ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 697

“เจ้าคิดว่า สิ่งสำคัญคือการสร้างความภายในก่อนเช่นนั้หรือ ？”อันหลิงหยุนถาม

หยุนโล๋ชวนส่ายหน้า ：“ข้าเป็นสตรีก็ต้องดูแลเรื่อภายใน ไม่ใช่ว่ากันว่าบุรุษจัดการกิจนอกบ้าน สตรีจัดการดูแลเรื่องภายในหรอกหรือ ？ในเมื่อการออกไปทำสงครามเป็นกิจของบุรุษ เช่นนั้นข้าก็ต้องจัดการสงครามภายใน ”

“คงจะไม่ใช่เรื่องง่ายอย่างที่คิดหรอก แม้แต่บุรุษยังไม่อาจจะทำสิ่งใดกับนางได้ แล้วเจ้าจะจัดการนางได้อย่างไรเล่า？”

“ข้ายินยอมจะตายไปพร้อมกับนาง เพื่อไม่ให้นางทำร้ายผู้อื่นไปมากกว่านี้ ลูกของข้าก็เป็นลูกของอ๋องตวน เด็กคนนี้จะต้องมีชีวิตต่อไป ถ้าหากข้าตายไปและนางเองก็ตายไปพร้อมกัน เช่นนั้นมันก็นับว่าคุ้มค่าไม่ใช่หรือ ？”

ความเด็ดเดี่ยวของหยุนโล๋ชวนทำให้อันหลิงหยุนรู้สึกประทับใจอย่างมาก แต่ในสายตาของอันหลิงหยุน นางก็ยังเป็นเพียงคนที่โง่เขลาเท่านั้น

อันหลิงหยุนมองไปยังหยุนโล๋ชวนพลางถอนหายใจ ：“สตรีที่ล้วนเป็นคนที่โง่เขลา แต่ในเมื่อเจ้าตัดสินใจแล้ว เช่นนั้นก็ทำตามที่เจ้าต้องการ เจ้ากลับไปเถอะ ดูแลครรภ์ให้ดี ช่วงนี้ก็อย่าเพิ่งไปทำสิ่งใดเลย ”

“ได้”

เมื่อหยุนโล๋ชวนตอบตกลง อันหลิงหยุนจึงได้ตามกงชิงวี่จากไป เนื่องจากทั้งสองไม่มีความจำเป็นใดที่จะต้องอยู่ต่อ

พอออกมาอันหลิงหยุนจู่ๆก็รู้สึกเหนื่อยล้า เหงื่อออกเต็มตัวไปหมด

กงชิงวี่ที่เห็นอย่างนั้นจึงอุ้มนางกลับไปยังจวนอ๋องเสียน

เมื่อกลับมาถึงจวนอ๋องเสียนท้องฟ้าก็มืดแล้ว แต่อันหลิงหยุนยังอยากที่จะไปพบแม่ทัพอันเสียหน่อย

“ท่านอ๋อง พวกเราไปพบท่านพ่อเถอะ”

เพิ่งจะกลับมาถึงประตู อันหลิงหยุนลงมา กงชิงวี่ก็ต้องอุ้มนางขึ้นมาอีกครั้งแล้วไปยังจวนแม่ทัพ

เมื่อเดินทางมาถึงอันหลิงหยุนที่ถูกวางลงมา ก็เดินไปยังประตู

เสี่ยวเฉียวและอะมู่ที่ยืนอยู่ตรงหน้าประตูพอดี เมื่อเห็นอันหลิงหยุนก็รีบเข้าไปหานางทันที

“ท่านแม่”

“อาจารย์”

“อืม ท่านปู่เล่า ？”อันหลิงหยุนไม่ได้พูดสิ่งใดมาก แล้วลูบหัวเสี่ยวเฉียวไปมา

ดวงตาของเสี่ยวเฉียวแดงขึ้นมา นางเข้าไปโผกอดอันหลิงหยุนเอาไว้ แล้วร้องไห้โฮออกมาโดยไม่สนใจสิ่งใดทั้งสิ้น

อันหลิงหยุนหายใจเข้าลึกๆ แท้จริงแล้วนางก็เป็นเพียงแค่เด็กน้อยคนหนึ่ง ตัวนางที่มองว่าเสี่ยวเฉียวเป็นผู้ใหญ่คนหนึ่ง ตอนนี่เป็นตัวนางเองที่มองผิดไป

