ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 686

บทที่ 686 ท่านอ๋องจอมถือหาง

สีหน้าแปลกใจเกลื่อนเต็มใบหน้าเวยฉือ : "พระชายาเสียนจะไปจับคนที่จวนของเหล่าซ่างซู(เสนาบดีสำนักตรวจสอบราชการ) ข้าเกรงว่าคงไม่เหมาะกระมัง เหล่าซ่างซูอายุอานามก็ล่วงเข้าวัยอาวุโสมากแล้ว ทั้งยังเป็นที่เคารพนับถือ ไม่ต้องพูดถึงอายุของเขา แม้กระทั่งไทเฮาก็ยังต้องทรงไว้หน้าให้ ครั้นเมื่อฮ่องเต้องค์ก่อนยังทรงมีพระชนม์ชีพอยู่ พระองค์ยังทรงชื่นชมในความสามารถของเขาไม่น้อย ทั้งยังทรงพระราชทานบำเหน็จรางวัลให้มากกว่าหนึ่งครั้งด้วย"

เวยฉือรู้สึกลำบากใจขึ้นมาแล้ว หากไปจับคนทั้งอย่างนี้ ตัวเขาคงไม่อาจรับผลที่ตามมาได้ไหวแน่ แค่ตำแหน่งอย่างเขา ไปจับลูกชายของขุนนางซื่อหลังขั้นหนึ่ง จะอย่างไรก็ไม่เหมาะสมจริงๆนั่นล่ะ

ที่สำคัญคือไม่มีโทษฐานความผิดรับฟ้อง จู่ๆก็ไปจับแบบนี้ยิ่งไม่เหมาะเข้าไปใหญ่

อันหลิงหยุน นั่งอยู่ในส่วนต้อนรับแขกสำคัญภายในคุกหลวงของหยาเหมิน ( ศาลาว่าการ) ไม่ยอมออกไป ฮั่วฉิงนั่งอยู่อีกด้าน เวยฉือไม่อาจทำให้พวกนางขุ่นเคืองได้ จึงทำได้เพียงแค่ก้มหน้าอธิบายด้วยเหตุด้วยผลกับพวกนาง

อันหลิงหยุนเอ่ยขึ้นว่า "เรื่องนี้ง่ายมาก เจ้าหาคนไปล่อโจวไท่ออกมา พอเขาออกมาแล้ว เจ้าก็เรียกชื่อใครออกไปส่งๆสักชื่อหนึ่ง ขอแค่ไม่ใช่โจวไท่เป็นพอ ให้จับมาทำเหมือนว่าเป็นคนอื่นข้าเตรียมการไว้พร้อมแล้ว เจ้าก็แค่ควบคุมตัวเขาไว้ หากมีคนมาขอพบ ก็ให้พวกเขาพิสูจน์ตัวตนของโจวไท่มาให้ได้ หากพิสูจน์ตัวตนออกมาได้ถึงจะปล่อยคน หากพิสูจน์ไม่ได้ก็แล้วไป แค่ควบคุมตัวไว้ก็พอ”

เวยฉือเหงื่อกาฬแตกพลั่ก ยกแขนเสื้อขึ้นเช็ดเหงื่อ เงยหน้าขึ้นถามอันหลิงหยุน: "ขอบังอาจถามพระชายาเสียน แท้ที่จริงแล้วโจวไท่คนนี้ ไปล่วงเกินทำความขุ่นเคืองอันใดให้แก่พระชายาเสียนหรือ? ท่านถึงได้ทำเช่นนี้กับเขา?

เท่าที่ข้ารู้มา แม้ว่าโจวไท่จะไม่ใช่คนดีอะไร แต่ก็ไม่ใช่คนชั่วร้ายอำมหิตผิดมนุษย์ เคยได้ยินก็แต่เขาชอบรังแกคน เป็นพวกชอบสร้างเรื่องน่าเวียนหัว แต่ผู้ดูแลในตระกูลก็ถือว่าเข้มงวดอยู่ ดังนั้นจึงไม่เคยมีเรื่องใหญ่โตอะไรเกิดขึ้น "

“ เขาเคยทำอะไรไว้ เจ้าเมืองเวยไม่จำเป็นต้องรู้หรอก กลัวแต่ว่าถ้าข้าพูดออกไป เจ้าเมืองเวยได้ยินแล้ว จะนึกเสียใจภายหลังเสียมากกว่า เจ้าเมืองเวยไปทำให้สุดความสามารถก็พอ หากเกิดเรื่องอะไรขึ้นมา ข้าจะเป็นคนรับผิดชอบเอง”

"นี่มันก็ .... " เวยฉือสีหน้าตื่นตระหนกหวาดหวั่น เงยหน้าขึ้นมองอาหยู่ ซึ่งยืนอยู่หน้าประตูศาลาว่าการ

เกรงว่าเรื่องนี้ คงจะไม่ง่ายอย่างที่คิด หากเป็นเรื่องง่ายๆ เรื่องที่ชอบด้วยเหตุผลจริง เพราะอะไรจวนอ๋องเสียนถึงไม่ไปจับกุมเอง แต่เป็นเขาที่ต้องไปจับคน?

