ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 680

บทที่ 680 ประเทศต้าเหลียงจนจริงๆ

คนที่อยู่ข้างหน้าไม่พูดไม่จา กงชิงวี่จึงใช้มือจับไว้ ม้าเดินไปอย่างราบเรียบ เอาหัวของอันหลิงหยุนพิงเข้ามาในอ้อมแขนของกงชิงวี่ แล้วจึงกลับไปด้วยกัน

กงชิงวี่สั่งคงให้ไปที่หนานอี้ทันที แล้วประกาศให้คนที่อยู่ในหนานอี้ ส่งเรื่องทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกลับองค์ชายสามกลับมาให้เร็วที่สุด

อันหลิงหยุนตื่นขึ้นมาก็ถึงจวนอ๋องเสียนเรียบร้อยแล้ว ลงจากม้ากงชิงวี่ก็อุ้มอันหลิงหยุนเดินกลับไป

กว่าจะกลับไปถึงลานโอวหลานก็มืดแล้ว ฉั๋วฉิงรออยู่ในลานเป็นเวลานานแล้ว เมื่อเห็นอันหลิงหยุนแต่งกายแปลกประหลาดถูกอุ้มเข้ามา ก้อยากจะตามเข้าไปด้วย

เพิ่งจะเข้าไป กงชิงวี่ซึ่งอุ้มอันหลิงหยุนอยู่ก็หันกลับมา มองด้วยแววตาที่ไม่สบอารมณ์นักและไม่พูดไม่จา

“แม่ทัพน้อยเป็นแขกของจวน ข้าเองก็ไม่ได้ว่าอะไร เพราะเป็นเรื่องที่พระชายารับปากเอาไว้ แต่ถ้าหากแม่ทัพน้อยคิดจะเข้ามาแทรกแซงเรื่องระหว่างเราสองสามีภรรยา ข้าคงทำได้เพียงแค่ทูลเชิญฝ่าบาท ให้เชิญแม่ทัพน้อยออกไป”

กงชิงวี่ทำสีหน้าเด็ดขาด ฮั๋งฉิงจึงหยุดฝีเท้าเอาไว้ที่หน้าประตู แล้วเหลือบไปมองอันหลิงหยุนที่กำลังสะลึมสะลือ แล้วถามว่า : “นางเป็นอย่างไรบ้าง ?”

กงชิงวี่สีสีหน้าไม่น่าดูนัก แค่เรื่องของซูมู่หรงก็รบกวนจิตใจเขาจนน่าโมโหมากพอแล้ว ตอนนี้ยังมีฮั๋วฉิงเพิ่มเข้ามาอีกคน

“ดีมาก เชิญแม่ทัพน้อยกลับไปก่อน อาหยู่ ส่งแขก !”

กงชิงวี่หันหลังกลับ แล้วอุ้มอันหลิงหยุนไปยังสระกำมะถัน เข้าไปก้อาบน้ำด้วยกัน

อันหลิงหยุนถูกวางลงในสระกำมะถัน นางเองเริ่มถอดเสื้อผ้าออก

เมื่อลงไปในน้ำ อันหลิงหยุนเข้าไปนั่งพิงอยู่ที่ก้อนหินก้อนใหญ่

กงชิงวี่เองก็ทำเช่นเดียวกับนาง เริ่มถอดเสื้อผ้า

เมื่อลงไปในน้ำ กงชิงวี่ก็เดินเข้าไปหาอันหลิงหยุน

“ข้าทำอะไรผิดกันแน่ ? ช่วยบอกให้ข้ารู้สักอย่างได้ไหม ?” กงชิงวี่ทำสีหน้าครุ่นคิด เดิมทีคิดที่จะสั่งสอนอันหลิงหยุน แต่เมื่อถอดเสื้อผ้า เขากลับว่าง่ายขึ้นมาทันที !

เหมือนกับว่าที่บ้านมีภรรยาที่ดุ ส่วนสามีนั้นล้มเหลว !

อันหลิงหยุนลืมตา : “ท่านอ๋องช่างรู้จักพูดเล่นเสียจริง เงินนั่นไม่ใช่ว่าท่านอ๋องบอกว่าจะให้หม่อมฉันหรอกหรือ ?”

