ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 677

บทที่ 677 อาจารย์ที่ถูกคิดบัญชี

“เมื่อก่อนคือเมื่อก่อน ตอนนี้คือตอนนี้ เสี่ยวเฉียวเป็นเด็กผู้หญิง เรียนวิชาป้องกันตัวไว้บ้างก็ดี อีกทั้งเจ้าห้าเองก็ชอบมองเสี่ยวเฉียว พวกเขาสองพี่น้องไม่อาจแยกกันได้ ถือเสียว่าเป็นประโยชน์สำหรับเจ้าสำนักเฟิงแล้ว”

“เป็นประโยชน์ ?” เฟิงอู๋ฉิงโมโหจนหน้าแดง

อันหลิงหยุนพูด : “เสี่ยวเฉียว คารวะอาจารย์สิ จำเอาไว้นะ เป็นอาจารย์วันเดียวก็เป็นไปตลอดชีวิต ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปเจ้าสำนักเฟิงคืออาจารย์ของเจ้า เจ้าจะต้องปฏิบัติต่อเขาเหมือนที่ปฏิบัติต่อพ่อ

ถ้ามีคนจะทำร้ายเขา เจ้าจะต้องปกป้องเขา หากมีคนพูดให้ร้ายเขา เจ้าก็จะต้องช่วยยืนยันความบริสุทธิ์ให้เขา

แน่นอน เจ้าเป็นลูกศิษย์ของเขา เขาเองก็จะไม่ยอมให้ใครมารังแกเจ้า ไม่เช่นนั้นคนก็จะหัวเราะเยาะเอาได้”

“เสี่ยวเฉียวคารวะอาจารย์” เสี่ยวเฉียวรีบคำนับเฟิงอู๋ฉิง

เฟิงอู๋ฉิงรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง เหมือนกับถูกโกงก็ไม่ปาน

อันหลิงหยุนพูด : “ วันนี้คารวะท่านเป็นอาจารย์ ขอให้เจ้าสำนักเฟิงมอบของให้สองสิ่ง เพื่อเป็นการพิสูจน์ฐานะของเจ้าสำนักเฟิง เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้คนรู้สึกได้ว่าเจ้าสำนักเฟิงไม่มีของอะไรดี !”

อู๋ซานรู้สึกมึนงง นี้โกงเงินกันหรือ ?

เฟิงอู๋ฉิงปวดหัว : “รีบออกมา จึงไม่ได้นำอะไรมาเลย”

“เช่นนี้ดูจะไม่เหมาะสม” อันหลิงหยุนยืนนิ่งไม่ยอมไปไหน

เฟิงอู๋ฉิงจนใจ จึงถอดกำไลออกมาจากข้อมือทั้งสองข้าง

กำไลคู่เรียกว่าตุ้ยโจ๋วด้วย คือกำไลหนึ่งคู่ที่นำมาใส่เข้าไว้ด้วยกัน สามารถแยกออกจากกันได้

อันหลิงหยุนรับมา : “เสี่ยวเฉียว แม่จะเก็บเอาไว้ให้เจ้ากับน้อง หากใส่ได้เมื่อไหร่ก็จะเอาให้พวกเจ้า”

“เพคะ”

เฟิงอู๋ฉิงเลิกคิ้ว แล้วมองดูอันหลิงหยุนเก็บไป

จากนั้นอันหลิงหยุนก็วางเจ้าห้าลงในอ้อมแขนของเฟิงอู๋ฉิง แล้วพูดว่า : “เจ้าสำนักเฟิง ในเมื่อเป็นอาจารย์ ตอนนี้ก็ให้เจ้าห้าอยู่ที่นี่ไปก่อน คืนนี้ข้าจะมาใหม่”พูดจบอันหลิงหยุนก็มองเสี่ยวเฉียว : “เสี่ยวเฉียว เจ้าเองก็อยู่ด้วยเถอะ ดูแลอาจารย์ให้ดีๆ”

“เพคะ”

เสี่ยงเฉียวอยู่ต่อ ส่วนอันหลิงหยุนหันหลังเดินจากไป

กงชิงวี่หันมองเฟิงอู๋ฉิงที่ดูไม่ค่อยสบายใจนัก แล้วจึงกุมมืออันหลิงหยุนเดินออกไปพร้อมกัน

ฮั๋วฉิงหันมองเฟิงอู๋ฉิงผู้โชคร้าย ถูกคนหลอกใช้แล้วยังไม่รู้ตัวอีก

คนอื่นคารวะเขาเป็นอาจารย์แต่ไม่ให้อะไร แต่เขากลับถอดกำไลทั้งสองของตนเองให้ ตอนนี้ยังจะต้องเป็นคนใช้ดูเด็กให้อีก

