ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 668

บทที่ 668 ความโกรธเคือง

อันหลิงหยุนยากจะตัดใจวางเจ้าห้าลงได้ รอจนเด็กคนอื่น ๆ หลับกันหมดแล้ว อันหลิงหยุนจึงค่อยไปพักผ่อนบ้าง

หยุนจิ่นตามแม่ทัพอันออกไป แม่ทัพอันมาถึงจวนตระกูลฮั่ว ก็เรียกนายทหารผู้ช่วยคนสนิทของเขามา แล้วเข้าทำลายจวนฮั่วทันที

แม่ทัพฮั่วออกมาจากด้านใน พอแม่ทัพอันเห็นหน้าเขา ก็ปรี่เข้าไปทุบตีเขาทันที ตีซะจนแม่ทัพฮั่วแทบจะอาเจียนออกมาเป็นเลือดอยู่แล้ว

หยุนจิ่นที่ตามมาก็ไม่ได้ทำอะไรทั้งสิ้น นางพาคนมาด้วยบางส่วน แต่หยุนจิ่นไม่ได้ตั้งใจจะช่วยแต่แรกแล้ว จนกระทั่งแม่ทัพฮั่วถูกทุบตีจนอ่วม แม่ทัพอันก็หันหลังกลับ แล้วเดินจากไป

แม่ทัพฮั่วโกรธเกรี้ยวจนแผดเสียงด่าแม่ทัพอันดังลั่น : "อันจือซาน เจ้าจะรังแกกันมากเกินไปแล้ว"

แม่ทัพอันหยุดชะงักฝีเท้า หันขวับกลับมามอง แม่ทัพฮั่วตกใจเสียจนตัวสั่นเทิ้ม

แม่ทัพอันหลุบสายตาลงพลางครุ่นคิดครู่หนึ่ง: "ทหาร จุดไฟให้จวนฮั่วหน่อยซิ หาคนมาดูแลรอบๆให้ดี อย่าทำร้ายผู้บริสุทธิ์เข้าล่ะ "

เมื่อหยุนจิ่นมองไป ก็เห็นว่าแม่ทัพอันยืนนิ่งไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ

นายทหารผู้ช่วยคนสนิทรีบนำกำลังคนไปจุดไฟ พร้อมจัดคนไปดูแลรอบๆเป็นอย่างดี

แม่ทัพฮั่วโกรธจนแทบกระอักเลือด รีบหันกลับไปเรียกให้คนมาดับไฟ สุดท้ายเสื้อผ้าอาภรณ์ล้วนยุ่งเหยิงเละเทะ สภาพราวกับเพิ่งวิ่งออกมาจากกองไฟก็ไม่ปาน

ระหว่างทางกลับ แม่ทัพอันก็ยังมีท่าทีไม่สบอารมณ์ไม่หาย หยุนจิ่นรีบร้อนตามไป

เมื่อแม่ทัพอันมาถึงประตูหน้าจวนอ๋องเสียน ก็สูดหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อสงบสติอารมณ์ แล้วสาวเท้าก้าวเข้าไปข้างใน

ในเวลานี้ท้องฟ้ามืดมิดไปแล้ว คนในครอบครัวอันหลิงหยุน ต่างก็ตื่นกันหมดแล้วเช่นกัน

เมื่อแม่ทัพอันมาถึงหน้าประตู กงชิงวี่ก็ผลักเปิดประตูออกมาพอดี

เมื่อเห็นแม่ทัพอัน กงชิงวี่จึงรีบกล่าวทักทายทันทีว่า "ท่านพ่อตา"

ไปทุบตีคนหรือก็ไปมาแล้ว แสดงได้ชัดว่าความสัมพันธ์ของพวกเขา ยิ่งสนิทชิดใกล้กันมากขึ้นอีกก้าวหนึ่งแล้ว

อันหลิงหยุนอุ้มเจ้าห้าขึ้นมา เดินตามออกไปที่ประตู

อามู่กับเสี่ยวเฉียวก็เพิ่งตื่นเช่นกัน พวกเขาไม่ต้องให้อันหลิงหยุนสั่ง ก็เข้าไปดูแลเด็กคนอื่น ๆ เองอย่างไม่รอช้า

และเพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลาในเรื่องสำคัญของพวกเขาเอง หงเถา ลุ่ยหลิว ต่างก็รีบเข้ามาปรนนิบัติรับใช้เหล่าเจ้านายน้อยเช่นกัน อันหลิงหยุนได้อธิบายไว้แล้วว่าอามู่เป็นพี่ชายของเด็กๆ ทุกอย่างให้ฟังที่อามู่พูดเป็นคำขาด เสี่ยวเฉียวเป็นเด็กผู้หญิง เป็นธรรมดาที่นางจะเป็นคนที่เปราะบางที่สุดในจวนแห่งนี้

