ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 673

บทที่ 673 ขอความเมตตาให้แก่มู่มิง

“ท่านอ๋อง เรื่องอะไรกันเพคะ ?”

อันหลิงหยุนไม่อยากจะคิด ในวังนี่มันเป็นที่แบบไหนกัน

“พระชายาเซียวเป็นบ้า จะบีบคอองค์หญิงกู้กั๋วให้ตาย ถูกนางกำนัลพบเข้าจึงช่วยเอาไว้ กองทัพวี่หลินตามไปถึง ก็มีขันทีตายไปแล้วสองคน และนางกำนัลอีกหนึ่งคน

เมื่อฝ่าบาทเสด็จไป เซียวกุ้ยเฟยก็เกือบที่จะปลงพระชนม์ฝ่าบาท”

อันหลิงหยุนรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง : “หลังจากนั้นล่ะเพคะ”

“หลังจากนั้นหมอหลวงก็กรอกยาให้ เซียวกุ้ยเฟยถึงได้นอนหลับไป หมอหลวงไม่อาจวินิจฉัยออกมาได้ว่าเป็นอะไร บางคนบอกว่าถูกคุณไสย หมอหลวงฮู๋ตรวจพบว่าในอาหารมียา แต่ยังไม่อาจตรวจสอบได้ว่าคืออะไร”

“ท่านอ๋อง หมายความว่า......”

“อืม”

กงชิงวี่ช้อนคางของอันหลิงหยุนขึ้น : “หยุนหยุนเข้าใจถูกแล้ว ในวังคือที่ที่กินคนแล้วไม่คายแม้กระทั่งกระดูกออกมา”

อันหลิงหยุนพิงเข้าไปในอ้อมกอดของกงชิงวี่ : “ท่านอ๋องไม่สบายใจหรือเพคะ ?”

“รู้ทั้งรู้ว่าเป็นใคร แต่ไม่สามารถทำอะไรได้ ทำได้แค่นั่งมองดูพวกเขานำเอาใต้หล้ามาเล่นเป็นการเล่นของเด็ก แล้วจะให้ข้าสบายใจได้อย่างไร ?”

“......นี่คือการกลั่นแกล้งหรือเพคะ ?” อันหลิงหยุนผละตัวออกมาแล้วถามกงชิงวี่

“หึ......นี่คือการเอาชีวิต !”

“เช่นนั้นท่านอ๋องเห็นว่าเป็นเช่นไรเพคะ ?”

“เสินหยุนชูไม่ตาย ประเทศก็ยากที่จะสงบ” กงชิงวี่ปลีกตัวออกมาจากอันหลิงหยุน ลุกขึ้นเพื่อที่จะไปหาราชครูจุน

ราชครูจุนกำลังดื่มชาอยู่

เมื่อเข้าไปแล้วกงชิงวี่ก็นั่งลงบนพื้น หวางหวยอันและแม่ทัพอันก็อยู่ด้วย

เมื่อแม่ทัพอันเห็นกงชิงวี่ก็ลุกขึ้น แล้วอุ้มเจ้าห้าเดินไป

กงชิงวี่ดื่มชา และถามราชครูจุนว่า : “ท่านราชครูมีความเห็นกับเรื่องนี้อย่างไรบ้าง ?”

ราชครูจุนถือถ้วยชาแล้วมองลงไป : “หากเบื้องบนต้องการให้ข้าตายข้าก็ต้องตาย”

กงชิงวี่ส่งเสียงถากถาง : “ท่านราชครูนี่ช่างใจเย็นเสียจริง”หวางหวยอันหลับรู้สึกขำ : “อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด เจ้ารู้ได้อย่างไรว่านี่ไม่ใช่วิธีการวางตัว?”

“......”

