ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 679

บทที่ 679 หายใจ

อันหลิงหยุนหันกลับไปมอง กงชิงวี่โยนบังเหียนม้าแล้วเดินตรงมาทางนี้ คนที่เหลือก็เดินเข้ามาทางนี้ กงชิงวี่พูดว่า : “นี่เป็นเรื่องระหว่างพวกเรา ใครก็ห้ามเข้ามาใกล้ทั้งนั้น”

ซูมู่หรงหัวเราะออกมา : “ท่านคงเข้าใจอะไรผิดแล้ว พวกเขาเป็นคนของข้า”

“ข้าไม่สนว่าจะเป็นคนของใคร” กงชิงวี่หันมองอันหลิงหยุนอย่างดุร้าย แล้วเดินเข้าไปหาซูมู่หรง

อันหลิงหยุนรู้สึกจนใจ ทำเหมือนว่านางจงใจที่จะหลอกล่อคน สวรรค์รู้ว่านางไม่ได้ทำ !

ใครจะไปรู้ว่าแค่มาขนย้ายเงินกับของมีค่า แล้วจะถูกคนคนนี้พบเข้า ถ้ารู้ว่าจะเป็นเช่นนี้ เช่นนั้นนางคงไม่เลือกที่จะ......

เมื่อคิดถึงตอนนี้ อันหลิงหยุนก็รู้สึกเด็ดเดี่ยวขึ้นมา

เรื่องบางเรื่องไม่อาจรอช้าได้ นางไม่อาจปล่อยให้ฮ่องเต้ชิงหยู่มีโอกาสได้แม้เพียงนิดเดียว นางจะต้องปกป้องมู่มิง นางจะไม่มีวันยอมเชื่อฮ่องเต้ชิงหยู่อีกแล้ว

เป็นฮ่องเต้ เห็นผู้หยิงเป็นของเล่นนั้นก็พอจะให้อภัยได้ แต่ก็ไม่ควรที่จะตีสองหน้า

อันหลิงหยุนนึกถึงตอนที่เคยเห็นด้านที่ชั่วร้ายของฮ่องเต้ชิงหยู่ ก็ไม่คิดที่จะมีความหวังอะไรอีกต่อไปแล้ว

เขาเป็นฮ่องเต้ นางไม่มีทางทำอะไรเขาได้ แต่ก็ไม่อาจนั่งอยู่เฉยๆได้

อันหลิงหยุนหัวเราะเยาะตัวเอง ที่ผ่านมานางไร้เดียงสาเกินไป การกลับชาติมาเกิดที่นี่ ที่ไหนที่มีความเมตตาและศีลธรรมอีก

“ข้าเห็นตาของเจ้าก็รู้ว่าเคยพบกันมาก่อน เป็นเจ้านี่เอง !”

ซูมู่หรงรู้สึกขำ : “เป็นข้า ไม่ใช่ว่าเจ้าอยากจะประลองกับข้ามาตลอดหรือ ข้ามาแล้ว !”

“มาก็ดี ข้ากำลังโกรธจนอยากจะฆ่าเจ้าอยู่พอดี”

“กงชิงวี่ ข้าคือองค์ชายสามแห่งหนานอี้ หากเจ้าฆ่าข้า ทั้งสองประเทศจะต้องรบกันอย่างแน่นอน เจ้าคิดว่าหนานอี้ของข้าคือหวูโยกั๋วอย่างนั้นหรือ ? เลี้ยงอีกาเอาไว้เป็นพวก

ข้ารู้แจ้งดีว่า แผ่นดินใหญ่ซื่อฟางในตอนนี้ ที่ไร้ประโยชน์ที่สุดก็คือหวูโยกั๋ว และลำดับต่อมาก็คือประเทศต้าเหลียง

หนานอี้ของข้าคือประเทศที่ร่ำรวยที่สุดในบรรดาสี่ประเทศ เป็นประเทศที่แข็งแกร่งที่สุด เพียงแค่หนานอี้เดินทัพขึ้นเหนือ ประเทศต้าเหลียงของพวกเจ้าจะต้องล่มสลายอย่างแน่นอน”

“ถึงอย่างนั้นก็ต้องฆ่า !”