อันหลิงหยุนโน้มตัวลงมาโอบกอดปลอบใจเสี่ยวเฉียวอยู่ครู่หนึ่ง กระทั่งเสี่ยวเฉียวหยุดร้องไห้ อันหลิงหยุนจึงเดินจูงมือเสี่ยวเฉียวไปหาแม่ทัพอัน ด้วยความที่เคยสูญเสีย จึงกลัวว่าจะต้องสูญเสียไปอีกครั้ง ครั้งนี้เสี่ยวเฉียวเกิดความหวาดกลัวจึงจับมืออันหลิงหยุนเอาไว้อย่างแน่นไม่ยอมปล่อย ด้วยเหตุนี้อันหลิงหยุนจึงพาเสี่ยวเฉียวไปเจอแม่ทัพอันด้วยกัน

เมื่อเดินมาถึงหน้าประตูอันหลิงหยุนหันไปถามพ่อบ้าน ：“เป็นยังไง？”

พ่อบ้านก้มหน้าลงตอบ：“ท่านแม่ทัพไม่ยอมมา เป็นเวลาสี่วันแล้วขอรับ”

“แล้วหยุนจิ่นล่ะ？”

อันหลิงหยุนรู้สึกประหลาดใจ เพราะนางสั่งการให้หยุนจิ่นอยู่ที่นี่

“หยุนจิ่นเมื่อวันยังอยู่ที่นี่ วันนี้นางเพิ่งจะออกไป”พ่อบ้านพูดออกมา ทำให้อันหลิงหยุนยิ่งรู้สึกแปลกใจ

“ไม่ใช่สิ หยุนจิ่นไม่ใช่คนที่จะละทิ้งหน้าที่ นางไม่ควรจะไปจากจวนแม่ทัพ และยิ่งเป็นไปไม่ได้ที่อยู่ที่จวนอ๋องเสียนเพื่อรอข้าด้วย ”

อะมู่มองอันหลิงหยุน：“อาจารย์ วันนั้นท่านป้าเห็นว่าท่านแม่ทัพอันไม่ยอมกินยอมดื่ม นางนำอาหารมาส่งไว้แล้วก็จากไป ข้าถามนางว่านางจะไปไหน นางก็บอกกับข้าว่าจะไปในที่ที่ควรจะไปขอรับ ”

อันหลิงหยุนนิ่งอยู่พักหนึ่ง จึงหันหลังกลับไปมองยังประตูบ้านจวนแม่ทัพ พลางพูด ：“ท่านอ๋อง ท่านไปก่อน เราต้องไปช่วยหยุนจิ่น ”

“อืม”

กงชิงวี่เป็นคนที่ชาญฉลาด จึงสามารถเข้าใจทันทีว่าเกิดเหตุอะไรขึ้น

กงชิงวี่เดินออกไป อันหลิงหยุนก็ได้ทำการสั่งการกับพ่อบ้าน：“เจ้าพาอะมู่และเสี่ยวเฉียวไปพักผ่อนก่อน เรื่องที่นี่ให้เป็นหน้าที่ของข้าเอง ”

พ่อบ้านพยักหน้ารับ แล้วพาอะมู่และเสี่ยวเฉียวไปพักผ่อน

อันหลิงหยุนผลักประตูเดนเข้าไป ด้านในค่อนข้างมึด ไม่มีการจุดไฟแม้แต่สักดวง

อันหลิงหยุนออกไปข้างนอกอีกครั้งเพื่อเรียกคนมาจุดไฟ ก่อนจะปิดประตูเข้าไปหาแม่ทัพอันด้านใน ภายในห้องของแม่ทัพอันนั้นเงียบสงบ ราวกับว่าไม่มีผู้ใดอยู่ด้านใน อันหลิงหยุนจุดเทียนขึ้นมาเล่มหนึ่ง พร้อมกับกวาดเทียนส่องไปมาจึงได้เห็นว่าแม่ทัพอันกำลังนอนอยู่ด้านใน

“ท่านพ่อ”

อันหลิงหยุน้องเรียกแม่ทัพอัน แม่ทัพอันที่ได้ยินก็ค่อยๆลืมตาขึ้นมา จากนั้นอันหลิงหยุนได้หาที่แห่งหนึ่งเพื่อที่จะตั้งเทียนเอาไว้ แล้วนั่งลงไปข้างๆ