กงชิงวี่ลุกขึ้นแล้วเดินจากไป อันหลิงหยุนไม่ได้พักผ่อนตลอดทั้งคืน ในฝันมักจะฝันถึงมู่มิงที่จะต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยวเดียดายในวังเย็น

เดิมทีไม่ได้ตั้งใจที่จะเข้าวัง แต่วันต่อมาอันหลิงหยุนก็เข้าไปในวัง

ก่อนจะเข้าวัง อันหลิงหยุนไปหาฮั๋วฉิง บอกกับฮั๋วฉิงว่าวันนี้จะเข้าวัง เดินทีตั้งใจจะบอกฮั๋วฉิงว่ากลับมาแล้วค่อยไปหาคนด้วยกัน

แต่ฮั๋วฉิงบอกว่าจะตามเข้าวังไปด้วย

อันหลิงหยุนคิด มีคนตามไปด้วยสักคนก็เป็นเรื่องดี จึงได้รับปาก

ทั้งสองเข้าวังไปด้วยกัน กงชิงวี่เองก็ตามมาทีหลัง ทั้งสามพบกันที่ประตูวัง อันหลิงหยุนรู้สึกแปลกเล็กน้อย : “ท่านอ๋องทรงบอกว่าวันที่จะไม่ว่าราชการไม่ใช่หรือเพคะ ?”

“หาตัวคนที่วางยาเจอแล้ว” กงชิงวี่สีหน้าเคร่งเครียด ทำให้อันหลิงหยุนยิ่งรู้สึกไม่ดี

“ใครเพคะ ?”

“มู่มิง”

ขณะที่กงชิงวี่กำลังพูด ก็มีรถม้าวิ่งมาอย่างเร็วจากทางด้านหลัง รถม้าจอดสนิท ฮูหยินกั๋วจิ้วลงมาจากรถม้า เป็นเพราะรีบร้อนลงจากรถจึงทำให้เท้าพลิก : “โอ๊ย !”

อันหลิงหยุนรีบเข้าไปประคองฮูหยินกั๋วจิ้ว

ฮูหยินกั๋วจิ้วอดไม่ได้ที่จะแสดงความเศร้าโศกออกมา : “พระชายาเสียน ขอร้องท่านเถอะ ช่วยมู่มิงด้วย”ฮูหยินกั๋วจิ้วพูดพลางทำท่าจะคุกเข่าลง

อันหลิงหยุนรีบประคองฮูหยินกั๋วจิ้วขึ้นมา ฮูหยินกั๋วจิ้ว ร้องไห้ ด้วยความเจ็บปวด

“มู่มิงไม่มีวันทำร้ายคน”

“ข้ารู้ ฮูหยินรีบลุกขึ้นเถอะ” อันหลิงหยุนประคองฮูหยินกั๋วจิ้วขึ้นมา ฮูหยินกั๋วจิ้วร้องไห้และส่ายหน้าอย่างไม่เห็นด้วย

อันหลิงหยุนหันมองกงชิงวี่ : “ท่านอ๋อง”

กงชิงวี่มองไปยังที่ที่อยู่ไม่ไกล รถม้าของหวางหวยอันมาถึงแล้ว

หวางหวยอันเดินเข้าไปหาฮูหยินกั๋วจิ้ว : “พี่สะใภ้ ท่านพี่ล่ะ ?”

“พอเขาได้ยินก็โมโห ตอนนี้เอาแต่นอน ไม่รู้ว่าเป็นอะไรไปแล้ว ปากเบี้ยวตาเข พูดไม่ได้แล้ว”

ฮูหยินกั๋วจิ้วร้องไห้ต่อ

หวางหวยอันหันมองกงชิงวี่ : “ท่านไปก่อน ข้าจะพาพระชายาเสียนไปดูพี่ใหญ่”

กงชิงวี่หันหลังเดินเข้าวังไป อันหลิงหยุนประคองฮูหยินกั๋วจิ้วขึ้นรถ แล้วไปยังจวนกั๋วจิ้วก่อน

ฮั๋วฉิงตามขึ้นรถไป ภายในรถฮูหยินกั๋วจิ้วร้องไห้ไปตลอดทาง อันหลิงหยุนนั่งอยู่ข้างๆฮั๋วฉิง ทั้งสองคนนั่งมองฮูหยินกั๋วจิ้วอย่างจดจ่อ

เมื่อมาถึงจวนกั๋วจิ้ว ฮั๋วฉิงก็ลงจากรถก่อน อันหลิงหยุนหันมอง รู้สึกอยู่ตลอดว่าฮั๋วฉิงนั้นกำลังหงุดหงิด อีกทั้งตอนนี้คงจะกำลังโกรธมากด้วย

เมื่อลงจากรถม้า อันหลิงหยุนรีบไปดูก๊กกู๋ใหญ่ ก๊กกู๋ใหญ่นอนตาค้างอยู่บนเตียง ปากเบี้ยวตาเขจ้องมองมาที่ประตู