ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 665

บทที่ 665 ราชาอีกาได้รับบาดเจ็บ

เมื่อหยุนจิ่นเห็นสภาพของกงชิงวี่ นางก็ร้องไห้ออกมาอย่างสุดกลั้น จากนั้นจึงรีบร้อนเช็ดน้ำตา

“ ท่านอ๋อง..... ”

"หยุนจิ่น หมากตานี้ข้าต้องเล่นให้จบ เจ้าต้องช่วยดูตำแหน่งของตัวหมากบนกระดานให้ข้า เมื่อครู่นี้ข้ากังวลเกี่ยวกับหยุนหยุน จึงถูกธาตุไฟเข้าแทรกระหว่างคิดกลหมาก ได้รับบาดเจ็บภายในจนสูญเสียการมองเห็น "

"เจ้าค่ะ"

หยุนจิ่นรีบเอ่ยรับปาก

นางเช็ดน้ำตาแล้วมองดูบนกระดานหมาก มองดูไปสักพักจึงพูดขึ้นว่า " จุดเทียนหยวน หรือเรียกว่าจุด กำเนิดสวรรค์ เป็นชื่อเฉพาะที่ใช้เรียกจุดศูนย์กลางของกระดานหมากล้อม ยังมีตำแหน่งอยู่ แต่ถูกล้อมไว้ทั้งสี่ด้าน หมากดำล้วนเข้าซุ่มรอโจมตี ตำแหน่งแนวนอนที่หกแนวตั้งที่เจ็ด และจุดที่สามด้านล่าง .... "

กงชิงวี่รีบสงบจิตใจลงอย่างรวดเร็ว เมื่อค้นพบตำแหน่งจึงวางหมากลง ฮั่วฉิงสังเกตอยู่ครู่หนึ่งจึงวางหมากลงไปอีกหนึ่งตัว

“ตรงกลางสามยังคงมีตำแหน่งอยู่ แต่ก็เป็นพื้นที่ของหมากดำเช่นกัน”

กงชิงวี่วางหมากอีกหนึ่งตัว หลังจากนั้นก็ไม่ต้องอาศัยหยุนจิ่นแล้ว

เฟิงอู๋ฉิงเดินเข้าไปใกล้ จึงเห็นว่าอันหลิงหยุนอยู่ในอาการหมดสติ ไม่รู้ตัวไปแล้ว

หมากตัวสุดท้ายของกงชิงวี่ถูกวางลงไป หยุนจิ่นกำลังคิดว่าจะพูดให้หยุดอยู่พอดี ฮั่วฉิงก็พลันตกตะลึงจนตาค้าง เมื่อหยุนจิ่นมองอีกครั้ง จึงพบว่าหมากดำทั้งหมด ล้วนกลายเป็นหมากตายไปแล้ว

กงชิงวี่ลุกขึ้น อุ้มอันหลิงหยุนเดินออกไป เฟิงอู๋ฉิงหลีกทางให้ หยุนจิ่นก็หันหลังแล้วรีบตามออกไปทันที

"เรียกหมอจวน"

หยุนจิ่นตามกงชิงวี่ออกไป เฟิงอู๋ฉิงก็ตามออกไปด้วยเช่นกัน

ฮั่วฉิงมองไปที่กระดานหมากพลางออกคำสั่ง: "นับแต้มดูซิ"

มีคนรีบเข้ามาเก็บหมากตายออกไป หมากที่เหลือบนกระดานส่วนใหญ่เป็นหมากขาว ฮั่วฉิงพ่ายแพ้อย่างหมดท่าแล้วจริงๆ

"ท่านแม่ทัพ เราแพ้แล้วขอรับ!"

"อื้ม แพ้แล้ว ก็ถอนตัวได้แล้วล่ะ พรุ่งนี้ค่อยปลุกข้าตอนสายๆหน่อย"

"ขอรับ"

ฮั่วฉิงลุกขึ้นไปพักผ่อน สาวใช้ตามไปดูแลฮั่วฉิง กลายเป็นว่านางนอนหลับได้อย่างไร้ปัญหา

เมื่อกงชิงวี่กลับไปถึงลานโอวหลาน ก็วางตัวอันหลิงหยุนลง กระซิบเบา ๆว่า : "หยุนหยุน"

อันหลิงหยุนยังคงไม่ตอบสนอง กงชิงวี่ลูบเบา ๆ สัมผัสไล้ไปตามแก้มของอันหลิงหยุน จากนั้นคนก็ล้มลงไปกับพื้น

