ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 664

บทที่ 664 ดวงตามองไม่เห็น

ฮั่วฉิงมาพักอยู่ในจวนอ๋องเสียน อันหลิงหยุนจัดที่จัดทางให้นางพักอยู่ลำพัง ที่ส่วนเรือนหลัง ในตำหนักจู๋หยุน

ฮั่วฉิงยังไม่ได้ออกเรือน จะให้ไปพักอยู่ในลานจุนจื่อก็ดูไม่เหมาะสม จึงจัดเตรียมที่พักเป็นตำหนักจู๋หยุนแทน

ในคืนนี้ ฮั่วฉิงมีสาวใช้สี่คนคอยดูแลรับใช้ ทุกคนได้รับการอบรม สอนสั่งอย่างใส่ใจรอบคอบโดยหยุนจิ่น

บรรดาเสื้อผ้าข้าวของต่างๆ ก็ล้วนเป็นหยุนจิ่นที่ดูแลจัดการให้ทั้งหมด

นอกจากนี้ ฮั่วฉิงยังมีคนของนางมาด้วยสี่คน รวมทั้งทหารของฮั่วฉิงด้วย นางถึงกับเอ่ยปากชมว่าที่พักนั้นไม่เลวเลยจริงๆ

แต่ฮั่วฉิงกลับดันทุรังจะให้อันหลิงหยุนมาอยู่เป็นเพื่อนนางให้ได้

หลิงหยุนมีท่าทางลำบากใจ : "แม่ทัพน้อย นี่มันไม่เหมาะกระมัง?"

"มีอะไรไม่เหมาะล่ะ ข้ากับเจ้าเราต่างก็เป็นผู้หญิงด้วยกันทั้งคู่ ไม่เห็นจะเป็นไรเลย นอกจากนี้ในตำหนักจู๋หยุนก็ยังมีห้องหับตั้งมากมาย อย่างไรพักอยู่ในเรือนหลังเดียวกัน ก็ไม่ต่างอะไรถ้าจะพักอยู่ในห้องเดียวกัน ข้าดูแล้วก็ไม่เห็นว่าจะมีอะไรที่ไม่เหมาะสม

ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้ก็ยังตามหาตัวอันเสี่ยวฮวนไม่พบ ฝ่าบาทมีรับสั่งให้พระชายาเสียนช่วยข้าออกตามหาอันเสี่ยวฮวน เกิดถ้าพระชายาเสียนไปบอกอันเสี่ยวฮวนเข้าล่ะก็ เขาไม่ยิ่งหนีไปไกลกว่าเดิมหรือ? ให้ข้าหาอย่างไรก็ยิ่งหาไม่พบแล้วล่ะทีนี้ "

ฮั่วฉิงพูดจามีเหตุมีผลฟังดูดี อันหลิงหยุนจะไปก็ไม่ได้ จะโต้แย้งก็ไม่ได้ จึงทำได้เพียงให้คนไปทูลรายงานเรื่องของทางนี้โดยด่วน

ฮั่วฉิงงอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ใส่ชุดผู้หญิงแล้วเดินออกมาจากห้องด้านใน อันหลิงหยุนนั่งอยู่นอกห้องในสภาพเหมือนคนนั่งบนหมอนเข็มก็ไม่ปาน

ในช่วงเวลาที่ได้เห็นฮั่วฉิงนั้น อันหลิงหยุนยังถึงกับตกตะลึง ตาค้างไปเป็นเวลานาน แต่ไหนแต่ไรมา นางไม่เคยเห็นฮั่วฉิงสวมเสื้อผ้าผู้หญิงมาก่อน แต่ตอนนี้ได้มาเห็นแล้ว จึงรู้สึกว่างดงามอย่างเหนือความคาดหมายไปมาก

ต้องมาทำให้ผู้หญิงที่งดงามอย่างน่าทึ่งขนาดนี้ มีอันต้องออกเรือนล่าช้าแบบนี้ อันหลิงหยุนรู้สึกอิ่มตัวต่อความรู้สึกผิดในใจขึ้นมาเลยทีเดียว

