ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 671

บทที่ 671 ฮั๋วฉิงเข้ามาพัวพัน

อันหลิงหยุนยื่นไข่มุกให้เสี่ยวเฉียว แล้วยื่นเจ้าห้าให้กับกงชิงวี่ ถึงแม้นางจะไม่อาจแยกจากเจ้าหาได้เลยแม้สักประเดี๋ยวเดียว แต่เพื่อที่จะปกป้องเสี่ยงเฉียว แต่เพื่อที่จะให้คนในจวนได้เข้าใจถึงฐานะของเสี่ยวเฉียวในจวนแห่งนี้ อันหลิงหยุนจึงจำเป็นต้องพาเสี่ยวเฉียวเดินเล่นไปรอบจวนหนึ่งรอบ

เดินจนครบรอบ ท้องฟ้าก็มืดพอดี

อันหลิงหยุนจึงได้ส่งเสี่ยวเฉียวกลับไปยังห้องของพวกเด็กๆ แล้วจึงกลับไปหากงชิงวี่ ปรึกษากันสักครู่ว่าจะอาศัยช่วงที่อากาศยังดีอยู่เพื่อเตรียมสร้างลานให้กับเสี่ยวเฉียว

ยังไงเสียก็เป็นผู้หญิง อาจไม่สร้างลานให้นางอยู่ตามลำพังก็คงจะดูไม่เหมาะสม

ทั้งสองคนปรึกษากันอยู่ครึ่งคืน จึงยึดตามที่อันหลิงหยุนพูด ให้เสี่ยวเฉียวอยู่อีกทางด้านหนึ่งของลานโอวหลาน สร้างลานให้เสี่ยวเฉียวหนึ่งลาน ส่วนชื่ออันหลิงหยุนได้คิดเอาไว้เรียบร้อยแล้ว ให้ชื่อว่าหลินหลางจูว

กงชิงวี่ตื่นต่อเช้าก็เรียกช่างมา หลังจากที่อันหลิงหยุนลุกขึ้นก็เริ่มวาดแบบร่าง แล้วจึงมอบแบบให้แก่ช่าง บรรดาช่างรู้สึกเลื่อมใสพรสวรรค์ในการออกแบบของอันหลิงหยุนมาก

ลานกับลานของลานจุนจื่อเกือบจะเท่าๆกัน อีกทั้งการตกแต่งภายในยังประณีตงดงามกว่าลานจุนจื่อเล็กน้อยอีกด้วย

ช่างกว่าสามหันคนเริ่มงาน ส่วนอันหลิงหยุนก็เรียกเสี่ยวเฉียวมาเพื่อสอบถามความคิดเห็นของนาง เสียวเฉียวบอกว่าอยากจะแขวนระฆังแปดเหลี่ยมเอาไว้ที่เหนือหัวมุมของอาคารหลัก เวลาที่ลมพัดมาจะได้ยินเสียงดังของระฆัง

อันหลิงหยุนจึงออกแบบให้มีโคมไฟแปดเหลี่ยมอยู่บนอาคารหลักใหม่

เรื่องที่จวนอ๋องเสียนจะสร้างหลินหลางจูว แพร่ออกไปอย่างรวดเร็ว คนที่มาเยี่ยมกงชิงวี่ต่างรู้ว่าเขารับเลี่ยงลูกสาวคนหนึ่ง

ถึงขนาดมีคนนำไปลือว่า หลายปีก่อนกงชิงวี่สาวงามคนหนึ่งที่ด้านนอก และผู้หญิงคนนี้ก็ได้ให้กำเนิดลูกแก่เขา เขาหาผู้หญิงคนนี้พบในการสู้รบกับหวูโยกั๋วในครั้งนี้ แต่ผู้หญิงคนนี้ไม่มีชีวิตอยู่เสียแล้ว แต่ได้ทิ้งลูกสาวเอาไว้ให้เขาหนึ่งคน ดังนั้นจึงได้พากลับมาด้วย

อันหลิงหยุนได้ยินเรื่องนี้ ก็เกือบจะสำลักออกมา จึงวางถ้วยชาลงแล้วรีบตบหน้าอก

กงชิงวี่ที่กำลังอุ้มเจ้าห้าอยู่ เมื่อเห็นนางสำลัก ก้รีบเดินเข้าไปหานาง : “เรื่องใหญ่อะไร ถึงขั้นต้องสำลักเลยหรือ?”

อันหลิงหยุนไม่เป็นไรแล้ว แต่ยิ่งรู้สึกขำ

กงชิงวี่นั่งลงแล้วถามอาหยู่ : “ยังมีเรื่องอื่นอีกไหม ?”