“อื้ม นี่มันก็ไม่เช้าแล้ว ฝ่าบาททรงมีรับสั่งจัดงานเลี้ยงให้พวกเจ้า รีบเปลี่ยนเสื้อผ้าไว้ก่อน แล้วเตรียมตัวเข้าวังเถอะ”

"ขอรับ" กงชิงวี่ตอบรับด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

อันหลิงหยุนรู้สึกว่า พ่อของนางดูมีอะไรบางอย่าง ที่แตกต่างไปจากเวลาปกติเล็กน้อย

"พ่อ ท่านไปด้วยหรือไม่? หรือว่าจะอยู่บ้านดูแลเด็กๆ? พูดกันตามเหตุผลแล้ว พ่อก็สมควรไป เพราะถ้าไม่ไป ดูแล้วมันก็ไม่ค่อยจะเหมาะนะเจ้าคะ"

"พ่อจะไปกับพวกเจ้าด้วย พาเด็ก ๆ ไปด้วยเถอะ หวางฮองไทเฮาเสด็จมาหาที่นี่หลายครั้งแล้วพวกเจ้าสามีภรรยาไม่อยู่ พ่อเองก็ไม่ได้อุ้มออกไปหา ถึงอย่างไรก็เป็นเสด็จย่าของเด็กๆ พ่อทำแบบนั้นมันก็ไม่ถูกล่ะนะ" แม่ทัพอันชิงเป็นฝ่ายยอมรับผิดออกมาเองก่อนเลยทีเดียว

อันหลิงหยุนหันไปมองทางกงชิงวี่ ยิ่งรู้สึกว่ามีอะไรผิดปกติมากยิ่งขึ้นเรื่อย ๆแล้ว

ทั้งคู่ต่างก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา

“ เช่นนั้นแล้ว ท่านพ่อตาคิดว่าจะพาอามู่กับเสี่ยวเฉียวไปด้วยหรือไม่?”

แม่ทัพอันชำเลืองมองไปที่เสี่ยวเฉียวและอามู่: "แล้วแต่พวกเจ้าจะจัดการเถอะ"

แม่ทัพอันหันหลังแล้วเดินออกไปก่อน อันหลิงหยุนยิ่งรู้สึกแปลกใจกว่าเดิมแล้ว

เมื่อหันหลังกลับไปมองกงชิงวี่ อันหลิงหยุนถามขึ้นมาว่า "พ่อแปลกยิ่งนัก!"

"เจ้าห้าเกิดเรื่องลำบาก ท่านพ่อตาไม่สนใจแล้ว?" กงชิงวี่หันกลับมามองเด็กๆทั้งห้าคน

"ไปกันทั้งหมดนี่แหล่ะ จะได้ขอตราประทับสำหรับพวกเจ้าทั้งสองคนด้วยเลย อามู่เข้าไปในวังก็เรียกเราว่าท่านพ่อ ท่านแม่บุญธรรมแล้วกัน อย่างนี้ถึงจะถูกหลักธรรมนองคลองธรรม ชอบด้วยเหตุผล "

"ขอรับ" อามู่เอ่ยปากรับคำ

กงชิงวี่หันไปมองอันหลิงหยุน: "พาสวีกงกงไปด้วย อามู่สามารถช่วยดูแลเจ้าสี่ได้ หยุนหยุนกับข้าดูแลหนึ่งคน กั๋วจิ้วน้อยกับท่านพ่อตาดูแลอีกหนึ่งคน"

“ข้าคิดว่าคงต้องพาหงเถา กับลุ่ยหลิวไปด้วย ในวังพวกนางก็นับได้ว่ามีความเชี่ยวชาญอยู่ อามู่กับเสี่ยวเฉียวยังต้องการคนดูแล นอกจากนั้น นี่ก็เป็นครั้งแรกที่ได้เข้าวัง จะทำอะไรสะเพร่าไม่ได้ ”

กงชิงวี่เอ่ยอย่างครุ่นคิด : "อันที่จริงจะเข้าวังหรือไม่ มันก็เหมือนกันนั่นแหล่ะ ตำแหน่งภายในจวนก็ยังคงเช่นเดิมอยู่ดีนั่นเอง

หยุนจิ่น เจ้าดูแลอามู่กับเสี่ยวเฉียวด้วย "

"เจ้าค่ะ"