ฮั๋วฉิงหันหลังเดินออกมา ประตูปิดลง เฟิงอู๋ฉิงก้มลงมองเจ้าห้าที่อยู่ในอ้อมแขน เจ้าห้าลืมตามองเฟิงอู๋ฉิงแล้วจึงหลับไป

ไม่นาน ที่ประตูก็มีการเคลื่อนไหว ประตุห้องถูกผลักออก เฟิงอู๋ฉิงเงยหน้าขึ้นมอง เจ้าเสือน้อยแบกร่างอวบอ้วนเดินเข้ามา

ด้านหลัง ราชาอีกาพาราชินีอีกาตัวเล็กๆเข้ามา ด้านหลังคือหมาจิ้งจอกหางสั้น ทั้งหมดเดินสะเปะสะปะเข้ามา

เฟิงอู๋ฉิงรักความสะอาด เกลียดขนสัตว์เป็นที่สุด เมื่อเห็นเจ้าเสือน้อยก็ทำหน้านิ่ง : “ไสหัวไป”

เจ้าเสือน้อยทำไม่สนใจเดินเข้าไปข้างใน เฟิงอู๋ฉิงมีหนังเสือขาวอยู่หนึ่งแผ่น เขาทำมาเพื่อเอาไว้ใช้นั่ง เมื่อเจ้าเสือน้อยเข้าไปข้างในก็ปีนขึ้นไป แล้วทำตัวเป็นเจ้าของหนังเสือขาว

เฟิงอู๋ฉิงโกรธจนหน้าเขียว : “พวกเจ้า......”

“อาจารย์ เชิญดื่มชา !”

เสี่ยวเฉียวรู้จักเอาใจ จึงได้รินน้ำชาส่งให้เฟิงอู๋ฉิง เฟิงอู๋ฉิงมองเสี่ยวเฉียวที่สวมใส่ไข่มุกเม็ดใหญ่ และดูว่านอนสอนง่ายตรงหน้า ก็รู้สึกชอบเป็นอย่างมาก

“ให้พวกมันออกไป”

เฟิงอู๋ฉิงยกชาขึ้นดื่ม เสี่ยวเฉียวพูดว่า : “อีกประเดี๋ยวข้าจะให้พวกมันออกไป ท่านแม่อยู่ด้านนอก หากรู้ว่าพวกนั้นถูกไล่ออกไป คงจะไม่ชอบใจแน่”

เมื่อเฟิงอู๋ฉิงคิดถึงว่าอันหลิงหยุนไม่ค่อยสบายนัก จึงไม่ได้พูดอะไรต่ออีก

อู๋ซานนั่งอยู่ที่หน้าต่าง : “เจ้าสำนัก ทำไมท่านถึงยกกำไลให้พวกเขา กำไลสามารถสั่งสิ่งของในสำนักทิงเฟิงได้”

“หุบปาก !” เดิมทีเฟิงอู๋ฉิงไม่อยากให้ใครรู้ แต่มาตอนนี้กลับรู้กันหมดแล้ว

เจ้าห้าลืมตาขึ้นมองเฟิงอู๋ฉิง แววตาที่ดูเย็นชาเหมือนกำลังมองดูของมือสอง

เฟิงอู๋ฉิงจะมองอย่างไรก็รู้สึกไม่สบายใจ

“หลับเถอะ”

เฟิงอู๋ฉิงตบเจ้าห้าเบาๆ เจ้าห้าก็นอนหลับไป

เสี่ยวเฉียวรินน้ำชาส่งให้อู๋ซาน : “ท่านลุง ท่านก็ดื่มชาด้วยสิ”

อู๋ซานหันมองเฟิงอู๋ฉิง แล้วจึงรับถ้วยชามาดื่ม

เมื่ออู๋ซานดื่มชาแล้ว เสี่ยวเฉียวก็รับถ้วยชากลับไป กลับไปถึงด้านหน้าของเฟิงอู๋ฉิง เสี่ยวเฉียวก็เริ่มจัดที่นอน

เสี่ยวเฉียวจัดที่นอนไปพลางถามไปพลาง : “อาจารย์ ท่านจะพักผ่อนหรือไม่ ?”

เฟิงอู๋ฉิงเลิกคิ้วแล้วหันมองเด็กน้อย ช่างรู้จักเอาอกเอาใจเสียจริง