ทัพน้อยฮั่วจะกลัวกงชิงวี่อยู่แล้ว

แม่ทัพอันกล่าวอย่างโกรธเคืองว่า: "ฮั่วฉิง เจ้าจะโอหังบังอาจเกินไปแล้ว เจ้ากล้าเรียกชื่ออ๋องเสียนโดยตรงเลยหรือ!”

อ๋องจุ้นหย่งลดศีรษะลงต่ำ แม้ว่าเขาจะเป็นแม่ทัพ แต่สถานะของเขาตอนนี้เขาก็ไม่ต่างกับราชครูจุน สองมือกุมประสานเข้าหากัน เริ่มสัปหงกเตรียมงีบหลับแล้ว