“พระชายาเสียน”

ฮั่วฉิงเดินออกมาอย่างช้าๆ อันหลิงหยุนไม่อาจหลบหลีกต่อรัศมีอันแกร่งกล้า เปี่ยมล้นทรงพลังอย่างน่าทึ่งในแบบนักรบของฮั่วฉิงได้

อันหลิงหยุนยืนขึ้นกล่าวทักทายว่า "แม่ทัพน้อย"

"อื้ม พวกเรามาเล่นหมากล้อมกันเถอะ" ฮั่วฉิงยังคงรู้สึกว่า ถึงนอนก็นอนไม่หลับ จึงอยากเดินหมากเสียหน่อย

อันหลิงหยุนเองก็ไม่ค่อยอยาก แต่ก็ยากที่จะปฏิเสธ

"เจ้าค่ะ"

อันหลิงหยุนเดินเข้าไปเล่นหมากล้อมกับฮั่วฉิง แต่ยังไม่ทันเริ่ม กงชิงวี่ก็มาถามหาเสียก่อน

"ท่านอ๋องเสียน มารับพระชายาเสียนกลับไปนอนขอรับ!" กงชิงวี่เรียกให้อาหยู่ขานเข้ามาเสียงหนึ่ง แล้วรอให้อันหลิงหยุนออกไป

"ใครกันมาส่งเสียงเอะอะอยู่ข้างนอก?" อันหลิงหยุนฟังออกว่าเป็นอาหยู่ จึงรู้ว่ากงชิงวี่มาแล้ว และจงใจให้ส่งเสียงเข้ามาไถ่ถาม

สาวใช้รีบตอบว่า: "เป็นท่านอ๋องมาแล้วเจ้าค่ะ มาเชิญพระชายาเสียนกลับไปนอน"

อันหลิงหยุนวางหมากลง: "แม่ทัพน้อย ท่านอ๋องเพิ่งกลับมาจากชายแดน พวกเราสามีภรรยายังไม่ได้พบหน้าค่าตากันเลย หวังว่าแม่ทัพน้อยจะเข้าใจและให้อภัยด้วย ส่วนเรื่องอันเสี่ยวฮวน ข้ายืนยันได้ว่าไม่รู้จักเขาจริงๆ ข้าก็อยากถามท่านอ๋อง เกี่ยวกับเรื่องของอันเสี่ยวฮวนเช่นกัน ”

"ไหนๆอ๋องเสียนก็มาที่นี่แล้ว เช่นนั้นก็เชิญเขาเข้ามาเดินหมากกับข้าสักตาเถอะ ข้าอยากลองแลกเปลี่ยนเรียนรู้ทักษะกับเขามานานแล้ว"

ฮั่วฉิงกำลังหงุดหงิดอยากเจอกงชิงวี่ เพื่อสะสางบัญชีอยู่พอดี เขาอุตส่าห์เอาตัวเองมาส่งให้ถึงหน้าประตูแล้ว จะปล่อยไปง่ายๆได้อย่างไรกัน

อันหลิงหยุนกระอักกระอ่วนสิ้นดี หัวเราะแห้งๆ : "กลางค่ำกลางคืนเช่นนี้ ท่านอ๋องเป็นผู้ชาย มันจะดูไม่เหมาะ ที่จะเข้ามาในห้องส่วนตัวของแม่ทัพน้อยนะเจ้าคะ"

"ไม่เป็นไรหรอก พระชายาเสียนก็อยู่ที่นี่ด้วยนี่นา " ฮั่วฉิงหันไปมองสาวใช้ที่มาจากจวนตระกูลฮั่ว: "ไปเชิญอ๋องเสียนเข้ามา ถ้าไม่ยอมมา ให้บอกไปว่าพระชายาเสียนหกล้มแล้ว คิดว่าอย่างไรก็ต้องมาแน่ๆ ”

"เจ้าค่ะ!"

