ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 690

บทที่ 690 ใช้หยุนหยุนกดดัน

ทุกคนมองดู พลางถอยห่างออกไปเล็กน้อย ด้วยกลัวว่าตัวเองจะถูกลากเข้าไปติดร่างแหด้วย

ฮ่องเต้ชิงหยู่ทรงมีพระราชโองการ รับสั่งให้ปลดตำแหน่งยศขุนนาง ที่อยู่ในราชการทั้งหมดของตระกูลโจว ลดระดับลงเป็นสามัญชน

โจวกวางเหินถูกลากลงมาทั้งอย่างนั้น แล้วโยนออกไปนอกวังอย่างไม่ไยดี

แม่ทัพอันเอ่ยขอทูลลาทันที

ฮ่องเต้ชิงหยู่จะทรงรั้งไว้ก็ไม่เหมาะนัก จึงผินพระพักตร์ไปทอดพระเนตรราชครูจุน แล้วตรัสขึ้นว่า: "ท่านราชครู ตรวจสอบจนรู้แน่ชัดแล้วหรือว่า จวนเฉิงเสี้ยงส่งคนไปลอบปองร้ายพระชายาเสียน?"

“ฝ่าบาท หม่อมฉันตรวจสอบแน่ชัดแล้วพ่ะย่ะค่ะ คนที่ทุ่มเงินซื้อคนไปลอบปองร้ายพระชายาเสียน คือญาติฝ่ายในของจวนเฉิงเสี้ยง เพียงแต่คนในจวนคนอื่นไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้

แต่จุดที่น่าสงสัยที่สุดในเรื่องนี้ก็คือ ทันทีที่คนของจวนเฉิงเสี้ยงมาดูคนร้าย คนก็ตายทันที จึงเป็นจุดที่สร้างความน่าเคลือบแคลงที่สุดพ่ะย่ะค่ะ"

สีพระพักตร์ของฮ่องเต้ชิงหยู่ไม่สู้ดีนัก ทั้งคล้ำทะมึนหนักอึ้ง

เสินเฉิงเสี้ยงซึ่งคุกเข่าอยู่บนพื้นตัวสั่นเทาไม่หยุด เงียบงันอยู่นานไม่กล้าเอ่ยคำใด

ฮ่องเต้ชิงหยู่ทรงตรัสถาม: "เฉิงเสี้ยง เจ้าจะยอมรับความผิดหรือไม่?"

เฉิงเสี้ยงก้มหน้าต่ำ: "ฝ่าบาท หม่อมฉันถูกใส่ความพ่ะย่ะค่ะ"

ฮ่องเต้ชิงหยู่ยังทรงมีท่าทีให้เกียรติพ่อตาคนนี้อยู่บ้าง เขาไม่รับสารภาพก็แล้วไป

“เรื่องนี้ยังต้องมีการตรวจสอบอีกครั้ง ก่อนอื่นให้นำตัวตัวเฉิงเสี้ยงไปคุมขังเอาไว้ก่อน มอบหมายให้อ๋องเสียนเป็นผู้ควบคุมดูแล หากเกิดอะไรขึ้นกับเฉิงเสี้ยง ข้าจะถามความรับผิดชอบจากเจ้า”

"พ่ะย่ะค่ะ"

"อ๋องตวนล่ะ?" ฮ่องเต้ชิงหยู่กวาดสายพระเนตรมองหาอ๋องตวน

จนสายขนาดนี้แล้วอ๋องตวนก็ยังไม่มา สร้างความไม่พอพระทัยแก่พระองค์อย่างยิ่ง: "ไปเรียกอ๋องตวนมาเดี๋ยวนี้ หากเขาไม่ยอมมา ลงทัณฑ์ไม้กระบอง!"

ในขณะที่พระองค์ตรัสอยู่อ๋องตวนก็มาถึงพอดี เข้ามาได้ก็ปรายตามองกงชิงวี่แวบหนึ่ง แล้วจึงเข้าไปถวายบังคม

“ อ๋องตวน เรื่องจวนเฉิงเสี้ยงวางแผนสังหารพระชายาเสียน ขอมอบหมายให้เจ้าไปจัดการ”

"พ่ะย่ะค่ะ"

ฮ่องเต้ชิงหยู่หยัดพระวรกายลุกขึ้นประทับยืน กวาดสายพระเนตรมองคนที่เหลือ แล้วจึงหมุนพระวรกายเสด็จจากไป

เมื่อฮ่องเต้เสด็จจากไปแล้ว อ๋องตวนจึงหันไปหากงชิงวี่ : "ตอนที่ข้ามาถึงได้ทันเห็นแม่ทัพอัน ข้าพูดด้วย เขาก็ไม่สนใจข้าสักนิด ไม่รู้ว่ามีเรื่องไม่พึงประสงค์อะไรเกิดขึ้นอย่างนั้นหรือ?”

