ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 670

บทที่ 670 สถานที่ที่กลืนกินผู้หญิง

หลังจากพักผ่อนมาแล้วหนึ่งคืน อันหลิงหยุนที่รู้สึกห่วงพะวงมาทั้งคืน เมื่อตื่นขึ้นมาในตอนเช้า ก็ได้เห็นเจ้าห้า นั่งอยู่บนแท่นบรรทมลายมังกรหงส์ของหวางฮองไทเฮา กำลังเล่นสร้อยไข่มุกเส้นหนึ่งของพระนางอยู่

ดูเหมือนว่าเจ้าห้าจะชอบสร้อยไข่มุกเส้นนั้นมาก จึงถือไว้ตลอดไม่ยอมปล่อยมือ

ไทเฮาหยอกเย้าเจ้าห้า เจ้าห้าก็จ้องมองไทเฮาตาแป๋ว

ไทเฮาทรงปลื้มปิติเหลือเกินแล้ว

“เจ้าห้าเก่งมากเลยหลานย่า!” ไทเฮาอุ้มเจ้าห้าขึ้นมา เจ้าห้ารีบเอียงหัวเข้าซบลงบนพระอังสาของไทเฮาทันที คล้ายกับว่าเขาเหนื่อยแล้ว จึงไม่อยากขยับเขยื้อนเคลื่อนไหวอะไรอีก

"เจ้าห้าเหนื่อยแล้วหรือ?" ไทเฮาทรงตรัสถามเจ้าห้า เจ้าห้าหันกลับมา เอนซบลงบนพระอังสาของไทเฮา แล้วหลับตาลง

อันหลิงหยุนยืนอยู่อีกด้านหนึ่ง นางมีความรู้สึกแปลกประหลาดบางอย่างกับเด็กคนนี้

หรือเป็นเพราะได้รับการอบรมบ่มเพาะโดยระบบ จึงอาจมีความแตกต่างบางอย่างก็เป็นได้

แต่เด็กแบบนี้ จะมีความฉลาดที่เกินกว่าคนอื่นไปบ้าง

"เสด็จแม่" อันหลิงหยุนค้อมร่างคำนับ ไทเฮาทอดพระเนตรไปยังอันหลิงหยุน

“ ดูไปแล้วเจ้าห้าก็ไม่เป็นไรแล้วล่ะ ข้าอยากให้เขาอยู่ในวังกับข้าสักสองสามวัน”

อันหลิงหยุนรู้สึกไม่สบายใจขึ้นมา เกิดในเชื้อสายราชนิกูล การเข้าๆออกๆวังจึงเป็นเรื่องที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ แต่ลูกของนางยังเล็กเกินไป จึงยากจะตัดใจได้จริงๆ

"เสด็จแม่เพคะ เจ้าห้าไม่ชินกับการอยู่ในวัง เขายังเล็กมาก หากจะให้เขาอยู่ในวังโดยที่เขาไม่เต็มใจ นั่นอาจทำให้เขาป่วยได้นะเพคะ"

กงชิงวี่สวมเสื้อผ้าเสร็จเรียบร้อย เดินออกมาจากอีกด้านหนึ่ง

สีพระพักตร์ไทเฮาดูไม่พอพระทัย: "เป็นเจ้าที่เรื่องมากไปเอง ข้าใช่ว่าไม่ถามเจ้าเสียเมื่อไหร่”

"เรื่องเช่นนี้หากหยุนหยุนพูดเอง จะไม่นับว่าเป็นไปตามนั้นได้หรือ!" กงชิงวี่เดินไปยังเบื้องพระพักตร์ไทเฮา แล้วชิงอุ้มตัวเจ้าห้าออกมาส่งให้อันหลิงหยุนทันที

อันหลิงหยุนยอมคารวะให้แล้วจริงๆ ใครก็ไม่ยอมถอยให้ใครทั้งคู่

เป็นธรรมดาที่ไทเฮาย่อมจะทรงรู้สึกว่า มีความไม่ยินยอมอยู่ในพระทัยลึกๆ

อย่างไรก็ตาม กงชิงวี่ก็เข้ามายืนขวางอยู่ตรงหน้าอันหลิงหยุนกับเจ้าห้า กันองค์ไทเฮาเอาไว้

