ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 672

บทที่ 672 จุนเซียวเซียวเป็นบ้าไปแล้ว

ฮั๋วฉิงเป็นคนสวย ไม่ว่าจะสวมใส่อะไรก็สวย

เสื้อผ้าชุดใหม่ของอันหลิงหยุน เมื่ออยู่บนตัวของฮั๋วฉิงก็ยิ่งสวย

อันหลิงหยุนเห็นฮั๋วฉิงก็ผงะไปสักครู่ แล้วจึงพูดขึ้นมาว่า : “ไปกันเถอะ กลับไปเยียมจวนฮั๋วเป็นเพื่อนเจ้าก่อน จะได้ถือโอกาสไปขอโทษด้วย”

ฮั๋วฉิงไม่เข้าใจ : “ขอโทษอะไรกันเพคะ”

“แน่นอนว่าเรื่องที่ทำร้ายท่านพ่อเมื่อวันก่อน ปกติแล้วท่านพ่อของข้าเองก็เป็นคนใจร้อน แต่เขาก็เป็นคนแบบนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไร อีกอย่างเจ้ายิงราชาอีกาจนได้รับบาดเจ็บ ทำให้เจ้าห้าต้องตกใจอย่างมาก ดังนั้นที่เขาโกรธก็ถือว่ามีเหตุผล

แต่ยังไงเสียท่านพ่อของข้าก็ทำเกินกว่าเหตุ ถึงแม้จะมีความไม่ลงรอยกันกับสหายก็ไม่ควรที่จะทำเช่นนี้”

ฮั๋วฉิงคิดอยู่สักครู่ : “ก็ดี ท่านไปขอโทษก็ดีเหมือนกัน เพื่อไม่ให้คนในเมืองหลวงรู้สึกได้ว่าจวนฮั๋วของข้านั้นสามารถรังแกได้ง่ายๆ”

“......”

อันหลิงหยุนพูดไม่ออกบอกไม่ถูก ฮั๋วฉิงช่างตรงไปตรงมาจริงๆ

อันหลิงหยุนเตรียมของขวัญไปสองสามอย่าง อาหยู่ตามไปจวนฮั๋วด้วย

ทั้งสองนั่งรถม้าไปด้วยกัน ขณะอยู่ในรถอันหลิงหยุนก็กำลังคิดที่จะหาคู่ที่เหมาะสมให้แก่ฮั๋วฉิง เพื่อที่นางจะได้ลืมอันเสี่ยวฮวน

แต่คนนิสัยอย่างฮั๋วฉิงนั้น ไม่ได้หาคู่ได้ง่ายๆ มีแค่เพียงไม่กี่คนที่ดูเหมาะสม ?

เมื่อรถม้ามาถึงจวนฮั๋ว อันหลิงหยุนก็ลงจากรถ แล้วฮั๋วฉิงจึงตามลงมา

คนในจวนฮั๋วเมื่อเห็นฮั๋วฉิงต่างก็หวาดกลัว ทำเหมือนเห็นผีก็ไม่ปาน พากันหันหลังวิ่งหนีหายกันหมด

อันหลิงหยุนหันมองฮั๋วฉิง นี่มันอะไรกัน ?

ไม่นานก็มีคนออกมาจากจวนฮั๋ว คนที่ออกมาต้อนรับฮั๋วฉิงคือเหล่าบรรดาพี่สะใภ้ของฮั๋วฉิง ช่างดูแออัดจริงๆ จนทำให้อันหลิงหยุนรู้สึกอึดอัดจนจะหายใจไม่ออก

ชวยซื่อซึ่งยืนอยู่ด้านหน้าเริ่มพูดก่อน นางเป็นพี่สะใภ้คนโตของฮั๋วฉิง รักและเอ็นดูฮั๋วฮิงอยู่เสมอ ให้ความสำคัญกับฮั๋วฉิงมากกว่าลูกของตัวเองเสียอีก

ฮั๋วฉิงเป็นลูกหลงของแม่ทัพฮั๋ว ดังนั้นอายุจึงไล่เลี่ยกับลูกสาวคนโตของชวยซื่อ

ชวยซื่อจับมือของฮั๋วฉิงไว้ แล้วน้ำตาก็เอ่อออกมา : “ฉิงเอ๋อ ในที่สุดเจ้าก็กลับมา ถ้าหากเจ้ายังไม่กลับมาอีก พี่สะใภ้ก็จะไปหาเจ้าด้วยตัวเองแล้ว”

