ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 667

บทที่ 667 เจ้าห้ากินมังสวิรัติ

ย้อนคิดไปถึงการตายอย่างสงบสุขของซูมู่หรง ราวกับว่าทุกอย่างได้ถูกจัดเตรียมไว้พร้อมหมดแล้ว แต่ไม่รู้ว่าทำไม อันหลิงหยุนถึงเอาแต่รู้สึกว่า มีบางอย่างไม่ถูกต้องอยู่ตลอดเวลา

"หยุนจิ่น ท่านอ๋องล่ะ?"

อันหลิงหยุนไม่ได้รู้สึกเศร้าโศกเสียใจอะไร ทั้งรู้สึกว่าซูมู่หรงยังไม่ตายอีกด้วย

หยุนจิ่นเหลือบมองไปที่กงชิงวี่ที่ยังคงไม่ตื่น: "ท่านอ๋องได้รับบาดเจ็บเจ้าค่ะ"

อันหลิงหยุนหันขวับไปมองทันที: "อะไรนะ?"

เมื่อหันไปมอง ก็เห็นกงชิงวี่นอนนิ่งอยู่ข้างๆนางแล้ว

อันหลิงหยุนรีบลุกขึ้น เข้าไปตรวจอาการให้กงชิงวี่ทันที แม้ว่าอาการบาดเจ็บภายในของกงชิงวี่จะดีขึ้นบ้างแล้ว แต่ก็ไม่ได้หายดี อีกทั้งดวงตาของเขาได้รับบาดเจ็บเช่นกัน เส้นลมปราณในร่างกายของเขาขาดไปไม่น้อย อีกทั้งยังมีแรงกดที่เส้นประสาทส่วนดวงตาด้วย จึงส่งผลให้ดวงตามองไม่เห็น

"หยุนจิ่น เอามีดมาให้ข้า แล้วไปคอยเฝ้าที่หน้าประตูให้ดี"

“เจ้าค่ะ”

หยุนจินรีบไปทำตามคำสั่ง อันหลิงหยุนเอามีดมากรีดที่ข้อมือ บีบปากของกงชิงวี่ให้เปิดออก ให้เขาดื่มเลือด!

หลังจากดื่มเลือดเข้าไปแล้ว ลมหายใจของกงชิงวี่ก็ค่อยๆสม่ำเสมอ กระทั่งลมปราณของเขาก็มั่นคงขึ้นมาก

อันหลิงหยุนกุมมือของกงชิงวี่ พลางมองไปที่เขาอย่างใจจดใจจ่อ ผ่านไปครู่หนึ่ง กงชิงวี่ก็ลืมตาขึ้น

เมื่อเห็นอันหลิงหยุน กงชิงวี่จึงส่งยิ้มไปให้: "กลับมาแล้วหรือ?"

“ท่านอ๋อง ท่านบาดเจ็บได้อย่างไรเพคะ?” อันหลิงหยุนไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น จึงยิ่งกังวลมากขึ้นไปอีก

กงชิงวี่รู้สึกว่าตัวเองไม่เป็นไรแล้ว จึงลุกขึ้นนั่ง แล้วสำรวจตรวจสอบว่า อันหลิงหยุนไม่เป็นอะไร จากนั้นจึงโอบกอดอันหลิงหยุนเข้ามาในอ้อมแขนอย่างวางใจ

“ท่านอ๋อง ... ”

"ข้าฝันไป ฝันเห็นว่าซูมู่หรงมาที่นี่แล้ว" กงชิงวี่พูดเสียงแผ่วเบา อันหลิงหยุนตกตะลึงจนผงะไปครู่หนึ่ง แหงนหน้าขึ้นมองกงชิงวี่

"ท่านอ๋อง นี่ท่านพูดเรื่องอะไร?"

ซูมู่หรงมาที่นี่?

กงชิงวี่สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ : “หยุนหยุนเชื่อหรือไม่ ว่าซูมู่หรงแก่แล้ว อีกทั้งผมของเขาก็เปลี่ยนเป็นสีขาวไปเกือบครึ่งแล้วด้วย”

"ท่านอ๋อง ท่านรู้ได้อย่างไรกันเพคะ?" อันหลิงหยุนไม่เชื่อว่า กงชิงวี่จะสามารถกลับไปโลกอนาคตกับนางได้ แต่สิ่งที่เขาพูดมาทั้งหมดล้วนเป็นความจริง ซูมู่หรงตายแล้ว อีกทั้งผมของเขาก็เปลี่ยนเป็นสีขาวไปครึ่งหนึ่งจริงๆ

"เป็นอย่างที่คิดจริงๆ สิ่งข้าเห็นเหล่านั้นล้วนเป็นความจริง ก่อนที่เขาจะตาย เขาไปที่ชั้นล่างที่เขาเคยอยู่ ที่นั่นมีห้องทดลองห้องหนึ่ง มีบันไดที่ยกจากพื้นต่างระดับสองชั้น ตรงกลางมีมุมหยักโค้งลงด้านล่าง