สาวใช้ออกไป กงชิงวี่ก็เข้ามาตามที่คาดไว้

เมื่อเข้าประตูมาเห็นอันหลิงหยุน ก็รีบพินิจมองจากบนลงล่างอย่างละเอียดถี่ถ้วน

หลังจากยืนยันว่าอันหลิงหยุนไม่เป็นไร กงชิงวี่จึงหันไปมองฮั่วฉิงด้วยความไม่พอใจเล็กน้อย

"มองไม่ออกเลยว่า แม่ทัพน้อยจะใช้กลอุบายล่อลวงได้เก่งฉกาจถึงขนาดนี้" กงชิงวี่พูดไปพลางก้าวเท้าเดินเข้าไปยังข้างกายอันหลิงหยุน เอื้อมมือออกไป จับมือของอันหลิงหยุนเอาไว้

"กลับเถอะ"

ไม่รอให้ฮั่วฉิงได้พูดอะไร กงชิงวี่ก็พาตัวอันหลิงหยุนขึ้นมาจากเก้าอี้เรียบร้อย เตรียมจะเดินจากไปอยู่แล้ว

ฮั่วฉิงโพล่งขึ้นมาว่า: "หมากตานี้ จะอย่างไรก็ต้องเล่นให้จบให้ได้ หากว่าเล่นไม่จบ ใครก็อย่าหวังว่าจะได้ไปจากที่นี่"

ฮั่วฉิงเอนตัวพิงไปข้างหนึ่ง มองกงชิงวี่ด้วยสายตาเรียบเฉย : "แม้ว่าข้าจะอยู่ชายแดนคอยปกป้องชายแดนมาตลอด แต่ในเมืองหลวง จนกระทั่งยุทธภพใต้หล้า ข้าเองก็รู้จักผู้คนอยู่ไม่น้อย

คิดจะพาใครสักคนสองคนออกไปจากจวนอ๋องเสียน ย่อมเป็นเรื่องที่ทำได้ อ๋องเสียนไม่ส่งมอบคนออกมา ข้าเองก็สามารถตามหาเองได้อยู่ แต่ถ้าคิดจะไป ก็ต้องทำให้หมากตานี้รู้ผลแพ้ชนะเสียก่อน เจ้าชนะ แน่นอนว่าเจ้าย่อมไปได้ แต่หากไม่ชนะ เช่นนั้นหมากกระดานนี้ ก็ต้องดำเนินต่อไป"

กงชิงวี่แค่นเสียงเย็นชาขึ้นมาเสียงหนึ่ง : "นิสัยของแม่ทัพน้อยนั้น แปลกพิสดารไม่เหมือนใครจริง ๆ ข้าได้เห็นเองกับตาแล้ว"

"ข้ากับเจ้าเราก็ไม่ต่างกันนักหรอก อ๋องเสียนเองก็ไล่ล่าอันเสี่ยวฮวน ทำลายฤกษ์แต่งงานของข้าจนพังไม่เป็นท่า เช่นนั้นจวนอ๋องเสียนนี้ ข้าจะป่วนให้เละกระทั่งไก่หมาก็ไม่เว้น ให้เจ้ากินไม่ได้นอนไม่หลับดูสักที"

"....มีเรื่องบ้าๆอย่างนี้ที่ไหนกัน ช่างไร้เหตุผลจริงๆ!"

อาหยู่ถูกคนกดไว้กับพื้น เขาไม่ใช่คู่มือของบรรดาผู้ใต้บังคับบัญชาของฮั่วฉิงแต่แรกแล้ว

กงชิงวี่เห็นใครบางคนแทงเขาเข้าตรงหน้าอกดาบหนึ่ง บริเวณอกหนักอึ้ง กระอักเลือดสดๆออกมาจนกบปาก เพียงชั่วพริบตาภาพตรงหน้าก็พลันมืดมิด