กงชิงสี่เดินเข้ามา ซูมู่หรงเองก็ไม่แสดงความอ่อนแอให้เห็น : “สุดท้ายแล้วใครจะตายก็ยังไม่รู้”

ทั้งสองต่อสู้กัน แสงสะท้อนของกระบี่เป็นประกายวิบวับ อันหลิงหยุนรู้สึกสับสน

จริงๆแล้วในแผ่นดินใหญ่ซื่อฟาง ประเทศต้าเหลียงอ่อนแอขนาดนี้เชียวหรือ

ขณะที่ทั้งสองต่อสู้กัน อันหลิงหยุนคิดที่จะอาศัยจังหวะนี้หลบหนี แต่ผลสุดท้ายกลับถูกทหารของซูมู่หรงเข้ามาขวางเอาไว้

อันหลิงหยุนยืนอยู่ตรงนั้น แล้วนำเข็มเงินออกมา ทางเลือกสุดท้ายนางอาจจะฆ่าคนพวกนี้

“อย่าทำร้ายนาง” ซูมู่หรงกลัวว่าอันหลิงหยุนจะเกิดเรื่อง ยังไม่ทันรอให้คนเหล่านั้นลงมือ เขาก็ดุไปเสียก่อน

อันหลิงหยุนกันมองทั้งสองคนทั่งคงต่อสู้กัน ก็หันหลังขึ้นม้าไป นางไปก่อนโดยไม่รอกงชิงวี่

กลังว่าซูมู่หรงจะหาเจอ นางจึงรีบจากไปอย่างรวดเร็ว

ซูมู่หรงแสยะยิ้ม : “เป็นอย่างไรล่ะ นี่นะหรือความรักของพวกเจ้าสองสามีภรรยา ?”

“เรื่องของครอบครัวข้า ไม่ต้องให้เจ้าเข้ามายุ่ง วันนี้ข้าจะจัดการกับเจ้า ดุซิว่าเจ้าจะไปยุ่งเรื่องของคนอื่นได้อีกไหม” กงชิงวี่เคลื่อนไหวเร็วขึ้น ซูมู่หรงดูเหมือนจะรับมือไม่ไหว

กงชิงวี่ยิ่งดุดันขึ้น ซูมู่หรงถอยร่นไปหลายก้าวโดยไม่ทันตั้งตัว ที่หน้าอกถูกแทงเข้าหนึ่งครั้ง

กงชิงวี่ชักกระบี่กลับ ซู่มู่หรงเดินโซเซกระอักเลือดออกมา ซูมู่หรงเงยหน้าขึ้นมองกงชิงวี่ บนหน้าผากมีเหงื่ออกอยู่เต็มไปหมด

กงชิงวี่มีใจคิดจะฆ่า จึงยกดาบแล้วมุ่งตรงไปข้างหน้า มีแสงสีแดงแวบขึ้นมา ซูมู่หรงถูกโยนขึ้นไปบนหลังม้า คนที่เหลือเข้ามาขวางทางกงชิงวี่เอาไว้

ผู้หญิงในชุดสีแดงอุ้มซูมู่หรงเอาไว้ แล้วหันหน้ากลับไปมองกงชิงวี่ที่ถูกขวางเอาไว้ จากนั้นจึงหันกลับมาพาซูมู่หรงจากไป

รอจนกระทั่งกงชิงวี่ฆ่าคนที่เข้ามาขวางจนหมด ซูมู่หรงก็จากไปไกลแล้ว

กงชิงวี่หันกลับไปขึ้นม้า แล้วไปตามอันหลิงหยุน

อันหลิงหยุนอยากจะรีบไปโดยเร็ว แต่ม้าไม่ค่อยเชื่อฟังนัก ไปได้ไม่ไกล ม้าก็เดินเข้าไปในเส้นทางภูเขาที่ขรุขระ อันหลิงหยุนรู้สึกไม่ดี แต่กำลังของนางในตอนนี้ หากอยากจะลงจากม้าแล้วหนีไปก็คงจะเป็นไปไม่ได้

มองดูเส้นทางภูเขาที่ขรุขระ ถึงแม้จะไม่ได้ทำให้นางต้องตกม้าตาย แต่นางก็ไม่อาจรู้สึกดี

ในสถานการณ์ที่จนใจ อันหลิงหยุนทำได้แค่เพียงไปตามความต้องการของม้า

เมื่อลงมาจากทางภูเขาที่ขรุขระ อันหลิงหยุนก็มาถึงพื้นหญ้าแห่งหนึ่ง ด้านหน้าของพื้นหญ้ายังมีบ่อน้ำอยู่อีกด้วย