แต่ถ้าไม่ไปจับ ก็ไม่รู้จะหาข้อแก้ตัวอย่างไรได้

"เอาเถอะ ข้าจะไปจับคนเดี๋ยวนี้พ่ะย่ะค่ะ" เวยฉือหมุนกายออกไปจับคน แต่ก่อนจะไปเขายังหลงเหลือความหวาดระแวงอยู่ไม่หาย

ชื่อเสียงของพระชายาเสียนในเมืองหลวงนั้น เป็นที่โจษจันเลื่องลือไปในแง่ลบ ไม่แน่ว่าอาการผีเข้าผีออกของนางคงกำเริบแล้วก็เป็นได้

มาที่เรื่องไปจวนเหล่าซ่างซู เวยฉือแวะไปที่จวนอ๋องเสียนก่อน เรื่องจับคนเขาไม่รีบร้อนนัก จึงตัดสินใจไปแจ้งข่าวให้อ๋องเสียนรู้ไว้ก่อนเป็นดี

เมื่อกงชิงวี่กลับมาถึง เงยหน้าขึ้นไปเห็นเวยฉือยืนรออยู่หน้าประตูจวน มีพ่อบ้านยืนอยู่ข้างเขา

กงชิงวี่จึงหยุด เอ่ยถามออกไปว่า: "มีอะไรอย่างนั้นหรือ?"

“ คารวะท่านอ๋องเสียน” เวยฉือประสานมือกำเป็นหมัดแสดงความเคารพ

กงชิงวี่ยืนสองมือไพล่หลัง จ้องมองด้วยแววตาเฉยชา: "มีอะไรจะพูดก็รีบพูดมา ข้ายังมีเรื่องจะไปหาพระชายาอยู่"

"เอ่อ ... คือ ท่านอ๋อง พระชายาเสียนอยู่ที่ศาลาว่าการนะพ่ะย่ะค่ะ" เวยฉือคิดว่าไม่รู้ก็นับเป็นเรื่องดีแล้ว

แววตาของกงชิงวี่มืดทะมึนจมดิ่ง น้ำเสียงเย็นชาลงทันที: "เวยฉือ เจ้าช่างโอหังบังอาจนัก กล้าจับพระชายาของข้าเชียวหรือ นี่เจ้ากินดีหมีหัวใจเสือเข้าไปจนขวัญกล้าแล้วสินะ เจ้าได้ถามข้าแล้วหรือไม่?"

เวยฉือตกใจจนแทบจะคุกเข่าลงไปอยู่แล้ว รีบละล่ำละลักพูดว่า: "ท่านอ๋อง ข้าน้อยมิบังอาจ ข้าน้อยได้รับคำสั่งจากพระชายาเสียนให้ไปจับคน จึงได้มาแจ้งแก่ท่านอ๋องโดยเฉพาะพ่ะย่ะค่ะ"

"โอ้!" ทันทีที่รู้ว่าไม่ใช่ถูกจับไป กงชิงวี่ก็ส่งเสียงตอบรับแผ่วเบาผ่อนคลาย ออกมาเสียงหนึ่ง

เวยฉือเหงื่อแตกไปทั่วสรรพางค์ร่างกาย นี่เป็นเจตนารมณ์ของท่านอ๋องหรอกหรือ?

แต่ดูแล้วก็ไม่เหมือนนะ!

เวยฉือฝืนกัดฟันทำขวัญกล้า พูดออกไปว่า: " ท่านอ๋อง พระชายาต้องการให้ข้าน้อยไปยังบ้านของตระกูลเหล่าซ่างซู ไปจับกุมโจวไท่ หลานชายจวนท่านโจวยี่เหรินพ่ะย่ะค่ะ”

กงชิงวี่ทำท่าครุ่นคิด: "ถ้าอย่างนั้น เป็นเจ้ามีกำลังคนในมือไม่เพียงพอ หรือหาบ้านของตระกูลโจวยี่เหรินไม่พบกันล่ะ?"

เวยฉือตะลึงตกใจ ค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองกงชิงวี่: "ท่านอ๋อง เหล่าซ่างซูเป็นผู้มีอาวุโส เป็นที่เคารพนับถือ หากว่าไปทำให้เขาตื่นตระหนก ไม่สบายใจขึ้นมา มันจะไม่เหมาะนะพ่ะย่ะค่ะ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าลูกชายของเขา โจวกวางเหิน เป็นขุนนางขั้นหนึ่งยศปินปู้ซื่อหลัง หรือไม่เรื่องนี้เป็นท่านอ๋องสั่งการด้วยตัวเองจะดีหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?"

"ความหมายของเจ้าเมืองเวยคือ คนที่ข้าเลื่อนตำแหน่งให้ สามารถรังแกพระชายาของข้าได้อย่างนั้นหรือ?" กงชิงวี่ไม่พอใจกับตรรกะความคิดของเวยฉือ