ห้องทดลองของสถาบันวิจัยชั้นล่างที่หยุนหยุนพาข้าไปดู ไม่มีความแตกต่างอะไรมากนัก ข้าเห็นว่าเขามีภาชนะทดลองอยู่หลายใบ ก็คือที่หยุนหยุนบอกว่า เป็นสิ่งสามารถใส่คนเข้าไปได้อันนั้น หลังจากเขาตายไปเขาก็อยู่ในนั้น ยังมีภาชนะอีกใบที่ข้างในนั้นมีคนอยู่คนหนึ่ง ตัวข้ารู้สึกคุ้นเคยอย่างมาก คิดว่าน่าจะเป็นผู้หญิง ข้าตั้งใจว่าจะเข้าไปดู แต่จู่ๆก็กลับมาที่นี่ "

หัวใจของหลิงหยุนหนักอึ้งจมดิ่ง: "ข้าเกือบจะได้เห็นคนที่อยู่ข้างในแล้ว แต่ยังไม่ทันเห็นก็ต้องกลับมาเสียก่อน"

กงชิงวี่หันมองอันหลิงหยุน : "หยุนหยุน ตอนที่ข้ากลับมา ข้ารู้สึกเหมือนว่าเขาตามมาที่นี่ด้วย"

"อะไรนะ" อันหลิงหยุนรู้สึกประหลาดใจมาก แต่ทันใดนั้นก็เกิดนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้: "ซูมู่หลงตามท่านอ๋องมาแล้ว?"

แม้ว่ากงชิงวี่จะไม่อยากยอมรับ แต่เขาไม่อาจไม่ยอมรับว่า ซูมู่หรงอาจจะมาที่นี่แล้วก็เป็นได้

อันหลิงหยุนกับกงชิงวี่ไม่ได้พูดอะไรกันอีก ถ้าหากว่าเขามาจริงๆ นั่นหมายความว่าซูมู่หรงใช้เวลาทั้งชีวิตในการหาทางมาที่นี่ และเป็นไปได้ว่า เขาก็อาจจะหาวิธีกลับไปได้แล้วเช่นกัน

เพียงแต่ไม่มีใครรู้ชัดว่า ซูมู่หรงอยู่ที่ไหนเท่านั้นเอง!

"ท่านอ๋องบาดเจ็บได้อย่างไรเพคะ?" เรื่องที่ไม่สามารถหาคำตอบได้ ขอพับเก็บไปก่อนชั่วคราว ยังไม่พูดถึงดีกว่า

จากนั้นกงชิงวี่จึงเล่าเรื่องทั้งหมด ที่เป็นสาเหตุของการบาดเจ็บให้อันหลิงหยุนฟัง อันหลิงหยุนถอนหายใจเฮือก: "ข้าดูไม่ออกจริงๆว่า ฮั่วฉิงจะเป็นคนที่ช่างตอแยเซ้าซี้มากถึงขนาดนี้ ข้าคิดว่า ท่านอ๋องคงต้องเตรียมตัวให้พร้อมถึงจะดีแล้วล่ะ"

"ไม่ใช่หยุนหยุนหรอกหรือ?" กงชิงวี่มองอันหลิงหยุนอย่างไม่สบอารมณ์ อันหลิงหยุนกำลังคิดว่าจะเถียงกลับไปอยู่พอดี กงชิงวี่ก็ก้มศีรษะลง จุมพิตอันหลิงหยุนเบาๆทีหนึ่ง

อันหลิงหยุนหน้าแดง รีบหันไปมองที่ประตู หยุนจิ่นยังอยู่ข้างนอกอยู่เลยนะนั่น

กงชิงวี่ยิ้มร่า: "ไม่สูญเสียไปก็ไม่รู้คุณค่าของสิ่งที่มี ข้าเองก็เป็นเช่นนั้น"

อันหลิงหยุนมองค้อนกงชิงวี่อย่างขุ่นเคือง: "พูดเสียอย่างกับจะบอกลากันไป ไม่ได้พบเจอกันอีกจนชั่วชีวิตอย่างนั้นแหล่ะ"

“ ทุกครั้งที่หยุนหยุนกลับไป ข้าก็รู้สึกเหมือนกับว่า เราต้องลาจากกันไป ไม่ได้พบกันอีกจนชั่วชีวิตแล้วจริงๆ เขามาแล้วก็ยิ่งดีใหญ่ รอให้ข้าหาตัวเขาพบเมื่อไหร่ ข้าจะสับร่างเขาออกเป็นแปดเสี่ยงเลยคอยดู”

"...ท่านอ๋องคิดว่า ถ้าเขามาจริงๆ ความสามารถของท่านอ๋องตอนนี้ จะเป็นคู่ต่อสู้ของเขาได้หรือ?"

"เจ้าว่าอะไรนะ?" กงชิงวี่โกรธจนกัดฟันกรอด

อันหลิงหยุนทำได้เพียงยิ้มแหยๆ: "ถือเสียว่าข้าไม่ได้พูดอะไรเลยแล้วกัน"