ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 676

บทที่ 676 เฟิงอู๋ฉิงรับลูกศิษย์

กงชิงวี่หันกลับไปนั่งในรถม้า ขณะที่เพิ่งเข้าไป ก้มีคนแหวกผ้าม่านแล้วขึ้นรถมา กงชิงวี่คิดว่าเป็นหวางหวยอันจึงตั้งใจจะหันหลังกลับไปผลักออก แต่มือของเขาเกือบจับเข้าไปที่หน้าอกของฮั๋วฉิง จึงรีบดึงมือกลับมาทันทีแล้วเอาไปไว้ด้านหลัง ทำให้เขาตกใจจนรีบหันไปมองอันหลิงหยุน แล้วจึงรีบเข้าไปนั่งติดกับอันหลิงหยุน ตกใจจนใจเต้นตุบตับ

ฮั๋วฉิงหันไปมองทางอันหลิงหยุน แล้วค่อยๆพิจารณาอย่างละเอียด แล้วเดินเข้าไปหาอันหลิงหยุน แล้วนั่งลงข้างๆอันหลิงหยุน

อาหยู่ร้อนใจอยู่ด้านนอก : “ท่านอ๋อง !”

“กลับจวน !” ยังไม่ทันได้รอให้กงชิงวี่พูดอะไร อันหลิงหยุนก็พูดขึ้นมาก่อน

ฮั๋วฉิงผงะไปชั่วครู่ กงชงิวี่ยื่นมือออกไปกุมมือของอันหลิงหยุน ถูกนางทำให้โมโหจะตายอยู่แล้ว

ถ้าหากไม่ใส่เสื้อผ้าผู้ชายออกมา ก็คงไม่ต้องถูกสงสัยเช่นนี้

กงชิงวี่แสร้งทำเป็นสงบ กุมมือของอันหลิงหยุนเอาไว้ไม่หันไปมองฮั๋วฉิง อาหยู่ขึ้นนั่งบนรถม้า แล้วบังคับรถม้ากลับไป

ฮั๋วฉิงยื่นมือออกไปลูบหน้าของอันหลิงหยุน อันหลิงหยุนไม่ได้สนใจ กงชิงวี่ทนไม่ไหวแล้ว

“แม่ทัพน้อย เอามือของเจ้าออกไป”

ฮั๋วฉิงทำเหมือนกับไม่ได้ยิน ตาของนางแดงแล้ว

ฮั๋วฉิงยังอยากที่จะยื่นมือออกไปดึงใบหน้าของอันหลิงหยุนออก กงชิงวี่ดึงอันหลิงหยุนมา แล้วหันไปมองด้วยความโมโห

เมื่อรถม้ามาถึงจวนอ๋องเสียน อันหลิงหยุนก็ลุกขึ้นเพื่อจะลงจากรถม้า ฮั๋วฉิงจึงตามลงไปด้วย

กงชิงวี่กลายเป็นคนสุดท้ายที่ลงจากรถม้า

ทั้งสามคนเข้าไปข้างใน ฮั๋วฉิงถาม : “ท่านไปเยี่ยมใคร ?”

“ก๊กกู๋ใหญ๋”

“แล้วทำไมจะต้องปลอมตัวเป็นผู้ชายด้วย ไม่ใช่ว่าท่านเคยบอกว่าท่านเป็นพระชายาเสียน ไม่สามารถแต่งกายแบบผู้ชายได้หรอกหรือ ? “

“ไม่สามารถช่วยพวกเขาได้ จึงไม่อาจไปสู้หน้าพวกเขา”

ทั้งสองพูดพลางก็เดินเข้าไปด้านใน กงชิงวี่เดินตามไปข้างหลังอย่างหดหู่

เมื่อกลับถึงลานโอวหลาน อันหลิงหยุนก็ไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ฮั๋วฉิงเดินไปถึงนอกห้อง ก็ยืนรออยู่ที่ด้านนอกห้องของอันหลิงหยุน กงชิงวี่ยืนเอามือไขว้หลัง หน้าตาเย็นชาอยู่ที่ด้านในลาน

อันหลิงหยุนเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก็ออกมา ฮั๋วฉิงเดินเข้าไปหา : “หลายวันมานี้ข้านอนไม่หลับ ท่านตรวจดูให้ข้าหน่อย”

ฮั๋วฉิงดึงอันหลิงหยุน อันหลิงหยุนเดินตามไปที่ด้านหน้าม้านั่งที่อยู่ในลาน ทั้งสองนั่งลง ฮั๋วฉิงวางมือลงบนโต๊ะหินเพื่อรออันหลิงหยุน

อันหลิงหยุนยกมือขึ้นแล้วกดลงที่ข้อมือของฮั๋วฉิง แล้วก้มลงมองสแกนอัตโนมัติ

ฮั๋วฉิงจับจ้องไปที่ดวงตาของอันหลิงหยุน มองนางอยู่ตลอด

กงชิงวี่ที่ยืนอยู่อีกทางด้านหนึ่ง ทำเหมือนกลืนแมลงวันที่ตายแล้วเข้าไปก็ไม่ปาน

แม้แต่ผู้หญิงเข้าก็ไม่ปล่อยเอาไว้แน่ เข้าจะเข้าไปตีให้ตาย !

“ไม่เป็นอะไร” อันหลิงหยุนลุกขึ้นแล้วเดินไปยังลานจุนจื่อ เตรียมที่จะไปดูเด็กๆ ฮั๋วฉิงก็ตามไปด้วย

กงชิงวี่พูดว่า : “ แม่ทัพน้อย ลานจุนจื่อเป็นที่พักของเจ้าห้า เจ้าห้าไม่ชอบแม่ทัพน้อยนัก แม่ทัพน้อยอย่าไปเลย”

ฮั๋วฉิงทำเหมือนไม่ได้ยิน แล้วเดินตามอันหลิงหยุนไปยังลานจุนจื่อ

เมื่อเห็นอันหลิงหยุน หยุนจิ่นก็คำนับ : “เจ้านาย”

“อืม หลายวันมานี้ลำบากเจ้าแล้ว”

“เจ้านายหายดีก็ดีแล้ว หลายวันมานี้แม่ทัพอันก็นอนไม่หลับ ไปเยี่ยมสักหน่อยเถอะเพคะ”

“อืม”

อันหลิงหยุนเดินไปถึงหน้าห้องของพวกเด็กๆ แล้วจึงผลักประตูเดินเข้าไป