ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 687

บทที่ 687 ก่อกวนระบบ

โจวไท่แต่งตัววิจิตรหรูหรา ชุดที่ใส่นั้นฉูดฉาดบาดตา มีสีสันชวนให้คนสนใจเสียยิ่งกว่าชุดของกงชิงวี่เสียอีก อันหลิงหยุนสังเกตดูอย่างละเอียด ยังพบว่ารูปแบบทรงเสื้อผ้าเหล่านั้น ตัดเย็บมาจากร้านเสื้อผ้าสามแห่งของพวกเขาอีกด้วย ที่แท้เขาก็เป็นลูกค้าของที่ร้านอยู่นี่เอง

ลูกค้าคือพระเจ้า เช่นนั้นก็ควรต้องได้รับ การต้อนรับในระดับพระเจ้าเสียหน่อยแล้ว

โจวไท่เดินเข้ามา ปากก็ตะโกนด่าทอไม่หยุด: "มารดามันเถอะ มันเป็นใครกัน ไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วใช่หรือไม่ กล้าจับคนอย่างข้า ข้าเป็นหลานชายบ้านใหญ่ของท่านเหล่าซ่างซูนะ ไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วสินะ!"

เวยฉือเองก็เกลียดเจ้าเด็กนี่เข้ากระดูกดำเช่นกัน ตอนไปจับใช้คนเป็นสี่เป็นห้าคน ก็ยังตามจับไม่ได้ เขาคิดไม่ถึงว่าเจ้าหมอนี่ จะเป็นคนที่มีกำลังวังชา เรี่ยวแรงมหาศาลถึงขนาดนี้

เพื่อที่จะหนีให้ได้ เขายกก้อนหินก้อนใหญ่มหึมา ขว้างเข้าใส่จนหวิดจะกระแทกหัวเขาแตกอยู่แล้ว ในเวลานั้นเขาประกาศออกไปว่า เขาคือเจ้าเมืองเมืองหลวง สุดท้ายเจ้าสารเลวคนนี้ไม่กลัวไม่เกรงสักนิด ยังมีหน้ามาร้องแรกแหกกระเชอเสียงดังลั่นว่า เป็นเจ้านั่นแหล่ะที่ขว้างก้อนหิน เวยฉือจะไม่โกรธได้อย่างไรไหว?

เวยฉือที่อยู่ด้านหลัง ยกเท้าขึ้นเตะเข้าใส่อย่างแรงไปทีหนึ่ง โจวไท่ยืนไม่มั่นคงพลันขาทรุดคุกเข่าลงบนพื้นดังตึง คนที่ยืนอยู่สองฟาก แต่ละคนถือกระบองกันคนละอัน เดินตรงเข้าไปฟาดใส่หลายครั้งเพื่อช่วยระบายความโกรธแทนใต้เท้าของตน

เวยฉือเดินไปด้านข้าง รายงานต่ออันหลิงหยุนว่า: "ทูลพระชายาเสียน นำตัวโจวหยุนหลงมาแล้วพ่ะย่ะค่ะ"

ถึงเว่ยฉือจะบอกว่าจับผิดคนแล้ว ยังจะทำอะไรได้?

อันหลิงหยุนมองไป ยังไม่ทันที่นางจะได้พูดอะไร โจวไท่ที่อยู่บนพื้นก็แสดงท่าทีไม่ยอมแล้ว พลันเงยหน้าขึ้น ประกายในตาสว่างวาบ แลดูเหมือนเสือดาว ที่มีสะเก็ดไฟความกระหายอยากพวยพุ่งในดวงตา

“อันหลิงหยุน เป็นเจ้าเองหรือ?”

มือของกงชิงวี่จิกเกร็งแน่น แววตาจมดิ่ง สีหน้าเย็นเฉียบราวน้ำแข็งโดยพลัน

อันหลิงหยุนไม่รอให้กงชิงวี่พูดอะไร จับจูงมือของเขาดึงเข้ามา กงชิงวี่จึงไม่ได้เอื้อนเอ่ยคำใด แต่สายตาที่เขามองโจวไท่นั้น คมกริบราวมีดดาบไม่มีผิด

อันหลิงหยุนโปรยยิ้มอ่อนหวาน: "ใช่แล้ว เป็นข้าเอง เจ้าก็มีวันนี้ได้เหมือนกันสินะ?"