ฮั๋วฉิงถูกจูงไป ยังไม่ทันได้พูดอะไร ผู้หญิงกลุ่มหนึ่งก็เข้ามายืนล้อมฮั๋วฉิงไว้ ฮั๋วฉิงรู้สึกรำคาญใจ จึงได้พูดขึ้นมาด้วยความโมโห : “เป็นผู้หญิงเสียเปล่า มาร้องห่มร้องไห้ต่อหน้าคนนอก ดูได้เสียที่ไหนกัน ยังไม่รีบถอยไปอีก”

อันหลิงหยุนตกใจมาก แต่เมื่อฮั๋วฉิงโกรธ เหล่าบรรดาฮูหยินก็รีบถอยหลังไป ไม่กล้าร้องไห้อีก

ชวยซื่อซึ่งเป็นผู้นำให้บรรดาผู้หญิงในจวนฮั๋วหันมองฮั๋วฉิง ตกใจทนไม่กล้าที่จะหายใจ

อันหลิงหยุนพอจะเข้าใจแล้วว่า ทำไมฮั๋วฉิงจึงมีนิสัยเอาแต่ใจเช่นนี้ ก็เป็นเพราะความรักความเอ็นดูทั้งหมดในจวนฮั๋วนั้นถูกรวมเอาไว้ที่นางคนเดียว

ชวยซื่อตบหน้าอก : “น้องสาว นี่เจ้าจะทำให้พวกเราตกใจตายกันอย่างนั้นหรือ !”

ฮั๋วฉิงรู้สึกรำคาญ จึงหันมองบรรดาหญิงสาวด้วยความเบื่อหน่าย แล้วจึงเงยหน้าขึ้นมองคฤหาสน์ที่กำลังซ่อมแซมจนเกือบที่จะกลับมาสมบูรณ์แล้ว

“นี่คือพระชายาเสียน วันนี้ตั้งใจที่จะมากล่าวขอโทษโดยเฉพาะ” ฮั๋วฉิงชี้อันหลิงหยุน แขนเสื้อที่กว้างค่อยๆแกว่งเบาๆ เสื้อผ้าช่างดูสง่างามและหรูหรา ชวยซื่อมองตาเป็นประกาย จนกระทั่งลืมสนใจอันหลิงหยุน แต่กลับเอาแต่จ้องมองอยู่ที่เสื้อผ้าของฮั๋วฉิง

“น้องสาว เสื้อผ้าของเจ้าชุดนี้ได้มาจากไหนกัน คงจะไม่ถูกใช่ไหม จวนฮั๋วของพวกเราคงไม่ได้มีเงินมากมายขนาดนี้”

ชวยซื่อเดินเข้าไปหาฮั๋วฉิงทันที แล้วจึงจับแขนเสื่อของฮั๋วฉิงขึ้นมาดูอย่างละเอียด เมื่อดูเสร็จก็รู้สึกตะลึง : “นี่ร้านสามห้อง，ร้านตัดผ้า ?”

“ข้าไม่รู้” ฮั๋วฉิงดึงแขนเสื้อกลับ

แต่ชวยซื่อนั้นไม่อยากปล่อย จึงค่อยๆลูบ : “ช่างงดงามจริงๆ เสื้อผ้าแบบนี้ข้าเคยเห็นที่ร้านตัดผ้ามาก่อน อย่างน้อยๆก็หนึ่งหมื่นตำลึง ได้ยินมาว่าด้านในมีเส้นไหมทองคำ ในเมืองหลวงมีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่สามารถใส่ได้

ตอนที่ข้าไป เห็นคนของจวนอ๋องตวนอยู่ที่นั่น ซื้อไปทั้งหมดสองชุด ได้ยินว่าให้พระชายาตวนและอ๋องตวนสวมใส่

คิดไม่ถึงเลยว่าฉิงเอ๋อของพวกเราก็สวมใส่เช่นกัน หรือว่าฝ่าบาททรงพระราชทานให้เป็นรางวัล ?”

ฮั๋วฉิงผลักชวยซื่อออก ไม่ชอบท่าทางที่ดูเหมือนคนที่ไม่เคยพบเห็นโลกภายนอกของชวยซื่อ

หนึ่งหมื่นตำลึงแล้วไง ไม่ได้ใส่เหมือนกันสักหน่อย

อันหลิงหยุนได้แต่ยิ้ม

ฮั๋วฉิงพูดว่า : “ไปกันเถอะ”

ฮั๋วฉิงหันหลังเดินเข้าประตูไปก่อน ตอนนี้เองชวยซื่อนึกถึงอันหลิงหยุนขึ้นมาได้ จึงหันกลับไปมองอันหลิงหยุน จู่ๆอันหลิงหยุนก็ถูกล้อมเอาไว้

“ถวายพระพรพระชายาเสียน”