“ เสด็จแม่ หม่อมฉันทูลลาพ่ะย่ะค่ะ”

กงชิงวี่พูดจบ ก็หันกลับไปอุ้มเจ้าห้าขึ้นมา แล้วเดินจากไปทันที ทำเอาอันหลิงหยุนจะไปก็ไม่ดี จะอยู่ก็ไม่ได้เสียอย่างนั้น

คนที่ไทเฮาประสงค์จะให้อยู่ไม่ใช่อันหลิงหยุน พระนางจึงสะบัดๆแขนเสื้อ: "เจ้ายังจะยืนเซ่ออยู่ทำไม? ยังไม่ออกไปอีก!”

"เพคะ!"

อันหลิงหยุนกำลังกลัดกลุ้มว่าจะกลับอย่างไรดี ก็มีโอกาสอันหาได้ยากยิ่งเข้ามาเต็มๆ

อันหลิงหยุนค้อมกายลงถวายคำนับ แล้วรีบถอยออกไปอย่างรวดเร็ว

หวางฮองไทเฮาปรายสายพระเนตรไปที่ประตู จึงค่อยเสด็จกลับไปพักผ่อน

หลังจากออกมา อันหลิงหยุนเห็นว่ากงชิงวี่ยืนอุ้มลูกชายรอนางอยู่ เมื่อทั้งสองเดินตามกันไป อันหลิงหยุนจึงพบว่า เจ้าห้ายังกำสร้อยไข่มุกของหวางฮองไทเฮาเส้นนั้น อยู่ในมือตัวเองแน่น

เม็ดไข่มุกแต่ละเม็ดมีขนาดใหญ่ เปล่งประกายแวววาว ทั้งกลมเกลี้ยงทั้งเงางาม

เจ้าห้ายกมือเล็ก ๆขึ้นมา ยืนกรานที่จะใส่สร้อยเส้นนั้นให้กับอันหลิงหยุน

"นี่เป็นของเสด็จย่านะลูก" อันหลิงหยุนคิดไว้ว่าจะปฏิเสธ กงชิงวี่ก็ช่วยย้ายสร้อยไปสวมบนคอของอันหลิงหยุนทันที

อันหลิงหยุนก้มหน้าลง เจ้าห้ายื่นมือออกไปหา อันหลิงหยุนจึงรีบอุ้มเจ้าห้าไปกอดไว้

"ขอบใจนะเจ้าห้า แม่ชอบมากเลยลูก!"

เจ้าห้านอนอย่างผ่อนคลาย สบายใจอยู่ในอ้อมแขนของอันหลิงหยุน อันหลิงหยุนหยิบผ้ามาคลุมหัวให้ แล้วพากันออกจากวังไป

เจ้าห้าหลับไประหว่างอยู่ในรถ อันหลิงหยุนมองสร้อยไข่มุกที่คอของนางอย่างละเอียด ช่างใจถึงเสียจริง คิดจะหยิบมา ก็หยิบมาแบบง่ายๆอย่างนี้เลย !

กงชิงวี่ เอนตัวแนบติดผนังรถด้านหนึ่ง อุ้มลูกชายไปนอนบนตัก กระเด้งกระดอนตามแรงเคลื่อนของรถม้าไปตลอดทาง

อันหลิงหยุนพินิจมองลูกชายอย่างใช้ความคิด กงชิงวี่ดูท่าทางไม่ค่อยมีความสุขนัก: "เจ้าช่างไม่มีมโนธรรมเอาเสียเลย เมื่อไหร่ที่เห็นเจ้าห้า ก็ลืมข้าคนนี้ไปอย่างหมดจดไม่มีเหลือ"

“ ไม่ใช่ว่าท่านอ๋องมีอาวุธวิเศษ เอาไว้ใช้ป้องกันตัวแล้วหรอกหรือเพคะ?” อันหลิงหยุนก้มตัวลงจูบลูกชาย