“ไม่มีแล้วพ่ะย่ะค่ะ มีแค่เรื่องนี้ที่พอจะเชื่อถือได้” อาหยู่ไม่ได้ตามกงชิงวี่ไปออกรบที่หวูโยกั๋ว จึงรู้สึกว่าที่มาที่ไปของเสี่ยงเฉียวนั้นแปลก ถึงแม้จะบอกว่าไม่สามารถมีลูกกับผู้หญิงคนอื่นได้ แต่ในความเห็นของอาหยู่ เสี่ยวเฉียวได้รับการดูแลขนาดนี้ จะต้องมีสาเหตุอย่างแน่นอน

กงชิงวี่ทำสีหน้าเย็นชา : “ดูเหมือนว่าเจ้าจะต้องถูกโบยสักสองสามทีจึงจะดี”

อาหยู่จึงไม่กล้าพูดเหลวไหลอีก

อันหลิงหยุนหันกลับไปมองกงชิงวี่ : “เรื่องลานยกให้เป็นหน้าที่ของท่านอ๋องนะเพคะ ตอนนี้เรื่องของหวูโยกั๋วคลี่คลายแล้ว ประเทศต้าเหลียงอยู่อย่างร่มเย็นเป็นสุข หยุนจิ่นรับผิดชอบธุระเหล่านั้น ก็เหลือแค่เรื่องของฮั๋วฉิงแล้ว

“ตอนนี้หยุนหยุนนึกเสียใจแล้ว?” อันหลิงหยุนนึกถึงว่าอันหลิงหยุนชอบทั้งผู้ชายและผู้หญิง ก็รู้สึกโมโหเป็นอย่างมาก

อันหลิงหยุนเองก็มองเขาอย่างไม่สบอารมณ์นัก : “ไม่ใช่ท่านสักหน่อย ท่านอ๋องทำเหมือนกับว่าหม่อมฉันมีความสุข”

“ไม่มีความสุขแล้วยังจะไปสนใจอีก ไม่ต้องไปสนใจถึงจะดี” กงชิงวี่อุ้มเจ้าห้าแล้วเดินเล่นต่อ

อันหลิงหยุนพูดว่า : “เรื่องนี้ท่านอย่างเพิ่งเข้ามายุ่ง ไม่ใช่ว่าจุนโม่ซ่างจะส่งทูตมาหรอกหรือ อีกไม่กี่วันท่านอ๋องก็จะต้องยุ่งแล้ว”

“อืม”

“เช่นฉันเรื่องของฮั๋วฉิงหม่อมฉันจะเป็นคนจัดการเองเพคะ”

“ข้ารู้แล้ว หากมีเรื่องอะไรก็ให้มาหาข้า”

“อย่าเอาแต่เป็นห่วงเลยเพคะ ขอเพียงท่านอ๋องอย่าทำให้ตนเองต้องอับอายก็พอแล้ว ฮ่องเต้ทรงอยากทำอะไรก็ปล่อยให้ทำไป ถ้าหากพระองค์จะทรงปกป้องความผิดของฮองเฮาก็คงไม่ใช่เพียงแค่ช่วงสั้นๆเป็นแน่

แต่ว่าท่านอ๋องสามารถรับปากหม่อมฉันได้ไหมเพคะ ว่าจะปกป้องมู่มิง ?”

“เรื่องปกป้องมู่มิง ถึงแม้หยุนหยุนไม่พูด ข้าก็ต้องทำอยู่แล้ว”

“เช่นนั้นก็ดี มู่มิงไปเป็นอะไร หม่อมฉันก็วางใจแล้ว”

อันหลิงหยุนลุกขึ้น และคิดที่จะไปหาเฟิงอู๋ฉิง ตอนเช้าหมอกุ่ยมาแล้วบอกว่า เฟิงอู๋ฉิงได้รับบาดเจ็บแล้ว อยากจะให้นางไปตรวจดูสักหน่อย

“หยุนหยุน ไม่คิดที่จะให้เด็กแก่มู่มิงสักคนหรือ ?” อันหลิงหยุนเดินไปถึงประตูก็ถูกกงชิงวี่เรียกเอาไว้ อันหลิงหยุนส่ายหน้า

อันหลิงหยุนหันกลับไปแล้วพูดว่า : “ถ้าหากเด็กคนนั้นเป็นเด็กที่พ่อแม่รัก สำหรับมู่มิงแล้วก็คงถือเป็นเรื่องน่ายินดี แต่มันไม่เป็นเช่นนั้น

เมื่อคิดถึงว่าฮ่องเต้ไม่รัก ก็รู้สึกเป็นห่วงเพคะ”

“ไปเถอะ” กงชิงวี่ไม่อยากพูดให้มากความ อันหลินหยุนหันกลับไป แล้วเดินไปหาเฟิงกั๋วฉิง