“ข้าบอกว่าจะให้ แต่ไม่ได้ให้หยุนหยุนเอาไป ตอนนี้เอาไปจนหมดแล้ว ทหารที่อยู่ตามชายแดนของข้า ราษฎรของประเทศต้าเหลียง ไม่ใช่ว่าจะต้องหมดหวังหรอกหรือ ?

พื้นดินของประเทศต้าเหลียงไม่ได้อุดมสมบูรณ์ แต่มีประชากรจำนวนมาก ถ้าหากไม่มีเงิน ก็คงจะต้องใช้ชีวิตด้วยความยากลำบาก

ไม่ง่ายที่ข้าจะหาเนื้ออันโอชะได้ จึงหวังว่าจะช่วยบรรเทาทุกข์ให้แก่ประเทศต้าเหลียงได้ หยุนหยุนทำเช่นนี้ ไม่ใช่ว่าทำให้ข้าตกที่นั่งลำบากหรอกหรือ ?”

อันหลิงหยุนไม่ยินดีนัก : “หม่อมฉันแค่ไม่เข้าใจว่า ท่านอ๋องมีความสามารถในการรักษาประเทศ แต่กลับคิดเรื่องบางอย่างที่ไม่ตรงกับหลักความเป็นจริง

หากเป็นตามที่ท่านอ๋องพูด เงินเหล่านั้นถูกส่งให้แก่ราษฎรของประเทศต้าเหลียงจริงๆแล้วจะเป็นยังไง ราษฎรได้รับเงินมากมายแล้วยังไง ?

พวกเขาก็เพียงรู้สึกว่า ฮ่องเต้ของประเทศต้าเหลียงทรงมีเมตตา รักราษฎรเหมือนลูก มีเงินให้พวกเขาใช้

ตัวของพวกเขาเองไม่แน่ว่าก็อาจจะโกรธ

ข้าเข้าใจดี ตอนนี้อำนาจของประเทศต้าเหลียงมาจากราษฎรเป็นสำคัญ เป็นเพราะราษฎรของประเทศต้าเหลียงมีความเป็นอยู่ที่อยู่ดีกินดี

ราษฎรไม่ชอบสงคราม รู้สึกว่าการทำสงครามนั้นสิ้นเปลืองทั้งแรงและทำลายทรัพย์สิน ข้าราชบริพารในราชสำนักและเหล่าทหารยังดี แต่ถ้าเป็นบัณฑิตนั้นน้อยมากที่เต็มใจจะทำสงคราม

แค่ครัวเรือนเล็กๆหลังหนึ่ง ก็สามารถหาเงินออกมาได้มากมายขนาดนั้น ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ

ทั้งหมดนี้เป็นเพราะ เหล่าบัณฑิตเหล่านั้นโลภในทรัพย์สิน ส่วนราษฎรของเพียงแค่กินอิ่มก็ไม่ร้องขออะไรอีก

จริงๆแล้วในสายตาของประชาชน ใช้ชีวิตตรงหน้าให้ดีก็พอแล้ว

แต่ข้าควรจะรู้ว่า การทำเช่นนี้ ทำให้ราษฎรไม่คิดที่จะทำงานหนัก

เด็กๆไม่ยอมไปเรียนหนังสือ เอาแต่เล่นสนุกอยู่ที่บ้าน เวลามีศึกสงคราม ราษฎรก็ไม่มาเข้าร่วม บางคนกลัวการรบจนถึงขึ้นนำลูกชายไปซ่อนไว้

เหล่านี้คือปัญหาที่ซ่อนอยู่ของประเทศต้าเหลียง

ฮ่องเต้ไม่ใช่กษัตริย์ที่หน้ามืดตามัว แต่เป็นกษัตริย์ที่อ่อนแอ

เขาไม่สนใจอะไร ก็จะอยู่เฉย

อ๋องตวนยังเข้มแข็งกว่าเขาเสียอีก อย่างน้อยอ๋องตวนก็หาเงินเพื่อเลี้ยงดูราษฎรต้าเหลียง เติมเต็มคลังของประเทศ

เพียงเขากลับคิดเพื่อผู้หญิงเพียงแค่คนเดียว