ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 693

เมื่ออันหลิงหยุนลืมตาฟื้นขึ้นมา อ๋องตวนก็กำลังเดินไปเดินมาอยู่ตรงประตู โดยที่ด้านบนหลังคาเต็มไปด้วยฝูงอีกากำลังบินอยู่ ส่วนราชครูจุนนั้นกำลังกุมมือทั้งสองยืนอยู่ด้านนอก ซึ่งบริเวณโดยรอบมีแต่สภาพที่พังทลายไปหมด ทำให้เขาที่เป็นเพียงชายมีอายุกลายเป็นคนตัวเล็กไปเลย

ในขณะที่กงชิงวี่และอันหลิงหยุนนอนอยู่ด้านใน อันจือซานก็ยังไม่ได้ออกมาอีกเลยจนถึงตอนนี้ ด้วยความกลัวว่าจะเกิดเรื่องขึ้น อ๋องตวนจึงได้สั่งให้คนไปเรียกหยุนจิ่นมาหา เพียงแต่ตอนนี้ยังมาไม่ถึง

เมื่ออันหลิงหยุนลุกขึ้นมาจากเตียงก็ไม่เห็นว่ามีผู้อื่นอยู่ด้วย นอกจากกงชิงวี่ที่นอนกุมมือนางเอาไว้เท่านั้น ทันทีที่เห็นว่าเขายังสลบไม่ได้สติ นางจึงดันตัวขึ้นไปบนตัวเขาแล้วกุมข้อมือเขาเอาไว้ก่อนจะจับชีพจรเพื่อดูอาการ ก็พบว่าเส้นเลือดหัวใจของเขาเกิดการฉีดขาด อวัยวะภายในเกิดความเสียหาย ร่างกายอ่อนแรง จึงทำให้เขาหมดสติไป

อันหลิงหยุนชักข้อมือตัวเองขึ้นมาพร้อมกับกัดแล้วนำเลือดให้กงชิงวี่ดื่มลงไป

ทันทีที่กงชิงวี่ดื่มเลือดลงไป เขาก็ค่อยๆได้สติขึ้นมา พร้อมทั้งร่างกายยังมีการฟื้นตัวอย่างรวดเร็วอีกด้วย แต่อันหลิงหยุนที่ทับอยู่บนตัวเขากลับไร้การตอบสนองอีกครั้ง

กงชิงวี่กุมมืออันหลิงหยุนเอาไว้ แล้วลุกขึ้นมาจากเตียง จนอันหลิงหยุนค่อยๆลงไปนอนอีกข้างหนึ่ง กงชิงวี่จึงขยับตัวไปโอบนางเอาไว้ ร่างกายของอันหลิงหยุนนั้นอ่อนแรง ราวกับโคลนที่ไร้กระดูก สิ่งนี้ทำให้กงชิงวี่รู้สึกปวดใจขึ้นมา

“หลิงหยุน……”

อันหลิงหยุนยิ้มออกมา ：“ท่านพ่อของข้าได้รับบาดเจ็บ เขาไร้หนทางฟื้นสภาพร่างกาย เจ้ามอบยาเหล่านี้แก่หยุนจิ่นแล้วให้หยุนจิ่นหาทางหลอกล่อให้เขากินมันเสีย ข้าไม่เป็นอะไร อีกสักครู่ก็จะดีขึ้นแล้ว”

กงชิงวี่ก้อมหน้าลงมองยาจำนวนหนึ่งของอันหลิงหยุน ก่อนจะรับมันมาแล้วพยักหน้ารับรู้

อันหลิงหยุนกล่าว ：“เจ้าของร่างเดิมต้องการที่จะไปตามหาท่านแม่ ระบบของข้าได้ถูกนางเข้าไปมีความพัวพันด้วย จนมันเกิดความขัดข้อง มีหลายอย่างที่ไม่สามารถฟื้นสภาพกลับมาได้ ความสามารถในการฟื้นตัวก็เกิดปัญหา ฉะนั้นในช่วงเวลานี้ จงอย่าได้วิวาทกับท่านพ่ออีกเลย ”

“อาการบาดเจ็บของฮั๋วฉิงน่าจะไม่ได้สาหัสมาก ให้นางกินยาสักสองเม็ดนี้ก็ไม่เป็นอะไรแล้ว ท่านอ๋อง ข้าต้องพักผ่อน ข้าอยากพักผ่อน！”

อันหลิงหยุนพูดไปก็พลันเอนตัวเข้าไปในอ้อมแขนของกงชิงวี่ กงชิงวี่ก็โอบอันหลิงหยุนไว้อย่างแน่น ด้วยหัวใจที่เต้นรัว ：“หลิงหยุน……”

กงชิงวี่ลุกขึ้นแล้ววางอันหลิงหยุนลงไป ก่อนจะตะโกนเรียก ：“มีผู้ใดอยู่ด้านนอกหรือไม่？”