ฮั่วฉิงเองก็ถูกทำให้ตกใจจนผงะไปเช่นกัน เลือดเหล่านั้นเปรอะเปื้อน จนเต็มพื้นที่กระดานหมากล้อม

กงชิงวี่หลับตากระชับอ้อมแขน และใช้แรงกอดอันหลิงหยุนไว้แน่น

“หยุนหยุน .... ”

กงชิงวี่กระซิบเสียงแผ่วเบากับอันหลิงหยุน แต่อันหลิงหยุนก็ยังคงไม่มีการตอบสนองใดๆทั้งสิ้น ในเวลานี้เอง ฮั่วฉิงจึงเริ่มรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ

ที่ด้านนอก หยุนจิ่นรีบไปพาเฟิงอู๋ฉิงตามมาสมทบ

"แม่ทัพน้อย หยุนจิ่นขอเข้าพบเจ้าค่ะ"

หยุนจิ่นอยู่ด้านนอก ประสานมือทั้งสองเข้าด้วยกัน ค้อมเอวลงต่ำแสดงความเคารพ

ผู้ใต้บังคับบัญชาของฮั่วฉิงเข้ามารายงาน ฮั่วฉิงยกมือขึ้นเป็นสัญญาณ ว่าไม่จำเป็นต้องรายงานอีก

“ท่านแม่ทัพ เรื่องนี้....”

"ให้เจ้าออกไป เจ้าก็ออกไปซะ หากเกิดอะไรขึ้น ข้าจะรับผิดชอบผลที่ตามมาทั้งหมดเอง" ฮั่วฉิงไล่คนออกไป แล้วจึงพูดต่อ : "อ๋องเสียน ตาเจ้าเดินแล้ว"

กงชิงวี่พยายามรั้งสติคืนมา ตอนนี้เขาไม่อาจจำตำแหน่งหมากบนกระดานได้อีกแล้ว

“ให้หยุนจิ่นเข้ามา ให้นางมาเป็นตาให้ข้าหน่อย”

ฮั่วฉิงปรายตามองไปที่ประตู: "เชิญแม่นางหยุนจิ่นเข้ามา"

หยุนจิ่นเดินเข้าไป พลางดึงตัวเฟิงอู๋ฉิงเข้ามาด้วย แต่พอมาถึงหน้าประตู เฟิงอู๋ฉิงกลับถูกคนเข้ามาขวางเอาไว้

หยุนจิ่นเดินเข้าประตูไปแล้ว หันมามองเฟิงอู๋ฉิง อันที่จริงเฟิงอู๋ฉิงก็ไม่ใช่คนที่มีความอดทนอะไรมากมายนัก จึงผลักคนที่มาขวางออก แล้วเดินตามเข้าไป คนของฮั่วฉิงพลันตวัดดาบเข้าจ่อลงบนคอเฟิงอู๋ฉิงทันที

เฟิงอู๋ฉิงไม่ได้เคลื่อนไหวแม้แต่น้อย คนกลับกระเด็นออกนอกประตูไป กระอักเลือดสดๆออกมา ก่อนจะทรุดตัวล้มลงกับพื้น

ในเวลานั้นเองที่ฮั่วฉิงถึงได้มองดูเฟิงอู๋ฉิงแบบเต็มตา แต่ก็ไม่สนใจอะไรนัก

หยุนจิ่นเห็นสภาพของกงชิงวี่ จึงรีบวิ่งเข้าไปหา : "ท่านอ๋อง"

"ช่างเรื่องไม่เป็นเรื่องไปก่อน ตาของข้ามองไม่เห็นแล้ว" ในเวลานี้กงชิงวี่ถึงค่อยลืมตาขึ้น ฮั่วฉิงจึงสังเกตเห็นได้ว่า ดวงตาทั้งสองดวงของกงชิงวี่เปล่งประกายเป็นสีดำทะมึน ราวกับสัตว์ร้ายที่แฝงกายอยู่ในความมืด แต่กลวงโบ๋ดุจดั่งหุบเหวลึกไร้ที่สิ้นสุด