ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 684

บทที่ 684 ฮั่วฉิงผู้ซื่อตรงเปิดเผย

ราชครูจุนนั่งอยู่บนเก้าอี้ประจำตำแหน่ง ปรายตามองไปที่ชายที่ถูกหามกลับมา เขาเพียงแค่มองดูอย่างเฉยชา

คนที่อยู่บนพื้นได้รับการรักษามาแล้ว คนที่ไปรับเขากลับมา ก็บอกไว้เช่นกันว่าเขาจะดีขึ้น

ราชครูจุนเหลือบมองคนที่คุกเข่าอยู่ข้าง ๆ หยิบถ้วยชาขึ้นมา เปิดฝาถ้วยแล้วเป่าชาในถ้วยเบาๆจากนั้นจึงเอ่ยถามว่า "ใครสั่งให้เจ้าทำ?"

คนที่อยู่บนพื้นตัวสั่นระริก ร้องไห้พลางเอ่ยตอบไปว่า“ ท่านราชครู ข้าน้อยก็ไม่รู้ขอรับ”

"เจ้าไม่รู้แล้วใครจะรู้? แต่ไหนแต่ไรมา ม้าในจวนนี้ คนไหนขับรถม้าคนนั้นเป็นผู้ดูแล เงินเดือนเจ้าห้าตำลึงต่อเดือน เป็นข้าที่จำผิดไปหรืออย่างไร?" ราชครูจุนวางถ้วยชาลง เหยียดตามองไปที่คนขับรถม้าที่อยู่บนพื้น

ในจวนราชครูแห่งนี้ มีคนอยู่สองประเภทที่จะมีเงินเดือนมาก ประเภทที่หนึ่งคือคนขับรถม้า คนที่มาเป็นคนขับรถม้าในจวนราชครู จะมีความแตกต่างจากคนขับของจวนอื่น ๆอยู่ คนขับเหล่านี้มีหน้าที่ประการแรกคือขับรถ หน้าที่ประการที่สองคือต้องเลี้ยงดูให้อาหารม้า

ในแง่หนึ่งจะช่วยลดทอนความยุ่งยากได้มาก และช่วยให้คนขับรถม้าเก็บออมเงินได้มากกว่าเดิม ในแง่ที่สองคือ เมื่อให้คนขับรถม้าเลี้ยงดูม้าเอง จะช่วยให้รู้ว่าม้าต้องการอะไร

หากม้าตัวนี้ล้มป่วย คนขับรถม้าจะต้องรู้ดีก่อนใครทั้งหมด

คนหนึ่งคนทำงานในส่วนของคนสองคน ดังนั้นจึงต้องจ่ายเงินสองเท่าเป็นธรรมดา

และอีกงานหนึ่งก็คือ แม่นมที่คอยเลี้ยงดูบรรดาเด็ก ๆ ในจวนจุนนั่นเอง แม่ที่ต้องทิ้งลูกของตัวเอง มาทำหน้าที่เลี้ยงดูเด็ก ๆในจวนจุน ทั้งเหนื่อยยากทั้งปวดใจ เงินที่ให้ก็สมควรต้องมากเพียงพอกับงานที่ทำ

กฎเกณฑ์ที่ราชครูจุนเป็นผู้กำหนดด้วยตัวเองเช่นนั้น ทำไมเขาจะไม่เข้าใจเหตุผล ว่าเป็นเพราะอะไร?

คนบนพื้นหน้าซีดเผือด: "ท่านราชครู แต่ข้าไม่รู้ว่าจริงๆนะขอรับ ว่ามันเกิดอะไรขึ้น"

ราชครูจุนมองไปที่ภรรยาและลูก ๆ ของคนพูดทั้งเด็กจนถึงแก่ รวมๆแล้วมีทั้งหมดหกถึงเจ็ดคน

“ หากเจ้าไม่รู้ เช่นนั้นก็ส่งลูก ๆ ของเจ้าไปให้หมากินซะเถอะ” คิ้วทั้งสองข้างของราชครูจุนเลิกสูงตั้งตรงจนเหมือนไม้กวาด เดิมทีเขาก็ดุร้ายอยู่แล้ว แต่มาตอนนี้ ใบหน้าของเขาดูราวกับเหยี่ยวยามออกล่าเหยื่อไม่มีผิด ยิ่งทำให้เขาดูน่ากลัวขึ้นไปกว่าเดิมหลายเท่า

คนรับใช้ในจวนที่เป็นชายฉกรรจ์สองสามคนเดินเข้ามา ลากตัวลูกทั้งสองคนของเขาออกไป ทำให้คนที่อยู่บนพื้นคลานขึ้นมา ร้องไห้อ้อนวอนอย่างน่าเวทนา