"....." กงชิงวี่หันหลังแล้วเดินออกไปทันที ไม่สนใจไยดีอ๋องตวนแม้แต่น้อย

อ๋องตวนงงหนัก รีบไปหาราชครูจุน: "ราชครูจุน เรื่องการตรวจสอบสืบสวน ต้องรบกวนให้ท่านไปกับข้าด้วย ช่วงนี้ข้าสุขภาพไม่ค่อยดีนัก คงไม่อาจทำเรื่องอะไร ที่ต้องทำต่อเนื่องยาวนานไม่หยุดพักได้"

ราชครูจุนปรายตามองอ๋องตวน ช่างอ่อนหัดใช้ไม่ได้เอาเสียเลย!

เป็นถึงอ๋องตวนผู้สง่างามทรงเกียรติผู้หนึ่ง ทำไมถึงได้ทำงานชุ่ยๆไม่ได้เรื่องได้ราวเช่นนี้หนอ ทำอะไรแต่ละอย่าง ก็ล้วนแต่ทำแบบขายผ้าเอาหน้ารอด แค่ให้มันพ้นๆตัวไปอยู่เสมอ ถ้าเขารู้จักพัฒนาตนเองให้ก้าวหน้ามากกว่านี้หน่อย คงบรรเทาปัญหายุ่งยากใจทั้งหลายไปได้มาก

แม่ทัพอันออกจากวังไปได้ ก็ตรงดิ่งไปที่ตระกูลโจวทันที มาถึงตอนนี้ ตระกูลโจวกำลังวุ่นวายยุ่งเหยิงเละเทะเสียจนไม่เหลือสภาพเดิมแล้ว แม้ว่าจะถูกลดระดับเป็นสามัญชน ทว่าก็ไม่ได้มีการบุกค้นบ้าน หรือสั่งยึดทรัพย์แต่ประการใด โจวยี่เหรินนั้นเป็นขุนนางมาทั้งชีวิต สะสมทรัพย์สมบัติไว้ก็มากมาย อนุน้อยใหญ่ทั้งหลายก็มีมากล้น

ในเวลานี้ แต่ละคนต่างก็คิดหาทางขนสมบัติเผ่นหนีกันจ้าละหวั่น จนถึงขั้นที่เห็นว่ามีคนนำศพมาส่งคืนถึงหน้าประตูแล้ว ก็ไม่มีคนสนใจโดยสิ้นเชิง

แม่ทัพอันมาถึงอย่างรวดเร็ว เมื่อมาถึงหน้าประตู ก็เงื้อเท้าเตะอนุคนหนึ่งที่กำลังจะหนี โบกแขนเสื้ออีกหนึ่งที โบกจนกวาดคนล้มลงไปหกคะเมนตีลังกาเลยทีเดียว

“โจวไท่ล่ะ?” แม่ทัพอันจ้องมองด้วยแววตาวาวโรจน์ โทสะพวยพุ่งจนราวกับว่าจะฆ่าคนให้ตายตรงนั้นแล้ว

อนุคนนั้น ตื่นตระหนกเสียจนชี้มือชี้ไม้เข้าไปในเรือนพักของจวนโจว แม่ทัพอันสาวเท้าเร็วรี่ ก้าวเข้าไปข้างใน คนในจวนโจวต่างก็ถูกทำให้หวาดกลัว หัวหดแทบแย่กันไปหมดแล้ว

แม่ทัพอันพุ่งเข้าไป และหาคนพบในเวลาอันรวดเร็ว เมื่อได้เห็นโจวไท่อันจึงเอ่ยถามว่า:

“เจ้าคือโจวไท่?”

โจวไท่ที่สภาพร่อแร่เหลือแค่ครึ่งชีวิตแล้ว พยายามตะเกียกตะกายลุกขึ้น: "เจ้าคืออันจือซาน?"

"โจวไท่ ข้าจะฆ่าเจ้าให้ตาย!"

“ อย่า !..... ”

แม่ทัพอันก้าวใหญ่ๆขึ้นไปข้างหน้า แล้วยกเท้าขึ้นเตะโจวไท่เข้าไปเต็มฝ่าเท้า โจวไท่ล้มลงกระอักเลือดออกมาจนกบปาก ตัวสั่นเทิ้ม ไม่อยากให้แม่ทัพอันเข้ามาใกล้อีก แม่ทัพอันก้มตัวลงดึงแขนของโจวไท่แล้วเหวี่ยงคนออกไปตรงๆ โจวไท่เจ็บจนใบหน้าบิดเบี้ยว ปากเบะย่นยู่ ดิ้นทุรนทุรายอยู่บนพื้นสองครั้ง หน้าก็พลันเปลี่ยนสี ดวงตาเบิกโพลงเหลือกค้าง แล้วขาดใจตายในที่สุด

จวนตระกูลโจว มีเสียงกรีดร้องอย่างน่าเวทนาดังออกมาไม่ขาดสาย แม่ทัพอันหันกายเดินกลับออกไปอย่างไม่แยแส

ตอนที่กงชิงวี่มาถึง แม่ทัพอันก็เพิ่งออกมาพอดี พ่อตาลูกเขยได้พบหน้า กงชิงวี่จึงถามขึ้นว่า: "ท่านพ่อตาเป็นอะไรหรือไม่?"

"ไม่เป็น"

"เช่นนั้นท่านรีบกลับไปเร็วสักหน่อย หยุนหยุนจะได้ไม่ต้องเป็นห่วง"

"อื้ม"