อ๋องตวนรีบผลักประตูเข้ามาทันที ในขณะนั้นเองเหล่าอีกาก็บินหายไปในพริบตา

ทันทีที่อ๋องตวนเดินเข้ามา กงชิงวี่ก็ได้กล่าวถาม ：“หยุนจิ่นมาแล้วหรือยัง？”

อ๋องตวนจ้องมองไปยังกงชิงวี่ด้วยความร้อนใจ เมื่อเห็นว่าเขาไม่ได้เป็นอะไร อ๋องตวนถึงค่อยวางใจพลางกล่าว

：“ใกล้ถึงแล้วหล่ะ”

“ออกไปรอหยุนจิ่น หากพบหยุนจิ่นแล้วให้นางเข้ามาหาข้าที”

“อืม”

อ๋องตวนมองไปยังอันหลิงหยุนพร้อมกับถาม ：“พระชายาเสียนเป็นอย่างไรบ้าง？”

“ยังไม่ทราบ พี่รองออกไปรอก่อนเถอะ ”

อ๋องตวนเองก็ไม่กล้าที่จะกล่าวสิ่งใดต่อมากมาย จึงเดินออกไปรอหยุนจิ่นอยู่ด้านนอก

หยุนจิ่นพาอะมู่และเสี่ยวเฉียวมาด้วย โดยด้านหลังมีเฟิงอู๋ฉิงที่กำลังอุ้มเจ้าห้าและอู๋ซานผู้ติดตามมาด้วย

อ๋องตวนเมื่อเห็นหยุนจิ่นก็พูดขึ้นมา ：“อยู่ด้านใน เจ้าเข้าไปหาก่อนเถอะ”

หยุนจิ่นที่มาถึงไม่ได้สนใจผู้อื่นเลย เอาแต่ร้อนรนมองหาอันหลิงหยุน

“หยุนจิ่นขอเข้าเฝ้า ”

“เข้ามา”กงชิงวี่เรียกหยุนจิ่นให้เข้าไป หยุนจิ่นถึงค่อยผลักประตูเข้าไปด้านใน

ทันทีที่หยุนจิ่นเข้าไปก็มองไปด้านหน้า ก็เห็นว่าอันหลิงหยุนกำลังนอนอยู่ด้านใน ใบหน้าซีดเซียว นางจึงรีบก้าวไปข้างหน้าทันที ：“เจ้านาย ”

“หลิงหยุนไม่เป็นอะไร หยุนจิ่น แม่ทัพอันและฮั๋วฉิงต่างก็ได้รับบาดเจ็บ ยาจำนวนนี้มอบให้แม่ทัพอัน เจ้าจงหาวิธีให้เขากินมันลงไปเสีย ส่วนฮั๋วฉิงหลังจากกินยาแล้วอย่านางมารบกวนที่นี่ ตอนนี้หลิงหยุนต้องการพักฟื้นร่างกาย ข้าจะอยู่ที่นี่ดูแลนาง ไม่ว่าผู้ใดก็ห้ามเข้าพบทั้งนั้น ”

“ท่านอ๋อง……”หยุนจิ่นหยิบยาขึ้นมาแล้วมองไปยังข้อมือของอันหลิงหยุน บนข้อมือของอันหลิงหยุนมีบาดแผลอยู่ ซึ่งดูเหมือนจะยังมีเลือดไหลซึมอยู่เล็กน้อย แต่แผลนั้นกลับไม่มีการสมานกลับมาเป็นดังเดิม

หยุนจิ่นถึงกับน้ำตาคลอเบ้า ：“เหตุใดแผลถึงไม่มีการฟื้นตัว？”

หยุนจิ่นพอจะรู้เรื่องบางส่วนอยู่บ้าง กงชิงวี่เห็นอย่างนั้นก็ส่ายหน้า ：“ข้าก็ไม่แน่ใจ ตอนนี้เจ้าไปจัดการปัญหาก่อนเถอะ ในเมื่อหลิงหยุนสั่งการให้เจ้าแล้ว ก็แสดงว่าเจ้าคงจะมีหนทางแก้ไขปัญหานี้ได้ เจ้าจงช่วยยับยั้งแม่ทัพอันและคนอื่นๆ เรื่องของพระชายาเสียนและจวนแม่ทัพต้องขอให้เจ้าช่วยจัดการแล้ว ”

“แล้วท่านอ๋องเล่า？”เมื่อเห็นท่าทางของกงชิงวี่ หยุนจิ่นก็รู้สึกกังวลใจอย่างหนัก

“หลิงหยุนมีสภาพเช่นนี้ ตัวข้าก็ไม่อาจจะทำสิ่งใดได้ทั้งนั้น ตอนนี้ข้าอยากปกป้องหลิงหยุนเท่านั้น”กงชิงวี่อุ้มอันหลิงหยุนเข้ามาเอนในอ้อมแขน แล้วหอมนางไปหนึ่งที

หยุนจิ่นเมื่อขอตัวออกมา ก็มองไปยังเฟิงอู๋ฉิงพลันเดินเข้าไปหา ：“เจ้าสำนักเฟิง”