ราชครูจุนยกเท้าขึ้น แล้วเตะใส่คนที่คลานเข้ามาอย่างเต็มฝ่าเท้า : "เจ้าไม่พูด ก็แปลว่าเจ้าไม่สนใจความเป็นตายของลูกเจ้า พวกเขาถูกโยนให้หมากินแล้ว ทั้งหมดก็เป็นเพราะพ่อที่ไม่ได้เรื่องอย่างเจ้าเป็นคนให้ร้ายจนตาย ต่อให้พวกนั้นกลายเป็นผี ก็ไม่มีวันปล่อยเจ้าไปแน่"

ขาของคนขับรถม้าเพิ่งผ่านการผ่าตัดมา ยาชาของเขายังไม่หมดฤทธิ์ เขาร้องไห้อยู่บนพื้นจนน้ำตานองหน้า

ทั้งครอบครัวร้องไห้อย่างน่าเวทนา

แม่ที่แก่ชราของเขาคุกเข่าลงตรงหน้าเขา ออกแรงทุบตีเขาอย่างหนัก: "เจ้าพูดสิ รีบพูดเร็ว ๆเข้า เจ้าจะทำร้ายหลานชายข้าจนตายหรืออย่างไรกัน?"

ราชครูจุนมองไปที่หญิงชรา พลางเอ่ยต่อ: "เขาไม่พูด เช่นนั้นก็ลากเมียเขาไปตีให้ตายซะเถอะ"

มีคนเดินเข้ามาจากอีกด้าน ตรงมาลากตัวลูกสะใภ้ของนางออกไปเฆี่ยนตี

ทั่วทั้งลานดังระงมไปด้วยเสียงร้องไห้อ้อนวอนอย่างน่าอเนจอนาถ กงชิงวี่เดินมาจนถึงหน้าประตู แต่ไม่ได้เข้าไป ก็หยุดแล้วดูเหตุการณ์ต่อ

ชายคนนั้นจะเป็นตายก็ไม่ยอมพูด ราชครูจุนปรายสายตาไปมองคนที่อยู่ข้างๆ ชายคนนั้นลากชายบนพื้นไปอีกด้านหนึ่ง หยิบดาบออกมาเล่มหนึ่ง สั่งให้คนดึงขาทั้งสองข้างของชายคนนั้นออกจากกัน สั่งให้อีกคนมาลงดาบตัดมันเสียให้ขาด

ชายคนนั้นกลัวมาก จนเหงื่อกาฬแตกพลั่กเต็มใบหน้า ครั้งนี้เขารีบร้องตะโกนว่าพูดแล้วดังลั่น

“ ข้าพูดแล้ว ข้าพูด .... ”

ราชครูจุนปรายตามองไปที่ชายที่ถือมีด ชายถือมีดจึงก้าวไปด้านข้าง รอให้ชายคนนั้นพูดออกมา

ชายคนนั้นร้องไห้ขณะที่บอกเล่าเรื่องราวทั้งหมด เรื่องก็คือเขาเล่นพนันแล้วเสีย ทั้งยังเป็นหนี้จำนวนไม่น้อยอีกด้วย คนในบ่อนพนันจึงมาตามหาเขาเพื่อทวงหนี้ ยังบอกอีกว่าถ้าไม่ยอมคืนเงินจะบุกไปถึงจวนท่านราชครูเพื่อทวงเงินเลยทีเดียว เขาไม่มีทางเลือกแล้วจริงๆ จึงบอกไปว่าอีกสองวันจะคืนเงินให้

ไม่อยากให้ใครรู้เห็นเรื่องนี้ คนในบ่อนจึงบอกกับเขาว่า สามารถให้เงินเขาได้ อีกทั้งไม่ใช่จำนวนน้อยๆด้วย เป็นเงินถึงหนึ่งพันตำลึงเลยทีเดียว เพียงแต่เขาจะต้องช่วยทำเรื่องเรื่องหนึ่ง

ในตอนแรกเขาก็ลังเลอยู่ เมื่อถามไปว่าเป็นเรื่องอะไร เขาก็ไม่ตอบรับว่าจะทำ การลอบทำร้ายพระชายาเสียน เป็นเรื่องร้ายแรงถึงขั้นถูกตัดหัวได้เลยทีเดียว แต่อีกฝ่ายบอกว่าถ้าเขาไม่ทำ ก็จะฟ้องคนในจวนท่านราชครู เรื่องที่เขาติดหนี้พนัน

คนขับรถม้าขบคิดไปมา สรุปว่าจะทำหรือไม่ก็ตายเท่ากัน จึงรับเงินพันตำลึงมา

ชายคนนั้นบอกว่าจะติดต่อเขาเอง แต่ผ่านไปหลายวันก็ยังไม่ติดต่อมาหาเขา เขาจึงคิดว่าเรื่องนี้คงจบไปแล้ว ใครจะรู้ว่าเมื่อเช้านี้ชายคนนั้นก็มาหาเขา เพื่อไม่ให้มีใครรู้ เขาจึงรีบขับรถม้าออกไป สุดท้ายจึงเกิดเรื่องขึ้น