ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 696

เมื่อได้เห็นอันหลิงหยุนทานอาหาร อ๋องตวนถึงกับต้องมึนงงด้วยท่าทางไร้อารมณ์

หยุนโล๋ชวนก็ทานอาหารไปนิดหน่อย เพราะต่อให้นางไม่อยากกินลูกในท้องก็ต้องการกินอยู่ดี

กงชิงวี่รินเหล้าดื่มไปหนึ่งจอกพร้อมกับทานอาหารเล็กน้อย ทั้งสี่คนนั่งอยู่อย่างนั้น โดยไม่มีใครพูดจา จนกระทั่งแขกเครือที่มายังจวนอ๋องตวนกลับกันจนหมด อ๋องตวนจึงลุกขึ้นมาล้มโต๊ะ

แล้วอย่างในลานก็เงียบขึ้นมาทันที พ่อบ้านถึงกับตกใจไม่น้อย

“ทหาร ไปลากตัวเสินหยุนเอ๋อออกมา โบยห้าสิบที”

หยุนโล๋ชวนกล่าว ：“ท่านจะทำสิ่งใด หากท่านตีเสินหยุนเอ๋อ แล้วฮ้องเต้……”

“เป็นพระชายารองของข้า หากพูดแล้วก็ต้องเชื่อฟัง นางมายังจวนอ๋องตวนเพื่อที่เป็นเป็นวัวเป็นม้าไม่ใช่หรือไร ในเมื่อเป็นวัวเป็นม้า ก็เท่ากับเป็นทาส ซึ่งทาสก็มีไว้ด่าว่าทุบตี แล้วมีสิ่งใดที่ไม่ได้อีกเล่า？”อ๋องตวนกล่าวพร้อมเหตุผลอย่างหนักแน่น จนหยุนโล๋ชวนได้แต่มองอ๋องตวนอย่างไร้คำพูด

พ่อบ้านไม่กล้าละเลยหน้าที่ จึงรีบไปลากตัวเสินหยุนเอ๋อออกมา ในเวลานี้เสินหยุนเอ๋อยังคงรอคอยให้อ๋องตวนเข้ามาหา ถึงแม้ว่าตัวนางจะใช้วิธีการที่น่ารังเกียจ แต่นางกลับรู้สึกได้ใจไม่ทุกข์ร้อน และคิดว่าคงจะไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น และในไม่ช้าอ๋องตวนก็จะต้องยอมก้มหัวให้นางอย่างราบคาบ

พ่อบ้านเข้ามา ทั้งที่เสินหยุนเอ๋อยังคงสวมผ้าคลุมหัวอยู่ สาวใช้คนสนิทถึงกับแปลกใจ ：“พวกเจ้าจะทำสิ่งใดกัน เข้ามาได้อย่างไร ？”

“นำตัวไป”พ่อบ้านโบกมือ แล้วทหารหลายนายก็เดินเข้ามานำตัวเสินหยุนเอ๋อออกมาข้างนอก

สาวใช้กำลังจะตามไป กลับถูกพ่อบ้านผลักจนล้มลงไป แล้วนางก็รีบลุกขึ้นตามไป แต่เสินหยุนเอ๋อได้นำตัวออกไปเสียแล้ว

เสินหยุนเอ๋อไม่ยินยอม พยายามรั้งเอาไว้พร้อมกับพูด ：“พวกเจ้าจะทำสิ่งใดกัน ข้าเป็นพระชายารองของอ๋องตวน ผู้ใดทำให้พวกเจ้าช่างกล้าเช่นนี้ ถึงได้บังอาจมาลากตัวข้า”

คนเหล่านั้นไม่มีผู้ใดกล่าวตอบนาง ก่อนที่จะโยนตัวเสินหยุนเอ๋อลงไปบนพื้น เมื่อเสินหยุนเอ๋อผ้าคลุมก็ได้หล่นลงไป มงกุฎดอกไม้บนหัวก็หลุดลงไปด้วยเช่นกัน สภาพนางตอนนี้ดูน่าสมเพชอย่างยิ่ง

อันหลิงหยุนที่ยืนอยู่อีกด้านจู่ๆนึกถึงท่าทางอันยโสของเสินหยุนเอ๋อขึ้นมา ในตอนที่นางได้พบกับกงชิงวี่ได้ไม่นาน เสินหยุนเอ๋อก็ปรากฏตัว พวกเขาเคยเจอกันในพระราชวัง นางและกงชิงวี่ปรากฏตัวมาด้วยกัน

เสินหยุนเอ๋อนั้นเคยเป็นคนที่ทำตัวสูงส่ง แต่เวลานี้กลับกลายเป็นสภาพเช่นนี้เสียได้

เสินหยุนเอ๋อยืนมองดูอ๋องตวน ：“อ๋องตวน นี่ท่านหมายความว่าอย่างไรกัน ？”

“วันนี้ข้าอารมณ์ไม่ค่อยดีนัก ทหาร โบยนางห้าสิบที”

“พวกเจ้า……”เสินหยุนเอ๋อถูกนำตัวไปกดลง เพียงไม่นานก็มีคนเดินมาพร้อมกับหวดไม้ตีเสินหยุนเอ๋อ พอตีเสร็จ บั้นท้ายของเสินหยุนเอ๋อก็ระบมไปจนหมด

เสินหยุนเอ๋อที่นอบราบอยู่บนพื้นเจ็บปวดจนร้องไห้ออกมา นางไม่เคยต้องพบเจอกับความเจ็บปวดทรมานเช่นนี้มาก่อน

อ๋องตวนกล่าวขึ้นมาด้วยสีหน้าเรียบเฉย ：“เจ้าไม่ควรมายังจวนอ๋องตวน แต่ในเมื่อเจ้ามาแล้ว เช่นนั้นก็นับว่าดี เจ้าตายด้วยฝีมือผู้อื่น ข้าก็ไม่อาจตัดความเกลียดชังในใจได้ เช่นนั้นก็จงตายในกำมือของข้าดีกว่า ทหาร ล่ามโซ่ให้นาง แล้วนำตัวไปไว้ยังคอกม้าของลานหลังเสีย นับแต่วันนี้ไปคอกม้าจะเป็นที่พักอาศัยของนาง คืนนี้ให้นางนอนอยู่นั่น ในตอนเช้าให้นางไปขัดห้องสุขาเสีย หากมีผู้ใดกล้าขัดคำสั่ง ออกไปแจ้งความนี้ ข้าจะไม่มีวันปล่อยมันเอาไว้แน่ ผู้ที่อยู่ลานหลังจงฟังให้ดี หากพวกเจาไม่ระวังปล่อยเสินหยุนเอ๋อหนีไปได้ ทุกคนจะถูกโบยคนละสองร้อยที ”

พ่อบ้านรีบตอบรับทันที ：“ข้าน้อยจะคอยระวังไว้อย่างดีขอรับ”