"ท่านอ๋อง" หยุนจิ่นเดินเข้าประตูมา ก็เห็นกงชิงวี่หมดสติไปแล้ว หมอจวนเข้ามาเห็นก็ตกใจจนมือเท้าสับสนไปหมด

“ หมอจวน ท่านรีบไปตรวจดูอาการเร็วเข้า” หยุนจิ่นรีบสั่งการ

หมอจวนส่ายหน้า: "แม่นางหยุนจิ่น ข้ารักษาไม่ไหว นี่เป็นอาการบาดเจ็บภายใน ข้าทำได้แค่ ... "

"ให้ข้าดูหน่อย"

หมอกุ่ยเดินอย่างเร่งรีบเข้ามาจากหน้าประตู เมื่อดูอาการแล้ว จึงแสดงความคิดว่าไม่เห็นด้วย: “เพียงถูกกำลังภายในที่ปั่นป่วน บีบอัดจนได้รับบาดเจ็บ ตอนนี้ต้องหาคนที่จะมาช่วยเขากรุยชีพจร เพื่อเปิดเส้นทางให้ปราณเดินได้สะดวก แต่ระดับพลังยุทธของข้านั้นไม่สูงเท่าอ๋องเสียน ดังนั้นต่อให้ข้าอยากจะช่วย ก็ไร้ประโยชน์”

หมอกุ่ยกลับนึกถึงคนคนหนึ่งขึ้นมาได้ หันไปมองเฟิงอู๋ฉิง: "เจ้าสำนักเฟิงต้องช่วยได้เป็นแน่"

เฟิงอู๋ฉิงกล่าวอย่างไม่แยแส: "ข้าไม่ได้ใจดีมีเมตตาขนาดนั้น พวกเจ้าไปถามยอดฝีมือคนอื่นเอาเถอะ"

เขาหันกายเดินกลับไปทันที

เมื่อกลับมาถึงลานจุนจื่อ ในลานยังคงสงบ เงียบเชียบเหมือนอย่างที่เคยเป็น เฟิงอู๋ฉิงกวาดตามองสำรวจครู่หนึ่งด้วยอาการคร้านจะสนใจ จากนั้นจึงหันกาย เดินกลับไปที่ห้องตัวเอง

หยุนจิ่นกังวลใจอย่างมาก จับจ้องไปที่หมอกุ่ย : "เป็นท่านกับอู๋ซานไม่ได้หรอกหรือ?"

"ความสามารถของข้ากับอู๋ซาน ถือว่าอยู่ในระดับต่ำสุดในสายตาของท่านเจ้าสำนักแล้ว" หมอกุ่ยไปตรวจดูอาการอันหลิงหยุนก่อน ตอนยังไม่ตรวจก็ยังดี แต่พอตรวจเสร็จเท่านั้นล่ะ เขาถึงกับตกใจจนผงะไปเลย

“ มีอะไรหรือ?” หยุนจิ่นรีบเอ่ยถาม

หมอกุ่ยรู้สึกแปลกใจ: "ชีพจรอ่อนมาก"

"ท่านไม่ต้องกังวลเรื่องของเจ้านายหรอก บางครั้งนางก็จะเกิดสถานการณ์แบบนี้เอง โปรดดูอาการของท่านอ๋องก่อนเถอะ"

"ทางท่านอ๋อง ข้าเองก็ช่วยอะไรไม่ได้เหมือนกัน นอกจากเป็นเจ้าสำนักยื่นมือเข้าช่วยเหลือ"

หยุนจิ่นรีบสั่งการลงไป: "อย่าให้พวกท่านแม่ทัพรู้เรื่องนี้เด็ดขาด ทุกคนลงไปก่อน"

"รับทราบ"

คนค่อยๆ ถอยออกไปทีละคน หยุนจิ่นกลับไปที่ลานจุนจื่อ ไปขอร้องเฟิงอู๋ฉิงด้วยตัวเองอีกครั้ง แต่เฟิงอู๋ฉิงกลับไม่ยอมไว้หน้าแม้แต่น้อย

หยุนจิ่นกลับไปที่ลานโอวหลาน เดินวนไปเวียนมาอยู่ในลาน

อู๋ซานกระโดดลงมาจากหลังคา เดินไปที่ประตูและเคาะประตู: "ท่านเจ้าสำนัก"