“อันหลิงหยุน นี่เจ้าจงใจจับข้าใช่หรือไม่?” โจวไท่จ้องมองอันหลิงหยุน รู้สึกโกรธจนหายใจกระชั้นถี่ พยายามจะลุกขึ้น แต่ถูกคนที่อยู่ข้างหลังฟาดด้วยกระบองคนละไม้ จนถึงกับล้มคว่ำลงไปนอนกับพื้น

อันหลิงหยุนสีหน้าสงบนิ่งเย็นชาลงมา ในแววตาปรากฏไอสังหารฉายชัด

โจวไท่กัดฟัน: "อันหลิงหยุน ตอนนั้นเจ้าใช้ก้อนหินขว้างใส่ข้า ทำจนข้าบาดเจ็บจนลุกจากเตียงไม่ได้เป็นเดือนๆ ยังเกือบตายไปแล้วด้วยซ้ำ ตอนนี้ก็ยังมีแผลเป็นบนหัวอีกต่างหาก ข้าไม่ไปหาเจ้าเอาความอะไร เจ้าถึงกับเป็นฝ่ายมาหาข้าเองเชียวหรือ "

กลายเป็นว่าช่วยประหยัดเวลาให้อันหลิงหยุนได้มาก เพราะโจวไท่นั่น เป็นคนพูดออกมาด้วยตัวเองขนาดนี้แล้ว

"คนแซ่โจว ข้าขอถามเจ้าหน่อยสิ จริงหรือไม่ที่เจ้าเคยพาคนกลุ่มหนึ่ง ไปดักล้อมผู้หญิงคนหนึ่ง ทั้งยังจะร่วมหอกับนางต่อหน้าคนนับสิบ ยังบอกอีกด้วยว่ารอให้พ่อของนางกลับมา เจ้าจะแต่งนาง แต่ตอนนี้ไปจับมาเล่นสนุกแก้เบื่อไปพลางๆก่อน แล้วค่อยพากลับบ้านไปเป็นนางบำเรอ?”

ทันทีที่อันหลิงหยุนพูดเรื่องนี้ขึ้นมา ทุกคนในที่แห่งนั้นต่างตกตะลึงพรึงเพริศกันถ้วนหน้า

คอของกงชิงวี่แข็งทื่อจนแทบจะกลายเป็นท่อนไม้อยู่แล้ว มันส่งเสียงดังกร๊อบ กร๊อบ ขณะที่หันไปมองอันหลิงหยุน

เป็นเรื่องจริงที่ใครก็ตาม ขอเพียงแค่ไม่ใช่คนโง่เง่าเบาปัญญา ต่างก็สามารถบอกได้หมดว่า ผู้หญิงคนที่ถูกพูดถึงคนนี้ ก็คือตัวอันหลิงหยุนเอง

แต่ถึงอย่างไร กงชิงวี่ก็ไม่เคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อน

อันหลิงหยุนมองโจวไท่ที่อยู่บนพื้นอย่างไม่แสดงอารมณ์ใดๆ โจวไท่หัวเราะเสียงดังอย่างบ้าคลั่ง: "ที่แท้พระชายาเสียนยังจำมันได้อยู่หรือนี่? เช่นนั้นก็ค่อยพูดกันง่ายหน่อย ขอแค่พระชายาเสียนมาตรงนี้แล้วช่วยพยุงคุณชายเช่นข้าลุกขึ้น แล้วพูดเพราะๆอีกสักประโยคว่า สามีคนดี คุณชายเช่นข้า จะปรนนิบัติให้เจ้าจนหายอยากเลยก็ย่อมได้”

เว่ยฉือไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรง ๆ เจ้าเด็กคนนี้ไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วสินะ

เวยฉือก้าวเท้าถอยหลังไปสองก้าวโดยไม่รู้ตัว

กงชิงวี่ปล่อยมืออันหลิงหยุน ก้าวลงจากส่วนต้อนรับด้านบน ค่อยๆก้าวเดินทีละก้าวๆอย่างเชื่องช้าลงมาด้านล่างจนถึงตรงหน้าโจวไท่ เอ่ยสั่งการด้วยน้ำเสียงเย็นชา : "ปล่อยเขาซิ"

โจวไท่ไม่เคยพบกงชิงวี่มาก่อน แม้ว่าเขาจะเคยได้ยินชื่อเสียงของกงชิงวี่ แต่เขาก็ไม่เคยได้เจอตัวจริงเลยสักครั้ง

แต่ไหนแต่ไรมา เขาก็ไม่เคยสนใจอะไรพวกนั้นอยู่แล้ว เขาชอบเล่นสนุกแค่กับผู้หญิงเท่านั้น

สถานที่ที่โจวไท่ไปทุกวัน คือบรรดาย่านเริงรมย์ทั้งหลาย เรือนหลังของเขา มีผู้หญิงมากมายจนนับไม่ถ้วน

ถึงจะบอกว่าไม่เคยมีใช้กำลังปล้นชิง ฉุดกระชากขืนใจมาก็จริง แต่เรือนหลังทั้งหลายของเขาที่ถูกทุบตีทำร้ายจนตาย ก็มีไม่ใช่น้อยๆเช่นกัน

โจวไท่ยังคิดว่าเขากลัวแล้วเป็นแน่ ลุกขึ้นมาได้ก็ผลักสองคนที่อยู่ข้างตัวออกไป สะบัดๆแขนเสื้อ พลางเหยียดสายตามองกงชิงวี่ ยกยิ้มอย่างดูถูก: "เจ้าเป็นใครกัน?"