ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 685

บทที่685ระบายโทสะแทนเจ้าของร่างเดิม

อันหลิงหยุนไม่รู้สึกเห็นด้วย:“ ข้าเป็นคุณหนูลูกผู้ดีมีเงิน ในเมืองหลวงนี้มีคนที่อิจฉาริษยาข้าจนนับไม่ถ้วน ที่เกลียดชังข้าก็มากล้นดาษดื่น ความคิดที่อยากจะฆ่าข้าให้ตายไปพ้นๆ ก็คงเป็นความคิดอันหนึ่งอันเดียวกันของพวกนางอยู่แล้วล่ะ

อย่างที่เจ้าพูดนั่นแหล่ะ เพื่อให้ได้แต่งกับท่านอ๋องข้าจึงใช้วิธีการชั่วช้า อ๋องเสียนถูกพ่อของข้าใช้อำนาจที่มีในมือแบบพร่ำเพรื่อ มาบีบบังคับให้จำต้องยอมแต่งข้าจนได้

เขาไม่ฆ่าข้า แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าคนอื่นจะไม่ฆ่าข้านี่

แต่ก่อนนี้ในเมืองหลวง ไม่ว่าเรื่องเลวร้ายอะไร ข้าก็ล้วนเคยทำมาแล้วทั้งหมด เห็นเด็กที่อายุเพิ่งจะสามขวบกินหมั่นโถวอยู่ ข้ายังอดไม่ได้ถึงกับไปแย่งมันมา โยนลงกับพื้นแล้วเหยียบมันจนแหลกเป็นชิ้น ๆ จากนั้นค่อยมองดูเด็ก ๆเหล่านั้นร้องไห้กระจองอแง

พวกผู้ใหญ่เห็นว่าเป็นข้า ก็กลัวคนที่อยู่เบื้องหลังข้า จึงไม่มีใครกล้าตอแยเอาความอะไร

ข้าเป็นเหมือนจอมอันธพาลน้อยประจำเมืองหลวง เจ้าไม่ได้อยู่ในเมืองหลวง เป็นธรรมดาที่จะไม่รู้เรื่องนี้ ถึงอยากรู้ก็ไม่ยาก เจ้าสามารถไปถามใครต่อใครดูก็ได้ว่า คุณหนูใหญ่แห่งจวนแม่ทัพอันเป็นคนแบบไหนกันแน่

เป็นพวกที่แม้แต่เด็กหรือคนแก่ ก็ไม่ละเว้นใช่หรือไม่? "

ฮั่วฉิงพินิจมองอันหลิงหยุนที่ใช้ฝ่ามือท้าวคาง เผยใบหน้าอันงดงามละเอียดอ่อนอย่างเหม่อลอย คล้ายตกอยู่ในภวังค์

ในขณะที่อันหลิงหยุนพูดเรื่องแบบนี้ออกมา ในดวงตาก็ปรากฏหยาดน้ำตาคลอเบ้า จู่ๆนางก็พบเรื่องสำคัญเรื่องหนึ่งขึ้นมา นั่นคือ คำพูดเหล่านี้ไม่ใช่สิ่งที่นางอยากจะพูด แต่เป็นคำพูดของผู้หญิงอีกคน ซึ่งก็คือเจ้าของร่างเดิมคนนั้นต่างหาก

อันหลิงหยุนยังอยากจะพูดอะไรบางอย่างอีก แต่จู่ๆก็ยกยิ้มอย่างเย็นชาออกมา

"เจ้าไม่ใช่ข้า เจ้าจะรู้ได้อย่างไรว่า คนที่อยากฆ่าข้าเหล่านั้นจะทำไปเพื่ออะไร?" อันหลิงหยุนพูดต่อ รู้ดีว่าตัวนางเองไม่อาจควบคุมตัวเองได้อีกต่อไป

จู่ๆฮั่วฉิงพูดขึ้นอย่างกะทันหัน : "เจ้าเกลียดบรรดาคนที่มีพ่อแม่ แล้วมาอยู่ต่อหน้าเจ้าอย่างนั้นใช่หรือไม่?"

อันหลิงหยุนหันหน้าหนี สายตาจับจ้องไปที่กำแพง ความทรงจำบางอย่างเกี่ยวกับเจ้าของร่างเดิมเมื่ออายุได้ห้าขวบพลันปรากฏขึ้น ในเวลานั้นเจ้าของร่างเดิมยังเป็นเด็กที่มีความประพฤติดีเรียบร้อยว่าง่าย เชื่อฟังและรู้ความคนหนึ่งทีเดียว แม่นมที่ดูแลนางจูงมือพานางเดินไปซื้อของอยู่บนท้องถนน

