ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 678

บทที่ 678 พบซูมู่หรงอีกครั้ง

เมื่อกงชิงวี่หลับ อันหลิงหยุนก็จากไป ฮั๋วฉิงรออันหลิงหยุนอยู่ที่ด้านนอกลาน เมื่อเห็นฮั๋วฉิงอันหลิงหยุนก็เดินเข้าไปหา ยังไม่ทันรอให้อันหลิงหยุนพุดอะไร นางก็เป็นลมไป

อันหลิงหยุนหันมองอีกาดำตัวน้อยที่อยู่บนฟ้า แล้วพูดว่า : “ไปกันเถอะ”

อีกาน้อยบินมุ่งหน้าออกนอกเมืองทันที

อันหลิงหยุนขึ้นรถม้า แล้วออกจากเมืองกลางดึก

หยุนจิ่นจัดการกับคนทั้งหมดที่ตามอันหลิงหยุนก่อน อันหลิงหยุนออกจากเมือง แล้วตรงไปยังคุกที่อยู่ห่างออกไปด้านนอกเมืองหลวงยี่สิบลี้

ครึ่งชั่วยามอันหลิงหยุนก้ไปถึงด้านนอกของคุก

อันหลิงหยุนสวมใส่ผ้าคลุมสีดำ แต่งตัวเป็นถางเหอ แล้วนำแผ่นป้ายให้คนที่เฝ้าเมืองดู

หลังจากเข้าไปแล้ว อันหลิงหยุนก็เข้าไปยังโกดังใต้ดินในคุก และก็ได้เห็นเงินและของมีค่ามากมายอยู่ด้านในจริงๆ

กงชิงวี่ตื่นขึ้นมา ก็เป็นวันรุ่งขึ้นแล้ว

หลังจากลุกขึ้น กงชิงวี่ก็รู้สึกมึนงงเล็กน้อย จึงสะบัดหัว กงชิงวี่ออกมาจากห้อง อาหยู่นอนอยู่ในลาน

ไม่รู้ว่าทำไมในลานไม่มีคน กงชิงวี่เตะอาหยู่ แล้วเดินออกไปด้านนอก หงเถาลุ่ยหลิ่วก็นอนอยู่บนพื้น ออกไปนอกประตู ฮั๋วฉิงเองก็นอนอยู่บนพื้น

กงชิงวี่เดินหาอยู่ในลานสักพักก็หาใครไม่เจอ กลับไปที่ลานจุนจื่อก็ไม่มี

กงชิงวี่เห็นหยุนจิ่นถึงนึกขึ้นได้ จึงถามนางว่า : “พระชายาไปไหน ?”

“เจ้านายบอกว่าจะไปย้ายของ นอกจากนั้นก็ไม่ได้พูดอะไรเพคะ”

กงชิงวี่รีบตามไปที่คุก อันหลิงหยุนไม่อยู่ที่นั่นแล้ว แต่เขาลงไปดูที่โกดังใต้ดิน ของก็ไม่อยู่แล้ว

หาอันหลิงหยุนทั้งวัน กงชิงวี่ก็ยังหานางไม่เจอ

เดิมทีเขาอยากจะตีนางสักที แต่ก็นึกเป็นห่วงว่านางจะเกิดเรื่อง กงชิงวี่รู้สึกร้อนใจเหมือนมีไฟเผา

ออกค้นหาไปทั่วทุกที่ ก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของอันหลิงหยุน

จริงๆแล้ว อันหลิงหยุนเองก็ประหลาดใจมาก ที่นางพบกับซูมู่หรงได้

อันหลิงหยุนนำของซ่อนเอาไว้เรียบร้อย กำลังเตรียมตัวที่จะกลับ แต่นางเดินไปได้ไม่ไกล ก็เห็นคนควบม้ามาอย่างเร็วจากฝั่งตรงข้าม เดิมทีอันหลิงหยุนคิดที่จะหลบ แต่ใครจะไปรู้ว่าตอนที่ม้าวิ่งมาถึงก็หยุดลง คนที่ลงมาจากม้าก็เปิดผ้าคลุมของนางออกทันที

ถ้าหากไม่พบกันก็คงจะดี แต่เมื่อพบกันก็ยิ่งทำให้ตกตะลึง !

อันหลิงหยุนคิดว่าคงจำคนผิด เพราะที่นี่ก็เป็นแผ่นดินใหญ่ซื่อฟาง

แต่ว่าเมื่อซูมู่หรงยิ้ม นางก็เหมือนถูกฟ้าผ่า

“เห็นอาจารย์ไม่ดีใจหรือ ?” ซูมู่หรงรู้สึกขำ

อันหลิงหยุนกลับยิ้มไม่ออก

ซูมู่หรงสวมใส่เสื้อผ้าสีดำ แต่งกายด้วยชุดของทหารองครักษ์ มีผ้าสีแดงอยู่เหนือไหล่ เป็นการแต่งตัวที่ดูแปลกจริงๆ

อันหลิงหยุนรู้ว่า นี่ไม่ใช่การแต่งกายของประเทศต้าเหลียง

อีกทั้งหวูโยกั๋วก็ไม่ได้แต่งกายเช่นนี้

ก้เหลือแค่สองประเทศ คนของประเทศเฟิ่งว่ากันว่านับถือผู้หญิงเป็นใหญ่ แต่ดูๆไปแล้วซูมู่หรงคงไม่ได้รับราชการในประเทศเฟิ่ง

“เจ้าชื่ออะไร ?” อันหลิงหยุนรู้ว่าประโยคนี้ฟังดูแปลก แต่จะไม่ถามก็คงไม่ได้

ซูมู่หรงยิ้มกว้าง ซูมู่หรงซึ่งอายุยี่สิบปี ร่างกายเต็มไปด้วยพลังแห่งความสดชื่นสดใส อันหลิงหยุนนึกออกว่าเขาเป็นคนแก่ จึงรู้สึกสับสน

“ข้าแซ่ซู ซูมู่หรง เป็นองค์ชายสามของหนานอี้ ไม่นานก็จะได้รับการสถาปนาขึ้นเป็นฮ่องเต้แล้ว”

“......” สีหน้าของอันหลิงหยุนเปลี่ยนไปแล้ว : “องค์ชายสามของหนานอี้ ?”

“ถูกต้อง”

“......” อันหลิงหยุนไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี เป็นความผิดพลาดที่น่ากลัวจริงๆ

“คุณทำเช่นนี้ดุจะไม่เหมาะสม ?”

“ไม่มีคำว่าเหมาะสมหรือไมเหมาะสม ผมเคยบอกแล้วว่า จะต้องหาเขาเพื่อแข่งขันกันให้ได้ ตอนนี้ผมกับเขาเหมือนกัน”