นางออกไปข้างนอกกับแม่นม แม่นมยังซื้อของเล่นดีๆให้นางเล่นด้วย นางมีความสุขมาก

ระหว่างทางกลับบ้าน แม่นมต้องการซื้อของใช้จำเป็นบางอย่าง จึงพานางเข้าไปในร้านแห่งหนึ่งเพื่อซื้อของ นางถือของเล่น เล่นอยู่ที่หน้าประตู ในตอนที่แม่นมไม่ได้สังเกต นางก็วิ่งออกไปข้างนอก นางเห็นเด็กสองสามคนที่หน้าประตู จึงเข้าไปหาพวกนางเพื่อเล่นด้วย สุดท้ายยังมอบของเล่นในมือให้พวกเขามาเล่นด้วยกันกับนาง

ทันทีที่เด็ก ๆพวกนั้นเห็นนาง ต่างก็ลุกขึ้นมาล้อมนางเป็นวงกลมเพื่อรังแกทันที ไม่เพียงแต่แย่งของเล่นในมือนางไปเท่านั้น ยังผลัดกันผลักนางไปมาอีกด้วย

นางเป็นแค่เด็กคนหนึ่ง ถูกทำแบบนั้นใส่ย่อมต้องหวาดกลัวเป็นธรรมดา แต่นางก็ไม่กล้าลงมือทำอะไรรุนแรง จึงเริ่มร้องไห้ด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ

เมื่อเด็ก ๆพวกนั้นเห็นนางร้องไห้ ก็กลัวว่าเสียงของนางจะพาพวกผู้ใหญ่มาที่นี่ จึงพากันลากตัวนางเข้าไปในตรอกที่ลับตาคน ไม่เพียงแต่ทุบตีนางเท่านั้น ยังถอดเสื้อผ้าสวย ๆ ของนางออกจนหมด

เสื้อผ้าถูกโยนลงพื้น เด็ก ๆพวกนั้นต่างพากันทั้งเหยียบทั้งย่ำจนสุดชีวิต

นางโกรธมากจนวิ่งเข้าไปผลักเด็ก ๆพวกนั้นออกไป เด็กพวกนั้นรวมหัวกันเรียกนางว่า เด็กไม่มีแม่ ยังบอกอีกว่าพ่อของนางก็ไม่ต้องการนางแล้ว ถึงได้เอาแต่ออกไปทำสงครามไม่ยอมกลับบ้าน

เจ้าของร่างเดิมที่อายุยังน้อยได้ยินแล้วก็รู้สึกเสียใจมาก จึงเอาแต่ร้องไห้ไม่หยุด เด็กพวกนั้นก็เอาแต่เรียกนางว่าเด็กป่าเถื่อน ทั้งยังพูดซ้ำ ๆ ว่า พ่อของนางก็ไม่ต้องการนางแล้วไม่หยุด

สุดท้ายเด็กพวกนั้นต่างก็วิ่งหนีไป นางได้แต่ร้องไห้เดินกลับมาหาแม่นม

แม่นมเห็นสภาพของนางเข้าก็ตกใจมาก แต่เพราะแม่นมกังวลว่ากลับไปจะถูกตำหนิใหญ่โต จึงกล่อมให้นางหยุดร้องไห้ พอกลับไปก็หาของกินอร่อย ๆให้นาง

เจ้าของร่างเดิมอายุยังน้อย ตามแม่นมกลับไปก็ไม่ได้พูดอะไรทั้งสิ้น

แต่ในใจของนางมีบาดแผลที่เป็นเงาตามติดไปแล้ว หลังจากนั้น ทุกครั้งที่นางออกไปข้างนอก ก็จะคอยสังเกตเด็กคนอื่น ๆ อยู่เสมอ นางพบว่าเด็ก ๆที่อยู่รอบจวนแม่ทัพต่างก็รู้จักนาง ต่างก็รู้ว่านางไม่มีแม่ และพ่อก็ไม่ต้องการนางแล้ว

นางได้รับแรงกระตุ้นที่รุนแรงเกินไป หลังจากนั้นมาเวลาที่นางออกไปบนท้องถนนแล้วเห็นเด็ก ๆ บ้านอื่นล้วนมีแม่อยู่ด้วย นางก็จะโกรธจนผลักเด็กๆเหล่านั้นอย่างแรง

มีอยู่ครั้งหนึ่งที่รุนแรงมาก นางผลักเด็กคนหนึ่งจนล้มได้รับบาดเจ็บ ผู้ใหญ่บ้านนั้นพูดว่านางเป็นเด็กป่าเถื่อน ยังบอกอีกว่าเขาจะไปบอกพ่อของนาง ให้พ่อของนางโยนนางทิ้งไปเลย

นางยังเด็กเหลือเกิน ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ล้วนเชื่ออย่างจริงจังไปหมด

นั่นจึงเป็นสาเหตุให้นางเริ่มตอบโต้เด็ก ๆ พวกนั้น รวมถึงพวกผู้ใหญ่เหล่านั้นด้วย